Ο γιος μου ήταν ένας από τους δράστες του Κόλουμπαϊν. Αυτή είναι η ιστορία μου
-
0:01 - 0:04Η τελευταία φορά που άκουσα
τη φωνή του γιου μου -
0:04 - 0:06ήταν όταν βγήκε από την εξώπορτα
-
0:06 - 0:08για να πάει στο σχολείο.
-
0:08 - 0:11Είπε μια λέξη στο σκοτάδι:
-
0:11 - 0:13«Γεια».
-
0:13 - 0:16Ήταν 20 Απριλίου του 1999.
-
0:17 - 0:20Αργότερα εκείνη την ημέρα,
στο Λύκειο του Κόλουμπαϊν, -
0:20 - 0:23ο γιος μου Ντίλαν και ο φίλος του Έρικ
-
0:23 - 0:26σκότωσαν 12 μαθητές κι έναν καθηγητή
-
0:26 - 0:30και τραυμάτισαν περισσότερα
από 20 άτομα προτού αυτοκτονήσουν. -
0:31 - 0:34Δεκατρείς αθώοι άνθρωποι σκοτώθηκαν,
-
0:34 - 0:38αφήνοντας τους αγαπημένους τους
να θρηνούν με ψυχικά τραύματα. -
0:38 - 0:40Άλλοι τραυματίστηκαν.
-
0:40 - 0:43Κάποιοι απ' αυτούς παραμορφώθηκαν
-
0:43 - 0:45και κάποιοι έμειναν ανάπηροι.
-
0:46 - 0:48Όμως το μέγεθος αυτής της τραγωδίας
-
0:48 - 0:52δεν μπορεί να υπολογιστεί μόνο
σε θανάτους και τραυματισμούς. -
0:53 - 0:56Δεν υπάρχει τρόπος να υπολογιστούν
οι ψυχολογικές συνέπειες -
0:56 - 0:58όσων βρίσκονταν στο σχολείο
-
0:58 - 1:02ή όσων συμμετείχαν στις πρώτες βοήθειες
και στις προσπάθειες καθαρισμού. -
1:02 - 1:04Δεν υπάρχει τρόπος να υπολογίσει κανείς
-
1:04 - 1:07το μέγεθος μιας τραγωδίας
όπως αυτής του Κόλουμπαϊν, -
1:07 - 1:09κυριώς επειδή μπορεί
να αποτελέσει το προσχέδιο -
1:09 - 1:13για να κάνουν άλλοι ένοπλοι δράστες
τις δικές τους θηριωδίες. -
1:14 - 1:16Το Κόλουμπαϊν ήταν ένα παλιρροϊκό κύμα,
-
1:16 - 1:19κι όταν τελικά ξέσπασε,
χρειάστηκαν να περάσουν χρόνια -
1:19 - 1:23μέχρι η κοινότητα και η κοινωνία
να κατανοήσουν τις συνέπειές του. -
1:25 - 1:30Κι εμένα μου πήρε χρόνια για ν' αποδεχτώ
την κληρονομιά του γιου μου. -
1:30 - 1:33Η βάναυση συμπεριφορά του
που όρισε το τέλος της ζωής του, -
1:33 - 1:37μου έδειξε ότι ήταν ένας τελείως
διαφορετικός άνθρωπος απ' αυτόν που ήξερα. -
1:37 - 1:40Μετά με ρωτούσαν διάφοροι,
-
1:40 - 1:43«Πώς γίνεται να μην το ήξερες;
-
1:43 - 1:45Τι μητέρα ήσουν;»
-
1:45 - 1:48Ακόμα κάνω στον εαυτό μου
αυτές τις ερωτήσεις. -
1:49 - 1:52Πριν τους πυροβολισμούς
νόμιζα πως ήμουν καλή μητέρα. -
1:53 - 1:58Βοηθούσα τα παιδιά μου να γίνουν
στοργικοί, υγιείς, υπεύθυνοι ενήλικες, -
1:58 - 2:01κάτι που ήταν ο πιο σημαντικός
ρόλος της ζωής μου. -
2:02 - 2:06Όμως η τραγωδία με έπεισε
πως είχα αποτύχει σαν γονιός, -
2:06 - 2:08και είναι, εν μέρει,
αυτή η αίσθηση της αποτυχίας -
2:08 - 2:10που με έφερε εδώ σήμερα.
