JP Rangaswami: Bilgi besindir

Bilgiyi nasıl tüketiriz? TED@SXSWi konuşmasında teknoloji uzmanı JP Rangaswami bilgiyle olan ilişkimize yön veriyor ve şaşırtıcı ve net bir çıkarımda bulunuyor: bilgiye besin gözüyle bakıyoruz.

Yemekleri seviyorum.

Bilgilenmeyi de seviyorum.

Çocuklarım bana her zaman

bu tutkularımdan birinin diğerinden daha baskın olduğunu söyler.

(Kahkahalar)

Ama önümüzdeki sekiz dakika boyunca benim yapmak istediğim şey

size bu tutkuların nasıl oluştuğunu ve

hayatımın hangi noktasında kesiştiğinin

macerasını anlatmak.

Size bugün vermek isteğim fikir

bilgiye besinlere baktığınız gözle bakarsanız

hayatınızda nelerin değişeceği.

Ben Kalküta'da --

babam ve dedem gazeteci olup

İngilizce dergiler

çıkarmaya başlamadan önce doğdum.

Bu bir aile şirketiydi.

Ve bu sebeple

her yerinde kitaplar olan bir evde büyüdüm.

Kitaplar gerçekten evin her yerindeydi.

Aslında orası Kalküta'da bir dükkandı,

ama orası kitapları sevdiğimiz yerdi.

Gerçek şu ki, şu anda 38.000 kitabım var ve

hiçbiri belirli bir türe ait değil.

Her yerde kitap olan bir yerde büyümek ve

insanlarla o kitaplar hakkında konuşmak,

az buz bir okumuşluk değildi.

18 yaşıma geldiğimde kitaplara derin bir tutku duyuyordum.

Ancak, kitaplar tek tutkum değildi.

Ben, Bengal'de büyüyen bir

Güney Hindistanlı'yım.

Bengal'le ilgili iki şey vardır:

leziz yemeklerini ve

tatlılarını severler.

Yani ben büyürken,

aynı zamanda yiyeceklere de tutku besledim.

Gençliğimi 60'ların sonu, 70'lerin başında yaşadığımdan,

başka tutkularım da vardı,

ancak bu iki tutkumdu beni farklılaştıran.

(Kahkahalar)

Hayat harikaydı.

Her şey yolundaydı,

taa ki 26 yaşındayken gittiğim,

"Short Circuit" filmini izleyene kadar.

Anlaşılan bazılarınız filmi izlemiş.

Şu an film yeniden çekiliyor ve

gelecek sene gösterime girecek.

Film, kısa devre yaptıktan sonra bilinç kazanan

bir deney robotunu konu alıyor.

Ve bu robot çalışırken devamlı "Beni besle, beni besle" diyordu.

Ve birden farkettim ki bir robot için

yemek de, bilgi de

aynı şeylerdi.

Enerjiyi belli şekil ve formda alıyordu,

bilgiyi belli şekil ve formda alıyordu.

Şöyle düşündüm,

acaba enerji ve bilgi beni besleyen

iki temel şey olsaydı

nasıl olurdu?

Yani, yiyecek ve bilgi benzer şekilde ve formda olsaydı.

O zamanlar bir araştırma yapmaya başladım ve bu 25 yıllık bir yolculuğa dönüştü,

ve insanoğlunun bir primatken

o zamanki boyutlarına göre

midesinin şimdikinden çok daha küçük

beyninin ise daha büyük

olduğunu öğrendim.

Araştırmamı daha da derinleştirdikçe,

pahalı doku hipotezi denilen

bir şeyi keşfettim.

Yani bir primatın verilen beden kütlesi için

metabolik hızı durağandı.

Değişen, kullanılabilen dokuların dengesiydi.

Ve insan vücudunun en pahalı dokularından ikisi

sinir dokuları ve sindirim dokularıdır.

Ortaya çıkan şu oldu: insanlar 1995 yıllarında

şaşırtıcı sonuçlara ulaşan bir hipotez ortaya attılar.

Bu hanımın adı Leslie Eiello.

Araştırmalar, birini diğerine tercih etmeniz gerektiğini söylüyordu.

Belli bir vücut kitlesi için daha büyük bir beyninizin olmasını istiyorsanız,

daha küçük bir mideyle yaşamanız gerekiyor.

İşte o anda şunu diyebildim:

Tamam, bu ikisi birbiriyle bağlantılı.

Bilgi üretimine yiyeceklerinki gibi bakmaya başladım

ve "Yani biz bilgi avcı-toplayıcılarıydık." dedim.

