เชอร์รี่ เทิคเคิล: มี"เพื่อน"เยอะ แต่เหมือนอยู่คนเดียว?
-
0:00 - 0:02เมื่อไม่นานมานี้
-
0:02 - 0:06ลูกสาวของฉัน รีเบคก้าส่งข้อความอวยพรมาหาฉัน
-
0:06 - 0:08ข้อความของเธอมีอยู่ว่า
-
0:08 - 0:11"คุณแม่คะ คุณแม่จะทำได้เจ๋งไปเลยค่ะ
-
0:11 - 0:13ฉันชอบมันมาก
-
0:13 - 0:15การได้รับข้อความนั้น
-
0:15 - 0:17เหมือนได้รับการกอดจากลูกสาว
-
0:17 - 0:20และคุณก็ได้รับมัน
-
0:20 - 0:22ชั้นทำการสำรวจ
-
0:22 - 0:24สิ่งที่ผิดสังเกต
-
0:24 - 0:26ชั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
-
0:26 - 0:28ที่ชอบการได้รับความข้อความจากคนอื่นๆ
-
0:28 - 0:30ที่จะบอกพวกคุณว่า
-
0:30 - 0:33การได้รับข้อความมากมายก็เป็นอีกปัญหาหนึ่ง
-
0:33 - 0:36ที่จริงแล้วข้อความที่ชั้นได้รับจากลูกสาว
-
0:36 - 0:39เป็นที่มาของเรื่องที่ชั้นจะพูดในวันนี้
-
0:39 - 0:43ในปี ค.ศ. 1996 ครั้งแรกที่ชั้นมาพูดใน TEDTalk
-
0:43 - 0:45รีเบคก้าอายุ 5 ขวบ
-
0:45 - 0:47และเธอเคยนั่งอยู่ตรงนี้
-
0:47 - 0:49แถวหน้าสุด
-
0:49 - 0:51ฉันเพิ่งจะเขียนหนังสือ
-
0:51 - 0:53ที่ยกย่องชีวิตในอินเตอร์เนตของพวกเรา
-
0:53 - 0:56และฉันกำลังจะไปอยู่บนปก
-
0:56 - 0:58นิตยสาร Wired
-
0:58 - 1:00ในวันที่สับสนวุ่นวายนั้น
-
1:00 - 1:02พวกเราก็ทำการทดลอง
-
1:02 - 1:05ในห้องสนทนาและสังคมออนไลน์
-
1:05 - 1:09พวกเรากำลังสำรวจอีกด้านหนึ่งของตัวเรา
-
1:09 - 1:11แล้วเราเหมือนโดนตัดขาด
-
1:11 - 1:13ชั้นตื่นเต้นมาก
-
1:13 - 1:16และในฐานะนักจิตวิทยา สิ่งที่ทำให้ชั้นตื่นเต้นมากที่สุด
-
1:16 - 1:18คือ ความคิด
-
1:18 - 1:21ว่าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในโลกออนไลน์
-
1:21 - 1:24เกี่ยวกับกับตัวเรา เอกลักษณ์ของเรา
-
1:24 - 1:27เพื่อจะใช้ชีวิตได้ดีขึ้นในโลกของความเป็นจริง
-
1:27 - 1:30มาถึงตอนนี้ปี ค.ศ. 2012
-
1:30 - 1:33ชั้นกลับมายืนที่นี่บนเวที TED อีกครั้ง
-
1:33 - 1:36ลูกสาวชั้นอายุ 20 ตอนนี้เธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย
-
1:36 - 1:40เธอเข้านอนกับโทรศัพท์มือถือของเธอ
-
1:40 - 1:42ชั้นก็เช่นเดียวกัน
-
1:42 - 1:45และชั้นเพิ่งเขียนหนังสือเล่มใหม่
-
1:45 - 1:48แต่ครั้งนี้ไม่ใช่หนังสือที่
-
1:48 - 1:50จะทำให้ชั้นไปอยู่บนปก
-
1:50 - 1:52นิตยสาร Wired
-
1:52 - 1:55ถามว่า เกิดอะไรขึ้น?