-
2:11 - 2:13Εκτός από τον πατέρα του,
-
2:13 - 2:17ήμουν εκείνη που ήξερε και αγαπούσε
τον Ντίλαν περισσότερο απ' όλους. -
2:17 - 2:19Αν κάποιος μπορούσε
να ξέρει τι του συνέβαινε, -
2:19 - 2:21θα έπρεπε να είμαι εγώ αυτή, σωστά;
-
2:22 - 2:24Όμως δεν ήξερα.
-
2:26 - 2:28Σήμερα βρίσκομαι εδώ
για να μοιραστώ τι σημαίνει -
2:28 - 2:31να είσαι μητέρα κάποιου
που σκότωσε και τραυμάτισε. -
2:32 - 2:36Για χρόνια μετά την τραγωδία
σκάλιζα τη μνήμη μου, -
2:36 - 2:40προσπαθώντας να καταλάβω
πού ακριβώς απέτυχα ως γονιός. -
2:40 - 2:43Όμως δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις.
-
2:43 - 2:45Δεν μπορώ να σας δώσω κάποια λύση.
-
2:46 - 2:47Το μόνο που μπορώ να κάνω
-
2:48 - 2:50είναι να μοιραστώ μαζί σας όσα έμαθα.
-
2:51 - 2:55Όταν μιλάω με ανθρώπους που δεν με ήξεραν
πριν τους πυροβολισμούς, -
2:55 - 2:57έχω τρεις δοκιμασίες ν' αντιμετωπίσω.
-
2:58 - 3:01Η πρώτη είναι πως όταν μπαίνω
σε μια αίθουσα όπως αυτή, -
3:01 - 3:05δεν μπορώ να ξέρω αν υπάρχει κάποιος
που να έχει χάσει κάποιον δικό του -
3:05 - 3:07εξαιτίας του γιου μου.
-
3:08 - 3:10Έχω την ανάγκη να ομολογήσω τον πόνο
-
3:10 - 3:13που προκάλεσε κάποιος
από την οικογένειά μου -
3:13 - 3:15και που δεν βρίσκεται εδώ
για να το ομολογήσει ο ίδιος. -
3:15 - 3:18Οπότε, κατ' αρχήν, με όλη μου την καρδιά,
-
3:18 - 3:22σας ζητώ συγνώμη
αν σας πλήγωσε ο γιος μου. -
3:23 - 3:26Η δεύτερη δυσκολία που έχω ν' αντιμετωπίσω
-
3:26 - 3:30είναι πως πρέπει να ζητήσω κατανόηση,
ακόμα και συμπόνοια, -
3:30 - 3:34όταν αναφέρομαι στον θάνατο
του γιου μου ως αυτοκτονία. -
3:35 - 3:37Δύο χρόνια προτού πεθάνει,
-
3:37 - 3:39έγραφε σε μια σελίδα σημειωματάριου
-
3:39 - 3:41πως έκανε χαρακιές στον εαυτό του.
-
3:41 - 3:43Έλεγε πως ζούσε σε αγωνία
-
3:43 - 3:46και πως ήθελε να πάρει ένα όπλο
και να δώσει τέλος στη ζωή του. -
3:46 - 3:50Αυτά τα έμαθα μερικούς μήνες
μετά τον θάνατό του. -
3:50 - 3:54Όταν αναφέρομαι στον θάνατό του
ως αυτοκτονία, -
3:54 - 3:58δεν προσπαθώ να μειώσω το κακό
που έκανε στο τέλος της ζωής του. -
3:59 - 4:03Προσπαθώ να κατανοήσω
πώς οι αυτοκτονικές του σκέψεις -
4:03 - 4:05τον οδήγησαν στον φόνο.
-
4:05 - 4:08Μετά από πολύ διάβασμα
και μιλώντας με ειδικούς, -
4:09 - 4:12κατέληξα να πιστέψω πως η συμμετοχή του
στους πυροβολισμούς -
4:12 - 4:15δεν είχε τις ρίζες της
στην επιθυμία του να σκοτώσει, -
4:15 - 4:18αλλά στην επιθυμία του να πεθάνει.
