وقوع فاجعه همه گیر بعدی؟ ما آماده نیستیم

در سال ۲۰۱۴، جهان از شیوع ناگوار جهانی ابولا مصون ماند. این به خاطر تلاش متواضعانه کارمندان حوزه سلامت به علاوه خوش شانسی فراوان بود. برای درک این مسأله، ما می دانیم که باید بهتر از این عمل نمایم. پس الآن زمان آن است که به پیشنهاد بیل گیتس، تمامی ایده های عالی را به عمل گذاریم. ایده هایی از برنامه ریزی سناریوهای محتمل تا تحقیقات واکسناسیون و آموزش کارمندان سلامت. همان طور که او می گوید، «نیازی به هراس نیست ... اما باید آماده بود.»

وقتی من کودک بودم،

بزرگ ترین مصیبتی که نگرانش بودیم
جنگ اتمی بود.

به همین خاطر ما بشکه ای مانند این
در زیر زمین خانه داشتیم.

پر از کنسروهای غذا و آب.

وقتی که حمله هسته ای بیاید،

فرض بر این بود که ما پایین پله ها رویم،
آن جا مخفی شده و از مواد غذای بشکه بخوریم.

امروز بزرگترین خطر برای فاجعه ای جهانی

شبیه به این نیست.

به جای آن، شبیه اینه:

اگر چیزی بیش از ده میلیون انسان
در دهه های آتی بکشد،

بیشتر ممکنه یک ویروس شدیداً عفونی باشه

تا یک جنگ.

نه موشک ها بلکه میکروب ها.

الآن، بخشی از علت این مسأله این است که

ما شدیداً روی بازدارنده های هسته ای
سرمایه گذاری کرده ایم.

اما ما عملاً توجه اندکی
به سیستم بازدارنده اپیدمی کردیم.

ما برای فاجعه همه گیر بعدی آماده نیستیم.

بگذارید نگاهی به ابولا بیاندازیم.

مطمئنم همه شما در روزنامه ها
آن را پیگیری نموده اید.

چالش های سخت زیادی درکار بود.

من از طریق ابزارهای تحلیل موردی
این مسأله را دنبال نمودم.

ما در گذشته به دنبال
ریشه کنی فلج اطفال بودیم.

همانطور که می بینید چه اتفاقی افتاد٬

مشکل وجود سیستمی که
به درستی کار نمی کرد٬ نبود.

مشکل این بود که ما اصلاً سیستمی نداشتیم.

در حقیقت تکه های کلیدی گم شده ای
به وضوح وجود داشتند.

ما گروهی از اپیدمی شناسان را نداشتیم
که آماده رفتن باشند٬ که اگر می رفتند٬

می دیدند که بیماری چه بوده
و تا چه حد گسترش یافته است.

گزارش ها به صورت مقاله درآمدند.

تأخیر زیادی در ارسال
آن ها بر اینترنت افتاد

و آن ها اصلاً دقیق نبودند.

ما تیم پزشکی آماده برای این جریان نداشتیم.

ما راهی برای آماده سازی مردم نداشتیم.

الآن پزشکان بدون مرز، بسیار عالی توانستند
داوطلبان را هماهنگ کنند.

اما حتی ما کندتر از چیزی بودیم
که باید می بودیم

در جمع آوری و ارسال هزاران کارگر
به این کشورها

و چنین اپیدمی بزرگی نیاز داشت که
صدها هزار کارگر را داشته باشیم.

کسی آنجا نبود که شیوه های درمانی
را نظاره کند.

هیچ کس توجهی به تشخیص ها نکرد.

هیچ کس نمی توانست درک کند که
چه ابزارهایی باید استفاده شوند.

به عنوان مثال، ما می توانستیم
خون نجات یافتگان را بگیریم،

آن را تحلیل کرده و پلاسمای آن را
به مردم برای محافظت برگردانیم.

اما این مسأله هیچ وقت امتحان نشد.

بنابراین موارد زیادی گم شده بود.

و این ها عملاً شکستی جهانی بود.

سازمان جهانی بهداشت بنا شده تا اپیدمی ها
را نظاره کند و آن مسائلی را که گفتم نکند.

اما در فیلم ها این کاملاً متفاوت است.

گروهی از اپیدمی شناسان خوش تیپ آماده
وجود دارند،

که به صحنه آمده و مشکلات را حل کنند،
اما این فقط هالیوود است.

شکست ناشی از عدم آمادگی ممکن است
منجر شود تا اپیدمی بعدی

بسیار شدیدتر از ابولا نابودکننده باشد.

بگذارید نگاهی به پیشروی ابولا
در طول امسال بیاندازیم.

حدود ده هزار نفر مردند،

و تمامی آن ها تقریبآ
در سه کشور غربی آفریقا بود.

به ۳ دلیل این مسأله بیشتر گسترش نیافت.

اول اینکه بسیاری از کارمندان حوزه سلامت
کارهای ارزشمند و قهرمانانه ای انجام دادند.

آن ها مردم را پیدا کرده
و از عفونت بیشتر جلوگیری کردند.

دوم طبیعت این ویروس است.

ابولا از طریق هوا منتقل نمی شود.

و زمانی که شما ناقل بیماری شدید

بیشتر مردم شدیداً بیمارند٬
به نحوی که بستری هستند.

و نهایتاً این ویروس زیاد به نواحی شهری
نفوذ نکرده بود.

و این تنها شانس بود.

اگر به شهرها بیشتر سرایت می کرد

موارد ابتلا به بیماری
بسیار بیش تر از این بود.

پس دفعه بعدی ما ممکن است
آن قدر خوش شانس نباشیم.

