İnşa etmeye değer tek gelecek neden herkesi kapsamalı

Ruhani Lider Papa Francis'in Vatikan'dan gerçekleştirdiği bu can alıcı TED konuşmasıyla umudun yaşaması için tek bir bireyin bile yeterli olduğunu -ve bu bireyin de sizin olabileceğinizi anlatıyor. Tüm dinlere ait, güç sahibi olan veya olmayan insanların tümüne verdiği bu umut dolu mesajında Papa, günümüz dünyası hakkında aydınlatıcı yorumlarını paylaşıp, eşitliğin, beraberliğin ve duyarlılığın her zaman öncelikli olması gerektiğini anlatıyor. Konuşmasında da söylediği gibi: ''Hep birlikte ''diğerlerinin'' bir istatistik veya bir rakam olmadığını hatırlamak için birbirimize yardım edelim. Çünkü hepimiz birbirimize muhtacız.''

[Ruhani Lider Papa Francis
Vatikan'da filme çekildi

İlk kez TED2017'de gösterildi]

İyi akşamlar -veya iyi sabahlar-
orada saatin kaç olduğundan emin değilim!

Saat kaç olursa olsun, konferansınıza
katılıyor olmaktan çok mutluyum.

Konferansınızın ismini de çok beğendim:
''Gelecekteki Sen''

çünkü yarına bakmak,

geleceğe ''sen'' gözüyle bakmak için
bugünkü bir diyaloğa davettir.

''Gelecekteki Sen.''

Gelecek ''sen'' lerden oluşuyor,
karşılaşmalardan oluşuyor

çünkü hayat diğerleriyle ilişkilerimiz
doğrultusunda akıyor.

Hayatın çoğunluğu

herkesin varlığının birbirine
derinden bağlı olduğuna,

hayatın sadece geçmekte
olan bir zamandan değil de,

etkileşimlerimizden oluştuğuna
olan inancımı güçlendirdi.

Hastalardan,

daha parlak bir gelecek arayışlarında
zorluklarla karşılaşan mültecilere,

yüreklerinde cehennem ağrısı çeken
hapishane mahkumlarından,

birçoğu genç olan ama iş bulamayanlara,

insanlarla tanıştıkça
veya hikayelerini duydukça

kendimi şunu düşünürken buluyorum:

''Neden ben değil de onlar?''

Ben de mülteci bir ailede doğdum;

babam, büyükannem ve büyükbabam,
birçok diğer İtalyan gibi,

ülkelerinden ayrılıp Arjantin'e giden

ve hiçbir şeyi olmayanların
kaderlerini paylaştı.

Ben de kolayca bugünün ''dışlanmış''
insanları arasında olabilirdim.

İşte bu yüzden kendime,
içtenlikle bu soruyu soruyorum:

''Neden ben değil de onlar?''

Öncelikle bu konferans
bize şunu hatırlatirsa çok sevinirim:

Hepimiz birbirimize muhtacız,

hiçbirimiz bir ada değiliz,

veya başkalarından ayrık, tek başına
duran, bağımsız bir ''ben'' değiliz

ve geleceği sadece birlikte olarak,
herkesi dahil ederek inşa edebiliriz.

Çoğu zaman düşünmesek de,
her şey aslında birbirine bağlıdır

ve bağlantılarımızı yeniden
sağlıklı kılmamız lazım.

Kalbimde kardeşlerime karşı tuttuğum,

katı düşünceler,

kabuk bağlayamamış yaralar,
hiç affedilmemiş dargınlıklar, hatalar,

beni de yaralayacak hınçlarım,

içimde taşıdığım savaşların ensanteneleri,

kalbimin derinliklerinde,
daha alevlenmeden

söndürülmesi ve sadece
küllerinin kalması gereken bir kordur.

Bugünlerde birçoğumuz,

mutlu bir geleceğin elde edilmesinin
imkansız olduğunu düşünüyoruz.

Bu gibi endişeler
ciddiye alınması gerekse de,

mağlup edilmeleri zor değildir.

Bu düşünceler, kapımızı dış dünyaya
kilitlemediğimiz zaman yenilebilirler.

Mutluluk ancak bütünün ve parçalarının

uyumunda keşfedilebilir.

Bilim bile - benden daha iyi bilirsiniz -

elementlerin birbirine kenetlendiği ve
etraflarıyla etkileşim içinde olduğunu

yansıtan bir gerçeği işaret ediyor.

İşte bu da beni ikinci mesajıma getiriyor:

Bilimin gelişimi ve teknolojik ilerleme

daha çok eşitlik ve sosyal içermeyi
de yanında getirse

ne kadar müthiş olurdu.

Uzaklardaki gezegenleri keşfederken,

yörüngemizdeki kardeşlerimizin
ihtiyaçlarını da yeniden keşfedebilmek

ne kadar müthiş olurdu.

