ชนชั้นแรงงานที่ถูกลืมของอเมริกา

เจ ดี แวนส์ เติบโตขึ้นในเมืองยากจนเล็ก ๆ ในแถบอุตสาหกรรมรัสท์เบลท์ ทางตอนใต้ของรัฐโอไฮโอ ที่นั่นเขานั่งอยู่แถวหน้าของความเจ็บป่วยมากมายทางสังคม ที่กำลังระบาดอยู่ในอเมริกาได้แก่ การระบาดของยาเสพติดเฮโรอีน การสอบตกต้องออกจากโรงเรียน ครอบครัวถูกฉีกขาด จากการหย่าร้างและบางครั้งจากความรุนแรง ในการพูดที่พินิจพิเคราะห์นี้ ซึ่งจะสะท้อนไปถ้วนทั่วเมืองทั้งหลายของชนชั้นแรงงานของประเทศ ผู้พูดให้รายละเอียดว่าความสูญเสียความรู้สึกเรื่องอเมริกันดรีมนั้น เป็นอย่างไร และได้ยกคำถามที่สำคัญๆซึ่งทุกคนตั้งแต่ผู้นำชุมชน ไปจนถึงผู้กำหนดนโยบาย จำเป็นต้องถาม ได้แก่ คำถามที่ว่า เราจะสามารถช่วยเด็ก ๆ จากเมืองที่ถูกลืม ให้พันจากความสิ้นหวังและให้มีชีวิตที่ดีขึ้นได้อย่างไร

ผมจำได้ครั้งเริ่มแรกที่ผมเข้าไปใน
ร้านอาหารชั้นดี

ร้านอาหารที่ดีจริง ๆ

งานเลี้ยงรับพนักงานใหม่
บริษัทที่ปรึกษากฎหมาย

ผมจำได้ว่า ก่อนเวลาอาหาร
สาวเสริฟเดินไปรอบ ๆ

และถามว่า เราต้องการดื่มไวน์หรือไม่

ผมจึงบอกไปว่า "แน่นอนครับ ผมจะดื่มไวน์ขาว"

เธอก็ตอบกลับมาทันทีทันใดว่า

"คุณต้องการโซวินยองบลังค์ หรือ
ชาร์ดอนเน่ย์คะ"

และผมก็จำได้ว่า นิ่งคิดอยู่ว่า

"เอาเถอะ หยุดพูดภาษาฝรั่งเศสหรู ๆ นั่นเถอะ

แล้วก็เอาแค่ไวน์ขาวมาให้ผมก็พอ"

แต่ผมก็ใช้พลังความคิดอนุมานของผม

และนึกออกว่าชาร์ดอนเนย์ และโซวินยองบลังค์

เป็นชนิดของไวน์ขาวที่ต่างกัน

ผมจึงบอกเธอไปว่า ผมอยากจะได้ชาร์ดอนเนย์

เพราะพูดกันตามตรงแล้ว
มันออกเสียงได้ง่ายที่สุด

ครับ ผมมีประสบการณ์แบบนั้นมากมาย

ในช่วงระหว่างสองปีแรก
ในฐานะนักศึกษากฎหมายที่เยล

เพราะว่า แม้สภาพภายนอกทั้งหมดจะไม่บ่งบอก
ผมเองนั้นเป็นคนนอกวัฒนธรรม

ผมไม่ได้มาจากคนชั้นสูง

ผมไม่ได้มาจากภาคภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
หรือจากซานฟรานซิสโก