-
4:18 - 4:24Η τρίτη δυσκολία που έχω όταν μιλάω
για τη φονική αυτοκτονία του γιου μου, -
4:24 - 4:26είναι πως μιλάω για την ψυχική υγεία
-
4:27 - 4:28-με συγχωρείτε-
-
4:29 - 4:31είναι πως μιλάω για την ψυχική υγεία
-
4:31 - 4:34ή την εγκεφαλική υγεία,
όπως προτιμώ να την αποκαλώ, -
4:34 - 4:36επειδή αυτό είναι πιο συγκεκριμένο.
-
4:36 - 4:39Και την ίδια στιγμή μιλάω για τη βία.
-
4:40 - 4:43Το τελευταίο που θέλω να κάνω
είναι να συμβάλλω στην παρεξήγηση -
4:43 - 4:46που ήδη υπάρχει
γύρω από τις ψυχικές ασθένειες. -
4:46 - 4:51Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό
όσων πάσχουν από ψυχικές ασθένειες -
4:51 - 4:54γίνονται βίαιοι προς κάποιον άλλο.
-
4:55 - 4:58Όμως, απ' όσους αυτοκτονούν,
-
4:58 - 5:02υπολογίζεται πως περίπου
το 75% έως και πάνω από 90%, -
5:02 - 5:06είχε μια ψυχική πάθηση
που θα μπορούσε να είχε διαγνωστεί. -
5:07 - 5:08Όπως πολύ καλά γνωρίζετε,
-
5:08 - 5:10το σύστημα φροντίδας
ψυχικής υγείας που έχουμε -
5:10 - 5:13δεν είναι επαρκώς εξοπλισμένο
για να βοηθήσει όλους, -
5:13 - 5:15και δεν έχουν όλοι όσοι
κάνουν καταστροφικές σκέψεις -
5:15 - 5:19τα συμπτώματα που θα οδηγήσουν
σε μια συγκεκριμένη διάγνωση. -
5:19 - 5:23Πολλοί από εκείνους που έχουν
επίμονα συναισθήματα φόβου, -
5:23 - 5:25θυμού ή απελπισίας,
-
5:25 - 5:28δεν έχουν ποτέ διαγνωστεί,
ούτε έχουν λάβει θεραπεία. -
5:28 - 5:33Πολύ συχνά, τραβούν την προσοχή μας
μόνο όταν εκδηλώσουν κάποια κρίση. -
5:33 - 5:35Αν είναι σωστοί οι υπολογισμοί,
-
5:35 - 5:39ότι περίπου στο 1-2% των αυτοκτονιών,
-
5:39 - 5:41συμπεριλαμβάνεται και ο φόνος
κάποιου άλλου ατόμου, -
5:42 - 5:44όταν αυξάνονται τα ποσοστά αυτοκτονιών,
-
5:44 - 5:46όπως αυξάνονται σε κάποιες
πληθυσμιακές ομάδες, -
5:46 - 5:50τα ποσοστά αυτοκτονιών με φόνους
αυξάνονται κι αυτά. -
5:51 - 5:56Ήθελα να καταλάβω τι γινόταν
στο μυαλό του Ντίλαν πριν τον θάνατό του, -
5:56 - 6:00έτσι έψαξα για απαντήσεις σε άλλους
που είχαν απώλειες από αυτοκτονίες. -
6:02 - 6:06Έκανα έρευνα και έγινα εθελόντρια
σε διοργανώσεις ανεύρεσης πόρων, -
6:06 - 6:09και όποτε μπορούσα μιλούσα με εκείνους
-
6:09 - 6:14που είχαν επιβιώσει από τις δικές τους
αυτοκτονικές κρίσεις ή απόπειρες. -
6:15 - 6:18Μία από τις πιο χρήσιμες
συζητήσεις που έκανα -
6:18 - 6:22ήταν με μια συνάδελφο που με άκουσε
να μιλάω με κάποιον στο γραφείο μου. -
6:23 - 6:26Με άκουσε να λέω πως δεν γινόταν
να με αγαπούσε ο Ντίλαν -
6:26 - 6:29αφού μπόρεσε να κάνει κάτι τόσο τρομερό.
-
6:30 - 6:32Αργότερα, όταν με πέτυχε μόνη μου,
-
6:33 - 6:35μου ζήτησε συγγνώμη
που άκουσε αυτή τη συζήτηση, -
6:35 - 6:37αλλά μου είπε πως έκανα λάθος.
