Co wiemy i czego nie wiemy o Eboli - Alex Gendler

Zobacz całą lekcję: http://ed.ted.com/lessons/what-we-know-and-don-t-know-about-ebola-alex-gendler

Wysoce zaraźliwy wirus Eboli miał już kilka poważnych wybuchów epidemii od 1976 roku, kiedy to pojawił się po raz pierwszy. Najgorsza epidemia miała miejsce w roku 2014. Jak rozprzestrzenia się wirus i co właściwie dzieje się z ciałem osoby zarażonej? Alex Gendler szczegółowo przedstawia nam, czym jest Ebola, i dlaczego tak ciężko jest go badać.

Lekcja: Alex Gendler, animacja: Andrew Foerster.

Latem 1976 roku

tajemnicza epidemia dotknęła
dwa miasta w Afryce Środkowej,

zabijając większość ofiar.

Badacze medycyny podejrzewali,

że sprawcą był
śmiercionośny wirus Marburg.

Jednak pod mikroskopem zobaczyli
całkowicie nowy patogen,

który otrzymał nazwę
od pobliskiej rzeki Ebola.

Jak żółta gorączka i denga,

choroba wywołana wirusem Ebola
to ciężki rodzaj gorączki krwotocznej.

Na początku atakuje
system odpornościowy komórek.

Neutralizując jego działanie,

pozwala wirusowi rozprzestrzenić się.

Od dwóch do dwudziestu dni po zarażeniu

początkowe objawy, jak wysoka temperatura,

bóle

i bolące gardło,

przypominają objawy grypy,

ale szybko przechodzą w torsje,

wysypkę

oraz biegunkę.

Wirus rozprzestrzenia się,

atakuje węzły limfatyczne i organy

takie jak nerki i wątroba,
sprawiając, że przestają działać.

Jednak to nie wirus zabija ofiary Eboli.

Wzrastająca liczba martwych komórek
przeciąża układ odpornościowy,

zjawisko to znane jest jako
hipercytokinemia.

Nadmierne działanie układu odpornościowego
niszczy naczynia krwionośne,

wywołując wewnętrzne
i zewnętrzne krwawienie.

Nadmierna utrata płynów
i wynikające z niej komplikacje

mogą być śmiertelne od 6 do 16 dni
od pierwszych objawów,

jednak odpowiednia opieka i nawodnienie

mogą znacznie zmniejszyć
współczynnik śmiertelności pacjentów.

Na szczęście, mimo że Ebola jest
wysoce zaraźliwa,

kilka czynników ogranicza jej zakaźność.

W przeciwieństwie do wirusów
przenoszonych drogą kropelkową,

Ebola znajduje się jedynie
w płynach ustrojowych,

takich jak ślina,

krew, śluz,

wymioty i kał.

wymioty i kał.

Aby się rozprzestrzenić,

płyny muszą być przeniesione
od zainfekowanej osoby do innego organizmu

przez otwory, takie jak
oczy, usta lub nos.

Stopień zaawansowania choroby

wzrasta wraz z obciążeniem wirusowym,

jest więc mało prawdopodobne,
że zarażony kogoś zarazi,

dopóki nie zacznie wykazywać symptomów.

Choć Ebola może przeżyć na powierzchni
nawet kilka godzin,

a zarażenie poprzez kichanie lub
kaszel jest teoretycznie możliwe,

praktycznie wszystkie znane
przypadki zakażenia były wywołane

bezpośrednim kontaktem z ciężko chorymi.

Na największe ryzyko
narażeni są pracownicy medyczni

oraz przyjaciele i krewni chorych.

To dlatego, pomimo szokujących efektów,

Ebola jest o wiele mniej śmiertelna
niż bardziej powszechne infekcje,

takie jak odra,

malaria,

czy nawet grypa.

Kiedy epidemia zostaje powstrzymana,

wirus nie jest obecny wśród ludzi

aż do następnego wybuchu epidemii.

Ale chociaż to dobra wiadomość,

Ebola jest przez to trudna do zbadania.

Uważa się, że owocożerne nietoperze
są naturalnymi nosicielami,

ale jak jest przenoszona
na ludzi - tego nie wiadomo.

Wiele krajów, w których
pojawia się epidemia Eboli

cierpi z powodu kiepskiej infrastruktury
i warunków sanitarnych,

co pozwala chorobie się rozprzestrzeniać.

Bieda tych regionów

razem ze stosunkowo
niską liczbą przypadków oznacza,

że firmy farmaceutyczne mają
mało motywacji, by inwestować w badania.

Choć niektóre eksperymentalne leki
są obiecujące,

a rządy fundują prace nad szczepionką,

w roku 2014

nadal jedynym powszechnym i efektywnym
rozwiązaniem wybuchu Eboli pozostaje

izolacja,

higiena

i informacja.