ผมมาจากเมืองเหล็ก ทางตอนใต้ของรัฐโอไฮโอ

และเป็นเมืองที่ดิ้นรนเป็นอย่างยิ่ง
ในเรื่องมากมาย

เรื่องที่เป็นตัวชี้บอกถึงการดิ้นรน
ที่กว้างใหญ่กว่า

ของชนชั้นแรงงานของอเมริกา

เฮโรอีนได้เข้ามาแล้ว

ฆ่าคนไปมากมาย คนที่ผมรู้จัก

ความรุนแรงในครอบครัว ความรุนแรงในบ้าน
และการหย่าร้างได้ทำให้ครอบครัวขาดวิ่น

และมีความรู้สึกในแง่ร้ายที่ไม่เหมือนใคร ๆ
อยู่มาก ๆ ก็เคลื่อนเข้ามา

ลองคิดถึงอัตราการเสียชีวิตที่สูงขึ้น
ในชุมชนเหล่านี้

และยอมรับว่าสำหรับคนเหล่านี้จำนวนมาก

ปัญหาที่พวกเขากำลังเห็นอยู่นั้น

จริง ๆ แล้ว เป็นเหตุให้อัตราการตายเพิ่มขึ้น
ในชุมชนของพวกเขาเอง

ดังนั้น จึงมีความรู้สึกจริงจังอย่างมาก
ของการดิ้นรน

ผมมีที่นั่งอยู่แถวหน้าสุด
ในเรื่องการดิ้นรนนั้น

ครอบครัวผมเป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้ดิ้นรน
มาเป็นเวลานานมากแล้ว

ผนมาจากครอบครัวที่ไม่ได้มีเงินมากมายนัก

การติดยาเสพติดที่ระบาดอยู่
ภายในชุมชนของผมนั้น

ยังระบาดเข้ามาในครอบครัวผม
จนกระทั่งถึง น่าเศร้าครับ แม่ของผมเอง

มีปัญหามากมาย ที่ผมเห็นในครอบครัวของผมเอง

ปัญหาซึ่งบางครั้งมีสาเหตุมาจากการขาดเงิน

ปัญหาซึ่งบางครั้งมีสาเหตุมาจาก
การเข้าไม่ถึงแหล่งทรัพยากร และทุนทางสังคม

ซึ่งส่งผลกระทบต่อชีวิตของผมอย่างแท้จริง

หากคุณได้มองเห็นชีวิตของผม ตอนอายุ 14 ปี

และพูดว่า"แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับเด็กคนนี้นะ"

คุณก็น่าจะสรุปว่า ผมก็จะต้องดิ้นรนต่อสู้

กับสิ่งนักวิชาการเรียกว่า
การเลื่อนฐานะขึ้นไป

การเลื่อนฐานะขึ้นไป จึงเป็นคำนามธรรม

แต่มันกระทบไปที่บางอย่างที่เป็นแก่นแท้จริง

ที่หัวใจของอเมริกันดรีม

มันเป็นความรู้สึกเช่นนั้น

และมันวัดว่า เด็ก ๆ อย่างผม

ซึ่งเติบโตมาในชุมชนที่ยากจน
กำลังจะมีชีวิตที่ดีขึ้น

ไม่ว่าพวกเขาจะมีโอกาสดำรงชีวิตอยู่
ที่ดีขึ้นในเชิงวัตถุ

หรือไม่ว่าพวกเขาจะยังอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิม
ที่เขาดำรงชีวิตมา

