Σίζαρ Κουριγιάμα: Ένα δευτερόλεπτο την ημέρα

Η ζωή σας περιλαμβάνει πολλές μικρές, όμορφες, αστείες, τραγικές στιγμές -- πώς θα καταφέρετε να τις θυμάστε όλες; Ο σκηνοθέτης Σίζαρ Κουριγιάμα τραβάει κάθε μέρα βίντεο διάρκειας ενός δευτερολέπτου, στο πλαίσιο ενός συνεχούς έργου, προκειμένου να συλλέξει όλες τις ξεχωριστές στιγμές της ζωής του.

Λοιπόν, είμαι καλλιτέχνης.

Ζω στη Νέα Υόρκη, και εργάζομαι στο χώρο της διαφήμισης

από τότε που αποφοίτησα από το σχολείο,

κοινώς, εδώ και 7 με 8 χρόνια,

και ήταν εξαντλητικό.

Δούλευα συχνά εως πολύ αργά το βράδυ. Δούλευα πολλά σαββατοκύριακα,

και έτσι δεν είχα χρόνο για όλα εκείνα τα έργα

με τα οποία ήθελα να ασχοληθώ προσωπικά.

Και μία μέρα που ήμουν στη δουλειά παρακολούθησα μια ομιλία

του Στέφαν Σάγκμαϊστερ στο TED,

η οποία έφερε τον τίτλο "Η δύναμη του διαλείμματος,"

και στην οποία μίλησε για το γεγονός ότι κάθε επτά χρόνια,

έπαιρνε άδεια ενός έτους από τη δουλειά προκειμένου

να ασχοληθεί με δικά του δημιουργικά σχέδια, και αυτό με ενέπνευσε κατευθείαν,

και είπα αμέσως, "Αυτό πρέπει να κάνω.
Ένα διάλειμμα από τη δουλειά για ένα χρόνο.

Χρειάζομαι χρόνο για να ταξιδέψω και να ξοδέψω χρόνο με την οικογένειά μου.

και να δώσω ώθηση στις δικές μου δημιουργικές ιδέες."

Το πρώτο από αυτά τα έργα κατέληξε να είναι

κάτι το οποίο αποκαλώ "Ένα δευτερόλεπτο την ημέρα."

Βσικά καταγράφω ένα δευτερόλεπτο κάθε ημέρας της ζωής μου

για το υπόλοιπο της ζωής μου,

συντάσσοντας χρονολογικά αυτά τα δευτερόλεπτα

από την ζωή μου σε ένα ενιαίο συνεχές βίντεο

έως ότου δε θα είμαι πια σε θέση να το κάνω.

Ο σκοπός αυτού του σχεδίου είναι, πρώτον:

Εκνευρίζομαι όταν δε μπορώ να θυμηθώ κάτι που έκανα στο παρελθόν.

Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου

και τα οποία δε θυμάμαι καθόλου

εκτός κι αν κάποιος τα αναφέρει, και τότε σκέφτομαι,

"Πράγματι, το είχα κάνει αυτό."

Και κάτι το οποίο συνειδητοποίησα σχετικά νωρίς

ήταν πως αν δεν έκανα κάτι ενδιαφέρον,

θα ξέχναγα να το καταγράψω σε βίντεο.

Την ημέρα -- την πρώτη φορά που το ξέχασα,
στεναχωρήθηκα

επειδή ήταν κάτι το οποίο πραγματικά ήθελα --

από τη στιγμή που πάτησα τα 30, ήθελα

το έργο αυτό να συνεχιστεί για πάντα,

και χάνοντας εκείνο το ένα δευτερόλεπτο, συνειδητοποίησα,

ότι μου δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη

να μην το ξαναξεχάσω.

Επομένως, αν ζω στα 80 χρόνια μου,

θα έχω στη διάθεσή μου ένα βίντεο 5 ωρών,

το οποίο θα περιλαμβάνει στιγμές από 50 χρόνια της ζωής μου.