Daha sonra bilgi çiftçileri ve üreticilerine dönüştük.

Tüm bunlar, bu günlerde fikri mülkiyet savaşlarında

gördüklerimizi gerçekten açıklıyor mu?

Çünkü eskiden avcı-toplayıcı olanlar

özgürce gidip istediklerinde bilgiyi almak istiyorlardı

ve bilgiyi yetiştirme işinde olanlar

çevresine çitler çekmek,

sahiplik, zenginlik ve mülkiyet elde etme peşindelerdi.

Yani bu işin içinde her zaman bir gerginlik vardı.

Ve yetiştiricilikte gördüğüm her şey

yemek peşindekiler arasında büyük savaşlar olduğunu anlattı,

yetiştiriciler ve avcı-toplayıcılar arasında.

Burada olan da bu.

Hazırlığa başladığımda, aynı şey geçerliydi

ancak, iki farklı görüş vardı.

Bir taraf, bilgiyi damıtarak

değerli kısmını ayırıp servis etmek gerek diyordu,

ötekisi, "Hayır, hayır mayalamak gerek"

diyenlerden oluşuyordu.

Hepsini bir araya getirip karıştırırsınız

ve böylece değeri ortaya çıkar.

Aynı şey bilgi için de geçerlidir.

Ve işler tüketim aşamasında eğlenceli olmaya başlıyor.

Çünkü o zaman görmeye başladım ki

insanlar bunu çok çeşitli yollarla tüketiyorlar.

Çiğ malzemeler olarak alıyorlar.

Kendiniz mi pişirirsiniz? Size servis edilsin mi isteriniz?

Bir lokantaya mı gidersiniz?

Aynı şey bilginin tüketimi için de geçerli.

Benzerlikler deli gibi artıyordu --

bilginin de son kullanma tarihi vardı,

uygun tarihte tüketilmeyen bilgiler yanlış kullanılıyordu

ve bu piyasalarda ya da şirket değerlerinde

yan etkilere sebep olabilirdi.

Ve artık bu konuya tamamen kapılmıştım.

Bu sürecin içinde 23 yılım geçmişti.

Kendimi gerçekle kurgu arasında

bir kombinasyonun parçasıymışım gibi görmeye başladım,

belgesel-film, sahte-belgesel ya da adı her neyse.

Bilginin, ilişkili olduğu gerçekliğin

yüzdesine sahip olduğu bir seviyeye ulaşabilecek miyiz?

Bilgiyi içerdiği gerçeklik yüzdesiyle etiketlemeye başlar mıyız?

Dile getirdiğimiz bilginin kaynağı kuruduğunda

neler olacağını düşünmeye başlayacak mıyız?

İşte bu beni tüm bunların son noktasına getirdi.

Clay Shirky bir zamanlar aşırı bilgi yüklemesi diye bir şeyin olmadığını söylemişti,

sadece filtreleme arızası vardı.

Ben de size söylüyorum,

besin bakış açısıyla baktığımızda bilgi

bir üretim meselesi değildir, aşırı besin yüklemesinden asla bahsedilmez.

Asıl olarak, bu bir tüketim meselesidir.

Ve biz bilgiyle baş edebilmek için fakültelerimiz olsun diye,

etiketleme işi sorumluluklarıyla yerine getirilsin diye

kendi içimizde nasıl diyet yapabileceğimizi,

nasıl egzersiz yapabileceğimizi düşünmeye başlamalıyız.

Aslında "Beni Şişmanlat"ı gördüğümde, şunu düşünmüştüm:

Bir kimse 31 gün boyunca

kesintisiz Fox Haberleri izleseydi ne olurdu?

(Kahkahalar)

Bununla çalışabilmeye zaman olur muydu?

Yani, hastalıklar ve toksinlere maruz kalabileceğinizi,

dengeli beslenmeniz gerektiğini anlıyorsunuz

ve bu açıdan görmeye başladığınızda,

bilgi üretimi, bilginin hazırlanması gibi

bilgi tüketimi bakımından yaptığınız herşeye

besinlere baktığınız gibi bakıyorsunuz.

Bel çevremi inceltmeye pek yaramamış olabilir

çünkü her iki tarafa da çalışmayı seviyorum.

Ancak, sizden şu soruyla ayrılmak istiyorum:

Eğer tükettiğiniz bilgiye

yiyeceklere baktığınız gözle baksaydınız,

şimdikinden farklı ne yapardınız?

Zaman ayırdığınız için çok teşekkür ederim.

(Alkışlar)