สิ่งหนึ่งที่เราได้เรียนรู้คือ โชคไม่ดีครับ

การไต่เต้าทางชนชั้น ให้ไปเป็นชนชั้นสูง
เท่ากับที่เราอยากจะให้มันเป็น

และที่น่าสนใจ มันเป็นการกระจาย
เชิงภูมิศาสตร์เป็นอย่างยิ่ง

ครับ ลองดูรัฐยูท่าห์ เป็นตัวอย่าง

ในรัฐยูท่าห์เด็กยากจนนั้น จริง ๆ ก็ไปได้ดี

น่าจะเป็นอย่างยิ่งว่า จะมีชีวิตอยู่
ได้รับส่วนแบ่งเป็นส่วนหนึ่ง ในอเมริกันดรีม

แต่ถ้าคุณคิดถึงแหล่งที่ผมอาศัยอยู่

ทางตอนใต้ ในแอพพาลาเชีย ตอนใต้ของรัฐโอไฮโอ

ไม่น่าจะเป็นไปได้อย่างยิ่ง
ที่เด็ก ๆ พวกนั้นจะเป็นชนชั้นสูงได้

อเมริกันดรีม ในส่วนนั้นของประเทศ

ในความเข้าใจที่แท้จริงแล้ว เป็นแค่ความฝัน

ทำไมสิ่งนั่นจึงกำลังเกิดขึ้น

ครับ เหตุผลหนึ่งเห็นชัดเจน คือ เศรษฐกิจ
หรือโครงสร้าง

ดังนั้น คุณคิดถึงพื้นที่เหล่านี้

พวกเขาถูกรุมเร้าไปด้วย
แนวโน้มทางเศรษฐกิจที่ยํ่าแย่

ถูกสร้างขึ้นล้อมรอบอุตสาหกรรม
เช่น ถ่านหินและเหล็กกล้า

ทำให้ยากยิ่งขึ้นที่ชาวบ้านจะก้าวหน้าได้

นั่นแน่นอน เป็นปัญหาหนึ่ง

ยังมีปัญหาสมองไหลอีกด้วย
เมื่อคนที่มีพรสวรรค์แท้จริงนั้น

เพราะว่าเขาไม่สามารถได้ทำงานทักษะสูง ๆ
ที่บ้านเกิด

ลงท้ายก็ต้องย้ายไปที่อื่น

พวกเขาจึงไม่ได้สร้างธุรกิจ
หรือองค์กรการกุศล ที่บ้านเกิด

ลงท้ายก็ไปที่อื่น และเอาพรสวรรค์ของเขา
ไปด้วย

มีโรงเรียนที่ล้มเหลวในชุมชนเหล่านี้
เป็นจำนวนมาก

ล้มเหลวที่จะช่วยเด็กพัฒนาการศึกษาให้ดีขึ้น

ซึ่งแท้จริง จะทำให้โอกาสที่ดี ๆ เป็นไปได้
สำหรับเด็ก ๆ ต่อไปในชีวิต

สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดนั้นสำคัญ

ผมไม่ได้หมายถึงการละเลยความสำคัญ
ของอุปสรรคโครงสร้าง

แต่เมื่อมองย้อนไปในชีวิตผม
และชุมชนของผม

มีอย่างอื่นเกิดขึ้นพร้อมกันไปด้วย
อย่างอื่นที่สำคัญ

ยากที่จะรู้ว่ามากน้อยเพียงใด
แต่มันก็เป็นความจริง

สำหรับผู้ที่มาเริ่มทำ จึงมีความรู้สึกถึง
ความสิ้นหวังแท้จริงอย่างมาก

ในชุมชนที่ผมเติบโตขึ้นมา

รู้สึกได้ว่า เด็ก ๆ รู้ว่าทางเลือกของเขา
ไม่มีความสำคัญอะไร

ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วก็ตาม
จะทำงานหนักเท่าใดแล้วก็ตาม

ไม่ว่าจะพยายามอย่างหนัก
เพื่อไปข้างหน้าเท่าใด

จะไม่มีอะไรดีเกิดขึ้น

นั่นจึงเป็นความรู้สึกถึงความยากลำบาก
ที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมนั้น