Όταν θα κλείσω τα 40, θα έχω ένα βίντεο μίας ώρας,

το οποίο θα περιλαμβάνει την 3η δεκαετία της ζωής μου.

Αυτό πραγματικά

έχει δώσει πνοή στην καθημερινότητά μου,
κάθε μέρα που ξυπνώ,

να προσπαθώ να κάνω κάτι ενδιαφέρον.

Βέβαια, ένα θέμα το οποίο με απασχολεί είναι ότι,

καθώς περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες,

ο χρόνος αρχίζει να θολώνει

και οι στιγμές να μπερδεύονται η μία μέσα στην άλλη

και με εκνεύριζε αυτό,

και η απεικόνιση ενεργοποιεί τη μνήμη.

Επομένως, το έργο αυτό με βοηθά

να γεφυρώσω αυτό το χάσμα και να θυμάμαι όλα όσα έχω κάνει.

Ακόμα και αυτό το ένα δευτερόλεπτο με βοηθά να θυμάμαι

οτιδήποτε άλλο έκανα εκείνη την ημέρα.

Είναι δύσκολο, ενίοτε, να επιλέξω το ένα δευτερόλεπτο της ημέρας.

Μια καλή μέρα ίσως να διαθέτει 3 ή 4 τέτοια δευτερόλεπτα

τα οποία θέλω να επιλέξω,

αλλά πρέπει να περιοριστώ στο ένα δευτερόλεπτο,

αλλά ακόμα και αυτή η διαδικασία περιορισμού στο ένα δευτερόλεπτο

με βοηθά να θυμάμαι και τα υπόλοιπα τρία δευτερόλεπτα.

Είναι ένα είδος προσωπικής διαμαρτυρίας,

ενάντια στην κουλτούρα που θέλει τους ανθρώπους

να βρίσκονται σε συναυλίες με τα κινητά στο χέρι

να καταγράφουν ολόκληρη τη συναυλία και να σε ενοχλούν.

Στην ουσία δεν απολαμβάνουν καν την παράσταση.

Παρακολουθούν τη συναυλία μέσα από το κινητό τους.

Με εκνευρίζει αυτό. Ομολογώ πως και εγώ το έκανα αυτό,

παλιότερα, και αποφάσισα πως ο καλύτερος τρόπος

να εξακολουθώ να κρατώ ζωντανή την εικόνα μιας ανάμνησης

και να μην είμαι έτσι, είναι να καταγραφώ εκείνο το ένα δευτερόλεπτο

το οποίο στην ουσία θα ενεργοποιήσει εκείνη την ανάμνηση,

"Ναι, ήταν τέλεια εκείνη η συναυλία. Μου άρεσε πάρα πολύ."

Ένα πολύ σύντομο δευτερόλεπτο αρκεί.

Φέτος το καλοκαίρι ταξίδεψα με το αυτοκίνητο για 3 μήνες.

Ήταν κάτι το οποίο ήθελα πάντοτε να κάνω,

να διασχίσω με το αυτοκίνητο Η.Π.Α. και Καναδά

και κάθε μέρα να αποφασίζω την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω την επόμενη,

και ήταν εξαιρετικό.

Ξέμεινα για να σας πω την αλήθεια, ξόδεψα πολλά λεφτά στο ταξίδι

από τις αποταμιεύσεις που είχα συγκεντρώσει
για το χρόνο που δε θα δούλευα,

και χρειάστηκε να πάω στο Σιάτλ και ξόδεψα λίγο χρόνο

με φίλους που δουλεύουν ένα πολύ καλοφτιαγμένο έργο.

Ένα λόγος που πήρα άδεια για ένα χρόνο ήταν για να ξοδέψω περισσότερο χρόνο για την οικογένειά μου,

και συνέβη κάτι πολύ τραγικό,

στην κουνιάδα μου,

παρουσιάστηκε πρόβλημα στο έντερο,

και την πήγαμε στα Επείγοντα,

και ήταν σε πολύ κακή κατάσταση.

