1
00:00:00,000 --> 00:00:02,000
เมื่อไม่นานมานี้

2
00:00:02,000 --> 00:00:06,000
ลูกสาวของฉัน รีเบคก้าส่งข้อความอวยพรมาหาฉัน

3
00:00:06,000 --> 00:00:08,000
ข้อความของเธอมีอยู่ว่า

4
00:00:08,000 --> 00:00:11,000
"คุณแม่คะ คุณแม่จะทำได้เจ๋งไปเลยค่ะ

5
00:00:11,000 --> 00:00:13,000
ฉันชอบมันมาก

6
00:00:13,000 --> 00:00:15,000
การได้รับข้อความนั้น

7
00:00:15,000 --> 00:00:17,000
เหมือนได้รับการกอดจากลูกสาว

8
00:00:17,000 --> 00:00:20,000
และคุณก็ได้รับมัน

9
00:00:20,000 --> 00:00:22,000
ชั้นทำการสำรวจ

10
00:00:22,000 --> 00:00:24,000
สิ่งที่ผิดสังเกต

11
00:00:24,000 --> 00:00:26,000
ชั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

12
00:00:26,000 --> 00:00:28,000
ที่ชอบการได้รับความข้อความจากคนอื่นๆ

13
00:00:28,000 --> 00:00:30,000
ที่จะบอกพวกคุณว่า

14
00:00:30,000 --> 00:00:33,000
การได้รับข้อความมากมายก็เป็นอีกปัญหาหนึ่ง

15
00:00:33,000 --> 00:00:36,000
ที่จริงแล้วข้อความที่ชั้นได้รับจากลูกสาว

16
00:00:36,000 --> 00:00:39,000
เป็นที่มาของเรื่องที่ชั้นจะพูดในวันนี้

17
00:00:39,000 --> 00:00:43,000
ในปี ค.ศ. 1996 ครั้งแรกที่ชั้นมาพูดใน TEDTalk

18
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
รีเบคก้าอายุ 5 ขวบ

19
00:00:45,000 --> 00:00:47,000
และเธอเคยนั่งอยู่ตรงนี้

20
00:00:47,000 --> 00:00:49,000
แถวหน้าสุด

21
00:00:49,000 --> 00:00:51,000
ฉันเพิ่งจะเขียนหนังสือ

22
00:00:51,000 --> 00:00:53,000
ที่ยกย่องชีวิตในอินเตอร์เนตของพวกเรา

23
00:00:53,000 --> 00:00:56,000
และฉันกำลังจะไปอยู่บนปก

24
00:00:56,000 --> 00:00:58,000
นิตยสาร Wired

25
00:00:58,000 --> 00:01:00,000
ในวันที่สับสนวุ่นวายนั้น

26
00:01:00,000 --> 00:01:02,000
พวกเราก็ทำการทดลอง

27
00:01:02,000 --> 00:01:05,000
ในห้องสนทนาและสังคมออนไลน์

28
00:01:05,000 --> 00:01:09,000
พวกเรากำลังสำรวจอีกด้านหนึ่งของตัวเรา

29
00:01:09,000 --> 00:01:11,000
แล้วเราเหมือนโดนตัดขาด

30
00:01:11,000 --> 00:01:13,000
ชั้นตื่นเต้นมาก

31
00:01:13,000 --> 00:01:16,000
และในฐานะนักจิตวิทยา สิ่งที่ทำให้ชั้นตื่นเต้นมากที่สุด

32
00:01:16,000 --> 00:01:18,000
คือ ความคิด

33
00:01:18,000 --> 00:01:21,000
ว่าจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ในโลกออนไลน์

34
00:01:21,000 --> 00:01:24,000
เกี่ยวกับกับตัวเรา เอกลักษณ์ของเรา

35
00:01:24,000 --> 00:01:27,000
เพื่อจะใช้ชีวิตได้ดีขึ้นในโลกของความเป็นจริง

36
00:01:27,000 --> 00:01:30,000
มาถึงตอนนี้ปี ค.ศ. 2012

37
00:01:30,000 --> 00:01:33,000
ชั้นกลับมายืนที่นี่บนเวที TED อีกครั้ง

38
00:01:33,000 --> 00:01:36,000
ลูกสาวชั้นอายุ 20 ตอนนี้เธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย

39
00:01:36,000 --> 00:01:40,000
เธอเข้านอนกับโทรศัพท์มือถือของเธอ

40
00:01:40,000 --> 00:01:42,000
ชั้นก็เช่นเดียวกัน

41
00:01:42,000 --> 00:01:45,000
และชั้นเพิ่งเขียนหนังสือเล่มใหม่

42
00:01:45,000 --> 00:01:48,000
แต่ครั้งนี้ไม่ใช่หนังสือที่

43
00:01:48,000 --> 00:01:50,000
จะทำให้ชั้นไปอยู่บนปก

44
00:01:50,000 --> 00:01:52,000
นิตยสาร Wired

45
00:01:52,000 --> 00:01:55,000
ถามว่า เกิดอะไรขึ้น?

46
00:01:55,000 --> 00:01:58,000
ชั้นยังคงตื่นเต้นกับเทคโนโลยี

47
00:01:58,000 --> 00:02:00,000
แต่ชั้นเชื่อ

48
00:02:00,000 --> 00:02:02,000
และมาอยู่ที่นี่เพื่อจะบอกว่า

49
00:02:02,000 --> 00:02:04,000
เทคโนโลยีกำลังจะนำพวกเราไปยังที่

50
00:02:04,000 --> 00:02:06,000
ที่พวกเราไม่ได้อยากจะไป

51
00:02:06,000 --> 00:02:08,000
ในช่วงเวลา 15 ปีที่ผ่านมา

52
00:02:08,000 --> 00:02:11,000
ชั้นได้ทำการศึกษาเทคโนโลยีของการสื่อสารผ่านทางมือถือ

53
00:02:11,000 --> 00:02:14,000
ชั้นสัมภาษณ์และพูดคุยกับคนมากมาย

54
00:02:14,000 --> 00:02:16,000
ทั้งเด็กและผู้ใหญ่

55
00:02:16,000 --> 00:02:18,000
เกี่ยวกับตัวตนของพวกเขา

56
00:02:18,000 --> 00:02:20,000
และสิ่งที่ชั้นค้นพบ

57
00:02:20,000 --> 00:02:22,000
คือว่าอุปกรณ์เล็กๆ

58
00:02:22,000 --> 00:02:25,000
อุปกรณ์ชิ้นเล็กในกระเป๋าของพวกเรานั้น

59
00:02:25,000 --> 00:02:27,000
มีอิทธิพลทางจิตวิทยาอย่างมาก

60
00:02:27,000 --> 00:02:31,000
โทรศัพท์มือถือไม่ได้เพียงแค่เปลี่ยนแปลงสิ่งที่เราทำ