-
6:38 - 6:41Μου είπε πως όταν ήταν
μια νεαρή μητέρα χωρίς σύζυγο, -
6:41 - 6:43με τρία μικρά παιδιά,
-
6:43 - 6:47έπαθε βαριά κατάθλιψη
και νοσηλεύτηκε για την ασφάλειά της. -
6:48 - 6:50Εκείνη την περίοδο ήταν βέβαιη
-
6:50 - 6:53πως θα ήταν καλύτερο
για τα παιδιά της αν πέθαινε, -
6:54 - 6:57έτσι, είχε σχεδιάσει
να βάλει τέλος στη ζωή της. -
6:57 - 7:01Με διαβεβαίωσε πως η αγάπη της μάνας
είναι ο πιο ισχυρός δεσμός στη Γη, -
7:01 - 7:05και πως αγαπούσε τα παιδιά της
περισσότερο απ' οτιδήποτε στον κόσμο, -
7:05 - 7:07όμως, λόγω της ασθένειάς της,
-
7:07 - 7:10ήταν σίγουρη πως τα παιδιά της
θα ήταν καλύτερα χωρίς αυτήν. -
7:12 - 7:14Αυτό που μου είπε
και που το έμαθα και από άλλους, -
7:14 - 7:19είναι πως δεν παίρνουμε απόφαση,
ούτε επιλέγουμε -
7:19 - 7:21να πεθάνουμε αυτοκτονώντας,
-
7:21 - 7:24με τον ίδιο τρόπο που επιλέγουμε
τι αμάξι θα οδηγήσουμε -
7:24 - 7:26ή πού θα πάμε το Σάββατο βράδυ.
-
7:27 - 7:30Όταν κάποιος έχει ακραίες
αυτοκτονικές τάσεις, -
7:30 - 7:34η επείγουσα κατάσταση της υγείας του
βρίσκεται στο στάδιο 4. -
7:35 - 7:36Η σκέψη τους έχει παραλύσει
-
7:36 - 7:40και δεν έχουν πια πρόσβαση
στην αυτοκυριαρχία τους. -
7:40 - 7:43Παρ' όλο που μπορούν να κάνουν σχέδια
και να δράσουν λογικά, -
7:44 - 7:48η αίσθηση της αλήθειας
παραμορφώνεται από ένα φίλτρο πόνου -
7:48 - 7:51μέσα από το οποίο
ερμηνεύουν την πραγματικότητα. -
7:51 - 7:54Μερικοί άνθρωποι μπορούν
να κρύβονται πολύ καλά όταν είναι έτσι -
7:54 - 7:57και συχνά έχουν καλό λόγο που το κάνουν.
-
7:59 - 8:02Πολλοί από εμάς κάνουμε
κάποια στιγμή αυτοκτονικές σκέψεις, -
8:02 - 8:06αλλά κάποιος που έχει συνεχείς,
επίμονες αυτοκτονικές σκέψεις -
8:06 - 8:08και ψάχνει τρόπο για να πεθάνει,
-
8:08 - 8:10παρουσιάζει συμπτώματα παθολογίας,
-
8:10 - 8:12και όπως με πολλές άλλες ασθένειες,
-
8:12 - 8:15η πάθηση πρέπει να διαγνωστεί
και να θεραπευτεί -
8:15 - 8:18προτού χαθεί κάποια ζωή.
-
8:19 - 8:22Όμως ο θάνατος του γιου μου
δεν ήταν καθαρή αυτοκτονία. -
8:22 - 8:25Συμπεριέλαβε και μαζική δολοφονία.
-
8:25 - 8:29Ήθελα να μάθω πώς
οι αυτοκτονικές σκέψεις του -
8:30 - 8:31έγιναν φονικές.