-
1:55 - 1:58ชั้นยังคงตื่นเต้นกับเทคโนโลยี
-
1:58 - 2:00แต่ชั้นเชื่อ
-
2:00 - 2:02และมาอยู่ที่นี่เพื่อจะบอกว่า
-
2:02 - 2:04เทคโนโลยีกำลังจะนำพวกเราไปยังที่
-
2:04 - 2:06ที่พวกเราไม่ได้อยากจะไป
-
2:06 - 2:08ในช่วงเวลา 15 ปีที่ผ่านมา
-
2:08 - 2:11ชั้นได้ทำการศึกษาเทคโนโลยีของการสื่อสารผ่านทางมือถือ
-
2:11 - 2:14ชั้นสัมภาษณ์และพูดคุยกับคนมากมาย
-
2:14 - 2:16ทั้งเด็กและผู้ใหญ่
-
2:16 - 2:18เกี่ยวกับตัวตนของพวกเขา
-
2:18 - 2:20และสิ่งที่ชั้นค้นพบ
-
2:20 - 2:22คือว่าอุปกรณ์เล็กๆ
-
2:22 - 2:25อุปกรณ์ชิ้นเล็กในกระเป๋าของพวกเรานั้น
-
2:25 - 2:27มีอิทธิพลทางจิตวิทยาอย่างมาก
-
2:27 - 2:31โทรศัพท์มือถือไม่ได้เพียงแค่เปลี่ยนแปลงสิ่งที่เราทำ
-
2:31 - 2:34แต่เปลี่ยนตัวตนของเราด้วย
-
2:34 - 2:36บางอย่างที่เราทำตอนนี้
-
2:36 - 2:39คืออะไรที่ ถ้าเป็นเมื่อ 2-3 ปีที่ผ่านมา
-
2:39 - 2:41พวกเราคงคิดว่าเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด
-
2:41 - 2:43หรือ น่ารำคาญ
-
2:43 - 2:46แต่ตอนนี้ทุกอย่างคล้ายคลึงกันไปหมด
-
2:46 - 2:48แค่วิธีปฏิบัติ
-
2:48 - 2:51ชั้นขอยกตัวอย่างง่ายๆ
-
2:51 - 2:53หลายคนส่งข้อความหรืออีเมลล์
-
2:53 - 2:56ในการประชุมสำคัญ
-
2:56 - 2:59หลายคนส่งข้อความ ซื้อสินค้า หรือเล่นเฟซบุ้ค
-
2:59 - 3:02ในห้องเรียน ระหว่างการนำเสนองผลงาน
-
3:02 - 3:04จริงๆ แล้วในทุกๆ การประชุม
-
3:04 - 3:07หลายคนคุยกับชั้นเรื่องทักษะสำคัญ
-
3:07 - 3:09ในการสบตา มองตาผู้อื่น
-
3:09 - 3:11ขณะที่คุณส่งข้อความหาคนอื่น
-
3:11 - 3:13(หัวเราะ)
-
3:13 - 3:15หลายคนอธิบายให้ชั้นฟังว่า
-
3:15 - 3:18เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก แต่เราสามารถทำได้
-
3:18 - 3:20พ่อแม่ส่งข้อความและอีเมลล์
-
3:20 - 3:22ระหว่างอาหารเช้า และอาหารเย็น
-
3:22 - 3:25ขณะที่เด็กๆ บ่น
-
3:25 - 3:27ว่าไม่ได้รับความสนใจอย่างเต็มที่จากพ่อแม่
-
3:27 - 3:29แต่เด็กกลุ่มเดียวกันนี้
-
3:29 - 3:32ก็ไม่ได้สนใจซึ่งกันและกันอย่างเต็มที่
-
3:32 - 3:34ภาพนี้ถูกถ่ายไม่นานมานี้
-
3:34 - 3:37เป็นภาพของลูกสาวชั้นและเพื่อนๆ ของเธอ
-
3:37 - 3:39ที่นั่งอยู่ด้วยกัน
-
3:39 - 3:42แต่เหมือนไม่ได้อยู่ด้วยกัน
-
3:42 - 3:44และเราส่งข้อความที่แม้กระทั่งในงานศพ
-
3:44 - 3:46ชั้นศึกษาพฤติกรรมเหล่านี้
-
3:46 - 3:48และพบว่าเราดึงตัวเองออกมา
-
3:48 - 3:50จากความเศร้า หรือจากโลกส่วนตัวของเรา
-
3:50 - 3:53และพวกเราเข้าไปหาโทรศัพท์
-
3:53 - 3:55ทำไมเรื่องนี้ถึงเป็นประเด็นขึ้นมา?
-
3:55 - 3:57เรื่องนี้เป็นประเด็นสำคัญสำหรับชั้น
-
3:57 - 4:00เพราะชั้นคิดว่า นี่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องแย่ๆ
-
4:00 - 4:02แน่นอน
-
4:02 - 4:04ในเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างเราและคนอื่น
-
4:04 - 4:06และในเรื่อง
-
4:06 - 4:09ของความสัมพันธ์กับตัวเอง
-
4:09 - 4:12กับความสามารถในการเข้าในตัวเอง
-
4:12 - 4:14พวกเรากำลังชินกับวิถีใหม่
-
4:14 - 4:17ที่จะอยู่อย่างตัวคนเดียวด้วยกัน
-
4:17 - 4:19พวกเราอยากจะอยู่ด้วยกัน
-
4:19 - 4:21แต่ก็อยากไปอยู่ที่อื่นด้วย
-
4:21 - 4:24ไปอยู่ในหลายๆ ที่ที่อยากไปอยู่
-
4:24 - 4:27คนเราอยากจะปรับแต่งชีวิตตัวเอง
-
4:27 - 4:30อยากจะไป อยากจะเข้าไปอยู่และออกจากที่ๆตนอยู่
-
4:30 - 4:32เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเค้า
-
4:32 - 4:36คือการควบคุมสิ่งที่สนใจ
-
4:36 - 4:39ดังนั้น เมื่อคุณอยากจะเข้าไปประชุม
-