เป็นความเชื่อที่ฝังอยู่
ซึ่งยากที่จะก้าวผ่านพ้นไปได้

และบางครั้งมันก็นำไปยังสถานที่
ซึ่งชวนให้สมรู้ร่วมคิดกันทำผิดอย่างยิ่ง

ค่รับ เราลองมาดูปัญหาการเมือง
ซึ่งกำลังร้อนแรงอยู่

คือ การยืนยันสิทธิประโยชน์

ครับ มันขึ้นอยู่กับการเมืองของคุณ
คุณอาจคิดว่า การยืนยันสิทธิประโยชน์

เป็นวิธีที่ฉลาดหรือไม่ฉลาดก็ได้
ที่จะสนับสนุนความหลากหลาย ในสถานที่ทำงาน

หรือในชั้นเรียน

แต่หากว่าคุณเติบโตมาในพื้นที่เช่นนี้

คุณก็จะเห็นการยืนยันสิทธิประโยขน์
เป็นเครื่องมือที่จะกีดกันคน เช่น ตัวคุณ

นั่นเป็นจริงได้ เฉพาะอย่างยิ่ง
ถ้าคุณเป็นคนผิวขาวชนชั้นกรรมกรคนหนึ่ง

คุณเห็นมัน เหมือนเป็นบางอย่าง
ที่ไม่ได้เป็นเพียงนโยบายที่ดีหรือเลว

คุณเห็นมันเป็นบางอย่าง
ที่สมคบคิดกันอย่างแข็งขัน

ที่ซึ่งคนพร้อมด้วยอำนาจทางการเมือง
และทางการเงิน

กำลังทำงานเพื่อต่อต้านคุณอยู่

และก็มีวิธีการมากมาย ที่คุณเห็น
แผนการสมคบคิดนั้นต่อต้านคุณอยู่ --

รับรู้ได้ เป็นจริง มันมีอยู่ตรงนั้น

มันทำให้ความคาดหมายผิดแผกไป

ดังนั้น หากคุณคิดว่าคุณจะทำอะไร
เมื่อเติบใหญ่ขึ้นมาในโลกที่ว่านั้น

คุณก็สามารถตอบได้ ในสองแบบ

แบบหนึ่ง คุณพูดได้ว่า
"ฉันจะไม่ทำงานหนักหรอก

เพราะไม่ว่าจะทำงานหนักขนาดไหน
ก็จะไม่สำคัญอย่างใดเลย"

อีกแบบหนึ่งซึ่งคุณอาจจะทำ คือ

พูดว่า "ครับ ผมจะไม่ไปตาม
ตัวบ่งบอกถึงความสำเร็จแบบเดิม ๆ

เช่น การศึกษาระดับมหาวิทยาลัย หรือ
งานที่มีเกียรติ

เพราะคนที่ใส่ใจกับสิ่งเหล่านั้น
ไม่เหมือนกับผม

เขาจะไม่ให้ผมเข้าไปในนั้นได้เลย"