-
8:32 - 8:36Όμως δεν έχουν γίνει αρκετές έρευνες
και δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις. -
8:36 - 8:39Ναι, πιθανότατα έπασχε
από χρόνια κατάθλιψη. -
8:41 - 8:47Ως προσωπικότητα ήταν
τελειομανής και αυτόνομος -
8:47 - 8:51και αυτό τον δυσκόλευε
να ζητήσει βοήθεια από άλλους. -
8:52 - 8:55Όλα ξεκίνησαν με κάποια γεγονότα
που βίωσε στο σχολείο, -
8:56 - 9:01που τον έκαναν να αισθανθεί άχρηστος,
εξευτελισμένος και θυμωμένος. -
9:03 - 9:06Και είχε μια πολύπλοκη φιλία μ' ένα αγόρι,
-
9:06 - 9:10που αισθανόταν κι αυτό
οργισμένο και απομονωμένο -
9:10 - 9:13και που ήταν εξαιρετικά διαταραγμένο,
-
9:13 - 9:16ελεγκτικό, με φονικές τάσεις.
-
9:17 - 9:19Επιπλέον, σ΄αυτή την περίοδο της ζωής του
-
9:19 - 9:23που ήταν εξαιρετικά ευάλωτος
και ευαίσθητος, -
9:23 - 9:25ο Ντίλαν απέκτησε πρόσβαση σε όπλα,
-
9:26 - 9:28παρ' όλο που δεν είχαμε
ποτέ όπλα στο σπίτι. -
9:29 - 9:32Ήταν εξωφενικά εύκολο
για ένα 17χρονο αγόρι -
9:32 - 9:36ν' αγοράσει όπλα
τόσο νόμιμα όσο και παράνομα, -
9:36 - 9:39χωρίς να το γνωρίζω
και χωρίς να έχω δώσει την άδειά μου. -
9:40 - 9:43Και παρ' όλα αυτά, μετά από 17 χρόνια
-
9:43 - 9:45και μετά από πολλές ένοπλες
επιθέσεις σε σχολεία, -
9:45 - 9:48εξακολουθεί να είναι εξωφρενικά εύκολο.
-
9:49 - 9:52Αυτό που έκανε ο Ντίλαν εκείνη τη μέρα
μου ράγισε την καρδιά, -
9:53 - 9:56και όπως συμβαίνει συχνά
με τις τραυματικές εμπειρίες, -
9:56 - 9:59είχε συνέπειες στο σώμα και στο μυαλό μου.
-
10:00 - 10:03Δυο χρόνια μετά τους πυροβολισμούς
έπαθα καρκίνο του στήθους, -
10:03 - 10:07και δύο χρόνια μετά απ' αυτό,
άρχισα να έχω ψυχολογικά προβλήματα. -
10:09 - 10:12Εκτός από το να θρηνώ ασταμάτητα,
-
10:12 - 10:16έτρεμα και μήπως πέσω πάνω
σε κάποιο μέλος των οικογενειών -
10:16 - 10:18των θυμάτων του Ντίλαν,
-
10:18 - 10:20ή πως θα με κυνηγούσαν οι εφημερίδες
-
10:20 - 10:22ή κάποιος οργισμένος πολίτης.
-
10:23 - 10:25Φοβόμουν να δω ειδήσεις,
-
10:26 - 10:29φοβόμουν πως θ' άκουγα
να με αποκαλούν φριχτή μητέρα -
10:29 - 10:31ή απαίσιο άτομο.
-
10:33 - 10:36Άρχισα να παθαίνω κρίσεις πανικού.
-
10:38 - 10:41Οι πρώτες κρίσεις άρχισαν τέσσερα χρόνια
μετά τους πυροβολισμούς, -
10:42 - 10:44όταν προετοιμαζόμουν για τις καταθέσεις
-
10:44 - 10:47και θα έπρεπε να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο
με τις οικογένειες των θυμάτων. -
10:48 - 10:51Ο δεύτερος γύρος ξεκίνησε
έξι χρόνια μετά τους πυροβολισμούς, -
10:51 - 10:55όταν ετοιμαζόμουν να κάνω μια δημόσια
ομιλία για τους φόνους-αυτοκτονίες -
10:55 - 10:57για πρώτη φορά σε ένα συνέδριο.
-
10:58 - 11:00Και τα δύο επεισόδια
κράτησαν για αρκετές εβδομάδες. -
11:02 - 11:04Οι κρίσεις συνέβαιναν παντού:
-
11:04 - 11:07στα μαγαζιά, στο γραφείο μου,
-
11:08 - 11:10ακόμα κι όταν διάβαζα
ένα βιβλίο στο κρεβάτι. -
11:11 - 11:15Το μυαλό μου εγκλωβιζόταν
μέσα σ' έναν κύκλο τρόμου, -
11:16 - 11:20και όσο κι αν προσπαθούσα να ηρεμήσω
-
11:20 - 11:23ή να σκεφτώ λογικά για να βγω απ' αυτό,
-
11:23 - 11:24δεν τα κατάφερνα.
