Άντονι Γκόρμλεϊ: Γλυπτός χώρος, εσωτερικά και εξωτερικά
-
0:01 - 0:05Θα σας διηγηθώ τον λόγο που έγινα γλύπτης,
-
0:05 - 0:07και ίσως νομίζετε ότι οι γλύπτες,
-
0:07 - 0:12ασχολούνται με την μεταμόρφωση, με τα αντικείμενα,
-
0:12 - 0:15ασχολούνται με τα κορμιά,
-
0:15 - 0:20αλλά νομίζω ότι αυτό που με νοιάζει περισσότερο
-
0:20 - 0:24είναι να κάνω χώρο, κι έτσι ονόμασα αυτή την ομιλία:
-
0:24 - 0:26Κάνοντας Χώρο.
-
0:26 - 0:31Χώρος που υπάρχει εντός μας,
-
0:31 - 0:33και χωρίς εμάς.
-
0:33 - 0:37Όταν λοιπόν ήμουν παιδί,
-
0:37 - 0:39δεν ξέρω πόσοι από εσάς μεγαλώσατε στη δεκαετία του '50,
-
0:39 - 0:44με έστελναν επάνω για να ξεκουραστώ με το ζόρι. (Γέλια)
-
0:44 - 0:48Πολύ κακή ιδέα. Ξέρετε, μετά το μεσημεριανό φαγητό,
-
0:48 - 0:51όταν είσαι έξι, θες να πας να σκαρφαλώσεις σε ένα δέντρο.
-
0:51 - 0:53Όμως έπρεπε να πάω επάνω, στο μικροσκοπικό δωμάτιο
-
0:53 - 0:54που παλιά ήταν μπαλκόνι,
-
0:54 - 1:00έτσι ήταν απίστευτα ζεστό, μικρό και φωτεινό,
-
1:00 - 1:03κι εγώ έπρεπε να μείνω ξαπλωμένος εκεί. Ήταν γελοίο.
-
1:03 - 1:06Ωστόσο για κάποιον λόγο, υποσχέθηκα στον εαυτό μου
-
1:06 - 1:08ότι δεν θα κουνιόμουν απο κεί,
-
1:08 - 1:10ότι θα έκανα αυτό που η Μαμά
-
1:10 - 1:12ήθελε να κάνω.
-
1:12 - 1:15Να 'μουν λοιπόν, ξαπλωμένος σε εκείνο τον μικροσκοπικό χώρο,
-
1:15 - 1:22ζεστό, σκοτεινό, κλειστοφοβικό, σε μέγεθος σπιρτόκουτου, πίσω από τα μάτια μου,
-
1:22 - 1:26όμως ήταν πραγματικά παράξενο, γιατί ενώ αυτό συνεχιζόταν
-
1:26 - 1:33για μέρες, εβδομάδες, μήνες, εκείνος ο χώρος σαν να μεγάλωνε
-
1:33 - 1:36και σκοτείνιαζε και δρόσιζε
-
1:36 - 1:41μέχρι που ανυπομονούσα να έρθει εκείνο το μισάωρο
-
1:41 - 1:45της αναγκαστικής ακινησίας και ξεκούρασης,
-
1:45 - 1:50και ανυπομονούσα να πάω σε εκείνο
-
1:50 - 1:52το σκοτεινό μέρος.
-
1:52 - 1:55Σας πειράζει να κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό;
-
1:55 - 1:57Μπορούμε να κλείσουμε όλοι τα μάτια για ένα λεπτό;
-
1:57 - 1:59Δεν θα είναι αλλόκοτο.
-
1:59 - 2:00Δεν πρόκειται για κάποια αίρεση. (Γέλια)
-
2:00 - 2:03Απλώς θα ήθελα να βρεθούμε όλοι εκεί.
-
2:03 - 2:06Θα το κάνω κι εγώ. Θα βρεθούμε εκεί όλοι μαζί.