61
00:02:31,000 --> 00:02:34,000
แต่เปลี่ยนตัวตนของเราด้วย

62
00:02:34,000 --> 00:02:36,000
บางอย่างที่เราทำตอนนี้

63
00:02:36,000 --> 00:02:39,000
คืออะไรที่ ถ้าเป็นเมื่อ 2-3 ปีที่ผ่านมา

64
00:02:39,000 --> 00:02:41,000
พวกเราคงคิดว่าเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด

65
00:02:41,000 --> 00:02:43,000
หรือ น่ารำคาญ

66
00:02:43,000 --> 00:02:46,000
แต่ตอนนี้ทุกอย่างคล้ายคลึงกันไปหมด

67
00:02:46,000 --> 00:02:48,000
แค่วิธีปฏิบัติ

68
00:02:48,000 --> 00:02:51,000
ชั้นขอยกตัวอย่างง่ายๆ

69
00:02:51,000 --> 00:02:53,000
หลายคนส่งข้อความหรืออีเมลล์

70
00:02:53,000 --> 00:02:56,000
ในการประชุมสำคัญ

71
00:02:56,000 --> 00:02:59,000
หลายคนส่งข้อความ ซื้อสินค้า หรือเล่นเฟซบุ้ค

72
00:02:59,000 --> 00:03:02,000
ในห้องเรียน ระหว่างการนำเสนองผลงาน

73
00:03:02,000 --> 00:03:04,000
จริงๆ แล้วในทุกๆ การประชุม

74
00:03:04,000 --> 00:03:07,000
หลายคนคุยกับชั้นเรื่องทักษะสำคัญ

75
00:03:07,000 --> 00:03:09,000
ในการสบตา มองตาผู้อื่น

76
00:03:09,000 --> 00:03:11,000
ขณะที่คุณส่งข้อความหาคนอื่น

77
00:03:11,000 --> 00:03:13,000
(หัวเราะ)

78
00:03:13,000 --> 00:03:15,000
หลายคนอธิบายให้ชั้นฟังว่า

79
00:03:15,000 --> 00:03:18,000
เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก แต่เราสามารถทำได้

80
00:03:18,000 --> 00:03:20,000
พ่อแม่ส่งข้อความและอีเมลล์

81
00:03:20,000 --> 00:03:22,000
ระหว่างอาหารเช้า และอาหารเย็น

82
00:03:22,000 --> 00:03:25,000
ขณะที่เด็กๆ บ่น

83
00:03:25,000 --> 00:03:27,000
ว่าไม่ได้รับความสนใจอย่างเต็มที่จากพ่อแม่

84
00:03:27,000 --> 00:03:29,000
แต่เด็กกลุ่มเดียวกันนี้

85
00:03:29,000 --> 00:03:32,000
ก็ไม่ได้สนใจซึ่งกันและกันอย่างเต็มที่

86
00:03:32,000 --> 00:03:34,000
ภาพนี้ถูกถ่ายไม่นานมานี้

87
00:03:34,000 --> 00:03:37,000
เป็นภาพของลูกสาวชั้นและเพื่อนๆ ของเธอ

88
00:03:37,000 --> 00:03:39,000
ที่นั่งอยู่ด้วยกัน

89
00:03:39,000 --> 00:03:42,000
แต่เหมือนไม่ได้อยู่ด้วยกัน

90
00:03:42,000 --> 00:03:44,000
และเราส่งข้อความที่แม้กระทั่งในงานศพ

91
00:03:44,000 --> 00:03:46,000
ชั้นศึกษาพฤติกรรมเหล่านี้

92
00:03:46,000 --> 00:03:48,000
และพบว่าเราดึงตัวเองออกมา

93
00:03:48,000 --> 00:03:50,000
จากความเศร้า หรือจากโลกส่วนตัวของเรา

94
00:03:50,000 --> 00:03:53,000
และพวกเราเข้าไปหาโทรศัพท์

95
00:03:53,000 --> 00:03:55,000
ทำไมเรื่องนี้ถึงเป็นประเด็นขึ้นมา?

96
00:03:55,000 --> 00:03:57,000
เรื่องนี้เป็นประเด็นสำคัญสำหรับชั้น

97
00:03:57,000 --> 00:04:00,000
เพราะชั้นคิดว่า นี่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องแย่ๆ

98
00:04:00,000 --> 00:04:02,000
แน่นอน

99
00:04:02,000 --> 00:04:04,000
ในเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างเราและคนอื่น

100
00:04:04,000 --> 00:04:06,000
และในเรื่อง

101
00:04:06,000 --> 00:04:09,000
ของความสัมพันธ์กับตัวเอง

102
00:04:09,000 --> 00:04:12,000
กับความสามารถในการเข้าในตัวเอง

103
00:04:12,000 --> 00:04:14,000
พวกเรากำลังชินกับวิถีใหม่

104
00:04:14,000 --> 00:04:17,000
ที่จะอยู่อย่างตัวคนเดียวด้วยกัน

105
00:04:17,000 --> 00:04:19,000
พวกเราอยากจะอยู่ด้วยกัน

106
00:04:19,000 --> 00:04:21,000
แต่ก็อยากไปอยู่ที่อื่นด้วย

107
00:04:21,000 --> 00:04:24,000
ไปอยู่ในหลายๆ ที่ที่อยากไปอยู่

108
00:04:24,000 --> 00:04:27,000
คนเราอยากจะปรับแต่งชีวิตตัวเอง

109
00:04:27,000 --> 00:04:30,000
อยากจะไป อยากจะเข้าไปอยู่และออกจากที่ๆตนอยู่

110
00:04:30,000 --> 00:04:32,000
เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเค้า

111
00:04:32,000 --> 00:04:36,000
คือการควบคุมสิ่งที่สนใจ

112
00:04:36,000 --> 00:04:39,000
ดังนั้น เมื่อคุณอยากจะเข้าไปประชุม

113
00:04:39,000 --> 00:04:41,000
แต่คุณต้องการเพียงแค่ให้ความสนใจ

114
00:04:41,000 --> 00:04:43,000
เฉพาะส่วนที่คุณสนใจ

115
00:04:43,000 --> 00:04:46,000
และบางคนคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ดี