เมื่อผมได้เข้าเรียนที่เยล
สมาชิกครอบครัวคนหนึ่งถามว่า

ผมแสร้งทำเป็นนักเสรีนิยมหรือเปล่า
เพื่อให้คณะกรรมการคัดสรรรับเข้าเรียน

ร้ายแรงนะครับ

และชัดเจน มันไม่จริงที่ว่า
มีช่องตัวเลือกเสรีนิยมให้เลือก

ในใบสมัคร

แต่มันบอกถึง ความไม่มั่นคงแท้จริงอย่างยิ่ง
ในสถานที่เหล่านี้ว่า

คุณต้องเสแสร้งเป็นคนอื่น ที่ไม่ใช่ตัวคุณเอง

เพื่อจะผ่านพ้นอุปสรรคสังคมต่าง ๆ เหล่านี้

มันเป็นปัญหาที่มีนัยสำคัญมาก

แม้ว่าคุณไม่ยอมแพ้ต่อความสิ้นหวังนั้น

แม้ว่าคุณคิดว่า ตัวอย่างเช่น

คำตอบที่คุณเลือกนั้นสำคัญ
และคุณก็ต้องการเลือกคำตอบที่ดี

คุณต้องการให้ดียิ่งขึ้น สำหรับตัวคุณเอง
และครอบตรัวคุณ

บางครั้งมันก็ลำบากที่จะ
แค่เพียงรู้ว่า ตัวเลือกเหล่านั้นคืออะไรแน่

เมื่อคุณโตขึ้นมาในชุมชนแบบเดียวกับผม

ตัวอย่างเข่น ผมไม่ทราบว่า

ต้องเข้าเรียนในโรงเรียนกฎหมาย
เพื่อเป็นนักกฎหมาย

ผมไม่ทราบว่า มหวิทยาลัยของคนชั้นสูงนั้น
ตามที่งานวิจัยบอกเราเสมอมา

ค่าใช้จ่ายกว่า สำหรับเด็ก ๆ รายได้ตํ่า

เพราะมหาวิทยาลัยเหล่านี้
มีกองทุนการกุศลที่ใหญ่กว่า

สามารถให้การช่วยเหลือด้านการเงินได้มากกว่า

จำได้ว่าผมเรียนรู้เรื่องนี้

เมื่อผมได้รับจดหมายช่วยทางการเงิน
จากมหาวิทยาลัยเยลกับตัวเอง

หลายหมื่นดอลลาร์เป็นเงินช่วยเหลือ
ให้กับความจำเป็นพื้นฐาน

ซึ่งเป็นข้อสัญญาที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน

แต่ผมหันไปหาคุณป้า
เมื่อได้รับจดหมาย และบอกเธอว่า

"ป้ารู้มั๊ย ผมคิดว่านี่หมายถึงว่า
เป็นครั้งแรกในชีวิตผม

ที่ความยากจนจ่ายให้เราได้อย่างดีจริง ๆ

ครับ ผมไม่ได้เข้าถึงข้อมูลนั้น

เพราะว่า เครือข่ายสังคมรอบตัวผม
ไม่ได้เข้าถึงข้อมูลดังกล่าวนั้น

ผมได้เรียนรู้จากชุมชนของผมเรื่อง
จะยิงปืนอย่างไร จะยิงให้ดีทำอย่างไร

ผมได้เรียนรู้วิธีทำขนมบิสกิต
ที่อร่อยเหลือหลาย

อ๋อ กลเม็ดนั้นหรือ ก็คือเนยสดแข็ง
ไม่ใช่เนยที่ร้อน

แต่ไม่ได้เรียนรู้ วิธีจะก้าวไปข้างหน้า

ไม่ได้เรียนรู้ว่า ทำอย่างไรจึงจะมี
การตัดสินใจที่ดี

เกี่ยวกับการศึกษาและโอกาสดี ๆ

ซึ่งคุณจำเป็นต้องตัดสินใจ

เพื่อจริงๆ จะได้มีโอกาส
ในเศรษฐศาสตร์ความรู้ของศตวรรษที่ 21 นี้

นักเศรษฐศาสตร์เรียก คุณค่าที่เราได้รับ
จากเครือข่ายไม่เป็นทางการของเรานี้

จากเพื่อนฝูงและเพื่อนร่วมงานและ
ครอบครัวของเรานี้ว่า "ทุนทางสังคม"

ทุนทางสังคมของผมในอดีต
ไม่ได้สร้างมาเพื่ออเมริกาในศตวรรษที่ 21

และมันก็แสดงให้เห็นแล้ว

มีอย่างอื่นอีกที่สำคัญอย่างยิ่ง
กำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้