-
2:06 - 2:09Κλείστε λοιπόν τα μάτια σας για ένα λεπτό.
-
2:09 - 2:13Εδώ είμαστε, σε έναν χώρο,
-
2:13 - 2:20στον υποκειμενικό, συλλογικό χώρο του σκοταδιού του σώματος.
-
2:20 - 2:24Το θεωρώ ως το μέρος της φαντασίας,
-
2:24 - 2:27των δυνατοτήτων,
-
2:27 - 2:30όμως ποιά είναι τα χαρακτηριστικά του;
-
2:30 - 2:36Είναι χωρίς αντικείμενα. Δεν υπάρχουν πράγματα μέσα του.
-
2:36 - 2:42Είναι χωρίς διαστάσεις. Είναι απεριόριστο.
-
2:42 - 2:46Είναι ατελείωτο.
-
2:46 - 2:49Εντάξει, ανοίξτε τα μάτια σας.
-
2:49 - 2:53Αυτός είναι ο χώρος που η γλυπτική -
-
2:53 - 2:56πράγμα λίγο παράδοξο, γιατί η γλυπτική έχει να κάνει
-
2:56 - 2:59με υλικές προτάσεις -
-
2:59 - 3:01όμως νομίζω ότι αυτός είναι ο χώρος
-
3:01 - 3:06με τον οποίο μας συνδέει η γλυπτική.
-
3:06 - 3:10Φανταστείτε λοιπόν, ότι είμαστε στη μέση της Αμερικής.
-
3:10 - 3:13Έχετε αποκοιμηθεί. Ξυπνάτε,
-
3:13 - 3:16και χωρίς να σηκώσετε το κεφάλι σας από τη γη
-
3:16 - 3:22απ' τον υπνόσακό σας, μπορείτε να δείτε 113 χιλιόμετρα μακριά.
-
3:22 - 3:25Αυτή είναι μια αποξηραμένη κοίτη λίμνης.
-
3:25 - 3:29Ήμουν νέος. Είχα μόλις τελειώσει τη σχολή καλών τεχνών.
-
3:29 - 3:32Ήθελα να κάνω κάτι που να λειτουργεί
-
3:32 - 3:37άμεσα με τον κόσμο, άμεσα με το μέρος.
-
3:37 - 3:40'Ηταν ένα υπέροχο μέρος, επειδή ήταν μια περιοχή
-
3:40 - 3:42όπου μπορούσες να φανταστείς ότι ήσουν
-
3:42 - 3:44ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε εκεί.
-
3:44 - 3:49Ήταν ένα μέρος όπου δεν είχαν συμβεί και πολλά.
-
3:49 - 3:52Τέλος πάντων, κάντε λίγη υπομονή μαζί μου.
-
3:52 - 3:56Σήκωσα μια πέτρα στο μέγεθος γροθιάς,
-
3:56 - 3:58την πέταξα όσο πιο μακριά μπορούσα,
-
3:58 - 4:00περίπου 22 μέτρα.
-
4:00 - 4:07Ύστερα μάζεψα όλες τις πέτρες σε αυτή την ακτίνα
-
4:07 - 4:11και τις στοίβαξα.
-
4:11 - 4:13Αυτή ήταν η στοίβα, παρεπιπτόντως.
-
4:13 - 4:16Κι έπειτα, στάθηκα πάνω στη στοίβα,
-
4:16 - 4:20και ξαναπέταξα όλες αυτές τις πέτρες,
-
4:20 - 4:26και ορίστε η αναδιαρρυθμισμένη έρημος.
-
4:26 - 4:28Μπορεί να πείτε ότι δεν δείχνει και πολύ διαφορετική
-
4:28 - 4:30απ' όταν ξεκίνησα.