4:39 - 4:41แต่คุณต้องการเพียงแค่ให้ความสนใจ
-
4:41 - 4:43เฉพาะส่วนที่คุณสนใจ
-
4:43 - 4:46และบางคนคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ดี
-
4:46 - 4:48แต่คุณอาจจะลงเอยด้วยการ
-
4:48 - 4:50หลบกันไปหลบกันมา
-
4:50 - 4:53ถึงแม้ว่าเราจะติดต่อกันอยู่เสมอ
-
4:53 - 4:55นักธุรกิจอายุ 50 คนหนึ่ง
-
4:55 - 4:57บ่นกับชั้นว่า
-
4:57 - 5:00ผมรู้สึกว่าผมไม่มีเพื่อนร่วมงานเลยซักคนที่ทำงาน
-
5:00 - 5:03เมื่อผู้ชายคนนี้ไปทำงาน
-
5:03 - 5:05เขาไม่เคยโทรศัพท์ไปหาใคร
-
5:05 - 5:08และเขาบอกว่าเขาไม่อยากรบกวนเพื่อนร่วมงามของเขา
-
5:08 - 5:11เพราะ เขาบอกว่า "พวกเค้ายุ่งกับการตอบอีเมลล์ของตน"
-
5:11 - 5:13แต่เมื่อเขาหยุดตัวเอง
-
5:13 - 5:15และเขาบอกว่า "คุณรู้มั๊ย ผมไม่ได้พูดความจริง"
-
5:15 - 5:18"จริงๆ แล้วผมคือคนที่ไม่อยากโดนกวน"
-
5:18 - 5:20"ผมคิดว่าผมควรจะอยาก"
-
5:20 - 5:24"แต่จริงๆ แล้วผมอยากจะใช้แบล็คเบอร์รี่ของผมมากว่า"
-
5:24 - 5:26ในแต่ละยุคสมัย
-
5:26 - 5:30ชั้นเห็นว่าคนหลายๆ คนจะไม่เบื่อกัน
-
5:30 - 5:32ถ้าเพียงแต่
-
5:32 - 5:35พวกเค้าสามารถอยู่ด้วยกันอย่างห่างๆ
-
5:35 - 5:37ในระยะที่สามารถควบคุมได้
-
5:37 - 5:40ชั้นเรียกสิ่งนี้ว่า "ปรากฏการณ์ Goldilocks"
-
5:40 - 5:43คือ ไม่ใกล้เกินไป ไม่ไกลเกินไป
-
5:43 - 5:45พอดีๆ
-
5:45 - 5:47แต่สิ่งที่อาจจะรู้สึกว่าเหมาะ
-
5:47 - 5:49สำหรับนักธุรกิจวัยกลางคน
-
5:49 - 5:51อาจจะเป็นปัญหาสำหรับเด็กรุ่นใหม่
-
5:51 - 5:55ที่จำเป็นจะต้องเรียนรู้การสร้างความสัมพันธ์กันต่อหน้า
-
5:55 - 5:57เด็กผู้ชายอายุ 18
-
5:57 - 6:00ที่ใช้การส่งข้อความสำหรับเกือบทุกอย่างในชีวิตเขา
-
6:00 - 6:02บอกกับชั้นอย่างฉลาดว่า
-
6:02 - 6:05"ซักวัน ซักวันหนึ่ง"
-
6:05 - 6:07"แต่ยังไม่ใช่ในวันนี้"
-
6:07 - 6:11"ผมอยากจะเรียนรู้วิธีการสนทนา"
-
6:11 - 6:13เมื่อชั้นถามคนอื่นๆ
-
6:13 - 6:16"การพูดคุยกับคนอื่นไม่ดีตรงไหนหรือ?"
-
6:16 - 6:20คนอื่นบอกว่า "ความจริงก็คือการสนทนา"
-
6:20 - 6:23"จะเกิดขึ้นในเวลาจริงๆ"
-
6:23 - 6:27"และคุณไม่สามารถควบคุมว่าจะพูดอะไรได้"
-
6:27 - 6:29และนั่นคือข้อสรุป
-
6:29 - 6:32การส่งข้อความ อีเมลล์ เขียนความเห็น
-
6:32 - 6:34ทั้งหมดนี้
-
6:34 - 6:37ทำให้เราแสดงออกในสิ่งที่เราอยากจะเป็น
-
6:37 - 6:39พวกเราสามารถแก้ไขได้
-
6:39 - 6:42และนั่นก็หมายความว่าเราลบมันได้
-
6:42 - 6:45และหมายความว่าเราสามารถปรับปรุงมันได้
-
6:45 - 6:47หน้าตา เสียง
-
6:47 - 6:49ผิว ร่างกาย
-
6:49 - 6:52ไม่น้อยเกินไป ไม่เยอะเกินไป
-
6:52 - 6:54พอดีๆ
-
6:54 - 6:56ความสัมพันธ์ของมนุษย์
-
6:56 - 6:58ซับซ้อนและสับสน
-
6:58 - 7:00และพวกเราเอาแต่ใจตัวเอง
-
7:00 - 7:03และพวกเราเปลี่ยนแปลงมันด้วยเทคโนโลยี
-
7:03 - 7:05และเมื่อพวกเราทำ
-
7:05 - 7:07สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น
-
7:07 - 7:09คือพวกเราสนทนา
-
7:09 - 7:11เพื่อการสร้างความสัมพันธ์เท่านั้น
-
7:11 - 7:14พวกเราเปลี่ยนตัวเอง
-
7:14 - 7:16และเมื่อเวลาผ่านไป
-
7:16 - 7:18ทุกคนดูเหมือนว่าจะลืมไป
-
7:18 - 7:21หรือเลิกสนใจ
-
7:21 - 7:25ชั้นรู้สึกตกใจ
-
7:25 - 7:27เมื่อ สตีเฟน คอลเบิร์ต
-
7:27 - 7:31ถามคำถามชั้นข้อนึง
-
7:31 - 7:34เป็นคำถามที่ลึกซึ้ง
-
7:34 - 7:40เขาบอกว่า "คุณไม่คิดว่าหรือว่า สิ่งที่ทวีต"
-
7:40 - 7:43"สิ่งเล็กๆ พวกนี้"
-
7:43 - 7:46"ในการสนทนาออนไลน์"
-
7:46 - 7:49"จะรวมกันเป็นหนึ่งความคิดใหญ่"
-
7:49 - 7:53"ของการสนทนาจริงๆ?"
