แผลเป็นเกิดขึ้นได้อย่างไร - ซาร์ตัก ซินฮา (Sarthak Sinha)

ชมบทเรียนแบบเต็มได้ที่: http://ed.ted.com/lessons/how-do-scars-form-sarthak-sinha

มันยากที่จะผ่านช่วงวัยเด็กไปได้โดยปราศจากแผลเป็นสักสองสามที่ ทำไมสิ่งที่เหลือไว้เป็นความทรงจำจากการโดนบาดหรือชนที่เจ็บปวดนั้น ถึงดูแตกต่างจากผิวหนังส่วนที่เหลือของเรา และทำไมพวกมันถึงอยู่กับเราเป็นเวลานานหลังจากเหตุการณ์ที่ทำให้มันเกิดขึ้น ซาร์ตัก ซินฮา อธิบายว่าแผลเป็นเกิดขึ้นได้อย่างไร

บทเรียนโดย Sarthak Sinha, แอนิเมชั่น โดย Karrot Animation

จำตอนที่คุณตกจากจักรยาน
หรือเอาหัวไปชนของแหลม ๆ ได้หรือไม่

การบาดเจ็บในวัยเด็ก
เป็นสิ่งที่พวกเรามักอยากจะลืม

แต่ร่างการของเรามักจะเก็บความทรงจำนั้นไว้
ในรูปแบบของแผลเป็น

อะไรคือของที่ระลึกที่เราไม่ต้องการเหล่านี้
และทำไมพวกเราถึงเก็บมันเอาไว้เป็นเวลานาน

หลังจากการไปห้องฉุกเฉินโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

บริเวณที่เราเห็นแผลเป็นมากที่สุด
คือบนผิวของเรา

รอยที่ดูแตกต่างจากผิวปกติรอบ ๆ เล็กน้อย

บ่อยครั้งที่เราถือว่ามันเป็น
สิ่งโชคร้ายที่ทำให้เสียโฉม

แต่ในบางเวลา การขูดขีดผิวหนังโดยเจตนา
ก็ถูกนำมาใช้

ทั้งในวัฒนธรรมดั้งเดิมหรือสมัยใหม่
เป็นการทำเครื่องหมายตามพิธีกรรม

หรือแค่เพื่อความสวยงาม

แต่ความแตกต่างไม่ใช่แค่ความสวยงาม

เวลาที่เราดูผิวหนังที่มีสุขภาพดี
ด้วยกล้องจุลทรรศน์

เราเห็นเซลล์ที่ทำหน้าที่ต่าง ๆ

ที่เชื่อมต่อกันด้วย เมทริกซ์ภายนอกเซลล์
หรือ ECM

มันประกอบไปด้วยโปรตีน
ที่ทำหน้าที่เป็นโครงสร้าง เช่น คอลลาเจน

ที่ถูกหลั่งออกมา
โดยเซลล์ไฟโบรบลาสชนิดพิเศษ

การจัดการของ ECM ที่ดี
จะช่วยในการส่งอาหาร

การสื่อสารระหว่างเซลล์
การยึดเกาะกันของเซลล์

แต่เมื่อเกิดแผลลึกขึ้น
การจัดการนี้ถูกขัดขวาง

ระหว่างขั้นตอนการรักษาบาดแผล
คอลลาเจนจะไปสะสมที่บริเวณแผล

แต่แทนที่จะสานต่อกันแบบตะกร้า
ในแบบที่พบได้ในเนื้อเยื่อปกติ

ECM ใหม่นั้นเรียงตัวไปในทิศทางเดียว

ซึ่งขัดขวางกระบวนการระหว่างเซลล์
และลดความทนทานและความยืดหยุ่นลง

แย่ไปกว่านั้น

เนื้อเยื่อที่หายเป็นปกติ
มีสัดส่วนของ ECM ที่สูงขึ้นกว่าเมื่อก่อน

มีการทำงานโดยรวมลดลง

ในผิวหนัง ปริมาณคอลลาเจนที่มาเกินไป
ส่งผลกระทบต่อหน้าที่เดิมของมัน

เหมือนการผลิตเหงื่อ

ควบคุมอุณหภูมิของร่างกาย

หรือแม้แต่สร้างขน

เนื้อเยื่อแผลเป็นนั้นบอบบาง และไวต่อ
การเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิและความรู้สึก

และควรที่จะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ชื้น
เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการรักษา

การมีเนื้อเยื่อเส้นใยที่มากเกินไปในอวัยวะ

เรียกว่า พังผืด และถ้าคำนี้ฟังดูคุ้นเคย

มันเป็นเพราะว่าผิวหนังของเรา
ไม่ใช่อวัยวะเดียวที่เสี่ยงต่อการเกิดแผลเป็น

ซิสติก ไฟโบรซิส เป็นโรคทางพันธุกรรม
ที่ก่อให้เกิดแผลเป็นที่ตับอ่อน

ในขณะที่พัลโมนารี่ ไฟโบรซิส
เป็นการเกิดแผลเป็นที่ปอด

ส่งผลให้หายใจไม่อิ่ม

แผลเป็นที่หัวใจ และการสะสมของ ECM
ที่ทำให้หัวใจวาย

สามารถยับยั้งการเต้นของหัวใจ
ซึ่งนำไปสู่โรคหัวใจต่อไป

สิ่งที่เหมือนกันของสภาวะเหล่านี้

คือถึงแม้ว่าการทำงานบางส่วนยังคงเดิม

แผลเป็นที่เกิดขึ้นหลังจากการเกิดบาดแผล

ก็ยังด้อยกว่าเนื้อเยื่อเดิมที่มันมาแทนที่

อย่างไรก็ตาม ความหวังยังมีอยู่

ขณะนี้นักวิจัยทางการแพทย์กำลังศึกษาว่า
อะไรที่ทำให้เซลล์ไฟโบรบลาส

หลั่งคอลลาเจนออกมากมากเกินไป

และวิธีที่จะรวบรวมเซลล์อื่นของร่างกาย

เพื่อการฟื้นฟูและการสร้าง
เนื้อเยื่อที่ถูกทำลายขึ้นมาใหม่

จากการศึกษาว่าจะควบคุมการฟื้นฟูของแผล
และการเกิดขึ้นของแผลเป็นให้ดีขึ้นได้อย่างไร

เราจะสามารถใช้งบประมาณ
หลายร้อยล้านเหรียญ

ที่ตอนนี้
ใช้กับการจัดการผลพวงจากการเกิดแผล

ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น

และช่วยให้ผู้คนนับล้าน
มีชีวิตที่ดีขึ้นและมีสุขภาพดี

แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น
อย่างน้อยแผลเป็นของเรา

ก็สามารถช่วยให้เราจดจำที่จะหลีกเลี่ยง
สิ่งต่าง ๆ ที่ทำให้มันเกิดขึ้นได้