Birlik beraberligin,

bu güzel, ama bazen
zahmetli olan kavramın,

sadece sosyal hizmetle sınırlı olmadan,

siyasi, ekonomik ve
bilimsel tercihlerimizde

ve bireysel, halklar, ülkeler
arası ilişkilerimizde de,

ilk tavrımız ve bakış açımız
haline gelmesi ne kadar müthiş olurdu.

İnsanları ancak beraberlik için eğiterek

''tüketme kültürümüzden'' vazgeçebiliriz.

Bu, sadece yiyecek ve
ürünler için geçerli değil

bizler fark etmeden,

insanların ürünlerini, insanlardan
önemli kabul ediyoruz ve

teknolojik-ekonomik sistemlerimiz

insanları kenara itiyor.

Birlik olmak birçoğunun sözlüklerden
silmek istediği bir sözcük olsa da

otomatik bir mekanizma değildir.

Programlanıp kontrol edilemez.

Bu herkesin kalbinde oluşan
özgür bir tepkidir.

Evet bu, özgür bir tepkidir!

Çünkü eğer bir insan

hayatın, tüm çelişkilerine rağmen,
bir lütuf olduğuna,

sevginin hayatın kaynağı ve anlamı
olduğunun farkına vardığında

başka bir insana yardım etme güdüsüne
nasıl karşı koyabilir?

İyilik yapabilmek için

hafızaya, cesarete ve yaratıcılığa
ihtiyacımız var.

TED'in de birçok yaratıcı zekayı
bir araya getirdiğini biliyorum.

Evet sevgi yaratıcı,

hakiki ve içten bir tavrı zorunlu kılar.

İyi niyet ve geleneksel formüller,

vicdanımızı sık sık yatıştırsa da
yeterli değildir.

Hep birlikte hatırlamak için
birbirimize yardım edelim,

''diğer'' bir istatistik
veya bir sayı değildir.

''Diğer''lerinin bir yüzü var.

''Sen'' hep bir gerçek varlıksın,

bakılması gereken bir birey.

Hazreti İsa'nın anlattigi, rahatsız olmak
istemeyenler ve diğerlerine yardım elini

uzatanlar arasındaki farkı anlamamızı
sağlayan bir hikayesi var.

İyi Samiri'nin hikayesini
daha önce de duymuşsunuzdur.

Hazreti İsa'ya ''Komşum kimdir?''

yani ''kime yardımcı olmalıyım?''
diye sorduklarında,

cevap olarak, şiddete maruz kalmış,
soyulmuş, dövülmüş

ve toprak bir yolun kenarındatek başına
bırakılmış bir adamın hikayesini anlatmış.

Bir rahip ve bir Levi, çağın en nüfuzlu
insanları, bu adamı gördükleri zaman,

yardım etmeye durmadan
adamın yanından yürüyüp geçmişler.

Bir zaman sonra, etnik olarak dışlanan,
bir Samiri bu adamın yanından geçerken

yerde yatan yaralı adamı görünce,

onu gözardı etmemiş.

Aksine bu adama şefkat duymuş,

bu da onun hareketlerine yön vermiş.

Adamın yaralarına
yağ ve şarap dökmüş,

onu bir konağa götürmüş

ve adama bakmaları için
kendi cebinden ödemiş.

Bu hikayedeki merhametli adam
bugünkü insanlığın hikayesidir.

İnsanların yolları acılarla sarılı ve

her şey insanlar yerine
para ve obje merkezli.

Çoğu zaman bir alışkanlık olarak
kendilerine ''saygın'' diyen insanlar

diğerlerine yardım etmeyip

binlerce insanı, bazen
bir toplumun tümünü,

yolun kenarında bırakıyorlar.

Şanslıyız ki, bir de yeni
bir dünya yaratanlar var,

diğerleriyle kendi ceplerinden
ödeyerek dahi ilgilenenler.

Rahibe Teresa der ki:

''Kendinden vermeden kimse sevemez.''

Yapmamız gereken çok şey var
ve bunları birlikte yapmalıyız.

Ama bunu her gün kötülük
solurken nasıl yaparız?

Tanrıya şükürler olsun

hiçbir sistem kalbimizin
derinliklerinden gelen

iyiliğe açılma arzumuzu,

şefkate ve kötülüğe karşı koyma
kapasitemizi yok edemez.

Şimdi bana diyebilirsiniz ki

"Bunlar güzel sözler,

ama ben ne İyi Samari'yim
ne de Rahibe Teresa'yım."

Aksine, hepimiz değerliyiz,
her birimiz.

Tanrı'nın gözünde
her birimiz eşsiziz.

Günümüzün karanlık çatışmalarında,

her birimiz, karanlığı aydınlığın
yeneceğini hatırlatan

ve asla karanlığın
kazanmayacağını anlatan,

birer parlayan mum olabiliriz.