-
7:53 - 7:55คำตอบของชั้นคือ ไม่
-
7:55 - 7:57สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถนำมารวมกัน
-
7:57 - 8:01การเชื่อมต่อกันอาจจะทำได้
-
8:01 - 8:05การเชื่อมต่อของข้อความเล็กๆ
-
8:05 - 8:09ที่อาจจะสื่อถึงว่า "ฉันคิดถึงคุณ"
-
8:09 - 8:11หรือแม้กระทั่งว่า "ฉันรักคุณ"
-
8:11 - 8:13ชั้นหมายถึง เช่นลองดูว่าชั้นรู้สึกอย่างไร
-
8:13 - 8:16เมื่อได้รับข้อความจากลูกสาวของชั้น
-
8:16 - 8:18แต่มันไม่ได้ทำให้
-
8:18 - 8:20เราเรียนรู้เกี่ยวกับกันและกัน
-
8:20 - 8:24เข้าใจกัน
-
8:24 - 8:28และเราใช้การสนทนากับผู้อื่น
-
8:28 - 8:30เพื่อเรียนรู้วิธีการสนทนา
-
8:30 - 8:32กับตัวเอง
-
8:32 - 8:34การโต้เถียงครั้งนึง
-
8:34 - 8:36มีผลมาก
-
8:36 - 8:38เพราะมันทำให้เกิดการประนีประนอม
-
8:38 - 8:40ความสามารถในการเข้าใจตัวตนของตัวเอง
-
8:40 - 8:42สำหรับเด็กที่จะโตเป้นผู้ใหญ่
-
8:42 - 8:46สิ่งนี้เป็นสิ่งสำคัญสำหรับการพัฒนาตัวเอง
-
8:46 - 8:48หลายๆ ครั้งที่ชั้นได้ยินว่า
-
8:48 - 8:51"ผมอยากจะส่งข้อความมากว่าคุย"
-
8:51 - 8:53และสิ่งที่ชั้นเห็นคือ
-
8:53 - 8:55คนเราเคยชินกับการเปลี่ยนบทสนทนา
-
8:55 - 8:57ของบทสนทนาในชีวิตจริง
-
8:57 - 9:00เคยชินกับการได้รับข้อมูลที่น้อยลง
-
9:00 - 9:02ซึ่งทำให้พวกเขากลายเป็นว่าเกือบจะเต็มใจ
-
9:02 - 9:04ที่จะตัดขาดจากผู้อื่นด้วย
-
9:04 - 9:06ตัวอย่างเช่น
-
9:06 - 9:08หลายๆ คนเห็นด้วยกับชั้นว่า
-
9:08 - 9:11ซักวันหนึ่งการพัฒนาไปมากของ Siri
-
9:11 - 9:14เลขาดิจิตอลส่วนตัวบน ไอโฟน จากแอปเปิ้ล
-
9:14 - 9:16จะกลายเป็นเหมือนกับเพื่อนที่ดีที่สุด
-
9:16 - 9:18เพื่อนที่จะรับฟัง
-
9:18 - 9:20เมื่อคนอื่นไม่ฟัง
-
9:20 - 9:22ชั้นเชื่อว่า สิ่งนี้
-
9:22 - 9:24สะท้อนให้เห็นถึงความจริงที่โหดร้าย
-
9:24 - 9:27ที่ชั้นเรียนรู้ว่าในช่วงเวลา 15 ปีที่ผ่านมา
-
9:27 - 9:31ความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครรับฟังฉัน
-
9:31 - 9:33สำคัญมาก
-
9:33 - 9:35ในความสัมพันธ์ของเรากับเทคโนโลยี
-
9:35 - 9:37และนั่นคือสิ่งที่ทำให้
-
9:37 - 9:39การมีเฟซบุ้คเป็นสิ่งที่น่าสนใจ
-
9:39 - 9:41หรือทวิตเตอร์
-
9:41 - 9:44มีคนมารับฟังหลายๆ คน
-
9:44 - 9:47และความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครรับฟัง
-
9:47 - 9:49ทำให้พวกเราอยากจะใช้เวลา
-
9:49 - 9:52กับอุปกรณ์เครื่องมือเหล่านี้ที่ดูเหมือนว่าจะสนใจเรา
-
9:52 - 9:54พวกเราพัฒนาหุ่นยนต์
-
9:54 - 9:56เรียกพวกมันว่า หุ่นยนต์สังคม
-
9:56 - 9:59ที่ถูกออกแบบมาให้เป็นเพื่อน
-
9:59 - 10:01สำหรับผู้สูงอายุ
-
10:01 - 10:03เด็ก
-
10:03 - 10:05และพวกเรา
-
10:05 - 10:08เกิดอะไรขึ้น? พวกเราสูญเสียความมั่นใจ
-
10:08 - 10:12ว่าเราอยู่เพื่อกันและกัน?
