Η όψη της τρομοκρατίας που δεν κάνει πρωτοσέλιδα

Η Καρίμα Μπενούνε μοιράζεται μαζί μας τέσσερις δυνατές ιστορίες πραγματικών ανθρώπων που αγωνίζονται εναντίον του φονταμενταλισμού στις κοινότητες που ζουν και που αρνούνται η θρησκευτική πίστη που έχουν και λατρεύουν να γίνει μέσο εξυπηρέτησης του εγκλήματος, επιθέσεων και δολοφονιών. Αυτές οι προσωπικές ιστορίες παρουσιάζουν με ανθρωπιά έναν από τους πιο παραμελημένους αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως.

Μπορώ να προστατέψω τον πατέρα μου

από την Ένοπλη Ισλαμική Ομάδα,
με ένα κουζινομάχαιρο;

Αυτό αναρωτήθηκα

μια Τρίτη πρωί
τον Ιούνιο του 1993,

ενώ ήμουν φοιτήτρια της Νομικής.

Ξύπνησα νωρίς εκείνο το πρωινό

στο διαμέρισμα του μπαμπά

στα προάστια του Αλγερίου
στην Αλγερία,

από αδιάκοπα χτυπήματα
στη μπροστινή πόρτα.

Ήταν η εποχή που, όπως περιέγραφε
μια τοπική εφημερίδα,

κάθε Τρίτη ένας διανοούμενος
δολοφονούνταν

από συμμορίες φονταμενταλιστών.

Η πανεπιστημιακή διάλεξη
του πατέρα μου για τον Δαρβίνο,

είχε ήδη προκαλέσει
την επίσκεψη στην τάξη

του επικεφαλής του επονομαζόμενου
Ισλαμικού Μετώπου Σωτηρίας,

που τον κατηγόρησε ως
υποστηριχτή του βιολογισμού

πριν ο μπαμπάς τον πετάξει έξω

και τώρα, όποιος ήταν απ' έξω,

ούτε αποκάλυπτε την ταυτότητά του,
ούτε έφευγε.

Έτσι, ο πατέρας μου προσπάθησε
να τηλεφωνήσει στην αστυνομία,

όμως, ίσως τρομοκρατημένοι

από την αύξηση
του ένοπλου εξτρεμισμού

που είχε ήδη κοστίσει τις ζωές
πολλών Αλγερινών αστυνομικών,

ούτε καν απάντησαν.

Τότε ήταν που πήγα στην κουζίνα,

πήρα ένα μαχαίρι,

και πήρα θέση κοντά στην είσοδο.

Αυτό που έκανα ήταν παράλογο,

αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ
τίποτε άλλο,

έτσι, στεκόμουν εκεί.

Αναπολώντας, πιστεύω ότι
εκείνη ήταν η στιγμή

που με έβαλε στη λογική
να γράψω το βιβλίο:

«Η Φετφά Σας Δεν Εφαρμόζεται Εδώ:

Άγνωστες ιστορίες από τον αγώνα κατά
του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού».

Ο τίτλος προέρχεται από ένα
Πακιστανικό θεατρικό έργο.

Νομίζω ότι ήταν, πράγματι,
εκείνη η στιγμή

που με ώθησε
να ξεκινήσω ένα ταξίδι

για να πάρω συνέντευξη από 300 άτομα
μουσουλμανικής παράδοσης,

από σχεδόν 30 χώρες,

από το Αφγανιστάν έως το Μάλι,

για ν' ανακαλύψω πώς αγωνίζονταν
ενάντια στον φονταμενταλισμό,

ειρηνικά,
όπως και ο πατέρας μου,

και πώς αντιμετώπιζαν
τους σχετικούς κινδύνους.

Ευτυχώς, τον Ιούνιο του 1993,

ο άγνωστος επισκέπτης μας έφυγε,

όμως άλλες οικογένειες
ήταν λιγότερο τυχερές,

και αυτή η σκέψη έδινε ώθηση
στην έρευνά μου.

Κάποιος επέστρεψε
λίγους μήνες αργότερα

και άφησε ένα μήνυμα
πάνω στο τραπέζι της κουζίνας

που έλεγε απλά: «Είσαι νεκρός!»

Εν συνεχεία, ένοπλες ομάδες
Αλγερινών φονταμενταλιστών

δολοφόνησαν γύρω
στους 200.000 πολίτες,

σε μια εποχή που έμεινε γνωστή
ως «η σκοτεινή δεκαετία του 1990».

