ซึซ่า คูริยามะ: หนึ่งวินาที ทุกวัน

มันช่างมีช่วงเวลาสั้นๆ ที่สวยงาม สนุกสนาน แสนเศร้า มากมายเหลือเกินในชีวิตของคุณ คุณจะทำยังไงที่จะจำทั้งหมดนี้ให้ได้ ผู้กำกับ ซีซ่า คูริยามะ ได้ถ่ายทำวิดีโอความยาวหนึ่งวินาทีในทุกๆวัน อันเป็นส่วนหนึ่งของโครงการที่กำลังดำเนินการอยู่ ที่มีจุดประสงค์เพื่อเก็บสะสมชิ้นส่วนเล็กๆอันแสนพิเศษของชีวิตของเขา

ผมเป็นศิลปินครับ

ผมใช้ชีวิตในนิวยอร์ค และผมก็ทำงานโฆษณามาตลอด

นับตั้งแต่ผมเรียนจบมา

ก็ประมาณเจ็ด แปดปีได้แล้วล่ะ

และมันช่างเหนื่อยล้า

ผมเป็นคนทำงานดึก ทำงานสุดสัปดาห์

และผมพบว่า ผมไม่มีเวลาพอสำหรับโครงการต่างๆ

ที่ผมอยากจะทำด้วยตัวเอง

และวันหนึ่งผมกำลังทำงาน และผมก็ได้ดู

สเตฟาน แซกไมสเตอร์ พูดใน TED

มันชื่อว่า "พลังของการหยุดพัก"

และเขาก็พูดเกี่ยวกับการที่ทุกๆเจ็ดปี

เขาจะหยุดทำงานพักหนึ่งปี เพื่อที่เขาจะได้

ทำโครงการสร้างสรรค์ต่างๆของเขา
และผมก็ได้รับแรงบันดาลใจในทันทีทันใด

และผมก็พูดว่า
"ฉันต้องทำมัน ฉันต้องหยุดพักหนึ่งปี

ฉันต้องใช้เวลาในการท่องเที่ยว
และใช้เวลากับครอบครัว

และเริ่มต้นความคิดสร้างสรรค์ของฉัน"

ซึ่ง โครงการแรกในนั้นก็ได้กลายมาเป็น

สิ่งที่ผมเรียกมันว่า "หนึ่งวินาที ทุกวัน"

หลักๆ คือผมบันทึกหนึ่งวินาทีของทุกวันของชีวิตผม

ในช่วงชีวิตที่เหลือของผมนี้

แล้วเรียงหนึ่งวินาทีเหล่านั้นตามลำดับเวลา

ให้ชิ้นส่วนเล็กๆของชีวิตผมกลายมาเป็นวีดีโอความยาวต่อเนื่องหนึ่งชิ้น

จนกระทั่ง ผมไม่สามารถบันทึกมันได้อีกต่อไป

จุดประสงค์ของโครงการนี้คือ หนึ่ง

ผมเกลียดที่ผมไม่สามารถจำสิ่งที่ผมทำในอดีตได้

มันมีสิ่งต่างๆเหล่านี้ที่ผมได้ทำลงไปในชีวิต

ที่ผมไม่สามารถนึกออกมาได้

ถ้าไม่มีใครสักคนพูดถึงมัน แล้วบางครั้งผมก็คิดว่า

"โอ้ ใช่ นั่นเป็นสิ่งที่ผมทำ"

