Депресија, тајната која ја делиме

"Спротивноста на депресијата не е среќата, туку виталноста, и токму виталноста се одлеваше од мене во тој момент." Во говор кој е еднакво елоквентен и поразителен, писателот Ендрју Соломон ве води во најмрачните делови на неговиот ум, во годините кога се борел со депресија. Борба која го поттикнала да замине на просветлувачко патување низ светот за да интервјуира други луѓе со депресија -- само за да открие дека колку повеќе зборувал, толку повеќе луѓето му ги кажувале своите приказни. (Снимено на TEDxMet.)

"Осетив погреб во мојот мозок,

а ожалостените напред-назад

маршираат ли маршираат - сѐ додека не

се појави она чувство.

А кога сите седнаа,

обред, како тапан

непрестано бие, биеше додека

умот ми отрпнуваше.

Потоа слушнав како го креваат ковчегот

и ми ја изгребаа душата,

уште еднаш, со истите оние оловни чизми,

и тогаш просторот почна да бие,

ко небесата да беше ѕвоно,

луѓето беа претворени во уво,

а јас овде сум со една чудна раса, во тишина,

скршена и осамена.

И токму тогаш, го спуштија ковчегот в гроб,

а јас паѓав надолу и надолу,

открив нови светови со секое нурнување

и тогаш престанав да знам."

Депресијата ни е позната преку метафори.

Емили Дикинсон успеала да ја претстави преку јазик,

Гоја преку слика.

Половина од уметноста

има за цел да ги опише овие иконски состојби.

Што се однесува до мене, отсекогаш мислев дека сум јак,

еден од луѓето кои би преживеале

во концентрационен логор.

Во 1991, имав неколку загуби.

Умре мајка ми,

раскинав една врска,

се вратив во Соединетите Држави

после години во странство,

и низ сите овие искуства поминав недопрен.

Но во 1994, три години подоцна,

почнав да губам интерес скоро за сѐ.

Не сакав да ги правам работите

во кои порано уживав,

и не знаев зошто.

Спротивноста на депресијата

не е среќата, туку виталноста,

и токму виталноста

се одлеваше од мене во тој момент.

Она што требаше да се сработи

ми изгледаше премногу тешко.

Ќе си дојдев дома

и ќе видев како трепка црвената сијаличка на телефонската секретарка,

и наместо да бидам возбуден што ќе ги слушнам пријателите,

јас си велев,

"Боже на колку многу луѓе ќе треба да им се јавам."

Кога се подготвував да ручам,

наеднаш помислував, но треба да ја извадам храната

и да ја ставам во чинија,

да ја исецкам, да ја изџвакам и да ја голтнам.

Премногу напорно ми беше сето тоа.

Во разговорите за депресијата честопати

не се споменува тоа дека

сте свесни за овој апсурд.

Знаете дека е апсурдно она што го доживувате.

Знаете дека повеќето луѓе успеваат да

ги слушнат пораките, го јадат ручекот,

се подготвуваат за туширање,

излегуваат надвор

и дека тоа не е некоја голема работа,

но сепак се чувствувате заробени

и не знаете како да се ослободите.

И така со тек на време бев сѐ помалку активен,

сѐ помалку мислев

и сѐ помалку чувствував.

Едно чувство на ништожност.

И тогаш се јави анксиозноста.

Ако ми кажевте дека морам

да бидам депресивен следниот месец,

ќе ви речев, "Знам дека ќе заврши во Ноември, ќе издржам."

Но ако ми речевте,

"Следниот месец ќе мора да имаш акутна анксиозност,"

попрво би си ги пресекол вените отколку да поминам низ тоа.

Чувството беше како она

кога одите и кога наеднаш ќе се лизнете или

препнете

и паѓате брзо надолу кон земјата,

но паѓањето наместо да трае половина секунда,

траеше шест месеци.

Исплашени сте цело време,

но не знаете од што всушност ви е страв.

И токму во тој момент помислив

дека е премногу болно да живеам,

и не се убив само за да не ги повредам

другите луѓе.

