Trzy sposoby, by naprawić rynek informacji

Coś bardzo złego stało się z rynkiem informacji. Zaufanie do mediów jest najniższe w historii, jesteśmy zalewani sensacją, a konsekwentnego dziennikarstwa wysokiej jakości ze świecą szukać - mówi dziennikarka i przedsiębiorca Lara Setrakian. Podaje trzy sposoby, w jakie można naprawić wiadomości i pomóc odbiorcom zrozumieć złożone problemy naszych czasów.

Pięć lat temu miałam wymarzoną pracę.

Byłam korespondentem na Bliskim Wschodzie,

pracowałam dla ABC News.

Lecz na idealnym obrazie
pojawiła się rysa.

Problem z naszą branżą,

który moim zdaniem należało naprawić.

Przyjechałam na Bliski Wschód
tuż przed końcem 2007 roku,

czyli mniej więcej w połowie

trwania wojny w Iraku.

Kiedy tam dotarłam,
prawie nie dało się znaleźć

w mediach informacji na temat Iraku.

Wszystkie relacje się urwały,

we wszystkich sieciach.

Historie, które znalazły się w mediach,

w ponad 80% mówiły o nas.

Brakowało opowieści o Iraku,

o jego mieszkańcach,

o tym, co się z nimi dzieje podczas wojny.

Afganistan już wcześniej wypadł z ramówki.

W 2008 roku mniej niż 1%
wszystkich wiadomości

dotyczył wojny w Afganistanie.

Była to najdłuższa wojna w historii USA,

lecz informacji było tak niewiele,

że nauczyciele, z którymi rozmawialiśmy

mówili że nie wiedzą,
jak wytłumaczyć uczniom,

co tam robimy,

podczas gdy ojcowie tych dzieci

walczyli i ginęli w misjach zagranicznych.

Nie mogliśmy znaleźć informacji.

Nie chodzi tu tylko o Irak i Afganistan.

Od konfliktów zbrojnych,
przez zmianę klimatu

po sprawy związane
z kryzysem w służbie zdrowia,

przegapialiśmy to, co nazywam
sprawami wagi gatunkowej,

bo z ich powodu
możemy wyginąć jako gatunek.

Przez to, że nie rozumiemy
złożonych problemów naszych czasów,

stajemy wobec pewnych
realnych konsekwencji.

Jak rozwiązywać problemy,

których zasadniczo nie rozumiemy,

których nie potrafimy śledzić na bieżąco,

jeśli ludzie pracujący
nad ich rozwiązaniem

są dla nas niewidzialni,

a czasem niewidoczni dla siebie nawzajem?

Patrząc wstecz na Irak,

na lata, podczas których
nie śledziliśmy jego historii,

przypada rozpad społeczeństwa,

który przygotował grunt
pod późniejsze powstanie ISIS,

przejęcie przez nich Mosulu

i szerzącą się przemoc terrorystów,

poza granice Iraku na cały świat.

Kiedy to zaobserwowałam,

spojrzałam sąsiadów Iraku

i zauważyłam, że przegapiamy
kolejną historię:

wojnę w Syrii.

Znawcy Bliskiego Wschodu wiedzieli

od początku, jak ważna jest Syria.

Niestety, stała się kolejną

zapomnianą historią Arabskiej Wiosny.

Od razu dostrzegłam konsekwencje.

Syria jest blisko związana
z bezpieczeństwem w regionie,

ze stabilnością globalną.

Czułam, że nie możemy pozwolić,

by stała się kolejną
przemilczaną historią.

Rzuciłam świetną pracę w TV
i założyłam stronę "Syria Deeply".

Została zaprojektowana
jako źródło informacji,

które stara się przybliżyć
złożony problem

i przez ostatnie 4 lata
dostarczała materiałów

ekspertom i decydentom
pracującym nad konfliktem w Syrii.

Stworzyliśmy model biznesowy

oparty o spójne informacje
wysokiej jakości,

skupiający na problemie
uwagę największych umysłów.

Model ten można powielać.

Docierały do nas prośby,
by dogłębnie zbadać inne sprawy.

Zaczęliśmy więc
po kolei nad nimi pracować.

Jestem tylko przedsiębiorcą

prowadzącym jeden z wielu start-upów,

próbującym naprawić wady wiadomości.

Każdy korespondent wojenny wie,

że z rynkiem informacji jest coś nie tak.

Nie działa.

Zaufanie do mediów
jest najniższe w historii.

Statystyki, które tu widać,
pochodzą z września,

zapewne teraz jest jeszcze gorzej.

Ale można to naprawić.

Można naprawić wiadomości.

Wiem, że to prawda.

Można mnie nazwać idealistką;
ja mówię o sobie "pracowita optymistka".

Wiem, że jest nas wielu.