Δολοφονήθηκε κάθε μία

από τις γυναίκες που βλέπετε εδώ.

Η σκληρή, αντιτρομοκρατική
απάντηση της πολιτείας

ήταν να καταφύγει
σε βασανισμούς

και βίαιες εξαφανίσεις.

Όσο φρικιαστικά και αν ήταν
τα γεγονότα αυτά

έχουν αγνοηθεί σε μεγάλο βαθμό
από τη διεθνή κοινότητα.

Τελικά ο πατέρας μου, γιος
Αλγερινού αγρότη, που έγινε καθηγητής

εξαναγκάστηκε να σταματήσει
να διδάσκει στο πανεπιστήμιο

και το έσκασε από το διαμέρισμά του,

αλλά αυτό που ποτέ δε θα ξεχάσω

από τον Μάχφουντ Μπενούνε,
τον πατέρα μου,

ήταν ότι όπως πολλοί
άλλοι Αλγερινοί διανοούμενοι

αρνήθηκε να φύγει από τη χώρα

και συνέχισε να δημοσιεύει
αιχμηρή κριτική

και εναντίον των φονταμενταλιστών

και μερικές φορές κι εναντίον
της κυβέρνησης που μάχονταν.

Για παράδειγμα,
τον Νοέμβριο του 1994,

σε μια σειρά άρθρων
στην εφημερίδα Ελ Γουάταν

με τίτλο:
«Πώς ο φονταμενταλισμός

δημιούργησε μια τρομοκρατία
άνευ προηγουμένου»

καταδίκαζε αυτό που ονόμαζε

«τη ριζική ρήξη των τρομοκρατών
με το αληθινό Ισλάμ

όπως το βίωναν οι πρόγονοί μας».

Αυτά τα λόγια θα μπορούσαν
να σας σκοτώσουν.

Η πατρίδα του πατέρα μου,
μού δίδαξε

ότι τη σκοτεινή δεκαετία του 1990

ο λαϊκός αγώνας ενάντια στο
μουσουλμανικό φονταμενταλισμό

ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς

και παραμελημένους αγώνες
για τα ανθρώπινα δικαιώματα,

παγκοσμίως.

Αυτό εξακολουθεί να ισχύει,
σχεδόν 20 χρόνια αργότερα.

Βλέπετε, σε κάθε χώρα

που ακούτε για ένοπλους τζιχαντιστές

που στοχεύουν αμάχους,

υπάρχουν επίσης
και άοπλοι άνθρωποι,

για τους οποίους δεν ακούτε,
που αψηφούν τέτοιους μαχητές,

και οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται
τη στήριξή μας για να πετύχουν.

Στο δυτικό κόσμο συχνά
έχουν την εντύπωση

ότι γενικά, οι μουσουλμάνοι
ανέχονται την τρομοκρατία.

Μερικοί δεξιοί το πιστεύουν
επειδή θεωρούν

ότι η μουσουλμανική κουλτούρα
είναι συνυφασμένη με τη βία

και κάποιοι αριστεροί
το υποθέτουν

επειδή θεωρούν τη μουσουλμανική βία,
τη φονταμενταλιστική βία,

αποκλειστικά προϊόν
δίκαιων παραπόνων.

Όμως και οι δυο απόψεις
είναι εντελώς λάθος.

Για την ακρίβεια, πολλοί άνθρωποι
μουσουλμανικής καταγωγής

στον κόσμο
είναι πιστοί πολέμιοι

και του φονταμενταλισμού
και της τρομοκρατίας,

συχνά για έναν πολύ καλό λόγο.

Βλέπετε, είναι πολύ πιο πιθανό
να πέσουν αυτοί θύματα αυτής της βίας

παρά οι δράστες.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα:

Σύμφωνα με μια έρευνα το 2009

από πηγές αραβόφωνων
μέσων ενημέρωσης,

από το 2004 έως το 2008,

λιγότερο από το 15%
των θυμάτων της Αλ Κάιντα

ήταν κάτοικοι του Δυτικού κόσμου.

Αποτελεί τρομερό απολογισμό νεκρών,
αλλά η συντριπτική πλειοψηφία

ήταν άτομα μουσουλμανικής καταγωγής,

που σκοτώθηκαν
από μουσουλμάνους φονταμενταλιστές.