И најпосле еден ден, се разбудив

и помислив дека сум доживеал инфаркт,

бидејќи лежев во креветот целосно вкочанет,

гледајќи во телефонот, мислејќи си,

"Нешто не е во ред и треба да побарам помош,"

но не можев да ја кренам раката

за да го земам телефонот и да свртам.

И конечно, после четири часа лежење и зјапање во него,

телефонот заѕвони,

и некако успеав да кренам.

Беше татко ми,

и му реков, "Во сериозна невоља сум.

Треба да направиме нешто."

Следниот ден започнав со лекарствата

и терапијата.

Истовремено почнав да се измачувам

со ова ужасно прашање:

Ако не сум онаа јака личност

која може да преживее концентрационен логор,

тогаш кој сум?

И ако морам да земам лекарства,

дали лековите ќе ме доближат до мојата суштина,

или пак ќе ме направат некој друг?

И како ќе се чувствувам

доколку ме направат некој друг?

Во борбата влегов со две предности.

Прво знаев, објективно кажано,

дека имав убав живот,

и дека ако закрепнам,

ќе имам нешто за што вреди

да се живее.

И другото беше дека имав пристап до добар третман.

Но и покрај тоа, ќе се издигнев па ќе паднев,

ќе се издигнев па ќе паднев,

ќе се издигнев па ќе паднев,

и најпосле сфатив

дека ќе морам да примам лекарства

и терапија засекогаш.

Па си помислив, "Дали проблемот е хемиски

или психолошки?

И дали ми треба хемиски или филозофски лек?"

И не можев да сфатам дали едното или другото.

И најпосле сфатив дека всушност

не сме доволно напредни и во двете области

за да ги објасниме целосно работите.

И хемискиот и психолошкиот лек

играат улога,

и сфатив дека депресијата е нешто толку длабоко

вкоренето во нас, што

не можеме да ја издвоиме

од нашиот карактер и личност.

Сакам да кажам дека третманите кои ги имаме

за депресија се ужасни.

Не се многу ефикасни.

Екстремно скапи се.

Пропратени се со безброј нуспојави.

Катастрофа се.

Но многу сум благодарен што живеам сега,

а не пред 50 години,

кога не можело да се направи речиси

ништо.

Се надевам дека 50 години отсега,

луѓето ќе слушнат за моите третмани

и ќе се запрепастат од тоа колку

примитивна била науката.

Депресијата е темната страна на љубовта.

Ако сте во брак со некого и велите,

"Добро, ако почине жена ми, ќе си најдам друга,"

тогаш тоа не е љубов.

Не постои љубов

без исчекување на загубата,

и токму ваквата очај може

да биде двигател на интимноста.

Има три работи кои луѓето ги мешаат:

депресија, жалост и тага.

Жалоста е реактивна состојба.

Ако сте доживеале загуба и сте многу несреќни,

а шест месеци подоцна,

сѐ уште сте длабоко тажни, но функционирате малку подобро,

тоа е веројатно жалост,

и на крај ќе се разреши

сама од себе.

Ако доживеете катастрофална загуба

и се чувствувате ужасно,

и шест месеци подоцна едвај функционирате,

тогаш е веројатно депресија која била активирана

од катастрофалните околности.

Траекторијата ни кажува многу.

Луѓето мислат дека депресијата е само тага.

Тука станува збор за премногу тага,

премногу жалост

без некоја очигледна причина.

Кога одлучив да ја разберам депресијата

и почнав да ги интервјуирам луѓето кои ја доживеале,

видов дека има луѓе кои на површината

изгледаа ко да имаат релативно

блага депресија, но и

беа целосно онеспособени од неа.

И имаше други луѓе кои се чинеше дека

имаат

ужасна и тешка депресија,

но измеѓу депресивните епизоди сепак

водеа добри животи.

И така одлучив да откријам

што е тоа што ги прави некои луѓе

поотпорни за разлика од другите.

Кои се механизмите

кои им овозможуваат на луѓето да преживеат?

Излегов и започнав да ги интервјуирам

луѓето кои страдаа од депресија.

