Pearl Arredondo: Benim hikayem: Gangster kızından, örnek öğretmene,

Pearl Arredondo, Doğu Los Angeles'ta, sürekli hapse girip çıkan üst düzey bir çete üyesinin kızı olarak büyüdü. Öğretmenlerin çoğu otoriteyle sorunu olduğunu söyleyip ondan umudu kesmişlerdi. Şimdi kendisi de bir öğretmen olarak, yeni bir tür okul yaratıyor ve öğrencilerine kendi hikayesini anlatıyor, böylece bazen akıllarındaki ilk şeyin ev ödevi olmamasının sorun yaratmayacağını biliyorlar.

Ben fakir olduğumun farkında bile olmadan,

Doğu Los Angeles'ta büyüdüm.

Babam sokakları yöneten bir çetenin üst düzey üyelerinden biriydi.

Herkes beni tanırdı,

bu yüzden de çok önemli biri olduğumu, korunduğumu falan düşünürdüm.

ve babam hayatının çoğunu bir hapiste, bir dışarıda

geçirdiyse de,

özgürlüğüne çok düşkün, inanılmaz bir annem vardı.

Yerel lisede, dekanın ofisinde

sekreterdi ve bu yüzden de sürekli,

herhangi bir sebeple sınıftan atılmış,

cezalandırılmayı bekleyen çocukları görüyordu.

Dostum, ofisi sürekli hıncahınç doluydu.

Yani, bakın, bizim gibi çocukların okul dışında da üstesinden gelmeleri gereken

pek çok sorunları vardır

ve bazen tüm dikkatimizi vermeyi başaramayız.

Ama bu yapamayacağımız anlamına gelmez.

Sadece biraz daha zaman alır.

Mesela, bir gün babamı banyo zemininde şiddetle sarsılıp

ağzından köpükler saçılırken bulduğumu hatırlıyorum,

Aşırı doz yüzünden nöbet geçiriyordu.

Gerçekten, o gece ödevlerimi yapmanın

en büyük önceliğim olduğunu mu düşünüyorsunuz?

Pek değildi.

Ama bir destek grubuna ihtiyacım vardı,

bana yardım edecek ve içinde bulunduğum durumun

kurbanı olmamam için elimden tutacak

insanlara ihtiyacım vardı.

Beni, benim bile hayal edebileceğimden fazlasını

başarmam için zorlayacak insanlara.

Bana her gün sınıfta "Bunu aşabilirsin," diyecek

öğretmenlere ihtiyaç duyuyordum.

Ve maalesef yerel ortaokul,

bunu bana sağlayamıyordu.

Çetelerce kuşatılmıştı ve inanılmaz bir öğretmen değişim oranına sahipti.

Bu yüzden annem, "Her gün otobüsle bir buçuk saat

mesafedeki bir okula gideceksin." dedi.

Ben de sonraki iki sene boyunca öyle yaptım.

Otobüsle şehrin süslü kısmına gidiyordum.

Ve sonunda, iki tarafın karışımı

olan bir okuldaydım.

Çete ilişkili bazı çocukların yanı sıra,

bu hayattan uzaklaşıp liseye girmeye çalışan

bizim gibiler vardı.

Beladan uzak durmak bazen imkansız oluyordu.

Ayakta kalmalıydın.

Bu yüzden bazen bazı şeyler yapmak zorundaydın.

Bu yüzden bazı öğretmenler benim için,

"Hiçbir zaman başaramayacak.

Otoriteyle sorunları var.

Hiçbir yere gidemeyecek." diye düşünüyordu.

Bazıları beni tamamıyla kayıp vaka ilan etmişlerdi.

Ama sonra, liseden mezun olduğumda

çok şaşırdılar.

Pepperdine Üniversitesi'ne kabul edilmiştim

ve okuduğum okula özel eğitim asistanı olarak

geri döndüm.

Ve sonra onlara dedim ki, "Ben öğretmen olmak istiyorum."

Bana "Ne? Neden?"

Bunu neden yapmak isteyesin ki?" falan dediler.

Böylece öğretmenlik kariyerime,

bizzat kendi okuduğum okulda başladım,

aynı benim durumumda olan daha fazla çocuğu

kurtarmak istiyordum.

Ve böylece, her sene, geçmişimi öğrencilerimle paylaştım,

çünkü herkesin bir hikayesi olduğunu bilmeleri gerekiyordu,

herkesin uğraşması gereken sorunları vardı

ve herkes yol boyunca yardıma ihtiyaç duyardı.

Ve ben yol boyunca onlara uzanan yardım eli olacaktım.

Çaylak bir öğretmen olarak, fırsatlar yarattım.

Sınıfımdaki bir çocuk, bir gün sınıfa bıçaklanmış

bir halde geldi, önceki gece olmuş.

Ben "Hastaneye, okul hemşiresine gitmelisin,

bir şeyler yapmalısın" dedim.

Bana "Hayır, bayan, gitmiyorum.