Μιλάω τα τελευταία πέντε λεπτά

για το φονταμενταλισμό
και έχετε δικαίωμα να μάθετε

ακριβώς τι εννοώ.

Αναφέρομαι στον ορισμό που
έδωσε η Αλγερινή κοινωνιολόγος

Μαριαμέι Έλι Λούκας,

και λέει ότι: «Οι φονταμενταλισμοί»

-σημειώστε τον πληθυντικό-

σε όλες τις παγκόσμιες
θρησκευτικές παραδόσεις,

«είναι πολιτικά κινήματα
της άκρας δεξιάς

που στο πλαίσιο
της παγκοσμιοποίησης,

χειραγωγούν τη θρησκεία
με σκοπό να πετύχουν

τους πολιτικούς τους στόχους».

Η Σάντια Αμπάς το ονόμασε:
«ριζοσπαστική πολιτικοποίηση

της θεολογίας».

Θέλω να αποφύγω
να προβάλω την ιδέα

ότι υπάρχει κάτι
απόλυτο εκεί έξω,

που ονομάζεται μουσουλμανικός
φονταμενταλισμός και είναι ίδιος παντού

επειδή αυτά τα κινήματα
έχουν επίσης ποικιλομορφίες.

Μερικά χρησιμοποιούν
και στηρίζουν τη βία.

Κάποια άλλα όχι, παρόλο
που συχνά είναι αλληλένδετα.

Παίρνουν διάφορες μορφές.

Μερικές είναι
μη κυβερνητικές οργανώσεις,

ακόμη και εδώ στη Βρετανία,
όπως η Cageprisoners.

Μερικές παίρνουν τη μορφή
πολιτικών κομμάτων,

όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα

και μερικές μπορεί να είναι φανερά
ένοπλες ομάδες, όπως οι Ταλιμπάν.

Πάντως, όλα αυτά είναι
ριζοσπαστικά προτάγματα.

Δεν είναι συντηρητικές
ή παραδοσιακές προσεγγίσεις.

Αφορούν πιο συχνά τη μεταβολή
της σχέσης των ανθρώπων με το Ισλάμ

παρά τη διατήρηση της.

Αυτό που θέλω να πω είναι
ότι η Μουσουλμανική ακροδεξιά

και το γεγονός ότι
οι υποστηρικτές της είναι

ή παριστάνουν τους Μουσουλμάνους,

δεν τους κάνει λιγότερο προσβλητικούς

από την ακροδεξιά οπουδήποτε αλλού.

Έτσι κατά την άποψή μου,

εάν θεωρούμαστε φιλελεύθερης
ή αριστερής ιδεολογίας,

υπέρ των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων ή φεμινιστές

πρέπει να αντισταθούμε
σε αυτά τα κινήματα

και να στηρίξουμε τους
λαϊκούς τους αντιπάλους.

Επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω,

ότι υποστηρίζω
έναν αποτελεσματικό αγώνα

ενάντια στο φονταμενταλισμό,

αλλά επίσης και έναν αγώνα

που πρέπει να σέβεται
το διεθνές δίκαιο.

Έτσι, τίποτα απ' όσα λέω

δεν πρέπει να θεωρηθεί δικαιολόγηση

της άρνησης για εκδημοκρατισμό.

Σε αυτό το σημείο στέλνω
μια κραυγή για υποστήριξη

του δημοκρατικού κινήματος
Μπερεκέτ στην Αλγερία σήμερα.

Ούτε πρέπει οτιδήποτε πω
να θεωρηθεί

δικαιολογία για την παραβίαση
ανθρωπίνων δικαιωμάτων,

όπως οι μαζικές θανατικές καταδίκες

που επιβλήθηκαν στην Αίγυπτο
νωρίτερα αυτή την εβδομάδα.

Όμως αυτό που λέω είναι ότι
πρέπει να αμφισβητούμε

αυτά τα μουσουλμανικά
φονταμενταλιστικά κινηματα

επειδή απειλούν
τα ανθρώπινα δικαιώματα,

σε περιβάλλοντα κατά
πλειοψηφία μουσουλμανικά,

και το κάνουν με διάφορους τρόπους.

Οι πιο προφανείς είναι οι άμεσες
επιθέσεις εναντίον αμάχων

από ένοπλες ομάδες
που τις εκτελούν.