Еден од првите луѓе кои ги интервјуирав

ја опиша депресијата

како бавен начин да бидеш мртов,

и беше добро што го слушнав ова уште од почеток

оти ме потсети дека

овој бавен начин да бидеш мртов

може да доведе до самата смрт,

дека ова е сериозна работа.

Таа е водечки причинител на попреченост

и луѓето умираат од неа секој ден.

Обидувајќи се да го разберам ова

зборував со една сакана пријателка

која ја знаев со години

и која имала

психотична епизода кога

била бруцош на факултет,

а потоа паднала во ужасна депресија.

Таа имаше биполарна болест,

или манично депресивна болест, како што се нарекуваше тогаш.

Со години земаше литиум

и добро ѝ одеше тогаш,

и најпосле,

литиумот ѝ беше прекинат

за да видат како ќе функционира без него,

и имаше уште една психоза,

а потоа падна во најлошата депресија

што сум ја видел.

Седеше во станот на нејзините родители,

повеќе или помалку во кататонија, неподвижна,

ден за ден.

И кога ја интервјуирав за ова искуство неколку години подоцна --

таа е поет и психотерапевт, се вика Маги Робинс -

кога ја интервјуирав, рече,

"Си ја пеев "Where Have All The Flowers Gone"

одново и одново за да не мислам на друго.

Пеев за да ги избришам работите што ми ги кажуваше мојот ум,

кој повторуваше, "Ти си никој и ништо.

Дури и не заслужуваш да живееш.'

И токму во тој момент почнав да размислувам

за самоубиство."

Депресивните не мислат

дека ставиле сив превез

и дека го набљудуваат светот низ призмата

на лошото расположение.

Обратно е. Мислат дека превезот им е тргнат,

превезот на среќата,

и дека сега ја гледаат вистината.

Полесно е да им помогнете на шизофрениците

кои сметаат дека има нешто туѓо во нив,

нешто што треба да се избрка,

но со депресивците е тешко,

оти ние веруваме дека ја гледаме вистината.

Но вистината лаже.

Станав преокупиран со таа реченица:

"Но вистината лаже."

И открив, зборувајќи со депресивни луѓе,

дека тие имаат многу налудничави перцепции.

Ако некој ви рече, "Никој не ме сака."

Вие ќе му одговорите, "Јас те сакам,

жена ти те сака, мајка ти те сака."

Повеќето луѓе лесно

ќе ги разубедите.

Но депресивните луѓе ќе ви речат,

"Без оглед што правиме,

сите ќе умреме на крај."

Или ќе ви речат, "Не може да постои вистинска

поврзаност помеѓу две човечки битија.

Секој од нас е заглавен во сопственото тело."

На што ќе мора да речете,

"Тоа е вистина,

но сметам дека сега треба да се фокусираме

на појадокот."

(Смеа)

Голем дел од времето

тие демонстрираат увид во нештата, а не болест,

и навистина е неверојатно тоа што

повеќето од нас знаеме за овие егзистенцијални прашања,

само што не им обрнуваме многу внимание.

Имаше едно истражување што особено

ми се допадна во кое група на депресивни

и група на не-депресивни луѓе

играа видео игра во текот на еден час,

и на крајот од играта

требаше да кажат колку чудовишта

убиле.

Одговорите на депресивните беа

доста прецизни.

Не-депресивните луѓе кажуваа

дека убиле 15 до 20 пати

повеќе чудовишта - (Смеа) -

одошто беше случајот.

Кога решив да пишувам за мојата депресија, многу луѓе ми рекоа

дека сигурно ми паѓа многу тешко

тоа што другите знаат за мојата депресија.

Велеа, "Дали луѓето ти зборуваат поинаку?"

Јас реков, "Да, луѓето зборуваат поинаку со мене.

Зборуваат поинаку со мене сѐ

додека не почнат да ми кажуваат за нивните искуства,

за искуствата на нивната сестра,

или нивниот пријател.

Работите се сменети бидејќи сега знам

дека депресијата е семејна тајна

која сите ја имаат.