-
4:30 - 4:31(Γέλια)
-
4:31 - 4:32Γιατί όλη αυτή η φασαρία;
-
4:32 - 4:34Στην πραγματικότητα, ο Κρις ανησυχούσε και είπε,
-
4:34 - 4:35«Κοίτα, μην τους δείξεις αυτό το σλάιντ,
-
4:35 - 4:37διότι απλά θα νομίσουν ότι είσαι ένας ακόμη
-
4:37 - 4:40απ' τους παλαβούς μοντέρνους καλλιτέχνες που δεν κάνει και πολλά.
-
4:40 - 4:42(Γέλια)
-
4:42 - 4:49Όμως είναι γεγονός ότι, αυτό είναι απόδειξη
-
4:49 - 4:52ενός ζωντανού σώματος πάνω σε άλλα σώματα,
-
4:52 - 4:58πέτρες που υπήρξαν το αντικείμενο γεωλογικών μορφοποιήσεων,
-
4:58 - 5:03διάβρωσης, της ενέργειας του χρόνου επάνω στα αντικείμενα.
-
5:03 - 5:06Αυτό είναι ένα μέρος, που κατά κάποιον τρόπο
-
5:06 - 5:09θα ήθελα απλώς να τον κοιτάξετε διαφορετικά
-
5:09 - 5:13εξαιτίας αυτού του γεγονότος που συνέβη εκεί,
-
5:13 - 5:15ενός ανθρώπινου γεγονότος,
-
5:15 - 5:19και γενικά, μας ζητάει απλά να ξανακοιτάξουμε
-
5:19 - 5:21αυτόν τον κόσμο, κατά κάποιον τρόπο τόσο διαφορετικό
-
5:21 - 5:24από τον κόσμο που μοιραζόμαστε μεταξύ μας,
-
5:24 - 5:27τον τεχνολογικό κόσμο,
-
5:27 - 5:32να κοιτάξουμε ξανά τον βασικό κόσμο.
-
5:32 - 5:37Ο βασικός κόσμος, στον οποίο όλοι ζούμε, είναι εκείνος ο χώρος
-
5:37 - 5:42που επισκεφτήκαμε μαζί, το σκοτάδι του σώματος.
-
5:42 - 5:45Ήθελα να ξεκινήσω πάλι με εκείνο το περιβάλλον,
-
5:45 - 5:49το περιβάλλον του οικείου, υποκειμενικού χώρου
-
5:49 - 5:53μέσα στον οποίο ο καθένας μας ζει, αλλά απ' την άλλη πλευρά
-
5:53 - 5:55της εμφάνισης.
-
5:55 - 5:58Ορίστε λοιπόν μια καθημερινή δραστηριότητα στο στούντιο.
-
5:58 - 6:02Βλέπετε ότι δεν κάνω και πολλά. Στέκομαι απλά εκεί,
-
6:02 - 6:04πάλι με τα μάτια μου κλειστά, και άλλοι άνθρωποι
-
6:04 - 6:09μου φτιάχνουν το καλούπι, προφανώς.
-
6:09 - 6:12Αυτή είναι μία ενδεικτική καταγραφή μιας βιωμένης στιγμής
-
6:12 - 6:16ενός κορμιού στον χρόνο.
-
6:16 - 6:21Μπορούμε να χαρτογραφήσουμε αυτόν το χώρο, χρησιμοποιώντας την γλώσσα των νετρονίων
-
6:21 - 6:26ή των κοσμικών ακτίνων, παίρνοντας την οριοθετημένη κατάσταση του σώματος
-
6:26 - 6:32ως το όριό του, αλλά αντιστρέφοντας εντελώς, κατά κάποιον τρόπο,
-
6:32 - 6:34την πιο παραδοσιακή Ελληνική ιδέα αρμολόγησης;
-
6:34 - 6:38Τον παλιό καιρό έπαιρναν ένα κομμάτι Πεντελικού μαρμάρου
-
6:38 - 6:43και τρυπούσαν από την επιφάνεια ώστε να προσδιορίσουν το δέρμα,
-
6:43 - 6:44την εμφάνιση,
-
6:44 - 6:47αυτό που ο Αριστοτέλης όριζε ως την διάκριση
-
6:47 - 6:49μεταξύ ουσίας κι εμφάνισης,
-
6:49 - 6:52εκείνο που κάνει τα πράγματα ορατά,
-
6:52 - 6:56όμως εδώ δουλεύουμε από την άλλη πλευρά.