شما ممکن است ویروسی شوید در جایی که مردم
فکر کنند حالشون خوبه ولی همگی آلوده هستند

در حالی که سوار هواپیما می شوند
یا به بازار میروند.

منبع ویروس ممکن است
یک اپیدمی طبیعی مثل ابولا بوده٬

یا می تواند حمله میکروبی باشد.

پس چیزهایی وجود دارند که عملاً مسائل را
هزاران بار دشوارتر می کنند.

در حقیقت٬ بگذارید نگاهی به مدلی
از ویروس بیاندازیم که از هوا منتقل می شود٬

همانند آنفلوانزای اسپانیا در سال ۱۹۱۸.

بنابراین چنین اتفاقی ممکن است بیافتد:

این در تمام دنیا به سرعت پخش شود.

و شما شاهد مرگ بیش از ۳۰ میلیون نفر
ناشی از اپیدمی باشید.

پس این مشکلی جدی است.

ما باید نگران باشیم.

اما ما می توانیم سیستم مناسبی را
برای پاسخ به اتفاقات مشابه راه بیاندازیم.

می توانیم از مزایای علم و فناوری
که صحبت کردیم بهره ببریم.

ما تلفن همراه داریم

که اطلاعات را از عموم دریافت کنیم
و یا دیگران را خبر کنیم.

ما نقشه های ماهواره ای داریم و می توانیم
موقعیت و حرکت مردم را شناسایی کنیم.

پیشرفت هایی در زیست شناسی داشتیم

که به طور مؤثری زمان برگشت
به عامل بیماری زا را کاهش می دهد

و می تواند داروها و واکسن هایی را بسازد
که با عامل بیماری زا جور درآید.

پس ما میتوانیم ابزار داشته باشیم

اما این ابزارها بایستی در
یک سیستم کامل سلامت جهانی گذارده شوند.

ما نیاز به آمادگی داریم.

بزرگترین درس٬ به عقیده من٬
درباره چگونگی آماده سازی

همان چیزی است که برای جنگ انجام می دهیم.

در تمامی لحظات٬
سربازانی داریم که منتظر عملیاتند.

نیروهای ذخیره ای که می توانند
با تعداد زیاد ما را پشتیبانی کنند.

ناتو واحدهای سیاری دارد
که به سرعت استقرار می یابند.

ناتو بازیهای جنگی راه می اندازد
تا ببیند نیروها به خوبی آموزش دیده اند؟

آیا درباره سوخت و لجستیک متوجه هستند؟

و فرکانس رادیویی مشترک هم زبانند؟

که آن ها کاملاً آماده باشند.

پس این ها چیزهایی است که هنگام بروز اپیدمی
لازم داریم با آن سروکار داشته باشیم.

بخش های مهم کدامند؟

ما سیستمی قوی برای سلامت
در کشورهای فقیر لازم داریم.

آن جایی است که مادران
با امنیت کامل بچه ها را به دنیا آورند.

کودکان واکسن هایشان را بزنند.

اما هم چنین جایی که بتوانیم
بروز حادثه را سریعاً مشاهده کنیم.

ما نیاز به نیروهای ذخیره درمان داریم:

مردمان بسیاری که آموزش دیده
و پیش زمینه دارند

که آماده بوده و تخصص لازم را دارند.

و لازم است تیم درمان با ارتش همکاری کند.

از مزایای قابلیت های نظامی
برای جابجایی سریع و لجستیک بهره ببرد٬

و نواحی امن کنند.

ما لازم است شبیه سازی کنیم،

بازی میکروب ها و نه بازی جنگ٬
تا دریابیم که نقاط ضعفمان کجاست.

آخرین باری که بازی میکروبی
در آمریکا انجام شد

سال ۲۰۰۱ بود که اصلاً خوب پیش نرفت.

تا الآن نتیجه بازی یک - صفر
به نفع میکروبهاست.

بالاخره ما به تحقیق و توسعه پیشرفته در
مواردی چون واکسیناسیون و تشخیص نیازمندیم.

موفقیت های چشمگیری مانند موارد
مربوط به ویروس آدنو حاصل شده است،

که می تواند سریعاً اثرگذار باشد.

حال من دقیقاً بودجه لازم
برای هزینه این کار را ندارم،

اما مطمئنم که بسیار کمتر از آن مصیبتی که
به بار خواهد آورد می باشد.

بانک جهانی تخمین زده است
که اگر ما دچار اپیدمی آنفولانزا شویم،

ثروت جهانی بیش از سه تریلیون دلار
کاهش پیدا می کند.

و میلیون ها کشته برجای خواهد ماند.

این سرمایه گذاری ها
مزایای مهمی را ارائه خواهند کرد

جدای از بحث آماده بودن برای اپیدمی.

یک سیستم بهداشت مقدماتی، تحقیق و توسعه،

این ها عدم تساوی در سلامت جهانی را
کاهش داده

و دنیا را جایی منصفانه و امن تر خواهد کرد.

پس من فکر می کنم که این باید
در اولویت قرارگیرد.

نیازی به واهمه نیست.

لازم نیست کنسروهای اسپاگتی را ذخیره کرده
یا به زیرزمین پناه ببریم.

ما نیاز داریم که به پیش رویم٬
زیرا زمان بر علیه ماست.

در حقیقت٬ اگر یک جنبه مثبت از اپیدمی ابولا
نتیجه شود٬

این است که کمکی به عنوان هشدار و
بیدارباش اولیه بوده تا ما آماده شویم.

اگر ما الآن شروع کنیم، می توانیم برای
اتفاق عالمگیر بعدی آماده باشیم.

ممنون

(تشویق)