Пред неколку години бев на една конференција,

и на првиот ден од три-дневната конференција,

една учесничка ме тргна настрана и рече,

"Јас страдам од депресија и

малку ми е срам заради тоа,

но примам лекарства и само

сакав да го слушнам вашето мислење?"

Дадов сѐ од себе за да ѝ дадам добар совет.

И потоа рече, "Знаете,

маж ми некогаш не би ме разбрал.

Тој е еден од оние кој ова не би го сфатил,

и ова сакам да остане само меѓу нас."

Јас реков, "Да, нема проблем."

Последниот ден, истата конференција,

маж ѝ ме тргна настрана,

и рече, "Жена ми ќе помисли

дека не сум вистински маж ако го знае ова,

но се борам со депресија и примам

одредени лекарства и

ме интересира вашето мислење?"

Ги криеја

истите лекарства на две различни места

во истата спална.

И му реков дека можеби

брачната комуникација

е одговорна за дел од проблемите.

(Смеа)

Голем впечаток ми остави

и големиот товар кој го

носи ваквата заедничка тајна.

Депресијата е многу исцрпувачка.

Одзема голем дел од вашето време и енергија,

а молкот за депресијата

само ја влошува уште повеќе.

Тогаш започнав да размислувам што прават

луѓето за да се чувствуваат подобро.

Започнав како медицински конзервативец.

Мислев дека има неколку видови терапија кои помагаат,

и се знаеше кои се тие --

имате медикаменти,

имате одредени психотерапии,

имате можност за електроконвулзивен третман,

а другите третмани беа бесмислени.

Но тогаш открив нешто.

Ако имате рак на мозокот,

и речете дека стоењето на глава

секое утро по 20 минути ве прави да се чувствувате подобро,

можеби ќе се чувствувате подобро,

но сепак сѐ уште имате рак на мозокот

и најверојатно ќе умрете од него.

Но ако имате депресија и ако стоењето

на глава секој ден по 20 минути ве прави да се

чувствувате подобро, тогаш терапијата успеала,

оти депресијата е болест на чувствата,

а ако се чувствувате подобро,

тоа значи дека веќе не сте депресивни.

И така станав многу потолерантен

за големиот број на алтернативни третмани.

И добивам писма, добивам стотици писма

од луѓе кои ми пишуваат и ми кажуваат што им помогнало најмногу.

Денеска зад сцената еден ме праша

за медитацијата.

Моето омилено писмо ми е она

од една жена која ми пиша и

рече дека пробала терапија,

пробала лекарства, пробала речиси сѐ,

и најпосле нашла решение и изрази надеж да го пренесам на светот,

а тоа е правење на мали работи од предиво.

(Смеа)

Ми испрати неколку. (Смеа)

Не ги носам во моментов.

И сугерирав да го ѕирне и опсесивно-компулсивното

растројство во "ДиЕсЕм."

Кога отидов да ги истражувам алтернативните третмани,

дознав и за други третмани.

Поминав низ племенски егзорцизам во Сенегал

кој вклучуваше голема количина на крв од овен

и нема да навлегувам во детали сега,

но неколку години подоцна бев во Руанда

каде работев на поинаков проект,

и на еден му зборував за моето искуство,

а тој рече, "Добро, знаеш,

тоа е Западна Африка, но ние сме Источна Африка,

и нашите ритуали во одредени аспекти се многу различни,

но имаме ритуали кои се слични со оние

за кои ни зборуваш."

Јас реков, "Ох." А тој рече, "Да,"

но имавме проблеми со Западните стручњаци за ментално здравје,

особено оние кои дојдоа веднаш после геноцидот."

Го прашав, "Какви проблеми имавте?"

Тој рече, "Правеа

една чудна работа.

Не ги носеа луѓето на сонце за

да се чувствуваат подобро.

Не вклучуваа тропање или музика за да им ја раздвижат крвта.

Не ја вклучуваа заедницата.

Не зборуваа за депресијата како за

натрапнички дух.

Наместо тоа ги носеа луѓето еден по еден

во едни мали и валкани соби

и еден час ги тераа да зборуваат

за лошите работи кои им се случиле.."