Όμως εκείνη η βία είναι
η κορυφή του παγόβουνου.

Αυτά τα κινήματα, γενικά,
τροφοδοτούν τις διακρίσεις

εναντίον θρησκευτικών και
σεξουαλικών μειονοτήτων.

Επιδιώκουν τον περιορισμό
της θρησκευτικής ελευθερίας

όλων όσων είτε την εφαρμόζουν
διαφορετικά

είτε επιλέγουν να μην την εφαρμόσουν

και ασφαλώς, οδηγούν
σε πόλεμο μέχρι εσχάτων

εναντίον των δικαιωμάτων
των γυναικών.

Αντιμέτωπος με αυτά τα κινήματα,

τα τελευταία χρόνια,
ο διάλογος στη Δύση

έχει αρκετά συχνά δώσει

δύο εσφαλμένες απαντήσεις.

Η πρώτη, που μερικές φορές
συναντάται στη δεξιά ιδεολογία,

υπονοεί ότι οι περισσότεροι
μουσουλμάνοι είναι φονταμενταλιστές

ή ότι κάποιο στοιχείο του Ισλάμ
είναι έμφυτα φονταμενταλιστικό,

και αυτό είναι απλά
προσβλητικό και λάθος.

Aλλά δυστυχώς στην αριστερή
ιδεολογία συναντά κανείς

έναν διάλογο που είναι
υπερβολικά πολιτικά ορθός

ώστε δεν αναγνωρίζει το πρόβλημα
του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού

ή ακόμη χειρότερα,
απολογείται για αυτό,

και αυτό είναι επίσης απαράδεκτο.

Έτσι, αυτό που ψάχνω

είναι ένας νέος τρόπος συζήτησης
για το ζήτημα συνολικά,

που βασίζεται στα βιώματα

και στην ελπίδα των ανθρώπων
στην πρώτη γραμμή.

Έχω οδυνηρή επίγνωση
ότι έχει υπάρξει αύξηση

στις διακρίσεις εναντίον
των μουσουλμάνων πρόσφατα

σε χώρες όπως η Βρετανία
και οι ΗΠΑ,

και αυτό εγείρει βαθύτατη ανησυχία.

Αλλά πιστεύω ακράδαντα

ότι όταν λέμε αυτές τις ιστορίες
ενάντια στα στερεότυπα

για ανθρώπους μουσουλμανικής καταγωγής
που έχουν αντιμετωπίσει φονταμενταλιστές

και ήταν τα κύρια θύματά τους,

είναι ένας θαυμάσιος τρόπος
να αντιμετωπίσουμε τις διακρίσεις.

Έτσι, επιτρέψτε μου να σας συστήσω

τέσσερις ανθρώπους
των οποίων τις ιστορίες

είχα την τιμή να διηγηθώ:

Ο Φαϊζάν Πιρζέιντα και το
θεατρικό εργαστήρι Ράφι Πιρ

που ονομάστηκε έτσι
προς τιμήν του πατέρα του,

έχουν χρόνια προωθήσει
τις ερμηνευτικές τέχνες στο Πακιστάν.

Με την αύξηση της βίας
από την Τζιχάντ,

άρχισαν να δέχονται απειλές

να ακυρώσουν τις εκδηλώσεις τους,
κάτι που αρνήθηκαν να λάβουν υπόψη.

Έτσι, το 2008, ένα βομβαρδιστικό έπληξε

το όγδοο φεστιβάλ ερμηνευτικών
τεχνών στη Λαχώρη,

δημιουργώντας βροχή
από σπασμένα γυαλιά,

που έπεσαν στον χώρο εκεί,

τραυματίζοντας εννέα ανθρώπους.

Αργότερα το ίδιο βράδυ,

οι Πιρζέιντας έβγαλαν μια
πολύ δύσκολη απόφαση:

Ανακοίνωσαν ότι το φεστιβάλ τους

θα συνέχιζε την επομένη
σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Όπως είπε και ο ίδιος
ο Φαϊζάν τότε:

«Εάν σκύψουμε το κεφάλι
στους Ισλαμιστές,

θα μείνουμε απλώς στο σκοτάδι».

Δεν ήξεραν, όμως, τι θα συνέβαινε.