ซึ่งชุมชนของเราไม่ชอบที่จะพูดถึง

แต่มันเป็นความจริงอย่างยิ่ง

พวกเด็กชนชั้นแรงงานน่าจะเป็นไปได้มาก

ที่จะเผชิญกับสิ่งที่เรียกว่า
ประสบการณ์เลวร้ายในวัยเด็ก

ซึ่งเป็นคำที่สละสลวยสำหรับความเจ็บชํ้า
ของวัยเด็ก ได้แก่

ถูกตี หรือถูกตะคอกใส่
ถูกให้ต้องอับอายโดยพ่อหรือแม่อย่างซํ้าซาก

เห็นบางคนตบตีพ่อแม่ของคุณ

เห็นบางคนเสพยา
หรือติดเหล้าจนทำให้เกิดปัญหา

เหล่านี้เป็นตัวอย่าง
ของความเจ็บชํ้าในวัยเด็ก

และมันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมากในครอบครัวผม

ที่สำคัญ มันไม่ได้เป็นแค่เรื่องธรรมดาสามัญ
ในครอบครัวผมในปัจจุบันเท่านั้น

มันเป็นมาหลายรุ่นแล้วด้วย

ดังนั้นในรุ่นปู่ย่าตายายของผม

ครั้งแรกสุดที่พวกเขามีลูก

พวกเขาก็คาดหมายว่าจะเลี้ยงดูลูก ๆ ในแบบที่

ดีเป็นพิเศษ

พวกเขาเป็นชนชั้นกลาง

สามารถหาค่าจ้างแรงงานที่ดีได้
ในโรงงานเหล็กกล้า

แต่ลงท้ายสิ่งที่เกิดขึ้น คือ

ทำให้ลูก ๆ ของพวกเขา
เกิดความเจ็บช้ำในวัยเด็กมากมาย

ได้กลับมาเป็น หลายชั่วอายุคนแล้ว

ตอนคุณแม่ผมอายุ 12 ปี ก็เห็นคุณยาย
จุดไฟเผาคุณตา

ความผิดของคุณตาคือ ดื่มเหล้าเมากลับมาบ้าน

หลังจากที่เธอบอกเขาไปว่า

"ถ้าเมากลับมาบ้านอีก ฉันก็จะฆ่าแก"