-
6:56 - 7:00Ή μήπως μπορούμε να το κάνουμε σαν αποκλειστική μεμβράνη;
-
7:00 - 7:06Αυτή είναι μια μολύβδινη θήκη φτιαγμένη γύρω απ' το χώρο
-
7:06 - 7:09που καταλάμβανε το σώμα μου, όμως τώρα είναι κενή.
-
7:09 - 7:13Αυτό το έργο ονομάζεται «Μαθαίνοντας Να Βλέπεις».
-
7:13 - 7:19Είναι λίγο, λοιπόν, θα μπορούσαμε να το πούμε νύχτα,
-
7:19 - 7:24θα μπορούσαμε να το πούμε το 96% της βαρύτητας
-
7:24 - 7:27για την οποία δεν γνωρίζουμε, σκοτεινή ύλη,
-
7:27 - 7:31τοποθετημένη στον χώρο, όπως και να 'χει, μια άλλη εκδοχή του ανθρώπινου χώρου
-
7:31 - 7:34στο χώρο γενικά, αλλά δε ξέρω αν μπορείτε να δείτε,
-
7:34 - 7:40τα μάτια υποδεικνύονται, είναι κλειστά.
-
7:40 - 7:43Oνομάζεται «Μαθαίνοντας Να Βλέπεις» επειδή πρόκειται για ένα αντικείμενο
-
7:43 - 7:47που ελπίζω ότι λειτουργεί αντανακλαστικά και μιλάει για
-
7:47 - 7:51την όραση ή τη σύνδεση με το σκοτάδι του σώματος
-
7:51 - 7:56που βλέπω ως έναν χώρο με δυναμική.
-
7:56 - 7:59Μπορούμε να το κάνουμε αλλιώς, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα
-
7:59 - 8:03των μορίων γύρω από έναν πυρήνα, και να μιλήσουμε για το σώμα
-
8:03 - 8:04ως ένα ενεργειακό κέντρο;
-
8:04 - 8:08Όχι πια αγάλματα, δεν είναι πια υποχρεωτικό καθήκον
-
8:08 - 8:11η ορθοστασία, να στέκεται όρθιο ένα ανθρώπινο σώμα,
-
8:11 - 8:14ή να στέκεται όρθιο ένα άγαλμα, ελευθέρωσέ το,
-
8:14 - 8:18επίτρεψέ του να γίνει ένα ενεργειακό πεδίο, ένας χώρος στον χώρο
-
8:18 - 8:25που μιλάει για την ανθρώπινη ζωή, ανάμεσα στο να γίνει εντροπία
-
8:25 - 8:30σαν κάποιου είδους συγκέντρωση της προσοχής,
-
8:30 - 8:35μια ανθρώπινη θέση πιθανότητας στον χώρο γενικά.
-
8:35 - 8:39Υπάρχει άλλος τρόπος;
-
8:39 - 8:45Σκοτεινή ύλη τοποθετημένη τώρα απέναντι σ' έναν ορίζοντα.
-
8:45 - 8:49Αν ο νους ζει μέσα σε σώματα, αν τα σώματα ζουν μέσα σε ρούχα,
-
8:49 - 8:52κι έπειτα μέσα σε δωμάτια, κι έπειτα μέσα σε κτίρια,
-
8:52 - 8:58κι έπειτα μέσα σε πόλεις, μήπως επίσης έχουν ένα τελικό δέρμα,
-
8:58 - 9:00και είναι αυτό το δέρμα αντιληπτικό;
-
9:00 - 9:03Ο Ορίζοντας.