116
00:04:46,000 --> 00:04:48,000
แต่คุณอาจจะลงเอยด้วยการ

117
00:04:48,000 --> 00:04:50,000
หลบกันไปหลบกันมา

118
00:04:50,000 --> 00:04:53,000
ถึงแม้ว่าเราจะติดต่อกันอยู่เสมอ

119
00:04:53,000 --> 00:04:55,000
นักธุรกิจอายุ 50 คนหนึ่ง

120
00:04:55,000 --> 00:04:57,000
บ่นกับชั้นว่า

121
00:04:57,000 --> 00:05:00,000
ผมรู้สึกว่าผมไม่มีเพื่อนร่วมงานเลยซักคนที่ทำงาน

122
00:05:00,000 --> 00:05:03,000
เมื่อผู้ชายคนนี้ไปทำงาน

123
00:05:03,000 --> 00:05:05,000
เขาไม่เคยโทรศัพท์ไปหาใคร

124
00:05:05,000 --> 00:05:08,000
และเขาบอกว่าเขาไม่อยากรบกวนเพื่อนร่วมงามของเขา

125
00:05:08,000 --> 00:05:11,000
เพราะ เขาบอกว่า "พวกเค้ายุ่งกับการตอบอีเมลล์ของตน"

126
00:05:11,000 --> 00:05:13,000
แต่เมื่อเขาหยุดตัวเอง

127
00:05:13,000 --> 00:05:15,000
และเขาบอกว่า "คุณรู้มั๊ย ผมไม่ได้พูดความจริง"

128
00:05:15,000 --> 00:05:18,000
"จริงๆ แล้วผมคือคนที่ไม่อยากโดนกวน"

129
00:05:18,000 --> 00:05:20,000
"ผมคิดว่าผมควรจะอยาก"

130
00:05:20,000 --> 00:05:24,000
"แต่จริงๆ แล้วผมอยากจะใช้แบล็คเบอร์รี่ของผมมากว่า"

131
00:05:24,000 --> 00:05:26,000
ในแต่ละยุคสมัย

132
00:05:26,000 --> 00:05:30,000
ชั้นเห็นว่าคนหลายๆ คนจะไม่เบื่อกัน

133
00:05:30,000 --> 00:05:32,000
ถ้าเพียงแต่

134
00:05:32,000 --> 00:05:35,000
พวกเค้าสามารถอยู่ด้วยกันอย่างห่างๆ

135
00:05:35,000 --> 00:05:37,000
ในระยะที่สามารถควบคุมได้

136
00:05:37,000 --> 00:05:40,000
ชั้นเรียกสิ่งนี้ว่า "ปรากฏการณ์ Goldilocks"

137
00:05:40,000 --> 00:05:43,000
คือ ไม่ใกล้เกินไป ไม่ไกลเกินไป

138
00:05:43,000 --> 00:05:45,000
พอดีๆ

139
00:05:45,000 --> 00:05:47,000
แต่สิ่งที่อาจจะรู้สึกว่าเหมาะ

140
00:05:47,000 --> 00:05:49,000
สำหรับนักธุรกิจวัยกลางคน

141
00:05:49,000 --> 00:05:51,000
อาจจะเป็นปัญหาสำหรับเด็กรุ่นใหม่

142
00:05:51,000 --> 00:05:55,000
ที่จำเป็นจะต้องเรียนรู้การสร้างความสัมพันธ์กันต่อหน้า

143
00:05:55,000 --> 00:05:57,000
เด็กผู้ชายอายุ 18

144
00:05:57,000 --> 00:06:00,000
ที่ใช้การส่งข้อความสำหรับเกือบทุกอย่างในชีวิตเขา

145
00:06:00,000 --> 00:06:02,000
บอกกับชั้นอย่างฉลาดว่า

146
00:06:02,000 --> 00:06:05,000
"ซักวัน ซักวันหนึ่ง"

147
00:06:05,000 --> 00:06:07,000
"แต่ยังไม่ใช่ในวันนี้"

148
00:06:07,000 --> 00:06:11,000
"ผมอยากจะเรียนรู้วิธีการสนทนา"

149
00:06:11,000 --> 00:06:13,000
เมื่อชั้นถามคนอื่นๆ

150
00:06:13,000 --> 00:06:16,000
"การพูดคุยกับคนอื่นไม่ดีตรงไหนหรือ?"

151
00:06:16,000 --> 00:06:20,000
คนอื่นบอกว่า "ความจริงก็คือการสนทนา"

152
00:06:20,000 --> 00:06:23,000
"จะเกิดขึ้นในเวลาจริงๆ"

153
00:06:23,000 --> 00:06:27,000
"และคุณไม่สามารถควบคุมว่าจะพูดอะไรได้"

154
00:06:27,000 --> 00:06:29,000
และนั่นคือข้อสรุป

155
00:06:29,000 --> 00:06:32,000
การส่งข้อความ อีเมลล์ เขียนความเห็น

156
00:06:32,000 --> 00:06:34,000
ทั้งหมดนี้

157
00:06:34,000 --> 00:06:37,000
ทำให้เราแสดงออกในสิ่งที่เราอยากจะเป็น

158
00:06:37,000 --> 00:06:39,000
พวกเราสามารถแก้ไขได้

159
00:06:39,000 --> 00:06:42,000
และนั่นก็หมายความว่าเราลบมันได้

160
00:06:42,000 --> 00:06:45,000
และหมายความว่าเราสามารถปรับปรุงมันได้

161
00:06:45,000 --> 00:06:47,000
หน้าตา เสียง

162
00:06:47,000 --> 00:06:49,000
ผิว ร่างกาย

163
00:06:49,000 --> 00:06:52,000
ไม่น้อยเกินไป ไม่เยอะเกินไป

164
00:06:52,000 --> 00:06:54,000
พอดีๆ

165
00:06:54,000 --> 00:06:56,000
ความสัมพันธ์ของมนุษย์

166
00:06:56,000 --> 00:06:58,000
ซับซ้อนและสับสน

167
00:06:58,000 --> 00:07:00,000
และพวกเราเอาแต่ใจตัวเอง

168
00:07:00,000 --> 00:07:03,000
และพวกเราเปลี่ยนแปลงมันด้วยเทคโนโลยี

169
00:07:03,000 --> 00:07:05,000
และเมื่อพวกเราทำ

170
00:07:05,000 --> 00:07:07,000
สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น