(Смеа) (Аплауз)

Рече, "Моравме да ги замолиме да ја напуштат државата."

(Смеа)

Во однос на другите алтернативни третмани,

дозволете ми да ви раскажам за Френк Русакоф.

Френк Русакоф ја имаше најтешката депресија

што некогаш сум ја видел.

Постојано беше депресивен.

Кога го запознав, се наоѓаше во ситуација

каде секој месец мораше да прима електрошокови.

Па ќе биде дезориентиран една недела.

Па ќе ќе се чувствува добро недела дена.

Па една недела ќе паѓа во депресија.

И на крај пак одеше на третман со електрошокови.

Кога го сретнав ми рече,

Неподнослив е овој живот.

Не можам веќе вака,

и веќе решив како да ставам крај доколку

не се подобри ситуацијата.

Но," ми рече, "слушнав за една постапка

која ја изведуваат во "Mass General,"

цингулотомија, операција на мозок,

и решив да го пробам и тоа."

И се сеќавам дека во тој момент бев вчудоневиден

од фактот дека

некој кој имал толку многу лоши искуства

со толку многу различни третмани

зачувал некаде во себе доволно оптимизам

за да испроба уште еден.

Му беше направена цингулотомија

и беше неверојатно успешна.

Сега ми е пријател.

Има прекрасна жена и две убави деца.

Ми напиша писмо на Божиќ после операцијата

и рече,

"Татко ми, ми испрати два подароци оваа година,

Најпрвин, подвижен држач за дискови од "The Sharper Image"

кој не ми вршеше работа,

но знаев дека ми го дава по повод тоа што

живеев самостојно и заради тоа

што имам работа која ја сакам.

Другиот подарок беше

фотографија од баба ми,

која изврши самоубиство.

Додека ја одмотував, почнав да плачам,

а мајка ми дојде и ми рече,

'Плачеш за роднините кои никогаш не си ги знаел?'

Јас реков, 'Баба ми ја имала истата болест што ја имам јас.'

Во моментов додека ти пишувам, плачам.

Не дека сум тажен, но чувствувам тежина,

бидејќи и јас можеби ќе се убиев,

но родителите постојано ме бодреа,

исто и доккторите,

имав и операција.

Сега сум жив и благодарен.

Живееме во вистинското време,

иако можеби не изгледа секогаш така."

Бев изненаден од фактот што депресијата

во глобала се смета за

модерен, Западен, проблем на средната класа,

па затоа решив да откријам како се пројавува

во други поинакви средини,

а најмногу ме интересираше депресијата

кај сиромашните.

И затоа почнав да истражувам

што е направено за сиромашните луѓе со депресија.

Открив дека сиромашните луѓе воглавно

не добиваат третман за депресијата.

Депресијата е резултат на генетска предиспозиција,

која е еднакво распределена во популацијата,

и активирачки околности,

кои се особено критични за

сиромашните луѓе.

И доколку имаш

прекрасен живот, но се чувствуваш мизерно цело време,

ќе си речеш, "Зошто се чувствувам вака?

Сигурно имам депресија."

И почнуваш да бараш третман.

Но ако имаш ужасен живот,

и се чувствуваш мизерно цело време,

тогаш твоето чувство е во склад со твојот живот,

и не ти текнува да си речеш,

"Можеби ова може да се лечи."

И затоа во земјава имаме епидемија на

депресија помеѓу сиромашните луѓе, депресија

која е незабележана, која не е третирана

и со која не се занимаваме,

а тоа е трагедија од огромен размер.

Налетав на еден научник

кој вршеше истражување во

сиромашните квартови надвор од Вашингтон,

каде среќаваше жени кои доаѓаа за други здравствени проблеми,

ги дијагностицираше со депресија,

а потоа врз нив го применуваше експерименталниот протокол.

Една од нив, Лоли, дојде,

и еве што кажа денот кога дојде.

Патем таа беше жена со

седум деца. Рече,

"Порано имав работа, но морав да напуштам оти

не можев да излегувам од дома.

Немав што да им кажам на децата.

Наутро, едвај чекав да заминат,

а потоа одев во кревет и се покривав до глава.