Θα υπήρχε προσέλευση του κοινού;

Πράγματι, χιλιάδες άνθρωποι
ήρθαν την επόμενη μέρα,

για να στηρίξουν
τις ερμηνευτικές τέχνες στη Λαχώρη,

και αυτό προκάλεσε
ταυτόχρονο ενθουσιασμό

αλλά και τρόμο στον Φαϊζάν,

ο οποίος έτρεξε προς μια γυναίκα
που είχε μπει μέσα με τα δυο της παιδιά,

και της είπε: «Ξέρεις ότι
έπεσε βόμβα εδώ χθες,

και σίγουρα ξέρεις ότι
υπάρχει κίνδυνος και σήμερα».

Αυτή απάντησε: «Το ξέρω,

αλλά ήρθα στο φεστιβάλ σας

με τη μητέρα μου όταν
ήμουν στην ηλικία τους,

και ακόμη έχω τις εικόνες
εκείνες στο νου.

Πρέπει να είμαστε εδώ».

Με ένα τέτοιο αφοσιωμένο κοινό,

οι Πιρζέιντας μπόρεσαν να ολοκληρώσουν
το φεστιβάλ τους χωρίς καθυστερήσεις.

Την επόμενη χρονιά,
έχασαν όλους τους χορηγούς τους,

εξαιτίας του πιθανού
κινδύνου ασφαλείας.

Έτσι όταν τους συνάντησα το 2010,

ήταν στην μέση της πρώτης
εκδήλωσης μετά τα γεγονότα,

που μπόρεσαν να κάνουν
στον ίδιο χώρο.

Ήταν το ένατο καλλιτεχνικό
φεστιβάλ νέων,

που διεξήχθη στη Λαχώρη
μια χρονιά που η πόλη

είχε βιώσει ήδη
44 τρομοκρατικές επιθέσεις.

Ήταν μια εποχή που
οι Πακιστανοί Ταλιμπάν

είχαν αρχίσει τη συστηματική
στόχευση παρθεναγωγείων,

που θα κορυφώνονταν
με την επίθεση στην Μαλάλα Γιουσαφζάι.

Τι έκαναν οι Πιρζέιντας
σε τέτοιο περιβάλλον;

Ανέβασαν θεατρικά έργα
με τη βοήθεια κοριτσιών.

Έτσι είχα το προνόμιο να
παρακολουθήσω το «Νάνγκ Γουόλ»,

που ήταν ένα μιούζικαλ
στα παντζαπικά,

και τα κορίτσια
του γυμνασίου της Λαχώρης

έπαιζαν τους ρόλους.

Τραγουδούσαν και χόρευαν,

έπαιξαν τα ποντίκια και
τον νεροβούβαλο.

Κρατούσα την ανάσα μου
και αναρωτιόμουν

εάν θα φτάναμε στο τέλος
αυτής της εκπληκτικής παράστασης.

Όταν φτάσαμε στο τέλος,
όλο το κοινό,

συλλογικά,
ανάσανε με ανακούφιση,

και μερικοί άνθρωποι,
πράγματι, έκλαιγαν,

και τότε γέμισε η αίθουσα

με το ήρεμο ξέσπασμα
του χειροκροτήματός τους.

Θυμάμαι ότι σκέφτηκα
εκείνη τη στιγμή

ότι τα βομβαρδιστικά
έγιναν πρωτοσέλιδα

εδώ, πριν δυο χρόνια,

αλλά αυτή η νύχτα
και αυτοί οι άνθρωποι

αποτελούν μια εξίσου
σημαντική ιστορία.

Η Μαρία Μπασίρ
είναι η πρώτη και μόνη

γυναίκα εισαγγελέας
στο Αφγανιστάν.

Βρίσκεται σε αυτή τη θέση
από το 2008

και μάλιστα άνοιξε γραφείο
για να διερευνήσει

υποθέσεις βίας εναντίον γυναικών,

που θεωρεί τον πιο σημαντικό τομέα

των καθηκόντων της.

Όταν τη συνάντησα
στο γραφείο της στη Χεράτ,

μπήκε τριγυρισμένη

από τέσσερις εύσωμους άντρες
με τεράστια όπλα.

Μάλιστα, τώρα έχει
23 σωματοφύλακες,

επειδή επέζησε
από βομβιστικές επιθέσεις,

που παραλίγο να σκοτώσουν
τα παιδιά της

και κόστισε το πόδι ενός φρουρού της.

