Een korte geschiedenis van de melancholie | Courtney Stephens

Bekijk de volledige les: http://ed.ted.com/lessons/a-brief-history-of-melancholy-courtney-stephens

Als je een levend, ademend mens bent, is de kans groot dat je je in je leven minstens een paar keer verdrietig hebt gevoeld. Maar wat is melancholie precies, moeten we er iets aan doen, en zo ja, wat? Courtney Stephens gaat in op ons begrip van verdriet dat zich nog altijd ontwikkelt -- en laat zelfs zien dat het nuttig kan zijn.

Les door Courtney Stephens, animatie door Sharon Colman Graham.

Verdriet is een onderdeel
van de menselijke ervaring,

maar al eeuwenlang
zijn er grote meningsverschillen

over wat het precies is
en of we er iets aan moeten doen.

In de simpelste betekenis
wordt verdriet vaak gezien

als de natuurlijke reactie
op een moeilijke situatie.

Je voelt verdriet als een vriend verhuist
of als een huisdier doodgaat.

Als een vriend zegt: "Ik ben verdrietig",

reageer je vaak door te vragen:
"Wat is er gebeurd?"

Maar je veronderstelling
dat verdriet een externe oorzaak heeft,

is een relatief nieuw idee.

Dokters in het oude Griekenland
zagen verdriet niet op die manier.

Zij geloofden dat het een donker sap was
in het lichaam.

Volgens hun leer van humores

werden onze lichaam en ziel beheerst
door vier lichaamssappen genaamd humoren

en hun balans had een directe invloed
op onze gezondheid en ons temperament.

Melancholie komt van 'melaina cholè',

het woord voor zwarte gal,
de humor die verdriet zou veroorzaken.

Door je voedingspatroon te veranderen
en door medische behandelingen

kon je je humoren in balans brengen.

Hoewel we nu veel meer weten
over de systemen die ons lichaam besturen,

weerklinken deze Griekse ideeën
in huidige opvattingen,

niet over het verdriet
dat we allemaal weleens voelen,

maar over klinische depressie.

Dokters geloven dat bepaalde langdurige,
onverklaarde emotionele toestanden

in ieder geval gedeeltelijk verwant zijn
aan hersenchemie,

de balans van verschillende stoffen
in de hersenen.

Net als in het Griekse systeem

kan een verandering
in de balans van deze stoffen

een grote invloed hebben op onze reactie

op zelfs extreem moeilijke omstandigheden.

Ook probeert men al lange tijd
om de waarde van verdriet te bepalen.

In die discussie vind je
een overtuigende redenering

dat verdriet niet alleen onvermijdelijk is
in het leven, maar ook essentieel.

Als je nooit melancholie hebt gevoeld,

heb je een onderdeel gemist
van wat het betekent om mens te zijn.

Veel denkers beweren dat melancholie
nodig is om wijsheid te kunnen verkrijgen.

Robert Burton, geboren in 1577,

wijdde zijn leven aan het bestuderen
van de oorzaken en ervaring van verdriet.

Burton schreef in zijn meesterwerk
'Anatomie van de Melancholie':

"Wie wijsheid vergroot, vergroot leed."

De Romantische dichters
van de vroege 19e eeuw

geloofden dat melancholie
ons in staat stelt

om andere diepgaande emoties
beter te begrijpen,

zoals schoonheid en vreugde.

Als je het verdriet begrijpt van de bomen
die hun bladeren verliezen in de herfst,

begrijp je ook de levenscyclus beter
die in de lente bloemen brengt.

Maar wijsheid en emotionele intelligentie

lijken behoorlijk hoog te staan
in de hiërarchie van behoeften.

Heeft verdriet ook waarde
op een fundamenteler, concreter,

misschien zelfs evolutionair niveau?

Wetenschappers denken dat huilen
en zich teruggetrokken voelen

onze voorouders heeft geholpen om
sociale banden te vormen

en de steun te krijgen
die ze nodig hadden.

In tegenstelling tot woede of geweld
was verdriet een uiting van leed

die mensen direct dichterbij
de lijdende persoon kon brengen

en hierdoor kon zowel de persoon
als de grotere gemeenschap gedijen.

Misschien heeft verdriet eenheid gebracht
die we nodig hadden om te overleven,

maar velen hebben zich afgevraagd
of het leed dat anderen voelen

lijkt op het leed dat we zelf ervaren.

De dichteres Emily Dickinson schreef:

"Elk lijden dat ik tegenkom,
Neem ik nauwkeurig waar

Belast het zoals dat van mij
Of weegt het minder zwaar?"

In de 20e eeuw hebben antropologen
zoals Arthur Kleinman

bewijs verzameld uit de manier waarop
mensen praten over pijn

dat suggereerde dat emoties
helemaal niet universeel zijn

en dat cultuur, voornamelijk de manier
waarop we taal gebruiken,

kan beïnvloeden hoe we ons voelen.

Als we praten over een gebroken hart,

wordt het gevoel van gebrokenheid
onderdeel van onze ervaring,

maar in een cultuur die spreekt
van een gekneusd hart,

lijkt er een andere
subjectieve ervaring te zijn.

Sommige hedendaagse geleerden
maakt het niet uit

of verdriet subjectief of universeel is.

Zij zouden liever technologie gebruiken
om leed in alle vormen te verwijderen.

David Pearce heeft voorgesteld

dat genetische technologie
en andere hedendaagse processen

niet alleen kunnen veranderen hoe mensen
emotionele en lichamelijke pijn ervaren,

maar dat we ecosystemen in de wereld
opnieuw zouden moeten ontwerpen

zodat dieren niet lijden in het wild.

Hij noemt zijn project
'paradise engineering'.

Maar is er iets verdrietigs
aan een wereld zonder verdriet?

Onze holbewonende voorouders
en favoriete dichters

zouden misschien niets met zo'n paradijs
te maken willen hebben.

Sterker nog, het enige

waarover iedereen het eens lijkt te zijn
wat betreft verdriet

is dat bijna iedereen
uit de geschiedenis het heeft gevoeld,

en dat al duizenden jaren

een van de beste manieren
om met deze moeilijke emotie om te gaan,

is om die onder woorden te brengen,
om uit te drukken wat onuitdrukbaar voelt.

In de woorden van Emily Dickinson:

"'Hoop' is dat ding met veren
Dat neerstrijkt in de ziel

Het fluit de woordeloze wijs
En houdt zich nooit meer stil"