Три часот, кога тие се враќаа дома,

доаѓаше многу брзо."

Рече, "Земав голема доза Тиленол,

и други работи само за да спијам повеќе.

Маж ми, ми велеше дека сум глупава, дека сум грда.

Камо да можев да ја сопрам болката."

Таа беше вклучена во експериментот

и кога ја интервјуирав шест месеци подоцна,

работеше како негувателка во Американската

морнарица, го напушти насилниот маж,

и ми рече,

"Сега децата се многу посреќни."

Рече, "Во новиот дом имам една соба за момчињата

и една соба за девојчињата,

но ноќе, сите доаѓаат во мојот кревет,

и сите заедно пишуваме домашна.

Едното сака да биде свештеник,

другото сака да биде пожарникар,

а едно од девојчињата сака да биде адвокат.

Не плачат и не се тепаат

како порано.

Децата се сѐ што ми треба.

Работите постојано се менуваат,

она како се облекувам, како се чувствувам, како се однесувам.

Веќе не ми е страв да излегувам надвор

и мислам дека лошите чувства веќе нема да се вратат.

Ако не беше Др. Миранда

сѐ уште ќе бев по дома со прекривка врз главата,

ако воопшто бев жива.

Го замолив Бог да ми испрати ангел,

и тој ги слушна моите молитви."

Навистина бев трогнат од овие искуства,

па затоа решив да пишувам за нив не само

во книгата на која работев,

туку и во списание,

и така добив дозвола од списанието "The New York Times"

да пишувам за депресијата кај сиромашните.

Им ја дадов приказната

и ми се јави уредникот и рече,

"Навистина не можеме да го објавиме ова."

Јас реков, "Зошто не?"

Таа рече, "Ова е претерано.

Луѓе кои се на дното на општеството

поминуваат низ неколку месечен третман

и веднаш после тоа се спремни да бидат директори?

Тоа е невозможно."

Таа рече, никогаш не сум слушнала за такво нешто."

Јас реков, "Фактот дека никогаш не си слушнала

е знак дека тоа е новост."

(Смеа) (Аплауз)

А вие сте списание за новости."

И така после малку преговарање,

тие се сложија.

Но голем дел од она што го кажаа

е поврзано на чуден начин

со одбивноста која луѓето сѐ уште ја имаат

кон третманот,

претпоставката дека лечењето

на луѓето од сиромашните заедници е

всушност нивна експлоатација,

оти третманот подразбира нивно менување.

Постои лажен морален императив

кој е многу распространет, а тоа

е дека лечењето на депресијата,

лекарствата и така натаму, се всушност трикови,

и дека тоа не е природно.

Јас мислам дека тоа е погрешно.

Природно е да им паѓаат забите на луѓето,

но никој не се бори против забната паста,

барем не во моите кругови.

Луѓето велат, "Но, зарем депресијата не е нешто

што луѓето треба да го доживеат?

Зарем не сме еволуирале да имаме депресија?

Зарем таа не е дел од твојата личност?"

На што ќе речам, емоциите се корисни.

Да можете да доживеете тага, страв,

радост, задоволство

и сите други емоции,

тоа е од огромна вредност.

А тешката депресија е нешто што се јавува

кога системот ќе се распадне.

Таа е маладаптивна.

Луѓето доаѓаат кај мене и велат,

"Ако издржам уште една година,

ќе го надминам ова."

И јас секогаш им велам, "Можеби ќе ја надминеш,

но никогаш повторно нема да бидеш 37.

Животот е краток, а ти си спремен

да се откажеш од цела година.

Размисли."

Чудна е оскудноста на англискиот јазик,

и навистина на многу други јазици,

тоа дека имаме ист збор, депресија,

кога треба да опишеме како се чувствува детето

кога врне на неговиот роденден,

и кога треба да опишеме како се чувствува

некој моментот пред да изврши самоубиство.

Луѓето ми велат, "Дали е во континуитет со нормалната тага?"

Јас им велам, на некој начин е во континуитет со нормалната тага.