Γιατί συνεχίζει;

Λέει με χαμόγελο ότι:
«Αυτή την ερώτηση κάνουν όλοι».

Όπως η ίδια λέει:

«Γιατί ρισκάρεις να μη ζεις;»

Και είναι απλό για αυτήν ότι

ένα καλύτερο μέλλον για όλες
τις επόμενες γενιές γυναικών

αξίζει το ρίσκο.

Ξέρει ότι εάν άτομα σαν και αυτή

δεν ρισκάρουν

δεν θα υπάρξει καλύτερο μέλλον.

Αργότερα στη συνέντευξή μας,

η Εισαγγελέας Μπασίρ
μου είπε πόσο ανησυχεί

για την έκβαση των διαπραγματεύσεων
της κυβέρνησης με τους Ταλιμπάν,

με αυτούς δηλαδή που
προσπαθούσαν να την σκοτώσουν.

«Εάν τους δώσουμε
μια θέση στην κυβέρνηση

ποιος θα προστατεύει
τα δικαιώματα των γυναικών;»

Συνιστά στη διεθνή κοινότητα

να μην ξεχάσει την υπόσχεση
που έχει δώσει στις γυναίκες,

επειδή τώρα θέλουν να υπάρξει
ειρήνη με τους Ταλιμπάν.

Μερικές εβδομάδες αφότου
έφυγα από το Αφγανιστάν

είδα έναν τίτλο ειδήσεων
στο διαδίκτυο,

ότι δολοφονήθηκε
ένας Αφγανός Εισαγγελέας.

Ψάχνω στο διαδίκτυο απεγνωσμένα

και ευτυχώς εκείνη την ημέρα ανακάλυψα,

ότι η Μαρία δεν ήταν το θύμα,

παρόλο που δυστυχώς ένας
άλλος Αφγανός Εισαγγελέας

σκοτώθηκε από πυρά
πηγαίνοντας στη δουλειά του.

Όταν ακούω τέτοιους
τίτλους ειδήσεων,

πιστεύω ότι μόλις
τα διεθνή στρατεύματα

φύγουν από το Αφγανιστάν
φέτος, αλλά και μελλοντικά,

πρέπει να συνεχίσουμε
να νοιαζόμαστε

για το τι συμβαίνει
στους ανθρώπους εκεί,

σε όλες τις γυναίκες
σαν την Μαρία Μπασίρ.

Μερικές φορές ακόμη
ακούω τη φωνή της

να λέει χωρίς καμία
απολύτως ψευτοπαλικαριά:

«Η κατάσταση των γυναικών
στο Αφγανιστάν

θα καλυτερέψει κάποια μέρα.

Πρέπει να προετοιμάσουμε
το έδαφος για κάτι τέτοιο

ακόμη και εάν σκοτωθούμε».

Δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις

που να αποδοκιμάζουν τους
τρομοκράτες της Αλ Σαμπάαμπ,

που επιτέθηκαν στο εμπορικό
κέντρο στο Ναϊρόμπι,

την ίδια μέρα με τον παιδικό
διαγωνισμό μαγειρικής,

τον Σεπτέμβριο του 2013.

Σκότωσαν 67 άτομα εκ των οποίων
ήταν ποιητές και έγκυες γυναίκες.

Μακριά στις μεσοδυτικές
πολιτείες της Αμερικής,

είχα την τύχει να συναντήσω
Αμερικανούς σομαλικής καταγωγής,

που προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν
την προσπάθεια της Αλ Σαμπάαμπ

να στρατολογήσει μερικούς νέους ανθρώπους
από την πόλη τους τη Μιννεάπολη,

ώστε να λάβουν μέρος σε κτηνωδίες
όπως στο Γουέστγκεητ.

Ο δεκαεφτάχρονος ανιψιός
του Αμπντιριζάκ Μπίι,

ο επιμελής Μπουράν Χασσάν,

στρατολογήθηκε εκεί το 2008,

μυήθηκε στη Σομαλία

και μετά σκοτώθηκε προσπαθώντας
να επιστρέψει στην πατρίδα.

