Return to Video

"Ga ik dood?" Het eerlijke antwoord.

  • 0:01 - 0:05
    Ik werk al zeven jaar als medisch
    technicus in Suffolk County in New York.
  • 0:05 - 0:06
    Ik ben vaak de eerste hulpverlener
  • 0:06 - 0:10
    bij incidenten variërend van
    auto-ongelukken tot de orkaan Sandy.
  • 0:10 - 0:11
    Jullie grootste angst is wellicht
  • 0:11 - 0:13
    de dood, zoals bij de meeste mensen.
  • 0:13 - 0:17
    Sommigen van ons zullen
    het zien aan komen en anderen niet.
  • 0:17 - 0:19
    Er bestaat een niet zo bekende
    medische term
  • 0:19 - 0:21
    genaamd naderend onheil.
  • 0:21 - 0:22
    Het is bijna een symptoom.
  • 0:22 - 0:24
    Als hulpverlener, ben ik getraind
  • 0:24 - 0:26
    om hierop te reageren.
  • 0:26 - 0:27
    Als een patiënt met een hartaanval
  • 0:27 - 0:30
    me aankijkt en zegt:
    "Ik ga vandaag dood,"
  • 0:30 - 0:33
    dan zijn we getraind om de toestand
    van de patiënt opnieuw te evalueren.
  • 0:33 - 0:35
    Gedurende mijn carrière,
    heb ik zorg verleend
  • 0:35 - 0:37
    bij meerdere incidenten
    waarbij patiënten
  • 0:37 - 0:39
    nog maar even te leven hadden
  • 0:39 - 0:42
    en er was niks meer
    dat ik voor ze kon doen.
  • 0:42 - 0:45
    Hiermee stond ik voor een dilemma.
  • 0:45 - 0:49
    Vertel ik de stervende
    dat hij dood zal gaan,
  • 0:49 - 0:52
    of lieg ik om hem gerust te stellen?
  • 0:52 - 0:54
    In het begin van mijn carriëre,
  • 0:54 - 0:55
    koos ik ervoor om te liegen.
  • 0:55 - 0:57
    Ik was bang.
  • 0:57 - 1:00
    Ik was bang dat
    als ik de waarheid vertelde,
  • 1:00 - 1:03
    dat ze bang dood zouden gaan,
  • 1:03 - 1:06
    grijpend naar dat laatste moment.
  • 1:06 - 1:09
    Dat veranderde allemaal
    bij één incident.
  • 1:09 - 1:12
    Vijf jaar geleden,
    hielp ik bij een motorongeluk.
  • 1:12 - 1:15
    De bestuurder had
    ernstige verwondingen opgelopen.
  • 1:15 - 1:17
    Terwijl ik hem behandelde,
    realiseerde ik
  • 1:17 - 1:19
    dat het te laat was.
  • 1:19 - 1:23
    Zoals bij vele andere gevallen,
    keek hij me aan
  • 1:23 - 1:27
    en vroeg me: "Ga ik dood?"
  • 1:27 - 1:31
    Op dat moment besloot ik
    wat anders te doen.
  • 1:31 - 1:33
    Ik besloot hem de waarheid te vertellen.
  • 1:34 - 1:37
    Om hem te vertellen
    dat hij dood zou gaan
  • 1:37 - 1:40
    en dat ik niks meer voor hem kon doen.
  • 1:40 - 1:44
    Vandaag de dag ben ik nog steeds
    in shock om zijn reactie.
  • 1:44 - 1:46
    Hij ontspande zich
  • 1:46 - 1:48
    en leek dit te accepteren.
  • 1:48 - 1:50
    Hij was niet bang of angstig
  • 1:50 - 1:52
    zoals ik dacht dat hij zou zijn.
  • 1:52 - 1:55
    Hij lag daar gewoon,
    en in zijn ogen
  • 1:55 - 1:58
    zag ik innerlijke rust en acceptatie.
  • 1:58 - 2:00
    Vanaf dat moment besloot ik
  • 2:00 - 2:04
    dat het niet aan mij was om stervenden
    gerust te stellen met mijn leugens.
  • 2:04 - 2:07
    In velen gevallen sindsdien
  • 2:07 - 2:10
    waarin patiënten stervende waren
  • 2:10 - 2:12
    en ik niks meer voor ze kon doen,
  • 2:12 - 2:13
    hadden bijna alle patiënten
  • 2:13 - 2:16
    dezelfde reactie op de waarheid:
  • 2:16 - 2:19
    innerlijke rust en acceptatie.
  • 2:19 - 2:21
    Er zijn in feite drie patronen
  • 2:21 - 2:25
    die ik heb geobserveerd in deze gevallen.
  • 2:25 - 2:29
    Het eerste patroon
    shockeert me altijd een beetje.
  • 2:29 - 2:33
    Ongeacht geloof of cultuur,
  • 2:33 - 2:36
    is er behoefte aan vergeving.
  • 2:36 - 2:37
    Of het nou zondigen is,
  • 2:37 - 2:40
    of ze zeggen gewoon dat ze spijt hebben,
  • 2:40 - 2:43
    hun schuldgevoel is universeel.
  • 2:43 - 2:44
    Ik heb een keer een oude man
  • 2:44 - 2:46
    met een hartaanval geholpen.
  • 2:46 - 2:48
    Ik bereidde mijzelf en de apparatuur voor
  • 2:48 - 2:51
    op zijn opkomende hartstilstand,
  • 2:51 - 2:56
    en lichtte de patiënt in
    over zijn dreigende einde.
  • 2:56 - 2:59
    Hij wist het al door
    mijn stemgeluid en lichaamstaal.
  • 2:59 - 3:01
    Terwijl ik de elektroden
    van de defibrillator
  • 3:01 - 3:04
    op zijn borst plaatste om te zien
    wat er zou gebeuren,
  • 3:04 - 3:06