Κινδύνεψε να πεθάνει μια - δυο φορές,

και ήμουν εκεί με τον αδερφό μου κάθε μέρα.

Με βοήθησε όμως να συνειδητοποιήσω στη διάρκεια του έργου αυτού,

πως το να καταγράψεις ένα δευτερόλεπτο μιας πολύ κακής μέρας

είναι πολύ δύσκολο.

Συνήθως χρησιμοποιούμε την κάμερα όταν κάνουμε κάτι εκπληκτικό.

Λέμε: "Τέλειο πάρτυ, ας τραβήξω μια φωτογραφία."

Σπανίως όμως το κάνουμε αυτό
όταν η μέρα είναι κακή,

και κάτι φρικτό συμβαίνει.

Και συνειδητοποίησα πως είναι πολύ σημαντικό

να καταγράψεις έστω κι ένα μόνο δευτερόλεπτο
μιας πολύ κακής στιγμής.

Έτσι εκτιμάς περισσότερο τις καλές στιγμές.

Δεν είναι όλες οι μέρες καλές, επομένως, όταν η μέρα είναι κακή,

νομίζω είναι σημαντικό να τη θυμάσαι,

όσο σημαντικό είναι να θυμάσαι τις [καλές] μέρες.

Εγώ κάνω το εξής, δεν χρησιμοποιώ κανένα φίλτρο

απλώς προσπαθώ να "πιάσω" τη στιγμή

όσο γίνεται ακριβέστερα, όπως τη βίωσα με τα ίδια μου τα μάτια.

Έθεσα τον κανόνα της προοπτικής του πρώτου προσώπου.

Στην αρχή, σε κάποια βίντεο

ήμουν κι εγώ στο πλάνο, αλλά κατέληξα πως αυτό ήταν λάθος.

Ο καλύτερος τρόπος
για να θυμάμαι αυτό που είδα

είναι να βιντεοσκοπώ αυτό το οποίο είδα, όπως το είδα.

Έχω σκεφτεί το εξής για το έργο αυτό:

Δε θα ήταν ενδιαφέρον, αν χιλιάδες άνθρωποι έκαναν το ίδιο;

Έκλεισα τα 31 την προηγούμενη εβδομάδα, και το βιντεοσκόπησα.

Νομίζω πως θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε

τι θα έκαναν κι άλλοι με ένα τέτοιο έργο.

Νομίζω πως ο καθένας θα το ερμήνευε διαφορετικά.

Νομίζω πως για τον καθένα θα ήταν χρήσιμο να θυμάται ένα δευτερόλεπτο κάθε μέρας.

Εγώ πάντως έχω βαρεθεί να ξεχνώ,

και η μέθοδος αυτή είναι πολύ εύκολη.

Τώρα όλοι έχουμε κάμερες Υψηλής Ευκρίνειας στις τσέπες μας --

οι περισσότεροι εδώ μέσα, πάω στοίχημα --

και αυτό είναι κάτι το οποίο --

Δε θέλω να ξεχάσω καμία άλλη μέρα της ζωής μου,

και αυτός είναι ο τρόπος να το διασφαλίσω,

και θα ήταν πολύ ενδιαφέρον

να γράψει κάποιος σε μια ιστοσελίδα,

"18 Ιουνίου 2018,"

και να φαίνονται στιγμιότυπα από τις ζωές των ανθρώπων

εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα ανά τον κόσμο.

Νομίζω πως το έργο αυτό έχει πολλές δυνατότητες

και σας ενθαρρύνω όλους να καταγράψετε ένα ψήγμα της ζωής σας κάθε μέρα,

ώστε να μην ξεχάσετε πως εκείνη τη μέρα τη ζήσατε.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)