171
00:07:07,000 --> 00:07:09,000
คือพวกเราสนทนา

172
00:07:09,000 --> 00:07:11,000
เพื่อการสร้างความสัมพันธ์เท่านั้น

173
00:07:11,000 --> 00:07:14,000
พวกเราเปลี่ยนตัวเอง

174
00:07:14,000 --> 00:07:16,000
และเมื่อเวลาผ่านไป

175
00:07:16,000 --> 00:07:18,000
ทุกคนดูเหมือนว่าจะลืมไป

176
00:07:18,000 --> 00:07:21,000
หรือเลิกสนใจ

177
00:07:21,000 --> 00:07:25,000
ชั้นรู้สึกตกใจ

178
00:07:25,000 --> 00:07:27,000
เมื่อ สตีเฟน คอลเบิร์ต

179
00:07:27,000 --> 00:07:31,000
ถามคำถามชั้นข้อนึง

180
00:07:31,000 --> 00:07:34,000
เป็นคำถามที่ลึกซึ้ง

181
00:07:34,000 --> 00:07:40,000
เขาบอกว่า "คุณไม่คิดว่าหรือว่า สิ่งที่ทวีต"

182
00:07:40,000 --> 00:07:43,000
"สิ่งเล็กๆ พวกนี้"

183
00:07:43,000 --> 00:07:46,000
"ในการสนทนาออนไลน์"

184
00:07:46,000 --> 00:07:49,000
"จะรวมกันเป็นหนึ่งความคิดใหญ่"

185
00:07:49,000 --> 00:07:53,000
"ของการสนทนาจริงๆ?"

186
00:07:53,000 --> 00:07:55,000
คำตอบของชั้นคือ ไม่

187
00:07:55,000 --> 00:07:57,000
สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถนำมารวมกัน

188
00:07:57,000 --> 00:08:01,000
การเชื่อมต่อกันอาจจะทำได้

189
00:08:01,000 --> 00:08:05,000
การเชื่อมต่อของข้อความเล็กๆ

190
00:08:05,000 --> 00:08:09,000
ที่อาจจะสื่อถึงว่า "ฉันคิดถึงคุณ"

191
00:08:09,000 --> 00:08:11,000
หรือแม้กระทั่งว่า "ฉันรักคุณ"

192
00:08:11,000 --> 00:08:13,000
ชั้นหมายถึง เช่นลองดูว่าชั้นรู้สึกอย่างไร

193
00:08:13,000 --> 00:08:16,000
เมื่อได้รับข้อความจากลูกสาวของชั้น

194
00:08:16,000 --> 00:08:18,000
แต่มันไม่ได้ทำให้

195
00:08:18,000 --> 00:08:20,000
เราเรียนรู้เกี่ยวกับกันและกัน

196
00:08:20,000 --> 00:08:24,000
เข้าใจกัน

197
00:08:24,000 --> 00:08:28,000
และเราใช้การสนทนากับผู้อื่น

198
00:08:28,000 --> 00:08:30,000
เพื่อเรียนรู้วิธีการสนทนา

199
00:08:30,000 --> 00:08:32,000
กับตัวเอง

200
00:08:32,000 --> 00:08:34,000
การโต้เถียงครั้งนึง

201
00:08:34,000 --> 00:08:36,000
มีผลมาก

202
00:08:36,000 --> 00:08:38,000
เพราะมันทำให้เกิดการประนีประนอม

203
00:08:38,000 --> 00:08:40,000
ความสามารถในการเข้าใจตัวตนของตัวเอง

204
00:08:40,000 --> 00:08:42,000
สำหรับเด็กที่จะโตเป้นผู้ใหญ่

205
00:08:42,000 --> 00:08:46,000
สิ่งนี้เป็นสิ่งสำคัญสำหรับการพัฒนาตัวเอง

206
00:08:46,000 --> 00:08:48,000
หลายๆ ครั้งที่ชั้นได้ยินว่า

207
00:08:48,000 --> 00:08:51,000
"ผมอยากจะส่งข้อความมากว่าคุย"

208
00:08:51,000 --> 00:08:53,000
และสิ่งที่ชั้นเห็นคือ

209
00:08:53,000 --> 00:08:55,000
คนเราเคยชินกับการเปลี่ยนบทสนทนา

210
00:08:55,000 --> 00:08:57,000
ของบทสนทนาในชีวิตจริง

211
00:08:57,000 --> 00:09:00,000
เคยชินกับการได้รับข้อมูลที่น้อยลง

212
00:09:00,000 --> 00:09:02,000
ซึ่งทำให้พวกเขากลายเป็นว่าเกือบจะเต็มใจ

213
00:09:02,000 --> 00:09:04,000
ที่จะตัดขาดจากผู้อื่นด้วย

214
00:09:04,000 --> 00:09:06,000
ตัวอย่างเช่น

215
00:09:06,000 --> 00:09:08,000
หลายๆ คนเห็นด้วยกับชั้นว่า

216
00:09:08,000 --> 00:09:11,000
ซักวันหนึ่งการพัฒนาไปมากของ Siri

217
00:09:11,000 --> 00:09:14,000
เลขาดิจิตอลส่วนตัวบน ไอโฟน จากแอปเปิ้ล

218
00:09:14,000 --> 00:09:16,000
จะกลายเป็นเหมือนกับเพื่อนที่ดีที่สุด

219
00:09:16,000 --> 00:09:18,000
เพื่อนที่จะรับฟัง

220
00:09:18,000 --> 00:09:20,000
เมื่อคนอื่นไม่ฟัง

221
00:09:20,000 --> 00:09:22,000
ชั้นเชื่อว่า สิ่งนี้

222
00:09:22,000 --> 00:09:24,000
สะท้อนให้เห็นถึงความจริงที่โหดร้าย

223
00:09:24,000 --> 00:09:27,000
ที่ชั้นเรียนรู้ว่าในช่วงเวลา 15 ปีที่ผ่านมา

224
00:09:27,000 --> 00:09:31,000
ความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครรับฟังฉัน

225
00:09:31,000 --> 00:09:33,000
สำคัญมาก

226
00:09:33,000 --> 00:09:35,000
ในความสัมพันธ์ของเรากับเทคโนโลยี

227
00:09:35,000 --> 00:09:37,000
และนั่นคือสิ่งที่ทำให้

228
00:09:37,000 --> 00:09:39,000
การมีเฟซบุ้คเป็นสิ่งที่น่าสนใจ

229
00:09:39,000 --> 00:09:41,000
หรือทวิตเตอร์

230
00:09:41,000 --> 00:09:44,000
มีคนมารับฟังหลายๆ คน

231
00:09:44,000 --> 00:09:47,000
และความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครรับฟัง

232
00:09:47,000 --> 00:09:49,000
ทำให้พวกเราอยากจะใช้เวลา

233
00:09:49,000 --> 00:09:52,000
กับอุปกรณ์เครื่องมือเหล่านี้ที่ดูเหมือนว่าจะสนใจเรา

234
00:09:52,000 --> 00:09:54,000
พวกเราพัฒนาหุ่นยนต์

235
00:09:54,000 --> 00:09:56,000
เรียกพวกมันว่า หุ่นยนต์สังคม

236
00:09:56,000 --> 00:09:59,000
ที่ถูกออกแบบมาให้เป็นเพื่อน

237
00:09:59,000 --> 00:10:01,000
สำหรับผู้สูงอายุ

238
00:10:01,000 --> 00:10:03,000
เด็ก

239
00:10:03,000 --> 00:10:05,000
และพวกเรา

240
00:10:05,000 --> 00:10:08,000
เกิดอะไรขึ้น? พวกเราสูญเสียความมั่นใจ

241
00:10:08,000 --> 00:10:12,000
ว่าเราอยู่เพื่อกันและกัน?

242
00:10:12,000 --> 00:10:14,000
ระหว่างการศึกษาของดิฉัน

243
00:10:14,000 --> 00:10:16,000
ชั้นทำงานที่สถานพยาบาล

244
00:10:16,000 --> 00:10:19,000
และชั้นนำหุ่นยนต์ที่ว่า

245
00:10:19,000 --> 00:10:21,000
ออกแบบมาเพื่อผู้สูงอายุ

246
00:10:21,000 --> 00:10:24,000
เพื่อให้ความสำคัญว่าพวกเขามีคนที่เข้าใจ

247
00:10:24,000 --> 00:10:26,000
และวันหนึ่งชั้นได้เข้าไป

248
00:10:26,000 --> 00:10:28,000
ได้ทราบว่าผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งจะสูญเสียลูก

249
00:10:28,000 --> 00:10:30,000
กำลังคุยกับหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง

250
00:10:30,000 --> 00:10:33,000
ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาเหมือนเด็ก

251
00:10:33,000 --> 00:10:35,000
ที่สบตาเธอ

252
00:10:35,000 --> 00:10:38,000
แสดงเหมือนว่าเข้าใจสิ่งที่เธอพูด

253
00:10:38,000 --> 00:10:41,000
สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

254
00:10:41,000 --> 00:10:45,000
หลายๆ คนคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดีมาก

255
00:10:45,000 --> 00:10:50,000
แต่ผู้หญิงคนนี้พยายามที่จะทำความเข้าใจชีวิตของเธอ

256
00:10:50,000 --> 00:10:53,000
กับหุ่นยนต์ที่ไม่มีประสบการณ์

257
00:10:53,000 --> 00:10:56,000
ชีวิตเหมือนกับมนุษย์

258
00:10:56,000 --> 00:10:58,000
หุ่นยนต์ตัวนั้นแสดงได้เก่งมาก

259
00:10:58,000 --> 00:11:00,000
และพวกเราอ่อนแอ

260
00:11:00,000 --> 00:11:03,000
เราพบเจอกับการแสดงความสงสารเข้าอกเข้าใจอย่างเสแสร้ง

261
00:11:03,000 --> 00:11:06,000
ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง

262
00:11:06,000 --> 00:11:10,000
ดังนั้นในขณะนั้น

263
00:11:10,000 --> 00:11:12,000
เมื่อผู้หญิงคนนั้น

264
00:11:12,000 --> 00:11:15,000
พบเจอกับการแสดงความสงสารเช่นนั้น

265
00:11:15,000 --> 00:11:18,000
ชั้นคิดในใจว่า "หุ่นยนต์ไม่สงสารใครหรอก"

266
00:11:18,000 --> 00:11:20,000
มันไม่ตาย

267
00:11:20,000 --> 00:11:22,000
มันไม่รู้จักชีวิต

268
00:11:22,000 --> 00:11:24,000
และขณะที่ผู้หญิงคนนั้นได้รับการปลอบใจ

269
00:11:24,000 --> 00:11:26,000
จากหุ่นยนต์ของเธอ

270
00:11:26,000 --> 00:11:28,000
ชั้นไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่ายินดี

271
00:11:28,000 --> 00:11:32,000
ชั้นคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่น่าเศร้า และสับสนมากครั้งหนึ่งในชีวิต

272
00:11:32,000 --> 00:11:36,000
การทำงาน 15 ปีของชั้น

273
00:11:36,000 --> 00:11:38,000
แต่เมื่อชั้นกลับไปคิด

274
00:11:38,000 --> 00:11:40,000
ชั้นรู้สึกว่าตัวเอง

275
00:11:40,000 --> 00:11:43,000
เป็นจุดยืนที่เยือกเย็นและเข้มแข็ง

276
00:11:43,000 --> 00:11:45,000
ของพายุที่ยิ่งใหญ่

277
00:11:45,000 --> 00:11:48,000
พวกเราคาดหวังจากเทคโนโลยีมากขึ้น

278
00:11:48,000 --> 00:11:51,000
และน้อยลงจากกันและกัน

279
00:11:51,000 --> 00:11:53,000
และชั้นถามตัวเองว่า

280
00:11:53,000 --> 00:11:56,000
"ทำไมทุกอย่างถึงกลายมาเป็นแบบนี้?"

281
00:11:56,000 --> 00:11:58,000
และชั้นเชื่อว่ามันเป็นเพราะว่า

282
00:11:58,000 --> 00:12:01,000
เทคโนโลยีเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุด

283
00:12:01,000 --> 00:12:03,000
เมื่อพวกเราอ่อนแอที่สุด

284
00:12:03,000 --> 00:12:05,000
และเมื่อเราอ่อนแอ

285
00:12:05,000 --> 00:12:07,000
พวกเราจะเหงา

286
00:12:07,000 --> 00:12:09,000
แต่พวกเรากลัวที่จะเปิดเผยและความใกล้ชิด

287
00:12:09,000 --> 00:12:12,000
ดังนั้นจากสังคมออนไลน์ไปถึงหุ่นยนต์สังคม

288
00:12:12,000 --> 00:12:14,000
พวกเราออกแบบเทคโนโลยี

289
00:12:14,000 --> 00:12:17,000
ที่จะสร้างเพื่อนในจินตนาการ

290
00:12:17,000 --> 00:12:19,000
ที่ไม่มีความต้องการอะไรตอบแทน

291
00:12:19,000 --> 00:12:22,000
พวกเราเปลี่ยนให้เทคโนโลยีช่วยเราติดต่อกับผู้อื่น