Mamy pomysły, jak naprawić tę sytuację,

i chcę podzielić się trzema,
które sami wypracowaliśmy.

Pomysł numer 1:

potrzeba wiadomości opartych
na gruntownej wiedzy przedmiotowej.

Biorąc pod uwagę fale zwolnień
w redakcjach w całym kraju,

zatraciliśmy sztukę specjalizacji.

Dziennikarstwo specjalistyczne
to zagrożony gatunek.

Jeżeli chodzi o wiadomości z zagranicy,

możemy je ulepszyć przez współpracę
z miejscowymi dziennikarzami,

traktując ich jak partnerów
i współpracowników,

a nie jak pomagierów

od zdobywania telefonów
i chwytliwych haseł.

Miejscowi dziennikarze
z Syrii, Afryki i Azji

dzielą się z nami tematami,
których sami na pewno byśmy nie znaleźli.

Jak ta o wyścigu wózków inwalidzkich
na przedmieściach Damaszku,

który dał nadzieję inwalidom wojennym.

Albo ta z Sierra Leone

o miejscowym naczelniku,
który powstrzymał rozszerzanie Eboli

przez zorganizowanie u siebie kwarantanny.

Lub ta z granicy Pakistanu

o zastraszanych przez policję
afgańskich uchodźcach,

przedwcześnie zmuszanych
do powrotu do domów.

Lokalni dziennikarze to dla nas mentorzy.

Każdego dnia uczą nas czegoś nowego

i przynoszą opowieści
ważne dla nas wszystkich.

Pomysł numer 2:

potrzebujemy dziennikarskiej
przysięgi Hipokratesa:

"Po pierwsze, nie szkodzić".

(Brawa)

Dziennikarze muszą być silni,

musimy mówić prawdę władzom,

lecz musimy być również odpowiedzialni.

Musimy sprostać własnym ideałom,

świadomi tego,

że gdy nasze czyny krzywdzą społeczeństwo,

dziennikarstwo traci sens
jako służba społeczna.

Widziałam, jak relacjonowano
epidemię Eboli.

Stworzyliśmy Ebola Deeply,
dając z siebie wszystko.

Lecz zobaczyliśmy odbiorców

zalewanych histerycznymi
i sensacyjnymi doniesieniami,

które czasem były niepełne,
czasem zupełnie błędne.

Eksperci służby zdrowia mówią,
że ceną jest ludzkie życie,

gdyż szerzenie paniki oraz mylenie faktów

utrudnia analizę tego,

co naprawdę się dzieje.

Cały ten hałas utrudniał
podejmowanie właściwych decyzji.

Możemy naprawić rynek informacji,

ale trzeba najpierw określić,
co ostatnio zrobiliśmy źle,

i nie popełniać tych błędów
po raz kolejny.

Mamy wybór.

Trzeba odrzucić używanie strachu
do zdobywania popularności.

Decyzję tę musi podjąć każdy newsroom,

każdy redaktor naczelny.

Kiedy pojawi się kolejny
śmiercionośny wirus,

konsekwencje mogą być
znacznie poważniejsze,

jeśli popełnimy ten sam błąd;

jeśli nasze wiadomości nie będą
odpowiedzialne i zgodne z prawdą.

Trzeci pomysł?

Trzeba dostrzegać złożoność,

jeśli chcemy zrozumieć złożony świat.

Dostrzegać złożoność...

(Brawa)

nie upraszczać świata,
bo proste nie jest dokładne.

Żyjemy w złożonym świecie.

Wiadomości są edukacją dorosłych.

Naszym dziennikarskim obowiązkiem
jest pokazać tę złożoność

i znajdować sposoby,
by pomóc odbiorcy ją zrozumieć.

Jeśli tego nie zrobimy,

jeśli będziemy udawać,
że odpowiedzi na wszystko są proste,

pociągniemy wszystkich w przepaść.

Zrozumienie złożoności to jedyny sposób
poznania rzeczywistych zagrożeń,

czyhających za rogiem.

Naszym obowiązkiem jest
tłumaczenie tych zagrożeń

i ułatwianie zrozumienia, co się dzieje,

żeby można się było przygotować
i nauczyć się przygotowywania

do tego, co nastąpi.

Jestem pracowitą optymistką.

Naprawdę wierzę, że możemy to naprawić.

Przecież chcemy.

Jest wielu świetnych dziennikarzy
robiących dobrą robotę.

Potrzeba tylko nowych formatów.

Uważam, że czas się przebudzić,

przemyśleć, co można zrobić.

Wierzę, że można naprawić te błędy.

Wiem, że da się naprawić wiadomości.

Wiem, że warto próbować

i jestem przekonana, że w końcu

damy radę to zrobić.

Dziękuję.

(Brawa)