-
10:12 - 10:14ระหว่างการศึกษาของดิฉัน
-
10:14 - 10:16ชั้นทำงานที่สถานพยาบาล
-
10:16 - 10:19และชั้นนำหุ่นยนต์ที่ว่า
-
10:19 - 10:21ออกแบบมาเพื่อผู้สูงอายุ
-
10:21 - 10:24เพื่อให้ความสำคัญว่าพวกเขามีคนที่เข้าใจ
-
10:24 - 10:26และวันหนึ่งชั้นได้เข้าไป
-
10:26 - 10:28ได้ทราบว่าผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งจะสูญเสียลูก
-
10:28 - 10:30กำลังคุยกับหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง
-
10:30 - 10:33ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาเหมือนเด็ก
-
10:33 - 10:35ที่สบตาเธอ
-
10:35 - 10:38แสดงเหมือนว่าเข้าใจสิ่งที่เธอพูด
-
10:38 - 10:41สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
-
10:41 - 10:45หลายๆ คนคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดีมาก
-
10:45 - 10:50แต่ผู้หญิงคนนี้พยายามที่จะทำความเข้าใจชีวิตของเธอ
-
10:50 - 10:53กับหุ่นยนต์ที่ไม่มีประสบการณ์
-
10:53 - 10:56ชีวิตเหมือนกับมนุษย์
-
10:56 - 10:58หุ่นยนต์ตัวนั้นแสดงได้เก่งมาก
-
10:58 - 11:00และพวกเราอ่อนแอ
-
11:00 - 11:03เราพบเจอกับการแสดงความสงสารเข้าอกเข้าใจอย่างเสแสร้ง
-
11:03 - 11:06ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง
-
11:06 - 11:10ดังนั้นในขณะนั้น
-
11:10 - 11:12เมื่อผู้หญิงคนนั้น
-
11:12 - 11:15พบเจอกับการแสดงความสงสารเช่นนั้น
-
11:15 - 11:18ชั้นคิดในใจว่า "หุ่นยนต์ไม่สงสารใครหรอก"
-
11:18 - 11:20มันไม่ตาย
-
11:20 - 11:22มันไม่รู้จักชีวิต
-
11:22 - 11:24และขณะที่ผู้หญิงคนนั้นได้รับการปลอบใจ
-
11:24 - 11:26จากหุ่นยนต์ของเธอ
-
11:26 - 11:28ชั้นไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่ายินดี
-
11:28 - 11:32ชั้นคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่น่าเศร้า และสับสนมากครั้งหนึ่งในชีวิต
-
11:32 - 11:36การทำงาน 15 ปีของชั้น
-
11:36 - 11:38แต่เมื่อชั้นกลับไปคิด
-
11:38 - 11:40ชั้นรู้สึกว่าตัวเอง
-
11:40 - 11:43เป็นจุดยืนที่เยือกเย็นและเข้มแข็ง
-
11:43 - 11:45ของพายุที่ยิ่งใหญ่
-
11:45 - 11:48พวกเราคาดหวังจากเทคโนโลยีมากขึ้น
-
11:48 - 11:51และน้อยลงจากกันและกัน
-
11:51 - 11:53และชั้นถามตัวเองว่า
-
11:53 - 11:56"ทำไมทุกอย่างถึงกลายมาเป็นแบบนี้?"