Από τότε ο κ. Μπίι,

που διευθύνει το Ανεξάρτητο Κέντρο
Εκπαίδευσης και Στήριξης Σομαλών,

αποδοκιμάζει απερίφραστα
τη στρατολόγηση,

την ανεπάρκεια της κυβέρνησης

και των ιδρυμάτων των
Αμερικανών Σομαλικής καταγωγής,

όπως το Ισλαμικό Κέντρο
Αμπουμπακάρ Ας Σαντίκ,

όπου πιστεύει ο ανιψιός του φανατίστηκε,

κατά τη διάρκεια
ενός προγράμματος νέων.

Αλλά δεν κατακρίνει απλά το τζαμί.

Αποδίδει επίσης ευθύνες
στην κυβέρνηση,

για την ανεπάρκειά της
να κάνει περισσότερα

για την πρόληψη της
φτώχειας στην κοινότητα.

Δεδομένων της δικής του
έλλειψης οικονομικών πόρων,

ο κ. Μπίι χρειάστηκε
να γίνει εφευρετικός.

Για να αντιμετωπίσει
τον αγώνα της Αλ Σαμπάαμπ

να επηρεάσει περισσότερους
δυσαρεστημένους νέους.

Μετά από την επίθεση
της ομάδας το 2010,

στο Παγκόσμιο Κύπελλο
στην Ουγκάντα,

διοργάνωσε ένα τουρνουά
μπάσκετ για το Ραμαζάνι,

στη Μιννεάπολη, αντιδρώντας
άμεσα στην επίθεση αυτή.

Πολλοί Αμερικανοί σομαλικής
καταγωγής ανοιχτά,

ασπάστηκαν τον αθλητισμό,

παρά τη φετφά εναντίον του.

Έπαιξαν μπάσκετ

όπως δεν θα μπορούσε να παίξει
ποτέ ξανά ο Μπουράν Χασσάν.

Για τον αγώνα του
ο κ. Μπίι εξοστρακίστηκε

από τους αρχηγούς του Ισλαμικού
Κέντρου Αμπουμπακάρ Ας Σαντίκ,

με τους οποίους είχε καλές σχέσεις.

Μου είπε, «Μια μέρα είδαμε
τον ιμάμη στην τηλεόραση

να μας αποκαλεί άπιστους
και να λέει,

«Αυτές οι οικογένειες
θα καταστρέψουν το τζαμί».

Αυτό αντιβαίνει απόλυτα

στην αντίληψη του Αμπντριζάκ Μπίι,

σχετικά με την προσπάθειά του

να αποκαλύψει την στρατολόγηση
της Αλ Σαμπάαμπ,

κάτι που όπως λέει ο ίδιος είναι:
«Να σώσω τη θρησκεία που αγαπώ

από λίγους εξτρεμιστές».

Τώρα θέλω να σας διηγηθώ
μία τελευταία ιστορία,

για μια εικοσιδυάχρονη φοιτήτρια
νομικής από την Αλγερία

που ονομάζεται Αμέλ Ζενούν-Ζουάνι,

που είχε τα ίδια όνειρα
για νομική σταδιοδρομία

που είχα κι εγώ τη δεκαετία του 1990.

Αρνήθηκε να παρατήσει
τις σπουδές της,

παρά το γεγονός
ότι οι φονταμενταλιστές,

που τότε πολεμούσαν
το Αλγερινό κράτος,

απειλούσαν όλους όσους
συνέχιζαν τις σπουδές τους.

Στις 26 Ιανουαρίου του 1997,
η Αμέλ πήρε το λεωφορείο,

στο Αλγέρι όπου σπούδαζε,

για να επιστρέψει σπίτι της
και να περάσει ένα βράδυ Ραμαζανιού

με την οικογένειά της.

Δεν θα τελείωνε ποτέ την Νομική.

Όταν το λεωφορείο
έφτασε στα πρoάστια

της πόλης που κατοικούσε,
το σταμάτησαν σε μπλόκο

επανδρωμένο από μέλη
της Ένοπλης Ισλαμικής Ομάδας.

Ενώ κρατούσε
τη σχολική της τσάντα,

την κατέβασαν από το λεωφορείο

και τη σκότωσαν στο δρόμο.

Οι άντρες που της έκοψαν το λαιμό

είπαν τότε σε όλους τους άλλους:

«Εάν πάτε στο πανεπιστήμιο,

θα έρθει η μέρα που
θα σας σκοτώσουμε όλους

ακριβώς έτσι».

Η Αμέλ πέθανε ακριβώς
στις 5:17μ.μ.,

που το ξέρουμε επειδή
όταν έπεσε στον δρόμο,

έσπασε το ρολόι της.