-
11:24 - 11:28Αισθανόμουν σαν να προσπαθούσε
το μυαλό μου να με σκοτώσει, -
11:28 - 11:33και μετά, ο φόβος του φόβου
κυριαρχούσε σ' όλες τις σκέψεις μου. -
11:33 - 11:38Τότε είναι που έμαθα από πρώτο χέρι
πώς είναι να δυσλειτουργεί το μυαλό σου. -
11:39 - 11:43Τότε είναι που έγινα πραγματικά
υπέρμαχος της ψυχικής υγείας. -
11:44 - 11:47Με θεραπεία, φάρμακα
και φροντίδα του εαυτού μου -
11:47 - 11:50η ζωή μου τελικά ξανάγινε φυσιολογική
-
11:50 - 11:53στον βαθμό που γινόταν,
υπό τις υπάρχουσες συνθήκες. -
11:54 - 11:56Όταν έκανα αναδρομή των γεγονότων,
-
11:56 - 12:00μπόρεσα να δω
πως η δυσλειτουργία του γιου μου -
12:00 - 12:03πιθανώς να εξελίχθηκε
μέσα σε δύο, περίπου, χρόνια, -
12:03 - 12:06διάστημα που ήταν αρκετό
για να λάβει βοήθεια, -
12:06 - 12:09αν κάποιος είχε καταλάβει
πως χρειαζόταν βοήθεια -
12:09 - 12:12και ήξερε τι έπρεπε να κάνει.
-
12:16 - 12:18Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει,
-
12:18 - 12:21«Πώς γίνεται να μην το είχες καταλάβει;»
-
12:21 - 12:24αισθάνομαι σαν να μου ρίχνουν
γροθιά στο στομάχι. -
12:24 - 12:28Εμπεριέχει κατηγορία
και τροφοδοτείται από τις ενοχές μου, -
12:28 - 12:31από τις οποίες, όση θεραπεία κι αν κάνω,
-
12:31 - 12:34δεν θα μπορέσω ποτέ ν' απαλλαγώ πλήρως.
-
12:34 - 12:36Όμως να κάτι που έμαθα:
-
12:36 - 12:41Αν η αγάπη αρκούσε για να αποτρέψει
κάποιον που είναι αυτοκτονικός -
12:41 - 12:43από το να κάνει κακό στον εαυτό του,
-
12:43 - 12:46θα υπήρχαν ελάχιστες αυτοκτονίες.
-
12:46 - 12:48Όμως η αγάπη δεν αρκεί,
-
12:49 - 12:52και γίνονται συχνά αυτοκτονίες.
-
12:52 - 12:57Είναι η δεύτερη αιτία θανάτου
για νέους 10 εως 34 ετών -
12:58 - 13:01και 15% των νέων στην Αμερική
έχουν αναφέρει -
13:01 - 13:05πως την προηγούμενη χρονιά
είχαν σχεδιάσει ν' αυτοκτονήσουν. -
13:06 - 13:11Έμαθα πως ανεξάρτητα από το πόσο πολύ
θέλουμε να πιστεύουμε πως μπορούμε, -
13:11 - 13:14δεν γίνεται να γνωρίζουμε ή να ελέγχουμε
-
13:14 - 13:17όλα όσα σκέφτονται ή αισθάνονται
τα αγαπημένα μας πρόσωπα. -
13:17 - 13:20Κι αν πιστεύουμε πεισματικά
ότι εμείς με κάποιο τρόπο διαφέρουμε, -
13:20 - 13:23ότι κάποιος που εμείς αγαπάμε
δεν θα σκεφτόταν ποτέ -
13:23 - 13:26να κάνει κακό στον εαυτό του
ή σε κάποιον άλλο, -
13:26 - 13:31μπορεί να είναι η αιτία που δεν θα δούμε
αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. -
13:32 - 13:35Κι αν συμβεί το χειρότερο,
-
13:37 - 13:40πρέπει να μάθουμε
να συγχωρούμε τον εαυτό μας -
13:40 - 13:43που είχε άγνοια,
που δεν έκανε τις σωστές ερωτήσεις -
13:43 - 13:46ή που δεν βρήκε τη σωστή θεραπεία.