-
11:56 - 11:58และชั้นเชื่อว่ามันเป็นเพราะว่า
-
11:58 - 12:01เทคโนโลยีเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุด
-
12:01 - 12:03เมื่อพวกเราอ่อนแอที่สุด
-
12:03 - 12:05และเมื่อเราอ่อนแอ
-
12:05 - 12:07พวกเราจะเหงา
-
12:07 - 12:09แต่พวกเรากลัวที่จะเปิดเผยและความใกล้ชิด
-
12:09 - 12:12ดังนั้นจากสังคมออนไลน์ไปถึงหุ่นยนต์สังคม
-
12:12 - 12:14พวกเราออกแบบเทคโนโลยี
-
12:14 - 12:17ที่จะสร้างเพื่อนในจินตนาการ
-
12:17 - 12:19ที่ไม่มีความต้องการอะไรตอบแทน
-
12:19 - 12:22พวกเราเปลี่ยนให้เทคโนโลยีช่วยเราติดต่อกับผู้อื่น
-
12:22 - 12:25ในแบบที่เราสามารถควบคุมได้
-
12:25 - 12:27แต่เราก็ยังไม่รู้สึกพอดี
-
12:27 - 12:30พวกเราไม่ได้ควบคุมมัน
-
12:30 - 12:33ทุกวันนี้ โทรศัพท์ในกระเป๋าเรา
-
12:33 - 12:35กำลังเปลี่ยนความคิดและจิตใจของเรา
-
12:35 - 12:37เพราะมันสร้าง
-
12:37 - 12:39สิ่งที่ดึงดูดใจ 3 อย่างคือ
-
12:39 - 12:411. พวกเราสามารถสนใจ
-
12:41 - 12:43ในเรื่องหรืออะไรที่เราต้องการได้
-
12:43 - 12:462. พวกเราจะมีที่รับฟังเสมอ
-
12:46 - 12:49และ 3 พวกเราจะไม่มีทางอยู่คนเดียว
-
12:49 - 12:51และสำหรับข้อ 3
-
12:51 - 12:54ที่ว่าเราจะไม่มีทางอยู่คนเดียว
-
12:54 - 12:56คือจุดที่จะเปลี่ยนความคิดของเรา
-
12:56 - 12:59เพราะเมื่อเราอยู่คนเดียว
-
12:59 - 13:01ถึงแม้จะเป็นเวลาไม่กี่วินาที
-
13:01 - 13:04เราจะกังวล ตื่นกลัว และทำอะไรไม่ถูก
-
13:04 - 13:06เราจะหันไปหาโทรศัพท์ของเรา
-
13:06 - 13:08ลองคิดถึงคนที่รอคิวจ่ายเงิน
-
13:08 - 13:10หรือรอไฟแดง
-
13:10 - 13:14การอยู่คนเดียวดูเหมือนเป็นปัญหาใหญ่ที่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข
-
13:14 - 13:17ดังนั้นหลายๆ คนจึงตัดสินใจแก้ปัญหาโดยการติดต่อกับคนอื่น
-
13:17 - 13:19แต่ในที่นี้ ความสัมพันธ์กับคนอื่น
-
13:19 - 13:22เหมือนเป็นแสดงออก มากกว่าการแก้ไข
-
13:22 - 13:25มันมองเห็นได้ แต่ไม่ได้แก้
-
13:25 - 13:27ปัญหาจริงๆ ที่เกิดขึ้น
-
13:27 - 13:29แต่เป็นเหมือนกับการแสดงออกอย่างนึง
-
13:29 - 13:31การติดต่อสร้างความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไป
-
13:31 - 13:33วิธีที่เราคิดถึงตัวเอง
-
13:33 - 13:36มันเปลี่ยนวิถีการดำรงชีวิต
-
13:36 - 13:38การอธิบายเรื่องนี้ได้ดีที่สุดคือ
-
13:38 - 13:41"ฉันเป็น ในสิ่งที่ฉันแชร์" - I share therefore I am
-
13:41 - 13:44พวกเราใช้เทคโนโลยีในการนิยามตัวตนของเรา
-
13:44 - 13:46โดนการแสดงความคิดเห็น ความรู้สึก
-
13:46 - 13:48เหมือนว่าเราคิดอย่างนั้นจริงๆ
-
13:48 - 13:50ดังนั้น ก่อนหน้านี้เป็น:
-
13:50 - 13:52ฉันมีความรู้สึก
-
13:52 - 13:54ฉันอยากจะโทรศัพท์
-
13:54 - 13:57ตอนนี้ กลายเป็นว่า: ฉันอยากจะมีความรู้สึก
-
13:57 - 13:59ฉันจำเป็นจะต้องส่งข้อความ
-
13:59 - 14:02ปัญหาของวิถี
-
14:02 - 14:04"ฉันเป็น ในสิ่งที่ฉันแชร์"
-
14:04 - 14:06คือ ถ้าพวกเราไม่มีเครือข่าย
-
14:06 - 14:08พวกเรารู้สึกเหมือนไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง
-
14:08 - 14:10เรารู้สึกเหมือนกับว่าไม่มีตัวตน
-
14:10 - 14:13แล้วพวกเราทำอย่างไร? พวกเรา
-
14:13 - 14:15แต่ไม่ระหว่างนั้น
-
14:15 - 14:18พวกเราเหมือนกับสร้างตัวเองให้อยู่ตัวคนเดียว
-
14:18 - 14:22แล้วเราจะสร้างเครือข่ายจากการอยู่คนเดียวได้อย่างไร?