Има одредено ниво на континуитет,

но на истиот начин на кој има континуитет

помеѓу железната ограда надвор од вашата куќа

која е малку 'рѓосана,

и која треба само да ја префарбате

и куќата која сте ја оставиле да 'рѓосува 100 години,

и која ќе се претвори во

портокалова прашина.

А нас нѐ интересира токму

портокаловата прашина,

со неа сакаме да излеземе на крај.

Денес луѓето велат,

"Ги земаш овие пилули на среќата, и дали си среќен?"

Не сум.

Но не се чувствувам тажен кога треба да јадам,

не сум тажен кога ќе ја слушнам телефонската секретарка

и не сум тажен кога треба да се туширам.

Сега чувствувам повеќе,

бидејќи ја чувствувам тагата без да чувствувам ништожност.

Тажен сум заради професионалните разочарувања,

заради раскинатите врски

и заради глобалното затоплување.

Овие нешта ме растажуваат сега.

И си реков, добро, што е поуката?

Како успеваат да излезат на крај

луѓето со тешка депресија?

Како функционира отпорноста?

Со текот на времето дојдов до заклучок

дека луѓето кои го негираат своето доживување,

оние кои велат, "Многу оддамна бев депресивен

и веќе никогаш не сакам да размислувам за тоа,

нема да мислам на тоа

и едноставно ќе си продолжам со животот,"

иронично, овие луѓе се најголемите

робови на депресијата.

Прикривајќи ја депресијата, вие само ја зајакнувате.

Додека ја криете, таа расте.

Подобро им оди на луѓето

кои го прифатиле фактот дека

ја имаат оваа состојба.

Оние кои ја толерираат својата депресија

успеваат да развијат отпорност.

Френк Русакоф ми рече,

Ако треба пак да поминам низ ова,

веројатно нема да постапам како сега,

но на чуден начин, и сум благодарен

за ова што го доживеав.

Мило ми е што бев 40 пати во болница.

Ме научи многу за љубовта,

за мојата врска со моите родители, и докторите кои

беа драгоцени за мене, и секогаш ќе бидат."

Меги Робинс рече,

Порано волонтирав во клиника за СИДА,

и само зборував, зборував и само зборував,

а луѓето со кои работев

не реагираа многу, и си помислив,

'Ова не им помага.'

И тогаш сфатив,

сфатив дека немаат намера да зборуваат

многу и дека ќе останеме само на оној краток муабет.

Дека тоа ќе биде момент во кој

јас немам СИДА и не умирам,

но во кој ќе го толерирам фактот дека тие имаат

и дека ќе умрат.

Нашите најголеми ресурси се нашите потреби.

Јас научив да ги давам

сите работи кои ми требаат."

Ценејќи ја сопствената депресија

не значи дека ќе спречите рецидив,

но ќе можете полесно да го толерирате

самиот рецидив, доколку дојде до тоа.

Не е поентата да најдете

смисла и да речете дека

депресијата има смисла.

Поентата лежи во потрагата

по смислата и ставот кој вели,

"Ќе биде пеколно,

но ќе научам нешто од ова."

Од мојата депресија научив

колку се значајни емоциите,

дека се пореални од фактите,

и ова искуство ми овозможи

да ги доживеам позитивните емоции

на еден поинтензивен и пофокусиран начин.

Спротивноста на депресијата не е среќата,

туку виталноста,

а денеска, мојот живот е витален,

дури и во деновите кога сум тажен.

Го осетив тој погреб во мојот мозок

и седнав веднаш до џинот

на работ на светот

и открив нешто

во мене, нешто што

ќе морам да го наречам душа,

која никогаш ја немав дефинирано сѐ до тој ден пред 20 години

кога ѓаволот ненадејно ме посети.

И покрај тоа што ја мразев депресијата и

покрај тоа што не сакам пак да ми се повтори,

сепак најдов начин како да ја сакам.

Ја сакам бидејќи ме натера

да ја пронајдам радоста.

Ја сакам бидејќи секој ден ми помага

да најдам

причина за

живеење.

Мислам дека тоа е голема привилегија.

Ви благодарам.

(Аплауз)