-
13:47 - 13:50Πρέπει πάντα να υποθέτουμε
πως κάποιος που αγαπάμε -
13:50 - 13:52μπορεί να υποφέρει,
-
13:52 - 13:54ανεξάρτητα απ' το τι λέει
-
13:54 - 13:56ή το πώς συμπεριφέρεται.
-
13:57 - 14:00Πρέπει ν' ακούμε μ' όλη μας την ψυχή,
-
14:00 - 14:01χωρίς κριτική,
-
14:02 - 14:04και χωρίς να προσφέρουμε λύσεις.
-
14:07 - 14:11Ξέρω πως θα ζήσω με αυτή την τραγωδία,
-
14:11 - 14:13με αυτές τις πολλαπλές τραγωδίες,
-
14:13 - 14:15για το υπόλοιπο της ζωής μου.
-
14:15 - 14:18Ξέρω ότι στο μυαλό πολλών,
-
14:21 - 14:23η δική μου απώλεια δεν μπορεί να συγκριθεί
-
14:23 - 14:26με τις απώλειες των άλλων οικογενειών.
-
14:26 - 14:29Ξέρω πως ο δικός μου αγώνας
δεν κάνει τον δικό τους πιο εύκολο. -
14:31 - 14:34Ξέρω πως υπάρχουν
και κάποιοι που θεωρούν -
14:34 - 14:36πως δεν έχω δικαίωμα στον πόνο,
-
14:36 - 14:40αλλά μόνο σε μια ζωή μετάνοιας.
-
14:42 - 14:45Τελικά, αυτό που ξέρω
συνοψίζεται στο εξής: -
14:46 - 14:49Το τραγικό είναι πως ακόμα
και οι πιο προσεχτικοί -
14:49 - 14:52και υπεύθυνοι από εμάς,
-
14:52 - 14:54ίσως να μην μπορούν να βοηθήσουν,
-
14:55 - 14:57αλλά για χάρη της αγάπης,
-
14:57 - 15:01πάντα πρέπει να προσπαθούμε
να μάθουμε αυτό που δεν ξέρουμε. -
15:01 - 15:03Σας ευχαριστώ.
-
15:03 - 15:04(Χειροκρότημα)
- Title:
- Ο γιος μου ήταν ένας από τους δράστες του Κόλουμπαϊν. Αυτή είναι η ιστορία μου
- Speaker:
- Σου Κλέμπολντ
- Description:
-
Η Σου Κλέμπολντ είναι μητέρα του Ντίλαν Κλέμπολντ, ενός από τους δύο δράστες της σφαγής στο Λύκειο του Κόλουμπαϊν, που κατέληξε στο φόνο 12 μαθητών κι ενός καθηγητή. Πέρασε χρόνια σκαλίζοντας κάθε λεπτομέρεια της οικογενειακής της ζωής, προσπαθώντας να καταλάβει τι θα μπορούσε να είχε κάνει για να αποτρέψει τη βία του γιου της. Σε αυτή τη δύσκολη ομιλία, η Κλέμπολντ συζητάει για το σημείο που η ψυχική υγεία διασταυρώνεται με τη βία και ενθαρρύνει τους γονείς και τους ειδικούς να συνεχίσουν να διερευνούν τη σύνδεση των αυτοκτονικών και των φονικών σκέψεων.
- Video Language:
- English
- Team:
- closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 15:18
Chryssa R. Takahashi edited Greek subtitles for My son was a Columbine shooter. This is my story | ||
Lucas Kaimaras accepted Greek subtitles for My son was a Columbine shooter. This is my story | ||
Lucas Kaimaras edited Greek subtitles for My son was a Columbine shooter. This is my story | ||
Lucas Kaimaras edited Greek subtitles for My son was a Columbine shooter. This is my story | ||
Miriela Patrikiadou edited Greek subtitles for My son was a Columbine shooter. This is my story | ||
Miriela Patrikiadou edited Greek subtitles for My son was a Columbine shooter. This is my story | ||
Miriela Patrikiadou edited Greek subtitles for My son was a Columbine shooter. This is my story | ||
Miriela Patrikiadou edited Greek subtitles for My son was a Columbine shooter. This is my story |