Hristiyanlar için, geleceğin bir ismi var

ve bu ismin adı Umut.

Umutlu olmak, saf bir iyimser olmak

veya insanlığın yüzleştiği trajediyi
göz ardı etmek demek değildir.

Umut kalbin bir meziyetidir,

kendini karanlığa kilitlemez,
geçmişte sayıklamaz,

şimdiki zamanda salınmaz,
bir gelecek görür.

Umut geleceğe açılan bir kapıdır.

Umut, hayatın gösterişsiz
ve gizli bir tohumudur,

zamanla bir ağaç olur.

Ekmeğin kabarmasını sağlayan
gizli bir maya gibidir,

hayatın her yanına tat katar.

Birçok şey yapabilir,

çünkü umutla beslenen bir ışık kıpırtısı,

karanlığın siperini kırmaya yeterlidir.

Tek bir birey, umudun
yaşaması için yeterlidir

ve bu birey siz olabilirsiniz.

Daha sonra başka bir ''sen''
ve başka bir ''sen'' olacak

''biz''e dönüşecek.

Peki umut ''biz''e
ulaştığımızda mı başlayacak?

Hayır.

Umut tek bir ''sen'' le başlar.

''Biz'' olduğumuzda bir devrim başlar.

Bugün paylaşmak istediğm üçüncü mesaj

tam da bu devrimle ilgili:
duyarlılık devrimi.

Duyarlılık nedir?

Bir araya gelen sevginin
gerçekleşmesidir.

Kalplerimizden başlayıp

gözlerimize, kulaklarımıza
ve ellerimize ulaşan bir harekettir.

Duyarlılık, gözlerimizi
diğerlerini görmek için,

kulaklarımızı diğerlerini duymak,

çocukları, fakirleri, gelecekten
korkanları dinlemek içindir.

Sessizce ortak evimize ağlayanları,

hastalanmış ve kirlenmiş
dünyamızı dinlemektir.

Duyarlılık, ellerimizi ve kalbimizi,

bir başkasını teselli etmek,
ihtiyacı olanlarla ilgilenmek için

için kullanmaktır.

Duyarlılık, küçük çocukların dilidir,

diğerlerine muhtaç olanların.

Bir çocuğun annesi ve babası
için duyduğu sevgi,

onların duyuları, gözleri, sesleri
ve onların duyarlılıklarıyla büyür.

Çocuklarına konuşan ebeveynleri görünce,

küçük çocukla aynı seviyeye inmelerini ve

aynı iletişim seviyesinde buluşmalarını
görmek hoşuma gidiyor.

Bu duyarlılıktır:
diğeriyle aynı seviyede olmak.

Tanrı da bizim seviyemize gelebilmek için
Hz. İsa'ya alçalmış

Bu İyi Samari'nin de
aldığı yolun aynısıdır.

Bu Hz. İsa'nın yoludur.

Kendini alçaltıp

tüm insani varlığını,

gerçek ve hakiki sevginin
dilini uygulamaya adadı.

Evet, duyarlılık yolu bir seçimdir

en güçlü, cesur kadınlar ve erkekler için.

Duyarlılık bir zaafiyet değildir,
bir güçtür.

Bu birliğin yolu, mütevaziliğin yoludur.

Lütfen açık bir şekilde
söylememe izin verin:

ne kadar güçlü olursanız,

hareketlerinizin insanların üstünde
etkisi o kadar artacak ve

mütevazi ve duyarlı şekilde
hareket etme sorumluluğunuz olacak.

Aksi halde, gücünüz sizi,
siz de başkasını mahvedeceksiniz.

Arjantin'de bir atasözü vardır:

Güç aç karnına içki içmek gibidir.

Eğer gücünü, mütevazilik
ve duyarlılıkla birleştirmezsen,

başın döner, sarhoş olur, dengeni
kaybedersin

ve kendine ve etrafındakilere
zarar verirsin.

Oysa mütevazilik ve hakiki sevgi ile,

en büyük en kuvvetli güç,
iyiliğe hizmet eden bir araç olacaktır.

İnsanlığın geleceği sadece
politikacıların,

büyük liderlerin veya
büyük şirketlerin ellerinde değildir

Evet, bunlar büyük
bir sorumluluk taşıyorlar.

Ama daha da önemlisi gelecek,

başkalarını ''sen'' ve
kendilerini de ''biz'' in bir parçası,

olarak görenlerin ellerindedir.

Hepimiz birbirimize muhtacız.

İşte bu yüzden beni
ve de duyarlılığı düşünün ki

bana diğerlerinin iyiliği,
herkesin, hepinizin

hepimizin iyiliği için verilmiş

görevi yerine getirebileyim.

Teşekkür ederim.