292
00:12:22,000 --> 00:12:25,000
ในแบบที่เราสามารถควบคุมได้

293
00:12:25,000 --> 00:12:27,000
แต่เราก็ยังไม่รู้สึกพอดี

294
00:12:27,000 --> 00:12:30,000
พวกเราไม่ได้ควบคุมมัน

295
00:12:30,000 --> 00:12:33,000
ทุกวันนี้ โทรศัพท์ในกระเป๋าเรา

296
00:12:33,000 --> 00:12:35,000
กำลังเปลี่ยนความคิดและจิตใจของเรา

297
00:12:35,000 --> 00:12:37,000
เพราะมันสร้าง

298
00:12:37,000 --> 00:12:39,000
สิ่งที่ดึงดูดใจ 3 อย่างคือ

299
00:12:39,000 --> 00:12:41,000
1. พวกเราสามารถสนใจ

300
00:12:41,000 --> 00:12:43,000
ในเรื่องหรืออะไรที่เราต้องการได้

301
00:12:43,000 --> 00:12:46,000
2. พวกเราจะมีที่รับฟังเสมอ

302
00:12:46,000 --> 00:12:49,000
และ 3 พวกเราจะไม่มีทางอยู่คนเดียว

303
00:12:49,000 --> 00:12:51,000
และสำหรับข้อ 3

304
00:12:51,000 --> 00:12:54,000
ที่ว่าเราจะไม่มีทางอยู่คนเดียว

305
00:12:54,000 --> 00:12:56,000
คือจุดที่จะเปลี่ยนความคิดของเรา

306
00:12:56,000 --> 00:12:59,000
เพราะเมื่อเราอยู่คนเดียว

307
00:12:59,000 --> 00:13:01,000
ถึงแม้จะเป็นเวลาไม่กี่วินาที

308
00:13:01,000 --> 00:13:04,000
เราจะกังวล ตื่นกลัว และทำอะไรไม่ถูก

309
00:13:04,000 --> 00:13:06,000
เราจะหันไปหาโทรศัพท์ของเรา

310
00:13:06,000 --> 00:13:08,000
ลองคิดถึงคนที่รอคิวจ่ายเงิน

311
00:13:08,000 --> 00:13:10,000
หรือรอไฟแดง

312
00:13:10,000 --> 00:13:14,000
การอยู่คนเดียวดูเหมือนเป็นปัญหาใหญ่ที่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข

313
00:13:14,000 --> 00:13:17,000
ดังนั้นหลายๆ คนจึงตัดสินใจแก้ปัญหาโดยการติดต่อกับคนอื่น

314
00:13:17,000 --> 00:13:19,000
แต่ในที่นี้ ความสัมพันธ์กับคนอื่น

315
00:13:19,000 --> 00:13:22,000
เหมือนเป็นแสดงออก มากกว่าการแก้ไข

316
00:13:22,000 --> 00:13:25,000
มันมองเห็นได้ แต่ไม่ได้แก้

317
00:13:25,000 --> 00:13:27,000
ปัญหาจริงๆ ที่เกิดขึ้น

318
00:13:27,000 --> 00:13:29,000
แต่เป็นเหมือนกับการแสดงออกอย่างนึง

319
00:13:29,000 --> 00:13:31,000
การติดต่อสร้างความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไป

320
00:13:31,000 --> 00:13:33,000
วิธีที่เราคิดถึงตัวเอง

321
00:13:33,000 --> 00:13:36,000
มันเปลี่ยนวิถีการดำรงชีวิต

322
00:13:36,000 --> 00:13:38,000
การอธิบายเรื่องนี้ได้ดีที่สุดคือ

323
00:13:38,000 --> 00:13:41,000
"ฉันเป็น ในสิ่งที่ฉันแชร์" - I share therefore I am

324
00:13:41,000 --> 00:13:44,000
พวกเราใช้เทคโนโลยีในการนิยามตัวตนของเรา

325
00:13:44,000 --> 00:13:46,000
โดนการแสดงความคิดเห็น ความรู้สึก

326
00:13:46,000 --> 00:13:48,000
เหมือนว่าเราคิดอย่างนั้นจริงๆ

327
00:13:48,000 --> 00:13:50,000
ดังนั้น ก่อนหน้านี้เป็น:

328
00:13:50,000 --> 00:13:52,000
ฉันมีความรู้สึก

329
00:13:52,000 --> 00:13:54,000
ฉันอยากจะโทรศัพท์

330
00:13:54,000 --> 00:13:57,000
ตอนนี้ กลายเป็นว่า: ฉันอยากจะมีความรู้สึก

331
00:13:57,000 --> 00:13:59,000
ฉันจำเป็นจะต้องส่งข้อความ

332
00:13:59,000 --> 00:14:02,000
ปัญหาของวิถี

333
00:14:02,000 --> 00:14:04,000
"ฉันเป็น ในสิ่งที่ฉันแชร์"

334
00:14:04,000 --> 00:14:06,000
คือ ถ้าพวกเราไม่มีเครือข่าย

335
00:14:06,000 --> 00:14:08,000
พวกเรารู้สึกเหมือนไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง

336
00:14:08,000 --> 00:14:10,000
เรารู้สึกเหมือนกับว่าไม่มีตัวตน

337
00:14:10,000 --> 00:14:13,000
แล้วพวกเราทำอย่างไร? พวกเรา

338
00:14:13,000 --> 00:14:15,000
แต่ไม่ระหว่างนั้น

339
00:14:15,000 --> 00:14:18,000
พวกเราเหมือนกับสร้างตัวเองให้อยู่ตัวคนเดียว

340
00:14:18,000 --> 00:14:22,000
แล้วเราจะสร้างเครือข่ายจากการอยู่คนเดียวได้อย่างไร?