และเธอก็พยายามทำอย่างนั้น

ลองคิดดูซิครับว่า มันจะกระทบจิตใจของเด็ก
อย่างไรบ้าง

และเราก็คิดถึงสิ่งเหล่านี้ว่า
เป็นกรณีที่หาได้ยากอย่างยิ่ง

แต่งานศึกษาวิจัยโดยกองทุนเด็กรัฐวิสคอนซิน
พบว่า

40 เปอร์เซ็นต์ ของเด็กครอบครัวรายได้ตํ่า
เผชิญกับความเจ็บชํ้าวัยเด็กเป็นทวีคูณ

เมื่อเปรียบเทียบกับเพียง 29 เปอร์เซ็นต์
ของเด็กจากรายได้สูงขึ้นมา

และมาคิดถึงว่า นั่นหมายความว่าอะไร

ถ้าคุณเป็นเด็กจากครอบครัวรายได้ตํ่า

ครึ่งหนึ่งของพวกคุณเผชิญกับ
ความเจ็บชํ้าในวัยเด็กมากมายหลายกรณี

เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาโดดเดี่ยว

เรื่องนี้เป็นปัญหาที่มีนัยสำคัญมาก

เรารู้ว่าปัญหาที่เกิดขึ้นกับเด็ก ๆ
ที่มีประสบการณ์กับชีวิตแบบนั้น

พวกเขาก็น่าจะติดยา น่าจะต้องเข้าคุกมากกว่า

น่าจะต้องออกจากโรงเรียนมัธยมยิ่งกว่า

และที่สำคัญที่สุด

พวกเขาน่าจะทำกับลูกๆของเขา

อย่างที่พ่อแม่ได้ทำกับพวกเขามา

ความเจ็บชํ้าหรือความยุ่งเหยิงภายในบ้านนี้

เป็นรางวัลทางวัฒนธรรมที่เลวร้ายที่สุด
ที่เราให้กับลูกๆของเรา

และมันเป็นรางวัลที่ยังคงมีให้กันอยู่

เมื่อคุณรวมทั้งหมดนั้นเข้าด้วยกัน คือ

การสิ้นหวัง ความหมดอาลัยตายอยาก

ความชิงชังเหยียดหยามกับอนาคต

ความเจ็บชํ้าในวัยเด็ก

ทุนทางสังคมที่ตํ่า

คุณจึงเริ่มจะเข้าใจได้ว่า ทำไมผม

ขณะอายุ 14 ปี

ก็พร้อมที่จะกลายมาเป็นเพียงสถิติใหม่

เด็กอีกคนที่
เอาชนะสิ่งที่เป็นไปได้ยากนั้นไม่ได้

แต่บางสิ่งบางอย่างที่คาดไม่ถึง
ได้เกิดขึ้นแล้ว

ผมเอาชนะสิ่งที่เป็นไปได้ยากนั้นได้

โอกาสต่าง ๆ เกิดขึ้นกับผม

ผมจบมัธยมศึกษา จบมหาวิทยาลัย
ผมเข้าไปเรียนกฎหมาย

และผมได้ทำงานที่ดีมากทำ ในขณะนี้

อะไรเกิดขึ้นหรือครับ

ครับ สิ่งหนึ่งที่ได้เกิดขึ้นก็คือ
คุณตาคุณยายของผม

คุณตาคุณยายคนเดียวกันกับ
ที่ได้จุดไฟเผาคนบางคนนั่นแหละ

ได้พัฒนาตัวเองขึ้นมาจริง ๆ ตอนที่ผมเกิดมา

ท่านได้ให้บ้านที่มั่นคงกับผม

ครอบครัวที่มีเสถียรภาพ

ท่านทำให้แน่ใจว่า

เมื่อพ่อแม่ผมทำไม่ได้
ในสิ่งที่เด็ก ๆ จำเป็นต้องได้รับ

ท่านก็ก้าวเข้ามาและเติมเต็มบทบาทนั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณยาย
ได้ทำสองสิ่งที่สำคัญยิ่ง

สิ่งหนึ่งคือ ให้บ้านที่สงบสุข
ที่ให้ผมได้จดจ่ออยู่กับการทำการบ้าน

และกับสิ่งที่เด็ก ๆ ควรจะให้ความสนใจ

แต่ท่านยังเป็นผู้หญิงทีเฉลียวฉลาด
อย่างเหลือเชื่อ

แม้ว่าไม่เคยได้ศึกษาระดับมัธยมมาก่อน

ท่านรู้เห็นถึงแนวคิดที่ชุมชนของผม
มีไว้สำหรับผม

ที่ว่า ทางเลือกของผมนั้นไม่สำคัญหรอก

ว่าผมจะต้องถูกโกงถูกเอาเปรัยบ

ครั้งหนึ่งท่านบอกผมว่า

"เจดี อย่าเป็นอย่างพวกขี้แพ้พวกนั้น
ที่คิดว่าตัวถูกเอารัดเอาเปรียบ

แกสามารถทำอะไรก็ได้ที่แกอยากจะทำ"

แต่เธอก็ยังรู้อีกด้วยว่า
ชีวิตนั้นไม่ยุติธรรมหรอก

มันยากที่จะทำให้เกิดความสมดุลย์

ในการที่จะบอกเด็กว่าชีวิตไม่ยุติธรรม

แต่ยังให้รู้จักและเสริมแรงพวกเขา
ในความเป็นจริงที่ว่า การเลือกนั้นสำคัญ

แต่คุณยายก็สามารถทำให้เกิดความสมดุลย์ได้

อีกเรื่องหนึ่งซึ่งช่วยได้จริง ๆ คือ
หน่วยนาวิกโยธินสหรัฐอเมริกา

ครับ สำหรับคุณ นาวิกโยธินคือเครื่องแบบทหาร
แน่นอนครับ มันก็ใช่

แต่สำหรับผมแล้ว นาวิกโยธินสหรัฐ
เป็นหลักสูตรเร่งรัด

ในการเรียนรู้ด้านบุคคลิกภาพ

มันสอนผมให้รู้วิธีการปูเตียง
วิธีซักเสื้อผ้า

ตื่นนอนในตอนเช้า จัดการเรื่องการเงินอย่างไร

สิ่งเหล่านี้ชุมชนของผมไม่ได้สอนผมมา

ผมจำได้ว่า เมื่อตอนไปซื้อรถคันแรกนั้น

เขาเสนออัตราดอกเบี้ยให้ผมตํ่ามาก
ที่ 21.9 เปอร์เซ็นต์

และผมก็พร้อมที่จะลงลายมือชื่อ
ตรงช่องที่ให้ลงลายมือ

แต่ผมก็ไม่ตกลงตามที่เขาเสนอ

แต่เพราะว่า ผมนำมันไปให้ผู้บังคับบัญชาผมดู

เขาบอกผมว่า "เลิกโง่เสียทีเถอะ

ไปที่สหกรออมทรัพย์ท้องถิ่น
ไปรับข้อเสนอที่ดีกว่านี้

และผมก็ทำอย่างนั้น

ถ้าไม่มีนาวิกโยธิน

ผมจะไม่รู้วิธีการเข้าถึงความรู้นั้นเลย

พูดตรง ๆ ผมอาจจะพบกับความวิบัติ
ด้านการเงิน

สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะพูด คือ
ผมมีความโชคดีอย่างมาก

