رون فینلی: کشاورزی چریکی در سنترال جنوبی لس آنجلس

رون فینلی در سنترال جنوبی لس آنجلس باغچه های سبزیجات درست می کند -- در زمین های متروکه، در فضای سبز خیابان ها، و در پیاده رو ها. چرا؟ برای تفریح، برای اعتراض، برای زیبایی و برای پیشنهاد جایگزینی برای غذا های فست فود در جامعه ای که "فست فود های خیابانی بیشتر از خشونت های خیابانی تلفات می دهند."

من در سنترال جنوبی زندگی می كنم.

این منطقه در چند چیز خلاصه می شود:

فروشگاه های مشروب فروشی،

فست فود ها،

و زمین های غیر مسکونی.

مسئولین شهر جلسه گذاشتند و تصميم گرفتند

نام سنترال جنوبی را عوض کنند تا در آن تغییری ایجاد کنند،

پس نام آن را به لس آنجلس جنوبی تغییر دادند،

انگار با این کار می توانند مشکلات جدی شهر را یک جا حل کنند.

این لس آنجلس جنوبی است. (خنده ی حاضرین)

فروشگاه های مشروب فروشی،

فست فود ها،

و زمین های غیر مسکونی.

من هم مانند ۲۶/۵ میلیون آمریکایی دیگر،

در فقر غذایی زندگی می كنم،

سنترال جنوبی لس آنجلس،

مرکز فست فود های خیابانی و خشونت های خیابانی.

قسمت خنده دار این جاست که، فست فود های خیابانی نسبت به خشونت های خیابانی تلفات بیشتری می دهند.

مردم در سنترال جنوبی لس آنجلس از بیماری های قابل درمان می میرند.

مردم در سنترال جنوبی لس آنجلس از بیماری های قابل درمان می میرند.

به طور مثال، آمار چاقی مفرط در همسایگی من

پنج برابر بیشتر از، منطقه ای مثل بورلی هیلز است،

که در حدود ۱۰ تا ۱۵ کیلومتری شهر ماست.

من از این که می دیدم این مشکل ادامه پیدا می کند خسته شدم.

و وقتی می دیدم دسترسی به غذای سالم وجود ندارد،

و هر وقت از خانه بیرون می روم آثار بیماری هایی

که همسایگانم در اثر سیستم غذایی حاضر به آن ها دچار شده اند،

احساس خیلی بدی پیدا می کردم.

من می دیدم که صندلی های چرخ دار

مثل ماشین های دست دوم خرید و فروش می شوند.

و می دیدم که سر و کله ی مراکز دیالیز خون مثل فست فود ها همه جا سبز می شود.

و با خودم فکر کردم، این قضیه باید متوقف شود.

به این نتیجه رسیدم که مشکل همان راه حل است.

یعنی غذا هم مشکل و هم راه حل ما بود.

علاوه بر این من از این که ۴۵ دقیقه رانندگی کنم

تا سیبی بخرم که غرق آفت کش نباشد خسته شده بودم.

بنابراین تصمیم گرفتم یک جنگل غذایی روبه روی خانه ام بکارم.

جایی که درباره اش صحبت می کنم تکه زمین کوچکی است که به آن فضای سبز کنار خیابان می گوییم.

ابعاد آن حدود ۵۰ متر در ۳ متر است.

مشکل این جاست که این زمین متعلق به شهرداری هست.

اما شما مجبورید به آن رسیدگی کنید.

پس با خودم گفتم، "خوبه. من می تونم هر کاری خواستم انجام بدم،

چون این وظیفهی منه و من باید به این زمین رسیدگی کنم."

و من تصمیم گرفتم این طور به آن رسیدگی کنم.

پس من و گروهم، "لس آنجلس سرسبز"، دور هم جمع شدیم

و شروع کردیم به کاشتن جنگل غذایی من، درختان میوه دار،

و تمام سبزیجاتی که فکرش را بکنید.

ما یک گروه تشکیل دادیم که می توان گفت حقوقش را بعد از کار می گرفت،

گروهی که متشکل از باغبان هایی از تمام سنین،

و از همه جای شهر، و تماماً داوطلبانه است،

و تمام کار های ما بدون درخواست هیچ هزینه ای و به طور رایگان انجام می شود.

و باغ کوچک ما، فوق العاده زیبا بود.

اما بعد از مدتی بعضی ها اعتراض کردند.

تمام شهر علیه من متحد شدند،

و به من اخطاریه ای دادند که از من می خواست باغ کوچکی که درست کرده بودم را خراب کنم،

و این اخطاریه داشت کم کم به حکم جلب تبدیل می شد.

و من با خودم گفتم، "بابا بی خیال

حکم جلب به خاطر کاشتن غذا در زمینی که

آن ها می توانند کمتر نگرانش باشند؟" (خنده ی حاضرین)

و با خودم گفتم، "خیلی خب، خودتون خواستید."

جون این دفعه دیگر مثل همیشه نبود.

