Laten we het lesgeven richten op beheersing -- niet op toetscijfers

Zou jij een huis willen bouwen op een onafgewerkte fundering? Natuurlijk niet. Waarom worden leerlingen dan door het onderwijsstelsel gehaast, terwijl ze niet altijd de basis hebben opgepikt? Ja, het is lastig, maar docent Sal Khan deelt zijn plan om van leerlingen die moeite hebben, onderzoekers te maken door ze te helpen vakken op hun eigen tempo te beheersen.

Ik ben hier vandaag
om over twee ideeën te praten die,

althans gebaseerd op mijn observaties
bij de Khan Academy,

een beetje de kern zijn,
of de belangrijkste punten voor het leren.

Dat is het idee van perfecte beheersing

en dat van de mindset.

Dit zag ik al snel
toen ik met mijn neefjes werkte.

Veel van hen hadden aanvankelijk
problemen met wiskunde,

omdat ze door allerlei tekorten
leerachterstand hadden opgelopen.

Daardoor kwamen ze op een
gegeven moment in een algebrales

met wat tekorten
in de beginselen van algebra,

en dachten daarom dat ze
geen wiskundeknobbel hadden.

Of bij differentiaalrekening

zouden ze dan wat moeite hebben
met de algebra.

Ik zag het al vroeg,

toen ik een aantal van die video's
op YouTube plaatste

en ik me realiseerde dat er mensen keken
die niet mijn neefjes waren.

(Gelach)

Aanvankelijk waren de reacties
slechts simpele bedankjes.

Voor mij betekende het erg veel.

Ik weet niet hoeveel tijd
jullie aan YouTube besteden.

De meeste reacties zijn niet "Bedankt."

(Gelach)

Ze zijn vaak wat scherper.

Maar later werden de reacties
een stukje steviger,

allerlei studenten die zeiden
wiskunde niet leuk te vinden.

Het werd steeds lastiger naarmate
de onderwerpen meer gevorderd werden.

Toen ze bij algebra aankwamen,

zaten er zoveel gaten in hun kennis,
dat ze er niet mee konden omgaan

en dachten dat ze
geen wiskundeknobbel hadden.

Maar toen ze wat ouder waren,

namen ze het heft in eigen handen.

Ze vonden hulpmiddelen als Khan Academy,

konden zo de achterstand inhalen
en de concepten onder de knie krijgen.

Dat versterkte hun mindset
dat een achterstand niet permanent is:

dat ze in staat waren
wiskunde te leren.

Dat is meestal de manier waarop je
veel dingen in het leven leert.

Zo leer je een vechtsport.

Eerst oefen je
je witteband-vaardigheden

zo lang als nodig

en pas als je dat perfect beheerst,

ontvang je de gele band.

Zo leer je ook een muziekinstrument:

het basismelodietje oefen je steeds weer,

en pas als je het perfect beheerst

ga je verder met een moeilijker.

Maar wat we benadrukken --

dit is niet de de manier

waarop het traditionele
academische model is gevormd,

het type academisch model
waarin de meeste van ons opgroeiden.

In dat traditionele academische model

delen we leerlingen in groepjes in,
vaak op leeftijd,

en vanaf de middelbare school,
op leeftijd en niveau,

en de leerlingen doen alles
op hetzelfde tempo.

Wat er meestal gebeurt

-- stel je voor: de eerste pre-algebrales

gaat over exponenten.

De leraar geeft uitleg

en de leerlingen maken
dan thuis hun huiswerk.

De volgende dag
kijken we het huiswerk na,

dan weer uitleg, huiswerk,
uitleg, huiswerk.

Dit gaat zo'n twee tot drie weken door,

en dan is er een toets.

Ik scoor misschien
75% op die toets,

jij misschien 90%,

jij weer 95%.

En zelfs al liet die toets
de gaten in onze kennis zien --

ik kende 25% van de stof niet,

en wat was die 5%
die zelfs de topleerling niet kende? --

zelfs al weten we waar de achterstand is,

toch zal de hele klas naar
het volgende onderwerp gaan,

meestal een geavanceerder onderwerp,
precies op die gaten gebaseerd.

Misschien logaritmen
of negatieve exponenten.

En dat proces gaat maar door.

Je realiseert je meteen hoe raar dat is.

Ik kende 25% van de basisstof niet

en nu moet ik verdergaan
met de uitbreiding van die stof.