-
14:22 - 14:24คุณอยู่คนเดียว อยู่กับตัวเอง
-
14:24 - 14:26เมื่อคุณไม่สามารถเพิ่มความสามารถในการอยู่กับตัวเอง
-
14:26 - 14:29ความสามารถที่จะแยกตัวเอง
-
14:29 - 14:31เพื่ออยู่กับตัวเอง
-
14:31 - 14:34การอยู่คนเดียวคือการทำให้คุณสามารถค้นหาตัวเอง
-
14:34 - 14:36เพื่อให้คุณสามารถก้าวออกไปหาคนอื่น
-
14:36 - 14:39และสร้างความสัมพันธ์จริงๆ ขึ้น
-
14:39 - 14:42เมื่อเราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้
-
14:42 - 14:45เราเข้าไปหาคนอื่นเพื่อจะรู้สึกกังวลน้อยลง
-
14:45 - 14:47หรือเพื่อจะทำให้เรารู้สึกมีค่า
-
14:47 - 14:49และเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น
-
14:49 - 14:52เราจะไม่สามารถทราบซึ้งคุณค่าของพวกเขาได้
-
14:52 - 14:54และถึงแม้อาจดูเหมือนว่าเราใช้พวกเขา
-
14:54 - 14:56แค่ส่วนเล็กๆ
-
14:56 - 14:59ในการสนับสนุนส่วนที่อ่อนแอของเรา
-
14:59 - 15:02เราหลงไปคิดว่า การติดต่อกับคนอื่นตลอดเวลา
-
15:02 - 15:06จะทำให้เรารู้สึกเหงาน้อยลง
-
15:06 - 15:08แต่เราอยู่ในจุดที่เสี่ยง
-
15:08 - 15:11เพราะในความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่
-
15:11 - 15:13ถ้าเราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้
-
15:13 - 15:15เราจะเหงามากขึ้น
-
15:15 - 15:18และถ้าเราไม่สอนให้ลูกหลานอยู่คนเดียว
-
15:18 - 15:20พวกเขาจะเรียนรู้
-
15:20 - 15:22วิธีการอยู่คนเดียว
-
15:22 - 15:25เมื่อชั้นพูดที่ TED ในปี ค.ศ. 1996
-
15:25 - 15:27เพื่อรายการผลการศึกษา
-
15:27 - 15:29ของชุมชนเครือข่ายในยุคเบี้ยงต้น
-
15:29 - 15:32ชั้นได้พูดได้ "คนที่ใช้ชีวิต
-
15:32 - 15:34"หน้าจอคอมพิวเตอร์เยอะที่สุด"
-
15:34 - 15:37"อยู่ในจุดที่เข้าใจเปิดเผยตัวตน"
-
15:37 - 15:40และสิ่งที่ชั้นอยากให้ทุกคนรู้ในตอนนี้คือ
-
15:40 - 15:43การเปิดเผย และยิ่งไปกว่านั้น การสนทนา
-
15:43 - 15:46เกี่ยวกับวิธึการใช้เทคโนโลยีของพวกเราในปัจจุบัน
-
15:46 - 15:48อาจจะนำเราไปสู่
-
15:48 - 15:50สิ่งที่จะสร้างปัญหาให้กับเรา
-
15:50 - 15:53พวกเรายอมแพ้ให้กับเทคโนโลยี
-
15:53 - 15:56และพวกเรากลัว เหมือนกับคู่รักคู่ใหม่
-
15:56 - 15:59ที่กลัวว่าการพูดคุยเยอะเกินไปจะทำให้ความโรแมนติกของคู่รักลดลง
-
15:59 - 16:01แต่มันถึงเวลาที่จะคุยกันแล้ว
-
16:01 - 16:04พวกเราเติบโตมาด้วยเทคโนโลยีดิจิตอล
-
16:04 - 16:06และเราเห็นมันเติบโตขึ้น
-
16:06 - 16:09แต่มันไม่ใช่ มันเป็นแค่จุดเริ่มต้น
-
16:09 - 16:11ตอนนี้ยังมีเวลาอีกเยอะ
-
16:11 - 16:13ที่พวกเราจะคิดกันใหม่ว่าจะใช้มันอย่างไร
-
16:13 - 16:15จะสร้างมันอย่างไร
-
16:15 - 16:17ชั้นไม่ได้มาเพื่อบอก
-
16:17 - 16:19ให้เราเลิกใช้อุปกรณ์สื่อสารต่างๆ
-
16:19 - 16:22แค่เราควรสร้างความสัมพันธ์ที่เราเข้าถึงมากกว่าเดิม
-
16:22 - 16:24กับเทคโนโลยี ซึ่งกันและกัน
-
16:24 - 16:27และกับตัวเราเอง
-
16:27 - 16:29ชั้นเห็นจุดเริ่มต้นหลายๆ จุด
-
16:29 - 16:31การเริ่มต้นคิดว่าความสันโดษ
-
16:31 - 16:33เป็นสิ่งที่ดี
-
16:33 - 16:35เพื่อช่องว่างให้กับมัน
-
16:35 - 16:38หาวิธีที่แสดงออก
-
16:38 - 16:40สร้างให้เป็นคุณค่ากับลูกหลานของคุณ
-
16:40 - 16:42สร้างพื้นที่สำคัญที่บ้าน
-
16:42 - 16:44ในครัว ในห้องรับประทานอาหาร
-
16:44 - 16:47และเริ่มต้นบทสนทนา
-
16:47 - 16:49ทำเช่นเดียวกันในที่ทำงาน
-
16:49 - 16:51ที่ทำงาน เราอาจจะยุ่งติดต่อกับคนมากมาย
-
16:51 - 16:54หลายๆ ครั้งเราไม่มีเวลาที่ตะคิด
-
16:54 - 16:57ไม่มีเวลาจะพูดคุย