Derse girmeliyim çünkü mezun olmalıyım" dedi.

Ona, ilerlemesi ve sorunlarının üstesinden gelmesi için

destek olacağımı,

içinde bulunduğu durumun kurbanı olmasına izin vermeyeceğimi biliyordu.

Ve bu fikir, çocuklar için güvenli bir sığınak oluşturmak,

her birinin ne tür sorunlara sahip olduklarını bilmek,

aileleriyle tanışmak, bunu istiyordum,

ama bunu 1.600 çocuklu ve öğretmenlerin

sürekli değiştiği bir okulda yapamazdım.

Nasıl bu tür ilişkiler geliştirebilirdim?

Böylece yeni bir okul kurduk.

San Fernando

Uygulamalı Medya Okulu'nu kurduk.

Ve bölge okuluyla hem kaynak, hem de destek alabilecek

şekilde bağlantımız olmasını da ihmal etmedik.

Bu yeni okulla bölge okulu ya da eyalet yönetimi işimize karışmadan,

işimize yarayacak, hedefimize ulaşmamızı

sağlayacak öğretmenleri işe alma;

eğitim programımızı düzenleme,

ki böylece bize dayatılan kitapları birebir okutunca işimiz bitmeyecekti, hayır;

ve bütçemizi serbestçe kontrol ederek,

bölge ya da eyaletin yapmamız gerektiğini söylediği şekilde değil,

gereken yerlere parayı harcama özgürlüğüne sahip olacaktık.

Bu özgürlükleri istiyorduk.

Ancak, yepyeni bir yapı oluşturmak,

ne kolay bir yolculuktu, ne de tamamlanmış durumda.

Ama bunu yapmak zorundaydık.

Toplumumuz bir şeyleri başarmak için yeni yolları hak ediyordu.

Ve Los Angeles Birleşik Okul Bölgesi'ndeki ilk

pilot okul olarak, birçok eleştiri de aldığımıza

inansanız iyi ederseniz.

Bunun sebebi de korkuydu,

"Ya beceremezlerse?" korkusu.

Evet, ya beceremezsek?

Ama, ya becerirsek?

Ve becerdik.

Böylece, öğretmenler buna karşı çıksalar da,

öğretmenleri bir senelik kontratlarla işe aldık.

Eğer öğretmeyi beceremiyorsan ya da isteksizsen,

benim okulumda, benim çocuklarıma öğretmenlik yapamazsın.

(Alkışlar)

Ve üçüncü senemizdeyiz, nasıl başardık?

Şöyle ki, her gün gelmeye değecek bir okul yarattık.

Öğrencilerimize, bizim için anlam ifade ettiklerini hissettiriyoruz.

Özenli ve uygulanabilir bir müfredat oluşturduk,

ve okulda daha önceden alışkın oldukları teknolojileri kullanıyorlar.

Laptoplar, bilgisayarlar, tabletler, -- aklınıza gelebilecek hepsine sahipler.

Animasyon, yazılım, film oluşturma yazılımları, bunların hepsine sahipler.

Ve yaptıkları şeylerle ilişki kurmalarını sağladığımız için --

Örneğin, Kanser Derneği için kamu hizmeti

duyuruları hazırladılar.

Bu duyurular yerel tramvay sistemlerinde yayınlandı.

Eğitim araçlarının işe yararlığı,

bundan daha ileri düzeyde olamaz.

Kendi okulumuza sahip olduğumuzdan beri,

eyalet denetim sonuçlarımız 80 puandan fazla arttı.

Ama bu, tüm payı olanların, senelik kontrat yapılmış,

öğretmenlerin ve yöneticilerin ekstra ücret almadan,

kontratlarında bulunan saatleri fazlasıyla aşarak

ve işbirliği içinde çalışmasıyla mümkün oldu.

Ve bunlar sizin için kulis yapacak ve "Biliyorum, bulunduğun çevre

sana bunu dayatıyor,

ama sen diğer yolu seçmekte özgürsün."

diyebilen bir yönetim kurulu üyesi olmasını gerektirir.

Ve her gün gelip oturmakla kalmayıp,

yönetimimizin bir parçası olan, çocukları için,

çocuklarımız için, karar vermemizde bizlere yardımcı olan

okul aile birliği gerektirir

Çünkü neden öğrencilerimiz bulundukları bölgeden

çok çok uzaklara gitmek zorunda kalsınlar ki?

Kendi yörelerinde kaliteli bir okulu hak ediyorlar,

öğrencisi olmaktan gurur duyacakları bir okulu.

Ayrıca toplumun da gurur duyacağı bir okulu hak ediyorlar

ve her gün onlar için savaşacak, şartlarının ötesine geçmeleri için

onları güçlendirecek öğretmenlere ihtiyaçları var.

Çünkü artık benim gibi çocukların istisna olmaktan çıkıp,

normal (alışılmış) hale gelmesinin vakti geldi.

Teşekkürler.

(Alkışlar)