-
9:03 - 9:05Και η τέχνη έχει να κάνει με
-
9:05 - 9:11το να προσπαθείς να φανταστείς τι βρίσκεται μετά τον ορίζοντα;
-
9:11 - 9:20Μπορούμε, με κάποιον τρόπο, να χρησιμοποιήσουμε ένα σώμα σαν έναν άδειο καταλύτη
-
9:20 - 9:25για κάποιου είδους ενσυναίσθηση της εμπειρίας
-
9:25 - 9:30του χωροχρόνου όπως βιώνεται, καθώς στέκομαι εδώ
-
9:30 - 9:35μπροστά σας προσπαθώντας να νιώσω και να κάνω μια σύνδεση
-
9:35 - 9:39σε αυτόν το χωροχρόνο που όλοι μοιραζόμαστε,
-
9:39 - 9:42μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, όπως υπήρξε, την μνήμη ενός σώματος,
-
9:42 - 9:45ενός ανθρώπινου χώρου στον χώρο σαν καταλύτη
-
9:45 - 9:49μιας εμπειρίας, ξανά, άμεσης εμπειρίας,
-
9:49 - 9:52του βασικού χρόνου.
-
9:52 - 9:56Ο ανθρώπινος χρόνος, ο βιομηχανικός χρόνος, δοκιμασμένος ενάντια
-
9:56 - 9:59στον χρόνο των παλιρροιών, στον οποίο αυτές οι αναμνήσεις
-
9:59 - 10:04ενός συγκεκριμένου σώματος, που θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε σώμα,
-
10:04 - 10:09πολλαπλασιασμένο όπως στον καιρό της μηχανικής αναπαραγωγής,
-
10:09 - 10:14πολλές φορές, τοποθετημένο πάνω σε οκτώ τετραγωνικά χιλιόμετρα,
-
10:14 - 10:17ενάμιση χιλιόμετρο στα ανοιχτά της θάλασσας,
-
10:17 - 10:22εξαφανίζονται, σε διαφορετικές συνθήκες ημέρας και νύχτας.
-
10:22 - 10:25Μπορείτε να το δείτε αυτό το έργο. Βρίσκεται στις εκβολές του Μέρσεϋ,
-
10:25 - 10:28ακριβώς έξω απ' το Λίβερπουλ.
-
10:28 - 10:31Εκεί μπορείτε να δείτε πως μοιάζει η θάλασσα του Λίβερπουλ
-
10:31 - 10:34ένα συνηθισμένο απόγευμα.
-
10:34 - 10:37Τα γλυπτά εμφανίζονται κι εξαφανίζονται,
-
10:37 - 10:39όμως ίσως κάτι πιο σημαντικό -
-
10:39 - 10:43κοιτάζοντας βόρεια απ' το κέντρο της εγκατάστασης -
-
10:43 - 10:47δημιουργούν ένα πεδίο, ένα πεδίο που περιλαμβάνει
-
10:47 - 10:53κάποια σύνδεση ανάμεσα στην ζωή και τα αναπληρωματικά σώματα,
-
10:53 - 10:58μια μεταξύ τους σύνδεση, και μια σύνδεση με αυτό το όριο,
-
10:58 - 11:02την άκρη, τον ορίζοντα.
-
11:02 - 11:04Απλώς συνεχίζοντας, είναι πιθανό,
-
11:04 - 11:09παίρνοντας αυτή την ιδέα του νου, του σώματος, της κατασκευής ενός σώματος,
-
11:09 - 11:12να εκτοπίζεις το πρώτο σώμα,
-
11:12 - 11:14το βιολογικό σώμα, με το δεύτερο,
-
11:14 - 11:17το σώμα της αρχιτεκτονικής και του δομημένου περιβάλλοντος.
-
11:17 - 11:22Αυτό το έργο λέγεται «Χώρος για την Μεγάλη Έρημο της Αυστραλίας».