-
16:57 - 16:59เกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญจริงๆ
-
16:59 - 17:01เปลี่ยนสิ่งนั้นเถอะค่ะ
-
17:01 - 17:05สิ่งที่สำคัญที่สุด พวกเราจะต้องตั้งใจฟังซึ่งกันและกัน
-
17:05 - 17:09รวมไปถึงเรื่องที่น่าเบื่อ
-
17:09 - 17:11เพราะเมื่อเราไม่เย่อหยิ่ง
-
17:11 - 17:14หรือลังเล หรือหลง
-
17:14 - 17:18ไปกับสิ่งที่เราเปิดเผยต่อกัน
-
17:18 - 17:21เทคโนโลยีกำลังท้าทาย
-
17:21 - 17:23ในการเปลี่ยนนิยามความสัมพันธ์ของมนุษย์
-
17:23 - 17:25วิถีที่เราดูแลซึ่งกันและกัน
-
17:25 - 17:27วิถีที่เราดูแลตัวเอง
-
17:27 - 17:29แต่เทคโนโลยีก็ให้โอกาสเรา
-
17:29 - 17:31ที่จะยืนยันความมีคุณค่า
-
17:31 - 17:33และทิศทางการใช้ชีวิตของเรา
-
17:33 - 17:35ชั้นมองโลกในแง่ดี
-
17:35 - 17:38พวกเรามีทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการเริ่มต้น
-
17:38 - 17:40พวกเรามีกันและกัน
-
17:40 - 17:43พวกเรามีโอกาสจะสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่
-
17:43 - 17:46ถ้าเราตระหนักถึงความอ่อนแอของเรา
-
17:46 - 17:48ถ้าเราตั้งใจฟัง
-
17:48 - 17:50เมื่อเทคโนโลยีบอกว่า
-
17:50 - 17:53จะใช้สิ่งที่ซับซ้อน
-
17:53 - 17:56และตอบแทนด้วยสิ่งที่ง่ายๆ
-
17:56 - 17:58ดังนั้นในงานของชั้น
-
17:58 - 18:01ชั้นได้ยินว่า ชีวิตนั้นยาก
-
18:01 - 18:03ความสัมพันธ์เต็มไปด้วยความเสี่ยง
-
18:03 - 18:05และเมื่อมีเทคโนโลยี
-
18:05 - 18:07ง่ายกว่า มีความหวัง
-
18:07 - 18:10ดูดี และไม่เสื่อมอายุ
-
18:10 - 18:12มันเหมือนเป็นการเรียกกองทหารม้า
-
18:12 - 18:14แคมเปญโฆษณาสัญญาว่า
-
18:14 - 18:16"ออนไลน์และอวตาร์ (สัญลักษณ์ออนไลน์)"
-
18:16 - 18:20ในที่สุด คุณก็สามารถ รักเพื่อน
-
18:20 - 18:23รักร่างกายของคุณ รักชีวิตตัวเอง
-
18:23 - 18:26ออนไลน์และอวตาร
-
18:26 - 18:28พวกเราถูกดึงดูดให้เข้าไปอยู่ในความโรแมนติกออนไลน์
-
18:28 - 18:31ในคอมพิวเตอร์เกมที่เป็นเหมือนอีกโลก
-
18:31 - 18:35ในความคิดที่ว่า หุ่นยนต์
-
18:35 - 18:38จะกลายมาเป็นเพื่อนที่แท้จริงของเราสักวันหนึ่ง
-
18:38 - 18:41พวกเราใช้เวลาตอนเย็นในสังคมออนไลน์
-
18:41 - 18:44แทนที่จะไปผับกับเพื่อนฝูง
-
18:44 - 18:46แต่ความสวยหรูของสิ่งที่มาแทน
-
18:46 - 18:49นั้นส่งผล
-
18:49 - 18:52ตอนนี้พวกเราจะต้องโฟกัส
-
18:52 - 18:54ในหลายๆ วิธี
-
18:54 - 18:56ที่เทคโนโลยีจะสามารถนำพวกเรากลับไป
-
18:56 - 18:59ยังชีวิตจริง ตัวตนจริง
-
18:59 - 19:01สังคมจริงๆ
-
19:01 - 19:03การเมืองของเรา
-
19:03 - 19:05โลกของเรา
-
19:05 - 19:07พวกเขาต้องการเรา
-
19:07 - 19:09เรามาคุยกันถึง
-
19:09 - 19:12ว่าเราจะสามารถใช้เทคโนโลยี
-
19:12 - 19:15เทคโนโลยีของความฝันของเรา
-
19:15 - 19:17เพื่อสร้างชีวิต
-
19:17 - 19:19ชีวิตที่เรารัก
-
19:19 - 19:21ขอบคุณค่ะ
-
19:21 - 19:27(ปรบมือ)
- Title:
- เชอร์รี่ เทิคเคิล: มี"เพื่อน"เยอะ แต่เหมือนอยู่คนเดียว?
- Speaker:
- Sherry Turkle
- Description:
-
more » « less
ขณะที่เราคาดหวังมากขึ้นจากเทคโนโลยี เราคาดหวังจากคนอื่นน้อยลงหรือไม่? เชอร์รี่ เทิคเคิล ศึกษาว่าอุปกรณ์การสื่อสารและเครือข่ายสังคมออนไลน์มีผลกระทบต่อความสัมพันธ์และการสื่อสารของมนุษย์อย่างไร และเรียกร้องให้เราลองคิดให้รอบคอบว่าเราต้องการความสัมพันธ์แบบไหน
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 19:28
|
Jenny Zurawell edited Thai subtitles for Connected, but alone? | |
|
Pim Arkkarayut added a translation |