مجله ی لس آنجلس تایمز این قضیه را روی هوا قاپید. استیو لوپز یک داستان محشر از داخل این قضیه در آورد

و با نماینده ی شهر در مجلس صحبت کرد،

و یکی از اعضای گروه لس آنجلس سرسبز،

دادخواستی اینترنتی را در سایت Change.org راه اندازی کرد،

و ما با ۹۰۰ امضا برنده شدیم.

ما پیروزی بزرگی کسب کرده بودیم.

حتی آن نماینده ی مجلس رسماً اعلام کرد که تا چه حد کار ما را تأیید می کند

و به آن علاقمند است.

آخر چطور می توان علاقمند نبود؟

لس آنجلس صاحب بیشتری زمین های غیر مسکونی متعلق به شهرداری در سراسر ایالات متحده است.

شهرداری حدود ۴۲ کیلومتر مربع زمین های غیر مسکونی دارد.

این مساحت به اندازه ی ۲۰ برابر پارک مرکزی است.

این مساحت از زمین برای کاشت ۷۲۵ میلیون بوته ی گوجه کافی است.

محض رضای خدا چرا نباید با چنین چیزی موافقت کنند؟

کاشت یک بوته به شما ۱٫۰۰۰ تا ۱۰٫۰۰۰ دانه می دهد.

یک دلار سرمایه گذاری بر روی کاشت لوبیای سبز

به شما محصولی به ارزش ۷۵ دلار می دهد.

آرمان من این است، ای مردم! غذای خودتان را خودتان بکارید.

کاشتن غذا برای خودتان مثل این است که برای خودتان پول چاپ کنید.

(تشویق حاضرین)

ببینید، من میراثی از سنترال جنوبی دارم.

من در آن جا بزرگ شدم. من پسر هایم را در آن جا بزرگ کردم.

و حاضر نیستم بخشی از این واقعیت کارخانه ای

که توسط بعضی ها برای من تولید شده است باشم،

من واقعیت خودم را تولید می کنم.

ببینید، من یک هنرمندم.

کشاورزی هنر گرافیتی (نوشته هایی با سبک خاص و با اسپری بر روی دیوار) من است. من اثر هنری خودم را می کارم.

دقیقاً مثل یک هنرمند گرافیتی، که به دیوار ها زیبایی می بخشند،

من باغچه ها، و فضا های سبز را زیبا می کنم.

من از باغچه، و خاک، به عنوان پارچه،

و از گیاهان و درختان،

به عنوان تزئین آن پارچه استفاده می کنم.

اگر می دانستید که اگر از خاک مانند یک بوم نقاشی کتانی استفاده می کردید،

چه کاربرد هایی داشت، شگفت زده می شدید.

نمی توانید تصور کنید یک گل آفتابگردان تا چه حد شگفت انگیز است،

و مردم را چطور تحت تأثیر قرار می دهد.

اما چه اتفاقی افتاد؟

من می دیدم که باغ کوچک من وسیله ای برای آموزش،

و همین طور تغییر شرایط بد همسایگانم بود.

برای تغییر جامعه، باید ترکیب خاک را عوض کرد.

و خاک، خود ما هستیم.

شما تعجب زده خواهید شد اگر ببینید این کار چطور بچه ها را تحت تأثیر قرار می دهد.

کشاورزی آرامش بخش ترین و معترضانه ترین کاری است که می توانید انجام دهید،

کشاورزی آرامش بخش ترین و معترضانه ترین کاری است که می توانید انجام دهید،

مخصوصاً در داخل خود شهر.

علاوه بر این توت فرنگی هم به دست می آورید.

(خنده ی حاضرین)

یادم می آید،

یک شب حوالی ساعت ۱۰:۳۰ مادر و دختری وارد حیاط من شدند،

یک شب حوالی ساعت ۱۰:۳۰ مادر و دختری وارد حیاط من شدند،

و من رفتم تا ببینم چه خبر است و آن ها بسیار خجالت زده به نظر می رسیدند.

من با خودم گفتم، این که آن ها این طور این کار را انجام می دهند به من حس خیلی بدی می دهد،

پس به آن ها گفتم، شما مجبور نیستید این کار را در این وضعیت انجام بدهید.

حتماً دلیلی وجود دارد که این میوه ها در خیابان ها هستند.

من از دیدن کسانی که تا این حد به من نزدیک بودند و هنوز گرسنه بودند، به شدت خجالت زده می شدم،

من از دیدن کسانی که تا این حد به من نزدیک بودند و هنوز گرسنه بودند، به شدت خجالت زده می شدم،

چون این افراد دلیلی بودند که من را تشویق می کردند تا این کار را انجام دهم،

و بعضی ها از من می پرسیدند، "فین، نمی ترسی مردم غذایت را بدزدند؟"

و بعضی ها از من می پرسیدند، "فین، نمی ترسی مردم غذایت را بدزدند؟"

و من می گفتم، "نه بابا، نمی ترسم آن ها چیزی بدزدند.

اصلاً به همین دلیل آن ها را در خیابان کاشتم.

این کار به همین دلیل شروع شد.