Η μητέρα της μου έδειξε το ρολόι

με το έναν δείχτη να δείχνει

αισιόδοξα προς τα πάνω,

προς ένα 5:18
που δεν θα έφτανε ποτέ.

Λίγο πριν το θάνατό της,
η Αμέλ είχε πει στη μητέρα της

για τον εαυτό της
και για τις αδερφές της,

«Τίποτα δεν θα μας συμβεί,
ινσαλάχ -Θεού θέλοντος-

αλλά εάν κάτι συμβεί,

πρέπει να καταλάβετε
ότι πεθάναμε για τη γνώση.

Εσύ και ο πατέρας πρέπει να
κρατήσετε το κεφάλι ψηλά».

Η απώλεια μιας τέτοιας νεαρής
γυναίκας είναι απερίγραπτη.

Έτσι καθώς έκανα την έρευνά μου,

βρήκα τον εαυτό μου ξανά,
ψάχνοντας για την ελπίδα της Αμέλ,

και το όνομά της, μάλιστα,
σημαίνει «ελπίδα» στα Αραβικά.

Βρήκα την ελπίδα σε δύο μέρη:

Το πρώτο βρίσκεται
στη δύναμη της οικογένειάς της

αλλά και των άλλων οικογενειών
να διηγούνται τις ιστορίες τους,

αλλά και να συνεχίζουν τη ζωή τους,
παρά την τρομοκρατία.

Πράγματι, η αδερφή της Αμέλ,
η Λέμια, ξεπέρασε τη θλίψη της,

πήγε στη Νομική,

και σήμερα ασκεί
τη δικηγορική στο Αλγέρι.

Αυτό πραγματοποιήθηκε μόνο

επειδή οι οπλισμένοι φονταμενταλιστές

ηττήθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη χώρα.

Το δεύτερο μέρος που
βρήκα την ελπίδα της Αμέλ

ήταν παντού όπου γυναίκες και άντρες

συνεχίζουν να αντιστέκονται
στους Τζιχαντιστές.

Πρέπει να τους υποστηρίξουμε όλους,
προς τιμή της Αμέλ.

Όσους συνεχίζουν να παλεύουν
για τα ανθρώπινα δικαιώματα σήμερα,

όπως το Δίκτυο Γυναικών
σε μωαμεθανικά καθεστώτα.

«Δεν αρκεί», μου είπε η συνήγορος
για τα ανθρώπινα δικαιώματα

Τσερίφα Κεντάρ στο Αλγέρι,

«Δεν αρκεί απλά να αγωνιζόμαστε
ενάντια στην τρομοκρατία.

Πρέπει να αμφισβητούμε
τον φονταμενταλισμό

διότι είναι η ιδεολογία

που ανοίγει τον δρόμο στην τρομοκρατία».

Γιατί άνθρωποι σαν κι αυτή,
όπως όλοι αυτοί

δεν είναι περισσότερο γνωστοί;

Γιατί όλοι γνωρίζουν
τον Οσάμα Μπιν Λάντεν

και ελάχιστοι γνωρίζουν
όσους αντιστέκονται

στους Μπιν Λάντεν
που τους πλαισιώνουν;

Αυτό πρέπει να αλλάξει,
γι' αυτό σας παρακαλώ

να μοιράζεστε αυτές τις ιστορίες

μέσω των επαφών σας.

Κοιτάξτε ξανά το ρολόι της Αμέλ,

για πάντα σταματημένο,

και τώρα κοιτάξτε το δικό σας ρολόι

και αποφασίστε ότι ήρθε η στιγμή

να στηρίξετε άτομα όπως η Αμέλ.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε

επειδή είναι ευκολότερο

ή επειδή η πολιτική της Δύσης
είναι επίσης εσφαλμένη,

διότι η ώρα της εκτέλεσης 5:17
θα συνεχίσει να φτάνει

για πάρα πολλές άλλες Αμέλ,

σε μέρη όπως η Βόρεια Νιγηρία,

όπου Τζιχαντιστές συνεχίζουν
να σκοτώνουν μαθητές.

Η ώρα να υπερασπιστούμε
όλους όσους

ειρηνικά αντιστέκονται
στο φονταμενταλισμό

και στην τρομοκρατία
στις κοινότητες τους

είναι τώρα!

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)