และสิ่งที่ผมตระหนักได้ในช่วงต้นของโครงการนี้

คือการที่ ถ้าผมไม่ได้ทำอะไรน่าสนใจ

ผมอาจจะลืมที่จะบันทึกวีดีโอก็ได้

เพราะงั้น วันที่ผมลืมมันเป็นครั้งแรก มันทำให้ผมเจ็บปวดมาก

เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมอยากจะทำมากๆ

จากวินาทีที่ผมเข้าสู่วัย 30 ผมอยาก

ที่จะทำโครงการนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตลอดไป

และการพลาดหนึ่งวินาทีนั้นทำให้ผมตระหนักว่า

มันได้สร้างสิ่งนี้ขึ้นมาในหัวผม

ที่ซึ่งผมจะไม่มีทางลืมได้อีกต่อไป

เพราะงั้น ถ้าผมอยู่จนอายุ 80

ผมก็จะมีวิดีโอความยาวห้าชัวโมง

ที่บันทึกเรื่องราว 50 ปีของชีวิตผม

เมื่อผมอายุ 40 ผมก็จะมีวีดีโอความยามหนึ่งชั่วโมง

ที่บันทึกเรื่องราวในช่วงวัย 30 ของผม

สิ่งนี้ได้

กระตุ้นผมทุกวัน เมื่อผมตื่น

ในการลองและทำอะไรที่น่าสนใจในหนึ่งวันของผม

เอาล่ะ หนึ่งในสิ่งต่างๆที่ผมเจอก็คือ

ระหว่างที่วัน สัปดาห์ และเดือนผ่านไป

เวลาได้ค่อยๆเลือนราง

และหลอมรวมเข้าเป็นเนื้อเดียวกัน

และผมเกลียดมันเหลือเกิน

และการบันทึกภาพเหล่านี้เป็นหนทางในการกระตุ้นความทรงจำ

โครงการนี้สำหรับผมเป็นหนทาง

ที่ผมจะเชื่อมต่อช่องว่าง และจดจำทุกอย่างที่ผมได้ทำไป

ถึงจะเป็นแค่หนึ่งวินาทีแต่มันก็ทำให้ผมจดจำ

ทุกอย่างที่ผมทำในหนึ่งวันนั้น

มันยากนะ บางที การที่จะเลือกหนึ่งวินาทีนั้น

ในวันดีๆ ผมอาจจะมีสักสามหรือสี่วินาที

ที่ผมอยากจะเลือก

แต่ผมก็ต้องลดมันลงให้เหลือเพียงหนึ่งเท่านั้น

แต่ถึงจะลดมันลงเหลือเพียงหนึ่ง หนึ่งวินาทีนั้นก็ทำให้

ผมจดจำอีกสามวินาทีได้อยู่ดี

มันยังเป็นบางอย่างคล้ายการประท้วงด้วยนะ
การประท้วงส่วนตัว

ต่อวัฒนธรรมที่พวกเรามีอยู่ตอนนี้ ที่ผู้คน

อยู่ในคอนเสิร์ต ถือโทรศัพท์มือถือของพวกเขาเอาไว้

แล้วก็ทำการบันทึกตลอดคอนเสิร์ตนั้น
และนั่นก็ช่างกวนใจคุณเหลือเกิน

พวกเขาไม่แม้กระทั่งสนุกไปกับการแสดง

พวกเขาเอาแต่ดูคอนเสิร์ตผ่านทางมือถือของพวกเขา

ผมเกลียดสิ่งนั้น ผมยอมรับว่าเคยเป็นคนประเภทนั้นอยู่หน่อยๆ

ย้อนกลับไปเมื่อก่อน
แล้วผมก็ตัดสินใจว่า ทางที่ดีที่สุด

สำหรับผมที่จะเก็บภาพความทรงจำของชีวิตผม

และไม่กลายไปเป็นคนพวกนั้น
ก็คือ การบันทึกหนึ่งวินาที

ที่จะช่วยกระตุ้นความทรงจำ

"ใช่ คอนเสิร์ตมันน่าตื่นตามาก ผมชอบมันมากเลย

และมันก็แค่ใช้่เวลาหนึ่งวินาทีสั้นๆ

ผมได้เข้าร่วมการขับรถเที่ยว
เป็นเวลาสามเดือนในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา

มันเป็นอะไรที่ผมฝันอยากทำมาตลอดทั้งชีวิต

แค่ขับรถไปรอบๆสหรัฐฯและแคนาดา

และแค่มองหาว่าจะไปที่ไหนดีในวันต่อไป

และมันก็ค่อนข้างตื่นเต้นดี

จริงๆผมหมดตูดเลยนะ
ผมใช้เงินมากไปในการขับรถเที่ยวครั้งนี้

ใช้เงินเก็บที่ผมตั้งใจจะใช้ในการหยุดพักหนึ่งปี

เพราะงั้นผมเลยต้อง
ผมไปที่ซีแอตเติลและใช้เวลา

กับเพื่อนๆ ทำงานเจ๋งๆชิ้่นหนึ่ง

หนึ่งในเหตุผลที่ผมหยุดงานหนึ่งปี
ก็เพื่อใช้เวลากับครอบครัวของผม

แล้วเหตุการณ์ที่แสนเศร้านี้ก็เกิดขึ้น

พี่สะใภ้ของผม

อยู่ดีๆลำไส้ของเธอก็มีปัญหา

แล้วพวกเราก็พาเธอไปที่ห้องฉุกเฉิน

และเธอก็
เธอก็อยู่ในสภาพที่แย่มาก

พวกเราเกือบเสียเธอไปอยู่หลายครั้ง

และผมก็อยู่ตรงนั้นกับพี่ชายของผมทุกวัน

มันช่วยให้ผมตระหนักว่า
ยังมีสิ่งอื่นในระหว่างโคงรการนี้

ที่การบันทึกหนึ่งวินาทีในวันที่แย่มากๆ

นั้นเป็นเรื่องที่โคตรยาก

มันไม่เหมือน...
เรามักจะเอากล้องออกมาเวลาที่พวกเราทำอะไรเจ๋งๆ

หรือพวก "โอ้ ใช่เลย ปาร์ตี้นี้ ถ่ายรูปกัน"

แต่เรามักจะไม่ทำแบบนั้นเวลาที่พวกเรามีวันแย่ๆ

และสิ่งที่เลวร้ายกำลังเกิดขึ้น

และผมพบว่า จริงๆแล้วมันสำคัญมากๆ

ที่จะบันทึกแม้กระทั่งหนึ่งวินาทีของช่วงเวลาแย่ๆเหล่านั้น

มันช่วยให้คุณซาบซึ้งช่วงเวลาที่ดีได้จริงๆ

วันดีๆไม่ได้มีตลอด
เพราะงั้นเวลาที่คุณมีวันแย่ๆ

ผมคิดว่ามันสำคัญที่จะจำมัน

มากพอๆกับที่จะจำวันดีๆ

เอาล่ะ หนึ่งในสิ่งที่ผมทำก็คือ
ผมไม่ได้ใช้ฟิลเตอร์ใดๆ

ผมไม่ได้ใช้อะไรเลย ผมพยายามที่จะบันทึกช่วงเวลานั้น

ในแบบที่ผมเห็นมันด้วยตาของผมให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ผมเริ่มใช้กฎ มุมมองของบุคคลที่หนึ่ง

แรกทีเดียว
ผมคิดว่าผมมีวีดีโออยู่สองสามอันที่

คุณจะเห็นผมในนั้น แต่ผมตระหนักได้ว่า
นั่นไม่ใช่ทางที่ควรจะเป็นละ

ทางที่จะจดจำสิ่งที่ผมเห็นได้จริงๆ

คือการบันทึกมันอย่างที่ผมเห็นจริงๆ

ตอนนี้
สองสามอย่างที่ผมมีในหัวเกี่ยวกับโครงการนี้ก็คือ

มันจะไม่น่าสนใจหรือ ถ้าคนเป็นพันๆกำลังทำสิ่งนี้อยู่

ผมอายุอายุครบ 31 อาทิตย์ที่แล้ว
ซึ่งนั่นทำให้

ผมคิดว่ามันคงจะน่าสนใจดีที่จะได้เห็น

สิ่งที่ทุกคนทำภายใต้โครงการคล้ายๆกันนี้

ผมคิดว่าทุกคนคงจะตีความโครงการนี้แตกต่างกัน

ผมคิดว่าทุกคนคงจะได้ประโยชน์
จากการมีหนึ่งวินาทีที่จะจดจำในทุกๆวัน

โดยส่วนตัว ผมเหนื่อยหน่ายกับการลืม

และนี่เป็นสิ่งที่ง่ายมากๆที่จะทำ

ผมหมายความว่า
เราทุกคนมีกล้อง HD อยู่ในกระเป๋าตอนนี้

ส่วนใหญ่ในห้องนี้มีแหละ พนันได้เลย

และมันก็เป็นบางอย่างที่

ผมไม่อยากที่จะลืมอีกหนึ่งวันที่ผมได้ใช้ชีวิต

และนี่ก็เป็นวิธีการของผม

และผมก็คิดว่ามันจะน่าสนใจมากๆเช่นที่จะได้เห็นว่า

ถ้าคุณพิมพ์ลงไปในเว็บ

18 มิถุนายน 2018

และคุณได้เห็นชีวิตของผู้คนมากมาย

ในวันหนึ่งวันนั้นจากทั่วโลก

และไม่รู้สิ ผมคิดว่าโครงการนี้มีความเป็นไปได้มากมาย

และผมเชิญชวนทุกคน บันทึกชิ้นส่วนเล็กๆของชีวิตคุณในทุกวัน

เพื่อที่ว่าคุณจะได้ไม่ลืมว่า วันหนึ่งวันนั้น คุณได้มีชีวิตอยู่

ขอบคุณครับ

(เสียงปรบมือ)