اتفاقاً من می خواهم که آن ها از این گیاهان استفاده کنند،

اما همین طور از آن ها می خواهم که به فکر سلامتی خودشان هم باشند."

یک بار در خرابه ای در پایین شهر لس آنجلس که افراد بی خانمان زندگی می کردند

باغ کوچکی درست کردم.

کسانی که در آن جا زندگی می کردند، به من کمک کردند تا کامیون ها را خالی کنم.

خیلی باحال بود، و آن ها شروع کردند به تعریف کردن داستان هایشان

که این کار چقدر آن ها را تحت تأثیر قرار داده است،

یا این که آن ها عادت داشته اند با مادر یا مادربزرگشان گیاه بکارند،

و دیدن این که این کار چقدر آن ها را عوض می کرد، حتی اگر برای یک لحظه هم بود،

خیلی باحال بود.

گروه سرزمین های سبز تا به حال حدود ۲۰ باغ کوچک درست کرده است.

گروه سرزمین های سبز تا به حال حدود ۲۰ باغ کوچک درست کرده است.

ما تا به حال ۵۰ نفر عضو ثابت و متغیر داشته ایم،

و تمامی آن ها به صورت داوطلبانه این کار را انجام می دادند.

اگر بچه ها کلم را خودشان بکارند، با اشتها آن را می خورند.

(خنده ی حاضرین)

اگر گوجه را خودشان بکارند، آن را با اشتها می خورند. (تشویق حاضرین)

اما وقتی این غذا های سالم به آن ها عرضه نشود،

اگر اثرات غذا بر روی ذهن و بدن به آن ها نشان داده نشود،

آن ها بدون چون و چرا هر آشغالی که جلویشان بگذارید می خورند.

من در حین این کار دیدم که جوانان دوست دارند کار کنند،

من در حین این کار دیدم که جوانان دوست دارند کار کنند،

اما آن ها از وقتی که به دنیا می آیند مسیر مشخصی را دنبال می کنند --

من بچه های رنگین پوست را می دیدم که در مسیر مشخصی پیش می رفتند که انگار برای آن ها طراحی شده بود،

من بچه های رنگین پوست را می دیدم که در مسیر مشخصی پیش می رفتند که انگار برای آن ها طراحی شده بود،

مسیری که آن ها را به سوی تباهی می برد.

اما در کشاورزی،

من فرصتی را می دیدم که می توانستیم بچه ها را طوری تربیت کنیم

که بتوانند جامعه ی خود را کنترل کنند،

و زندگی خوبی داشته باشند.

و وقتی بتوانیم این کار را انجام دهیم، کسی چه می داند؟

شاید یکی از این بچه ها در آینده جورج واشنگتن کارور بعدی شود. (یکی از رئیس جمهور های پر افتخار آمریکا)

اما اگر ما ترکیب خاک را عوض نکنیم،

هیچ وقت به این چیز ها دست پیدا نخواهیم کرد.

این یکی از نقشه های من برای آینده است. این کاری است که می خواهم انجام بدهم.

من می خواهم در یک بلوک مسکونی مجموعه ای از باغچه های مختلف بکارم،

تا مردم در هر بلوک بتوانند غذایشان را با هم تقسیم کنند.

من می خواهم دکه های فست فود کنار خیابان را

به کافه های سلامتی تبدیل کنم.

اما اشتباه نکنید.

قرار نیست به کسی غذای مفت بدهم،

چون این کار همیشگی نیست.

واقعاً مسخرهست،

برای همیشگی کردن یک کار، باید همیشه به آن رسیدگی کنید.

(خنده ی حاضرین) (تشویق حاضرین)

من می گویم باید مردم را به کار وا داشت،

و بچه ها را از خیابان ها جمع کرد، و به آن ها اجازه داد که لذت،

غرور و افتخار ناشی از کاشتن غذای خودشان،

و فروش محصولات کشاورزیشان را درک کنند.

کار دیگری که می خواهم انجام بدهم،

این است که این کار را باحال تر کنم.

من از همه می خواهم شورشیان محیط زیستی بشوند،

گانگستر بشوند، گانگستر های کشاورز.

البته کمی تعریف گانگستر را عوض کرده ام.

اگر کشاورز نباشی، گانگستر هم نیستی.

تو با بیلت یک گانگستر می شوی، مفهومه؟

و این بیل سلاح انتخاب شما می شود.

(تشویق حاضرین)

در نهایت باید بگویم، اگر می خواهید من را ببینید،

اگر خواستید یک روز با من ملاقات کنید،

اگر می خواهید روی صندلی های نرمتان بنشینیم،

و در همان جایی که درباره ی انجام دادن سایر کار های مزخرفتان جلسه می گذارید، ملاقات کنیم،

بهتر است به من زنگ نزنید.

اگر می خواهید من را ببینید، با بیلتان به باغم بیایید تا بتوانیم کمی آت آشغال بکاریم.

اگر می خواهید من را ببینید، با بیلتان به باغم بیایید تا بتوانیم کمی آت آشغال بکاریم.

صلح جهانی. متشکرم.

(تشویق حاضرین)

متشکرم. (تشویق حاضرین)