Otizm nasıl kendim olmamı sağladı?

“İnsanlar çeşitlilikten öylesine korkuyorlar ki her şeyi belirli bir etiketi olan küçük bir kutuya sığdırmaya çalışıyorlar” diyor 16 yaşındaki cesur, atılgan ve otistik Rosie King. Herkesin neden normal olmak için bu kadar endişelendiğini öğrenmek istiyor. Her çocuk, ebeveyn, öğretmen ve bireyi özgünlüğü kutlamaya çağırıyor. Birey çeşitliğinin gizli gücüne adanmış yüce bir ahit.

Çoğu insana söylemedim

ama kafamın içinde

aynı anda devam eden binlerce

gizli dünyalar var.

Ayrıca otistiğim.

İnsanlar otizmi çok kesin

ve kısıtlı tariflerle
tanımlama eğilimindeler

ancak gerçek hayatta, bizle ilgili
bir çok farklılık mevcut.

Örneğin, küçük kardeşim

şiddetli otizm hastası.

Sössüz iletişim kuruyor.
Hiç konuşamıyor.

Ancak ben konuşmayı seviyorum.

İnsanlar otizmi sıklıkla

sadece matematik ve
bilimi sevmekle ilişkilendiriyor

halbuki ben yaratıcı olmayı

seven bir çok otistik insan tanıyorum.

Ancak bu bir basmakalıp

ve basmakalıp tanımlar

her zaman olmasa da çoğu zaman yanlıştır.

Örnek olarak, bir çok insan

otizm dendiğinde hemen
"Yağmur Adam" filmini düşünüyor.

Genel kanı bu, yani

her otistik insan Dustin Hoffman

ve bu doğru değil. (Gülüşmeler)

Bu durum sadece otistik
insanlara özgü de değil.

Bunu LGBT konusunda,

kadınlarda ve beyaz
olmayanlarda da gördüm.

İnsanlar çeşitlilikten
o kadar korkuyorlar ki

her şeyi belirli etiketleri olan

küçük kutucuklara sığdırmaya çalışıyorlar.

Bu gerçek hayatta

başımdan geçen bir şey aslında:

Google'da "otistik insanlar" diye aradım

ve yazacaklarımla ilgili

önerilerde bulundu bana.

"Otistik insanlar" yazdım

ve en üst sonuç "şeytandır" oldu.

Otizmi düşündüklerinde insanların

aklına gelen ilk şey bu.

Gerçeği biliyorlar.

(Kahkahalar)

Otistik olduğum için
yapabildiğim şeylerden birisi

- engelden çok bir kabiliyet aslında -

çok, çok canlı bir hayal
gücüne sahip olmam.

Bunu biraz açıklayayım size.

Çoğu zaman iki dünyada
birden yürüyormuşum gibi.

Bir tarafta gerçek dünya var,
hepimizin paylaştığı dünya

ve bir de kafamdaki dünya var

ve kafamdaki dünya çoğunlukla

gerçek dünyadan çok daha gerçek.

Aklımı serbest bırakmam çok kolay

çünkü kendimi küçük bir kalıba
sığdırmaya çalışmıyorum.

Otistik olmanın en iyi
yanlarından birisi bu.

Bunun için dürtüye sahip değilsiniz.

Ne yapmak istediğinizi buluyorsunuz

onu yapmak için bir yol
bulup sonra da yapıyorsunuz.

Kendimi bir kalıba sokmaya çalışsaydım

burada olmazdım, şimdi yaptıklarımın

yarısını bile yapamazdım.

Tabii sorunlar da var.

Otistik olmakla ilgili ve

çok fazla hayal gücüne sahip
olmakla ilgili sorunlar var.

Okul genel olarak bir sorun olabiliyor

ancak bir öğretmene

günlük olarak

derslerinin açıklanamayacak
kadar sıkıcı olduğunu

ve gizlice kafanızda derste

olmadığınız bir dünyaya
sığındığınızı anlatmak zorunda olmak,

bu sorunları daha da arttırıyor.

(Gülüşmeler)

Üstelik, hayal gücüm kontrole geçtiğinde

vücudum da kendi başına hareket ediyor.

İç dünyamda çok heyecanlı
bir şey olduğu zaman

koşmam gerekiyor.

İleri geri sallanmam ya da

bazen bağırmam gerekiyor.

Bu bana çok fazla enerji veriyor

ve bütün bu enerjiyi
dışarı vurmam gerekiyor.

Ancak bunu çocukluğumdan
beri yapıyorum,

küçücük bir kız olduğumdan beri.

Ebeveynlerim bunun şirin olduğunu
düşünüp sözünü etmediler

ancak okula başladığım zaman

oradakiler şirin olduğuna katılmadılar.

Bunun sebebi insanların
matematik dersinin ortasında

bağırmaya başlayan kızla
arkadaşlık etmek istememesi olabilir.

Bu bugün bu zamanda
normalde olan bir şey değil

ama insanlar otistik bir kızla
arkadaş olmak istemiyor olabilir.

İnsanlar kendini normal
olarak etiketlenmiş bir kalıba

sokamayan ya da sokmayacak birisiyle

ilişkilendirilmek istemiyor da olabilirler.

Ben buna aldırmıyorum

çünkü bu sapı samandan ayırıyor

ve hangi insanın özgün ve gerçek
olduğunu anlayabiliyorum

böylece arkadaş olarak
bu insanları seçebiliyorum.

Düşünecek olursak, normal nedir ki?

Ne ifade ediyor?

Aldığınız en iyi iltifatın
bu olduğunu düşünün bir.

"Vay, sen çok normalsin."

(Kahkahalar)

Ancak iltifatlar

"olağanüstüsün" ya da

"alışılmışın ötesindesin"
şeklindedir.

"Mükemmelsin" şeklindedir.

İnsanlar bu şeyleri olmak istiyorsa

neden o kadar insan
normal olmaya çabalıyor?

İnsanlar neden kendi parlak
ışıklarını bir kalıba sıkıştırıyor?

İnsanlar çeşitlilikten öylesine
korkuyorlar ki, herkesi,

normal olmak istemeyen ya da olamayanları
bile normal olmaya zorluyorlar.

İnsanları bu "normal"e
dönüştürmek için

LGBT ya da otistik insanlara
özel kamplar var,

ve bugün ve zamanda insanların
bunu yapıyor olması ürkütücü.

Sonuç olarak, otizmi ve
hayal gücümü dünyalara değişmem.

Otistik olduğumdan dolayı

BBC'de belgeseller sundum,

bir kitap yazmanın ortasındayım,

bunu gerçekleştiriyorum
- bu mükemmel -

ve başardığım şeylerden, başardığımı

düşündüğüm şeylerden en iyisi

küçük erkek ve kız kardeşimle

iletişim kurmanın yollunu
bulmuş olmam,

dediğim gibi sözsüz iletişim kuruyorlar,
konuşamıyorlar.

İnsanlar sözsüz iletişim kuran birini
sıklıkla hayatlarından çıkarırlar

ancak bu aptalca çünkü
küçük kardeşlerim

sahip olmayı dileyebileceğiniz
en iyi kardeşler.

Onlar en iyisi
ve onları çok seviyorum

onları her şeyden
çok önemsiyorum.

Sizi bir soruyla bırakacağım:

Eğer bir insanın aklını göremiyorsak,

otistik olsun ya da olmasın fark etmez,

normalin dışına çıkan
her şeyi cezalandırmaktansa

neden özgünlüğü kutlamayalım

ve birisi hayal gücünü özgür
bıraktığı zaman sevinmeyelim?

Teşekkürler.

(Alkışlar)