Cesar Kuriyama: Elke dag één seconde

Er zijn zo veel kleine, mooie, grappige, tragische momenten in je leven -- hoe vergeet je ze nooit? Regisseur Cesar Kuriyama filmde elke dag één seconde om alle speciale momenten van zijn leven te verzamelen.

Ik ben een kunstenaar.

Ik woon in New York
en werk in de reclame

sinds ik van school kwam,

zo'n zeven, acht jaar nu.

Het was uitputtend.

Ik werkte vaak tot laat in de avond
en in het weekend.

Ik had nooit tijd voor alle projecten

waar ik zelf aan wilde werken.

Op een dag was ik aan het werk
en zag een presentatie

van Stefan Sagmeister op TED:

"De kracht van vrije tijd".

Hij vertelde dat hij elke zeven jaar

een jaar vrijaf nam

voor zijn eigen creatieve projecten.
Ik was gelijk geïnspireerd

en besloot ook een jaar vrijaf te nemen.

Ik wilde tijd nemen voor mijn familie,
om te reizen

en met mijn eigen creatieve ideeën beginnen.

Het eerste project werd uiteindelijk

iets wat ik "Elke Dag Eén Seconde" noem.

Elke dag neem ik
één seconde van mijn leven op

voor de rest van mijn leven.

Ik verzamel in chronologische volgorde

deze minuscule stukjes van mijn leven
in één enkele, onafgebroken video

totdat ik ze niet meer kan opnemen.

Mijn belangrijkste doel van dit project:

ik haat het te vergeten
wat ik in het verleden deed.

Zoveel dingen die ik deed,

kan ik me niet meer herinneren,

tenzij iemand het oprakelt.
Soms denk ik dan:

"Oh ja, dat is iets wat ik deed."

Ik realiseerde me al snel

dat als ik iets onbelangrijks deed,

ik waarschijnlijk zou vergeten
het op te nemen.

De eerste keer dat ik het vergat,
deed het me echt pijn.

Ik wilde het zo heel erg graag.

Vanaf mijn 30e wilde ik

voor altijd doorgaan met dit project.

Door die ene seconde te missen,

verankerde het zich in mijn hoofd,

waardoor ik het nooit meer vergat.

Mocht ik 80 jaar oud worden,

dan heb ik een vijf uur durende video

die 50 jaar van mijn leven omvat.

Wanneer ik 40 word,
heb ik een video van één uur

die alleen mijn 30-er jaren bevat.

Dit heeft me echt

aangezet om elke dag

iets interessants te proberen doen.

Ik heb het er moeilijk mee

als de dagen, weken en maanden voorbijgaan.

Het lijkt alsof de tijd begint te vervagen

en in elkaar overvloeit

en dat haatte ik.

Visualisatie is de manier
om je geheugen te stimuleren.

Je moet weten dat dit project voor mij
een manier is

om dat gat te dichten
en niets meer te vergeten.

Door die ene seconde

herinner ik me
al het andere wat ik die dag gedaan heb.

Soms is het moeilijk
om één seconde te kiezen.

Op een goede dag heb ik misschien
drie of vier seconden

die ik wil behouden,

maar dan breng ik het terug tot één.

Daardoor herinner ik mij ook de andere drie.

Daardoor herinner ik mij ook de andere drie.

Het is ook een beetje
een persoonlijk protest

tegen de gewoonte van mensen

om op concerten
met hun mobiele telefoons

het hele concert op te nemen.
Ze storen je.

Ze genieten niet eens van het optreden.

Ze bekijken het concert
via hun mobiele telefoon.

Ik haat dat,
maar vroeger deed ik dat ook.

Ik besloot dat de beste manier

om een visuele herinnering
van mijn leven vast te leggen

en anders te zijn,
één seconde opnemen was.

Daardoor kan ik herinneringen
terughalen van

een geweldig en fantastisch concert.

Het kost slecht één vluchtige seconde.

Ik reisde deze zomer drie maanden rond.

Hier droomde ik al mijn hele leven van:

zomaar rondrijden in de V.S. en Canada

en lukraak bedenken
waar ik de volgende dag zou gaan.

Het was nogal buitengewoon.

Uiteindelijk was ik door mijn geld heen.
Ik gaf teveel uit

van mijn spaarpot die ik had
om mijn jaar vrijaf te nemen.

Ik ging dus naar Seattle
en werkte een tijdje

samen met vrienden
aan een leuk project.

Ik wilde ook tijd doorbrengen
met mijn familie.

Er gebeurde iets zeer tragisch:

de darm van mijn schoonzus,
zat plotseling in de knoop.

de darm van mijn schoonzus,
zat plotseling in de knoop.

We brachten haar naar de spoedeisende hulp.

Ze was er erg aan toe.

We raakten haar een paar keer bijna kwijt.

Ik was daar iedere dag met mijn broer.

Het hielp me te realiseren

dat het opnemen van één seconde
op een zeer slechte dag

erg moeilijk is.

We hebben de neiging onze camera's te pakken
op bijzondere momenten.

Zoals een foto nemen op een feestje.

We doen het zelden
op een slechte dag

als er iets verschrikkelijks gebeurt.

Ik leerde dat het juist
heel, heel belangrijk is

om die ene seconde
van een erg slecht moment op te nemen.

Het helpt je om de goede tijden te waarderen.

Het is niet altijd een goede dag,

het is even belangrijk om
de slechte te onthouden,

het is even belangrijk om
de slechte te onthouden,

Ik gebruik geen filters,

ik probeer het moment op te nemen

zoveel mogelijk
zoals ik het met mijn eigen ogen zag.

Ik begon met een ik-perspectief.

In het begin heb ik volgens mij een paar filmpjes waar

je mij in ziet, maar ik begreep
dat dat niet de juiste manier was.

Om echt te herinneren wat ik zag,

nam ik het op zoals ik het ook echt zag.

Ik vroeg mij af of

het interessant zou zijn
als duizenden anderen dit ook deden?

Ik ben vorige week 31 geworden,
wat je daar ziet.

Ik denk dat het interessant zou zijn om te zien

wat anderen doen met zo'n project.

Iedereen zou het op zijn manier doen.

Iedereen zou gebaat zijn om elke dag
die éne seconde vast te leggen.

Ik heb genoeg van vergeten,

en dit is erg simpel om te doen.

We hebben nu allemaal HD camera's
in onze zakken --

de meeste mensen in deze zaal, durf ik te wedden.

Ik wil nooit meer een dag
uit mijn leven vergeten.

Ik wil nooit meer een dag
uit mijn leven vergeten.

Zo doe ik het.

Het zou ook erg interessant zijn om te zien,

als je gewoon op een website kon typen,

"18 juni 2018"

en je dan video's
van mensen hun leven zou zien

op die specifieke dag,
van over de hele wereld.

Ik denk dat dit project veel mogelijkheden heeft.

Ik moedig jullie allemaal aan om elke dag
een kleine flits van je leven op te nemen,

zodat je die dag nooit meer vergeet,
zo lang als je leeft.

Dankjewel.

(Applaus)