ในเรื่องผู้ให้คำปรึกษาและผู้คน

ที่เข้ามามีบทบาทสำคัญในชีวิตผม

จากนาวิกโยธิน จากรัฐโอไฮโอ จากเยล

จากที่อื่น ๆ

แท้จริงคนทั้งหลายได้ก้าวเข้ามา

และให้มั่นใจได้ว่า พวกเขาเข้ามาเติมเต็ม
ช่องว่างทุนสังคมนั้น

ซึ่งเห็นได้ชัดเจนมากว่า ผมมีช่องว่างนั้น

และสิ่งนั้นมาจากความโชคดี

แต่เด็ก ๆ จำนวนมากไม่ได้โชคดีอย่างนั้น

และผมคิดว่า สิ่งนั้นเป็นคำถามที่สำคัญ
อย่างแท้จริงสำหรับพวกเราทุกคน

ว่าเราจะเปลี่ยนแปลงมันได้อย่างไร

เราจำเป็นต้องถามคำถามว่า ทำอย่างไร
จึงจะให้พวกเด็กจากครอบครัวรายได้ต่า

ที่มาจากครอบครัวแตกแยก
ได้เข้าถึงบ้านที่มีแต่ความรัก

เราจำเป็นต้องตั้งคำถามว่า

เราจะสอนพ่อแม่ที่มีรายได้ตํ่าอย่างไร

ให้พวกเขาปฏิสัมพันธ์กับลูกๆของเขาอย่างไร

กับคู่ครองของเขาอย่างไร

เราจำเป็นต้องตั้งคำถามว่า
เราจะให้ทุนทางสังคม

ให้การปรึกษากับเด็กๆจากครอบครัวรายได้ตํ่า
ซึ่งไม่มีทุนทางสังคมได้อย่างไร

เราจำเป็นต้องคิดถึงว่า เราจะสอนเด็กๆ
จากชนชั้นแรงงาน

ไม่เพียงแต่ทักษะที่ยาก ๆ

อย่างเช่น ทักษะการอ่าน ทักษะเลขคณิต

แต่ยังมีทักษะที่ละเมียดละไม

อย่างเช่นการแก้ปัญหาขัดแย้ง
และการจัดการด้านการเงิน

ครับ ผมไม่มีคำตอบทั้งหมดนั้น

ผมไม่รู้วิธีแก้ทั้งหมด สำหรับปัญหานี้

แต่ผมรู้เรื่องนี้ครับ

ว่าในตอนใต้ของโอไฮโอ ในปัจจุบันนี้

มีเด็กซึ่งกำลังรอคอยคุณพ่อของเขาอยู่
อย่างใจจดใจจ่อ

สงสัยว่าเมื่อพ่อผ่านเข้าประดูมานั้น

พ่อจะเดินเข้ามาอย่างสงบ
หรือเมาเหล้าเดินโซเซเข้ามา

มีเด็ก

ที่แม่ของเขาแทงเข็มฉีดยาเข้าไปที่แขน

และก็สลบแน่นิ่งไป

และเขาก็ไม่รู้ว่า ทำไมแม่ไม่ทำอาหารเย็น
ให้เขากิน

และเขาก็เข้านอนไปด้วยความหิวในคืนนั้น

มีเด็กที่ไม่มีความหวังอย่างใดในอนาคต

แต่ต้องการอย่างมาก
ที่จะมีชีวิตอยู่ที่ดีกว่านี้

เพียงต้องการใครสักคน
เพื่อแสดงให้เขาเห็นทางไป

ผมไม่มีคำตอบทั้งหมดนั้น

แต่ผมรู้ว่าหากสังคมของเรา
ไม่เริ่มตั้งคำถามที่ดีกว่านี้

ว่าทำไมผมจึงโชคดีนัก

และทำอย่างไรจึงจะนำโชคดีอย่างนั้น
ไปให้แก่ชุมชนของเรา

และเด็กๆของประเทศของเรา

เราก็จะยังคงมีกับปัญหาที่มีนัยสำคัญมาก

ขอบคุณครับ

(เสียงปรบมือ)