    keek hij me aan en zei:
  • 3:06 - 3:09
    "Had ik maar meer tijd met
    mijn kinderen en kleinkinderen
  • 3:09 - 3:12
    doorgebracht inplaats van
    zo egoïstisch te zijn met mijn tijd."
  • 3:12 - 3:14
    Oog in oog met de dood
  • 3:14 - 3:17
    vroeg hij alleen maar om vergeving.
  • 3:17 - 3:19
    Het tweede patroon dat ik observeer
  • 3:19 - 3:21
    is de behoefte om herinnerd te worden.
  • 3:21 - 3:23
    Of het nou in mijn herinnering was
  • 3:23 - 3:25
    of in die van hun geliefden,
  • 3:25 - 3:27
    ze wilden weten of ze zouden doorleven.
  • 3:27 - 3:29
    Er is behoefte aan onsterfelijkheid
  • 3:29 - 3:32
    in het hart en de gedachten
    van hun geliefden,
  • 3:32 - 3:35
    van mij, mijn ploeg, of wie dan ook.
  • 3:35 - 3:38
    Ontelbare keren heeft
    een patiënt me aangekeken
  • 3:38 - 3:42
    en gevraagd: "Zul je je mij herinneren?"
  • 3:42 - 3:45
    Het laatste patroon dat ik observeer
  • 3:45 - 3:48
    raakt me het diepst, tot mijn ziel.
  • 3:48 - 3:51
    Wie sterft, wil weten
    dat zijn leven zinvol was.
  • 3:51 - 3:54
    Dat ze hun leven niet hebben verspild
  • 3:54 - 3:57
    aan zinloze dingen.
  • 3:57 - 4:00
    Dit overkwam me
    op een heel vroeg punt in mijn carrière.
  • 4:00 - 4:02
    Ik reageerde op een oproep.
  • 4:02 - 4:04
    Er was een vrouw van eind 50.
  • 4:04 - 4:06
    Ze zat vastgeklemd in een voertuig.
  • 4:06 - 4:10
    Ze was tegen hoge snelheid verongelukt
  • 4:10 - 4:12
    en ze was in kritieke toestand.
  • 4:12 - 4:15
    Terwijl de brandweer haar uit de auto
    probeerde te redden,
  • 4:15 - 4:18

    stapte ik in om zorg te verlenen.
  • 4:18 - 4:21
    Terwijl we praatten, zei ze tegen me:
  • 4:21 - 4:24
    "Ik had nog zoveel willen doen
    met mijn leven."
  • 4:24 - 4:28
    Ze vond dat ze haar stempel
    niet had gezet in deze wereld.
  • 4:28 - 4:30
    Na een langer gesprek kwam ik erachter
  • 4:30 - 4:32
    dat ze twee kinderen had geadopteerd
  • 4:32 - 4:35
    die allebei een medische opleiding deden.
  • 4:35 - 4:37
    Door haar hebben twee kinderen
  • 4:37 - 4:40
    een kans gehad die ze anders
    niet zouden hebben gehad
  • 4:40 - 4:42
    en zouden nu dokters worden
  • 4:42 - 4:45
    en levens gaan redden.
  • 4:45 - 4:46
    Na 45 minuten lukte het
  • 4:46 - 4:48
    om haar uit het voertuig te bevrijden.
  • 4:48 - 4:53
    Helaas is ze toch om het leven gekomen.
  • 4:53 - 4:55
    Ik geloofde wat je in films ziet:
  • 4:55 - 4:56
    dat in je laatste minuten
  • 4:56 - 4:59
    alleen maar bang bent.
  • 4:59 - 5:02
    Ik heb ontdekt dat,
    ongeacht de omstandigheden,
  • 5:02 - 5:04
    je vrede en acceptatie voelt,
  • 5:04 - 5:08
    dat het de kleinste dingen zijn,
    de kleinste momenten
  • 5:08 - 5:12
    de kleinste dingen die je
    in de wereld hebt gebracht
  • 5:12 - 5:15
    die je vrede geven in die laatste minuten.
  • 5:15 - 5:17
    Dank jullie wel.
Title:
"Ga ik dood?" Het eerlijke antwoord.
Speaker:
Matthew O'Reilly
Description:

Matthew O'Reilly is een eerste hulpverlener in Long Island, New York. Hij vertelt wat er gebeurt wanneer een zwaar gewonde patiënt hem vraagt: "Ga ik dood?"
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
05:33

Dutch subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.