341
00:14:22,000 --> 00:14:24,000
คุณอยู่คนเดียว อยู่กับตัวเอง

342
00:14:24,000 --> 00:14:26,000
เมื่อคุณไม่สามารถเพิ่มความสามารถในการอยู่กับตัวเอง

343
00:14:26,000 --> 00:14:29,000
ความสามารถที่จะแยกตัวเอง

344
00:14:29,000 --> 00:14:31,000
เพื่ออยู่กับตัวเอง

345
00:14:31,000 --> 00:14:34,000
การอยู่คนเดียวคือการทำให้คุณสามารถค้นหาตัวเอง

346
00:14:34,000 --> 00:14:36,000
เพื่อให้คุณสามารถก้าวออกไปหาคนอื่น

347
00:14:36,000 --> 00:14:39,000
และสร้างความสัมพันธ์จริงๆ ขึ้น

348
00:14:39,000 --> 00:14:42,000
เมื่อเราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้

349
00:14:42,000 --> 00:14:45,000
เราเข้าไปหาคนอื่นเพื่อจะรู้สึกกังวลน้อยลง

350
00:14:45,000 --> 00:14:47,000
หรือเพื่อจะทำให้เรารู้สึกมีค่า

351
00:14:47,000 --> 00:14:49,000
และเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น

352
00:14:49,000 --> 00:14:52,000
เราจะไม่สามารถทราบซึ้งคุณค่าของพวกเขาได้

353
00:14:52,000 --> 00:14:54,000
และถึงแม้อาจดูเหมือนว่าเราใช้พวกเขา

354
00:14:54,000 --> 00:14:56,000
แค่ส่วนเล็กๆ

355
00:14:56,000 --> 00:14:59,000
ในการสนับสนุนส่วนที่อ่อนแอของเรา

356
00:14:59,000 --> 00:15:02,000
เราหลงไปคิดว่า การติดต่อกับคนอื่นตลอดเวลา

357
00:15:02,000 --> 00:15:06,000
จะทำให้เรารู้สึกเหงาน้อยลง

358
00:15:06,000 --> 00:15:08,000
แต่เราอยู่ในจุดที่เสี่ยง

359
00:15:08,000 --> 00:15:11,000
เพราะในความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่

360
00:15:11,000 --> 00:15:13,000
ถ้าเราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้

361
00:15:13,000 --> 00:15:15,000
เราจะเหงามากขึ้น

362
00:15:15,000 --> 00:15:18,000
และถ้าเราไม่สอนให้ลูกหลานอยู่คนเดียว

363
00:15:18,000 --> 00:15:20,000
พวกเขาจะเรียนรู้

364
00:15:20,000 --> 00:15:22,000
วิธีการอยู่คนเดียว

365
00:15:22,000 --> 00:15:25,000
เมื่อชั้นพูดที่ TED ในปี ค.ศ. 1996

366
00:15:25,000 --> 00:15:27,000
เพื่อรายการผลการศึกษา

367
00:15:27,000 --> 00:15:29,000
ของชุมชนเครือข่ายในยุคเบี้ยงต้น

368
00:15:29,000 --> 00:15:32,000
ชั้นได้พูดได้ "คนที่ใช้ชีวิต

369
00:15:32,000 --> 00:15:34,000
"หน้าจอคอมพิวเตอร์เยอะที่สุด"

370
00:15:34,000 --> 00:15:37,000
"อยู่ในจุดที่เข้าใจเปิดเผยตัวตน"

371
00:15:37,000 --> 00:15:40,000
และสิ่งที่ชั้นอยากให้ทุกคนรู้ในตอนนี้คือ

372
00:15:40,000 --> 00:15:43,000
การเปิดเผย และยิ่งไปกว่านั้น การสนทนา

373
00:15:43,000 --> 00:15:46,000
เกี่ยวกับวิธึการใช้เทคโนโลยีของพวกเราในปัจจุบัน

374
00:15:46,000 --> 00:15:48,000
อาจจะนำเราไปสู่

375
00:15:48,000 --> 00:15:50,000
สิ่งที่จะสร้างปัญหาให้กับเรา

376
00:15:50,000 --> 00:15:53,000
พวกเรายอมแพ้ให้กับเทคโนโลยี

377
00:15:53,000 --> 00:15:56,000
และพวกเรากลัว เหมือนกับคู่รักคู่ใหม่

378
00:15:56,000 --> 00:15:59,000
ที่กลัวว่าการพูดคุยเยอะเกินไปจะทำให้ความโรแมนติกของคู่รักลดลง

379
00:15:59,000 --> 00:16:01,000
แต่มันถึงเวลาที่จะคุยกันแล้ว

380
00:16:01,000 --> 00:16:04,000
พวกเราเติบโตมาด้วยเทคโนโลยีดิจิตอล

381
00:16:04,000 --> 00:16:06,000
และเราเห็นมันเติบโตขึ้น

382
00:16:06,000 --> 00:16:09,000
แต่มันไม่ใช่ มันเป็นแค่จุดเริ่มต้น

383
00:16:09,000 --> 00:16:11,000
ตอนนี้ยังมีเวลาอีกเยอะ

384
00:16:11,000 --> 00:16:13,000
ที่พวกเราจะคิดกันใหม่ว่าจะใช้มันอย่างไร

385
00:16:13,000 --> 00:16:15,000
จะสร้างมันอย่างไร

386
00:16:15,000 --> 00:16:17,000
ชั้นไม่ได้มาเพื่อบอก

387
00:16:17,000 --> 00:16:19,000
ให้เราเลิกใช้อุปกรณ์สื่อสารต่างๆ

388
00:16:19,000 --> 00:16:22,000
แค่เราควรสร้างความสัมพันธ์ที่เราเข้าถึงมากกว่าเดิม

389
00:16:22,000 --> 00:16:24,000
กับเทคโนโลยี ซึ่งกันและกัน

390
00:16:24,000 --> 00:16:27,000
และกับตัวเราเอง

391
00:16:27,000 --> 00:16:29,000
ชั้นเห็นจุดเริ่มต้นหลายๆ จุด

392
00:16:29,000 --> 00:16:31,000
การเริ่มต้นคิดว่าความสันโดษ

393
00:16:31,000 --> 00:16:33,000
เป็นสิ่งที่ดี

394
00:16:33,000 --> 00:16:35,000
เพื่อช่องว่างให้กับมัน

395
00:16:35,000 --> 00:16:38,000
หาวิธีที่แสดงออก

396
00:16:38,000 --> 00:16:40,000
สร้างให้เป็นคุณค่ากับลูกหลานของคุณ

397
00:16:40,000 --> 00:16:42,000
สร้างพื้นที่สำคัญที่บ้าน

398
00:16:42,000 --> 00:16:44,000
ในครัว ในห้องรับประทานอาหาร

399
00:16:44,000 --> 00:16:47,000
และเริ่มต้นบทสนทนา

400
00:16:47,000 --> 00:16:49,000
ทำเช่นเดียวกันในที่ทำงาน

401
00:16:49,000 --> 00:16:51,000
ที่ทำงาน เราอาจจะยุ่งติดต่อกับคนมากมาย

402
00:16:51,000 --> 00:16:54,000
หลายๆ ครั้งเราไม่มีเวลาที่ตะคิด

403
00:16:54,000 --> 00:16:57,000
ไม่มีเวลาจะพูดคุย

404
00:16:57,000 --> 00:16:59,000
เกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญจริงๆ

405
00:16:59,000 --> 00:17:01,000
เปลี่ยนสิ่งนั้นเถอะค่ะ

406
00:17:01,000 --> 00:17:05,000
สิ่งที่สำคัญที่สุด พวกเราจะต้องตั้งใจฟังซึ่งกันและกัน

407
00:17:05,000 --> 00:17:09,000
รวมไปถึงเรื่องที่น่าเบื่อ

408
00:17:09,000 --> 00:17:11,000
เพราะเมื่อเราไม่เย่อหยิ่ง

409
00:17:11,000 --> 00:17:14,000
หรือลังเล หรือหลง

410
00:17:14,000 --> 00:17:18,000
ไปกับสิ่งที่เราเปิดเผยต่อกัน

411
00:17:18,000 --> 00:17:21,000
เทคโนโลยีกำลังท้าทาย

412
00:17:21,000 --> 00:17:23,000
ในการเปลี่ยนนิยามความสัมพันธ์ของมนุษย์

413
00:17:23,000 --> 00:17:25,000
วิถีที่เราดูแลซึ่งกันและกัน

414
00:17:25,000 --> 00:17:27,000
วิถีที่เราดูแลตัวเอง

415
00:17:27,000 --> 00:17:29,000
แต่เทคโนโลยีก็ให้โอกาสเรา

416
00:17:29,000 --> 00:17:31,000
ที่จะยืนยันความมีคุณค่า

417
00:17:31,000 --> 00:17:33,000
และทิศทางการใช้ชีวิตของเรา

418
00:17:33,000 --> 00:17:35,000
ชั้นมองโลกในแง่ดี

419
00:17:35,000 --> 00:17:38,000
พวกเรามีทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการเริ่มต้น

420
00:17:38,000 --> 00:17:40,000
พวกเรามีกันและกัน

421
00:17:40,000 --> 00:17:43,000
พวกเรามีโอกาสจะสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่

422
00:17:43,000 --> 00:17:46,000
ถ้าเราตระหนักถึงความอ่อนแอของเรา

423
00:17:46,000 --> 00:17:48,000
ถ้าเราตั้งใจฟัง

424
00:17:48,000 --> 00:17:50,000
เมื่อเทคโนโลยีบอกว่า

425
00:17:50,000 --> 00:17:53,000
จะใช้สิ่งที่ซับซ้อน

426
00:17:53,000 --> 00:17:56,000
และตอบแทนด้วยสิ่งที่ง่ายๆ

427
00:17:56,000 --> 00:17:58,000
ดังนั้นในงานของชั้น

428
00:17:58,000 --> 00:18:01,000
ชั้นได้ยินว่า ชีวิตนั้นยาก

429
00:18:01,000 --> 00:18:03,000
ความสัมพันธ์เต็มไปด้วยความเสี่ยง

430
00:18:03,000 --> 00:18:05,000
และเมื่อมีเทคโนโลยี

431
00:18:05,000 --> 00:18:07,000
ง่ายกว่า มีความหวัง

432
00:18:07,000 --> 00:18:10,000
ดูดี และไม่เสื่อมอายุ

433
00:18:10,000 --> 00:18:12,000
มันเหมือนเป็นการเรียกกองทหารม้า

434
00:18:12,000 --> 00:18:14,000
แคมเปญโฆษณาสัญญาว่า

435
00:18:14,000 --> 00:18:16,000
"ออนไลน์และอวตาร์ (สัญลักษณ์ออนไลน์)"

436
00:18:16,000 --> 00:18:20,000
ในที่สุด คุณก็สามารถ รักเพื่อน

437
00:18:20,000 --> 00:18:23,000
รักร่างกายของคุณ รักชีวิตตัวเอง

438
00:18:23,000 --> 00:18:26,000
ออนไลน์และอวตาร

439
00:18:26,000 --> 00:18:28,000
พวกเราถูกดึงดูดให้เข้าไปอยู่ในความโรแมนติกออนไลน์

440
00:18:28,000 --> 00:18:31,000
ในคอมพิวเตอร์เกมที่เป็นเหมือนอีกโลก

441
00:18:31,000 --> 00:18:35,000
ในความคิดที่ว่า หุ่นยนต์

442
00:18:35,000 --> 00:18:38,000
จะกลายมาเป็นเพื่อนที่แท้จริงของเราสักวันหนึ่ง

443
00:18:38,000 --> 00:18:41,000
พวกเราใช้เวลาตอนเย็นในสังคมออนไลน์

444
00:18:41,000 --> 00:18:44,000
แทนที่จะไปผับกับเพื่อนฝูง

445
00:18:44,000 --> 00:18:46,000
แต่ความสวยหรูของสิ่งที่มาแทน

446
00:18:46,000 --> 00:18:49,000
นั้นส่งผล

447
00:18:49,000 --> 00:18:52,000
ตอนนี้พวกเราจะต้องโฟกัส

448
00:18:52,000 --> 00:18:54,000
ในหลายๆ วิธี

449
00:18:54,000 --> 00:18:56,000
ที่เทคโนโลยีจะสามารถนำพวกเรากลับไป

450
00:18:56,000 --> 00:18:59,000
ยังชีวิตจริง ตัวตนจริง

451
00:18:59,000 --> 00:19:01,000
สังคมจริงๆ

452
00:19:01,000 --> 00:19:03,000
การเมืองของเรา

453
00:19:03,000 --> 00:19:05,000
โลกของเรา

454
00:19:05,000 --> 00:19:07,000
พวกเขาต้องการเรา

455
00:19:07,000 --> 00:19:09,000
เรามาคุยกันถึง

456
00:19:09,000 --> 00:19:12,000
ว่าเราจะสามารถใช้เทคโนโลยี

457
00:19:12,000 --> 00:19:15,000
เทคโนโลยีของความฝันของเรา

458
00:19:15,000 --> 00:19:17,000
เพื่อสร้างชีวิต

459
00:19:17,000 --> 00:19:19,000
ชีวิตที่เรารัก

460
00:19:19,000 --> 00:19:21,000
ขอบคุณค่ะ

461
00:19:21,000 --> 00:19:27,000
(ปรบมือ)