-
11:22 - 11:23Βρίσκεται σε μια μη προσδιορισμένη περιοχή
-
11:23 - 11:27και ποτέ δεν δημοσίευσα που βρίσκεται.
-
11:27 - 11:28Είναι ένα αντικείμενο για το μυαλό.
-
11:28 - 11:32Το θεωρώ σαν έναν Βούδα του 21ου αιώνα.
-
11:32 - 11:34Ξανά, το σκοτάδι του σώματος,
-
11:34 - 11:37που τώρα περιέχεται σε αυτό το σχήμα δεξαμενής
-
11:37 - 11:40στην ελάχιστη θέση που ένα σώμα καταλαμβάνει,
-
11:40 - 11:42ένα σκυφτό σώμα.
-
11:42 - 11:45Υπάρχει μια τρύπα στον πρωκτό, στο επίπεδο του πέους.
-
11:45 - 11:48Υπάρχουν τρύπες στα αυτιά. Δεν υπάρχουν τρύπες στα μάτια.
-
11:48 - 11:52Υπάρχει μια σχισμή για το στόμα. Έχει εξίμιση εκατοστά πάχος,
-
11:52 - 11:55τσιμεντένιο, κενό εσωτερικά.
-
11:55 - 11:59Ξανά, βρέθηκε μια περιοχή με έναν εντελώς επίπεδο
-
11:59 - 12:04ορίζοντα 360 μοιρών.
-
12:04 - 12:08Εδώ απλά αναρωτιόμαστε, πάλι,
-
12:08 - 12:13σαν να είχαμε φτάσει για πρώτη φορά,
-
12:13 - 12:17ποιά είναι η σχέση του ανθρώπινου σχεδίου
-
12:17 - 12:21με το χρόνο και το χώρο;
-
12:21 - 12:24Παίρνοντας αυτή την έκφραση, κατά κάποιον τρόπο,
-
12:24 - 12:29από το σκοτάδι του σώματος μεταφερόμενη στην αρχιτεκτονική,
-
12:29 - 12:33μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον αρχιτεκτονικό χώρο όχι για κατοίκηση
-
12:33 - 12:35αλλά μεταφορικά,
-
12:35 - 12:38και χρησιμοποιώντας τους συστολικούς, διαστολικούς
-
12:38 - 12:43μικρότερους και μεγαλύτερους χώρους της για να παρέχεις κάποια
-
12:43 - 12:49από πρώτο χέρι σωματική αφήγηση για ένα ταξίδι μέσα στον χώρο,
-
12:49 - 12:52στο φως και το σκοτάδι;
-
12:52 - 12:58Αυτό είναι ένα έργο κάποιας αναλογίας και βάρους
-
12:58 - 13:03που μεταμορφώνει το σώμα σε μία πόλη, μια συγκέντρωση κελιών
-
13:03 - 13:05που είναι όλα αλληλένδετα
-
13:05 - 13:10κι αυτό επιτρέπει μια συγκεκριμένη οπτική πρόσβαση
-
13:10 - 13:13σε συγκεκριμένα μέρη.
-
13:13 - 13:19Το τελευταίο έργο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας
-
13:19 - 13:23είναι το «Τυφλό Φως», που είναι ίσως
-
13:23 - 13:26το πιο ανοιχτό έργο,
-
13:26 - 13:29και σε ένα συνέδριο ριζοσπαστικά ανοιχτό,
-
13:29 - 13:33νομίζω ότι αυτό είναι ότι πιο ριζοσπαστικό μπορώ να δώσω,
-
13:33 - 13:37χρησιμοποιώντας το φως και ατμό νερού ως τα υλικά μου.
-
13:37 - 13:39Εδώ είναι ένα κουτί
-
13:39 - 13:43γεμισμένο με ατμοσφαιρική πίεση μιάμισης ατμόσφαιρας,
-
13:43 - 13:47με ένα νέφος και πάρα πολύ δυνατό φως.