Dit gaat zo maanden en jaren door
tot op een bepaald moment

ik in een les algebra
of trigonometrie zit

en ik vast kom te zitten.

Niet omdat algebra
fundamenteel lastig is

of omdat de leerling niet slim is.

Het is omdat ik een vergelijking zie
met exponenten erin

en die 30% die ik niet kende,
heb ik nu juist nodig.

En ik begin me terug te trekken.

Om in te zien hoe absurd dat is,

stel je eens voor dat we andere dingen
in het leven zo deden.

Een huis bouwen, bijvoorbeeld.

(Gelach)

We huren een aannemer en zeggen:

"Ons is verteld dat je twee weken hebt
om de fundering te leggen.

Doe wat je kan."

(Gelach)

Dus doen ze wat ze kunnen.

Misschien regent het.

Misschien missen ze wat bouwmaterialen.

En twee weken later
komt de inspecteur, die kijkt rond,

zegt: "Oké, het beton is hier nog wat nat,

daar is het nog niet helemaal goed...

Ik geef hem 80%."

(Gelach)

Jij zegt: "Top! Dat is een 6.
Laten we de begane grond bouwen."

(Gelach)

Zelfde riedeltje.

We hebben twee weken, doe wat je kan,
inspecteur komt, score van 75%.

Geweldig, een zes min.

Eerste, tweede verdieping,

en plotseling, bij de derde verdieping,
stort het hele bouwsel in.

En als je reageert
zoals meestal in het onderwijs

of zoals veel mensen,

zeg je dat we misschien
een slechte aannemer hadden

of dat er meer of
betere inspectie nodig was.

Maar wat in feite
niet werkte, was het proces.

We perkten kunstmatig in
hoeveel tijd we voor iets hadden,

waardoor de uitkomst
zo goed als zeker variabel is,

en we namen de moeite de achterstand
te inspecteren en te identificeren,

en daarop zijn we dan gaan bouwen.

Het idee van beheersing is
om het tegenovergestelde te doen.

In plaats van kunstmatig beperken

en vaststellen wanneer en hoe lang
je aan iets werkt,

met zeker een variabele uitkomst,

een 10, een 9, een 8, een 7 --

doe het andersom.

Wat variabel is, is wanneer en hoe lang

een leerling echt aan iets moet werken,

en wat vaststaat is dat ze de stof
perfect moeten beheersen.

Het is belangrijk te beseffen

dat dit er niet alleen voor zorgt
dat de leerling de exponenten beter leert,

maar het zal ook
de juiste ingesteldheid versterken.

Zo realiseren de leerlingen zich dat
als je ergens 20% fout hebt,

dat niet betekent dat er
een 6,5 in je DNA gebrand zit.

Het betekent dat je
eraan moet blijven werken.

Je moet doelgericht zijn,
je moet doorzetten.

Je moet het heft in eigen handen nemen.

Nu zullen veel sceptici zeggen dat
dit filosofisch gezien allemaal

leuk en aardig is, dat hele idee
van leren tot beheersing

en de juiste instelling,

dat leerlingen zelf het heft
in eigen handen nemen.

Het klinkt logisch,
maar het lijkt onpraktisch.

Om het te doen, moet elke leerling
zijn eigen weg gaan.

Het moet worden gepersonaliseerd,

het vereist privémentoren
en werkschema's voor elke leerling.

Dit zijn geen nieuwe ideeën --

dit waren 100 jaar geleden
experimenten in Winnetka, Illinois,

waar deze vorm van leren
geweldige resultaten bracht,

maar het lukte niet op grote schaal,
omdat dat logistiek lastig was.

De docent moest elke student
een ander werkschema

en persoonlijke feedback geven.

Maar nu is dat niet langer onpraktisch.

We hebben de juiste middelen.

Studenten een uitleg tonen
in hun eigen tijd en tempo?

Daar zijn video's voor.

Oefening nodig? Feedback nodig?

Er zijn veel voorbeeldopdrachten
beschikbaar voor leerlingen.

En als dat gebeurt,
beginnen er veel mooie dingen.

Ten eerste beheersen leerlingen
de concepten perfect,

maar ontwikkelen ook
een instelling van groeien,

ze worden doelgericht, volhardend,

nemen het heft in eigen hand.

Allerlei mooie dingen
kunnen zo gebeuren in de klas.