-
13:47 - 13:50Καθώς περνάς το μονίμως ανοιχτό κατώφλι,
-
13:50 - 13:58εξαφανίζεσαι, τόσο από τον εαυτό σου, όσο και από τους άλλους.
-
13:58 - 14:00Αν απλώσεις το χέρι σου μπροστά σου,
-
14:00 - 14:02δεν μπορείς να το δεις.
-
14:02 - 14:05Αν κοιτάξεις κάτω, δεν μπορείς να δεις τα πόδια σου.
-
14:05 - 14:12Τώρα είσαι συνείδηση χωρίς αντικείμενο,
-
14:12 - 14:16απελευθερωμένος από τον διαστατό
-
14:16 - 14:22και μετρήσιμο τρόπο με τον οποίο η ζωή μας συνδέει
-
14:22 - 14:25στο υποχρεωτικό.
-
14:25 - 14:30Όμως αυτός είναι ένας χώρος γεμάτος κόσμο στην πραγματικότητα,
-
14:30 - 14:32φωνές αποχωρισμένες απ' το σώμα,
-
14:32 - 14:36και έξω από αυτόν τον ατμοσφαιρικό χώρο,
-
14:36 - 14:40όταν οι άνθρωποι πλησιάζουν κοντά στον δικό σου ζωτικό χώρο,
-
14:40 - 14:44πολύ κοντά, εμφανίζονται σαν αναπαραστάσεις.
-
14:44 - 14:47Όταν εμφανίζονται κοντά στην άκρη,
-
14:47 - 14:51είναι αναπαραστάσεις, στις οποίες
-
14:51 - 14:55οι θεατές μετατρέπονται σε θέαμα.
-
14:55 - 15:01Για μένα, η τέχνη δεν αφορά αντικείμενα υψηλής χρηματικής αξίας.
-
15:01 - 15:06Αφορά την επιβεβαίωση της από πρώτο χέρι εμπειρίας μας
-
15:06 - 15:09στον παρόντα χρόνο.
-
15:09 - 15:13Όπως είπε ο Τζον Κέιτζ,
-
15:13 - 15:18«Δεν κινούμαστε προς κάποιου είδους στόχο.
-
15:18 - 15:22Είμαστε στον στόχο, κι αυτός αλλάζει μαζί μας.
-
15:22 - 15:29Αν η τέχνη έχει κάποιο σκοπό, αυτός είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας σ' αυτό το γεγονός.»
-
15:29 - 15:31Σας ευχαριστώ πολύ.
-
15:31 - 15:35(Χειροκρότημα)
- Title:
- Άντονι Γκόρμλεϊ: Γλυπτός χώρος, εσωτερικά και εξωτερικά
- Speaker:
- Antony Gormley
- Description:
-
Ο θρυλικός γλύπτης Άντονι Γκόρμλεϊ μιλάει για το χώρο και την ανθρώπινη μορφή. Το έργο του εξερευνά τον εσωτερικό χώρο που αισθανόμαστε μέσα στα σώματά μας - και τον εξωτερικό χώρο που νιώθουμε γύρω μας, γνωρίζοντας ότι είμαστε απλώς κουκκίδες στο χώρο και το χρόνο.
- Video Language:
- English
- Team:
- closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 15:56
Dimitra Papageorgiou approved Greek subtitles for Sculpted space, within and without | ||
Artmag Reviewteam accepted Greek subtitles for Sculpted space, within and without | ||
Artmag Reviewteam edited Greek subtitles for Sculpted space, within and without | ||
Artmag Reviewteam edited Greek subtitles for Sculpted space, within and without | ||
Artmag Reviewteam edited Greek subtitles for Sculpted space, within and without | ||
Artmag Reviewteam edited Greek subtitles for Sculpted space, within and without | ||
artmag.gr - edited Greek subtitles for Sculpted space, within and without | ||
artmag.gr - edited Greek subtitles for Sculpted space, within and without |