In plaats van gericht zijn op de les,

is er interactie tussen leerlingen.

Zo kunnen ze beter worden in de leerstof.

Ze kunnen simulaties maken,
Socratische dialogeren.

Om in te zien waar we over praten

en hoeveel potentieel
er spijtig genoeg verloren gaat,

zou ik graag een denkexperiment
uit willen voeren.

Stel we gaan terug naar het West-Europa
van 400 jaar geleden.

Dat was toen al zeer geletterd
vergeleken met de rest van de wereld,

Ongeveer 15% van de bevolking
kon toen lezen.

Ik vermoed dat wanneer je toen
aan iemand die kon lezen,

bijvoorbeeld een geestelijke,
zou vragen:

"Hoeveel procent van de bevolking
is volgens u in staat tot lezen?",

ze dan zouden zeggen: "Nou,
met een sterk onderwijsstelsel,

zo'n 20 of 30%."

Maar als je doorspoelt naar vandaag

weten we dat zo'n voorspelling
zeer pessimistisch zou zijn.

Bijna 100% van de bevolking
is in staat tot lezen.

Maar als ik jullie
een soortgelijke vraag zou stellen:

"Hoeveel procent
van de bevolking beheerst

volgens jullie
perfect differentiaalrekening

of begrijpt organische scheikunde,

of is in staat bij te dragen
aan onderzoek naar kanker?"

Veel van jullie zouden zeggen: "Nou,
met een goed onderwijsstelsel,

misschien zo'n 20, 30%."

Maar wat als die schatting
gebaseerd is

op je eigen ervaring
in omgevingen niet gericht op beheersing,

je ervaringen met jezelf
of het observeren van klasgenoten,

waar je op een bepaalde snelheid
door de lessen moet gaan

en zo leerachterstand oploopt.

Zelfs al haal je 95%,

welke 5% had je dan fout?

De achterstanden stapelen zich op --
totdat bij een gevorderd vak

je plots vast komt te zitten en zegt,

"Onderzoeker zijn is niet
voor mij weggelegd:

noch fysicus, noch wiskundige."

Ik verwacht dat dit het geval is,

maar als je kon leren
onder een beheersingssysteem,

als je het heft in eigen handen kon nemen,

en als je iets fout had,

omarm het -- zie dat falen
als een leermoment --

ligt het percentage
dat de differentiaalrekening

of organische scheikunde
perfect beheerst,

in wezen veel dichter bij 100%.

Dit systeem is niet zomaar
een leuke extraatje.

Het is een sociale vereiste.

Het industriële tijdperk
zijn we achter ons aan het laten

en we komen terecht
in een informatierevolutie.

Het is duidelijk
dat er dingen gebeuren.

In de industrietijd
was de samenleving een piramide.

Onderaan was menselijke arbeid nodig.

In het midden bevond zich
de informatieverwerking,

een bureaucratische klasse,

en bovenaan de piramide
stonden de eigenaren van kapitaal

en de ondernemers

en de creatieve klasse.

Maar we weten wat er al gebeurt,

als we terechtkomen
in de informatierevolutie.

Automatisering neemt
de onderlaag van de piramide over.

Zelfs de middenlaag,
informatieverwerking,

is waar computers goed in zijn.

Dus als maatschappij hebben we de vraag:

al deze nieuwe productiviteit bestaat
dankzij de technologie,

maar wie doet erin mee?

Wordt het straks slechts de top
van de piramide, met de vraag:

wat doet de rest dan?

Wat gaan zij doen?

Of doen we iets
dat het nastreven waard is?

Zullen we proberen
de piramide om te keren,

zodat er een grote creatieve klasse komt,

waar bijna iedereen
kan meedoen als ondernemer,

als artiest, als onderzoeker?

Ik denk niet dat dit utopisch is.

Ik denk dat dit is gebaseerd
op het idee dat als mensen

hun potentieel kunnen gebruiken,

door concepten perfect te beheersen,

ze het heft in handen kunnen nemen
voor hun eigen leren,

dat ze dit kunnen bereiken.

Als je er als wereldburger over nadenkt,

is het vrij opwindend.

Denk aan het vermogen
dat we zouden kunnen hebben,

aan hoe snel de beschaving
zich kan ontwikkelen.

Daar ben ik vrij optimistisch over.

Ik denk dat het een erg
opwindende tijd wordt om in te leven.

Bedankt.

(Applaus)