Τζέι Πι Ρανγκασβάμι: Η πληροφορία είναι τροφή

Πώς καταναλώνουμε δεδομένα; Στο TED@SXSWi, ο τεχνολόγος Τζέι Πι Ρανγκασβάμι μιλά για τη σχέση μας με την πληροφορία και εκπλήσσει με την διορατική ματιά του: την χρησιμοποιούμε σαν τροφή.

Αγαπώ το φαγητό.

Και αγαπώ την πληροφορία.

Τα παιδιά μου συνήθως μου λένε

πως το ένα πάθος φαίνεται περισσότερο από το άλλο.

(Γέλια)

Αυτό που θέλω να κάνω στα επόμενα οκτώ περίπου λεπτά

είναι να σας εξηγήσω πώς αυτά τα πάθη αναπτύχθηκαν,

σε ποιο σημείο της ζωής μου ενώθηκαν,

το ταξίδι στη γνώση που ξεκίνησε σε εκείνο το σημείο.

Μία ιδέα που θέλω να σας μείνει σήμερα

είναι τι θα άλλαζε στη ζωή σας

αν βλέπατε την πληροφορία όπως βλέπετε την τροφή;

Γεννήθηκα στην Καλκούτα

σε μία οικογένεια όπου ο πατέρας και ο παππούς μου

ήταν δημοσιογράφοι,

και έγραφαν περιοδικά στην Αγγλική γλώσσα.

Αυτή ήταν η οικογενειακή επιχείρηση.

Σαν αποτέλεσμα,

μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο από βιβλία.

Και το εννοώ πως το σπίτι ήταν γεμάτο βιβλία.

Εδώ βλέπετε ένα κατάστημα στην Καλκούτα,

είναι ένας τόπος όπου μας αρέσουν τα βιβλία μας.

Και μάλιστα, έχω 38.000 τώρα

και κανένα Kindle.

Μεγαλώνοντας όμως ανάμεσα σε τόσα βιβλία,

με ανθρώπους που μπορούσα να μιλήσω για αυτά τα βιβλία,

δεν πρόκειται για κάτι που έμαθα επιφανειακά.

Στα 18 μου χρόνια, είχα ήδη πάθος για τα βιβλία.

Δεν ήταν το μοναδικό πάθος που είχα.

Ήμουν από την Νότια Ινδία

και μεγάλωσα στη Βεγγάλη.

Δύο πράγματα για την Βεγγάλη:

τους αρέσουν τα νόστιμα φαγητά τους

και τα γλυκά τους.

Έτσι, όταν μεγάλωσα,

είχα επίσης και ένα πάθος για το φαγητό.

Μεγάλωνα στα τέλη του '60 και στις αρχές του '70,

και με ενδιέφεραν και άλλα πάθη

αλλά αυτά τα δύο ήταν που με διαφοροποίησαν.

(Γέλια)

Και η ζωή ήταν υπέροχη.

Όλα ήταν καλά,

μέχρι περίπου όταν έφτασα στα 26,

και πήγα να δω την ταινία 'Και τα ρομπότ τρελάθηκαν'.

Μερικοί την έχετε δει.

Και απ' ό,τι φαίνεται γυρίζεται ξανά

και θα βγει στις αίθουσες του χρόνου.

Είναι η ιστορία ενός πειραματικού ρομπότ

που από μία ηλεκτροπληξία ζωντανεύει.

Και καθώς έτρεχε, έλεγε «Δώσε μου δεδομένα, δώσε μου δεδομένα.»

Και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως για ένα ρομπότ

η πληροφορία καθώς και η τροφή

είναι το ίδιο πράγμα.

Η ενέργεια ερχόταν σε κάποια μορφή ή σχήμα,

η πληροφορία ερχόταν σε κάποια μορφή ή σχήμα.

Και ξεκίνησα να σκέφτομαι,

ν' αναρωτιέμαι πώς θα ήταν

αν ξεκινούσα να φαντάζομαι τον εαυτό μου,

αν η ενέργεια και η πληροφορία ήταν οι δύο εισερχόμενες πηγές μου

αν το φαγητό και η ενέργεια είχαν παρόμοια μορφή ή σχήμα.

Ξεκίνησα τότε να κάνω κάποιες έρευνες και αυτό ήταν το ταξίδι 25 ετών,

όπου ξεκίνησα να ανακαλύπτω

πως τα ανθρώπινα όντα, ως πρωτεύοντα

έχουν πολύ μικρότερα στομάχια

από αυτά που θα αναλογούσαν στο βάρος του σώματός τους

και πολύ μεγαλύτερους εγκεφάλους.

Και καθώς το ερευνούσα αυτό ακόμη περισσότερο,

έφτασα σε ένα σημείο όπου ανακάλυψα κάτι

που ονομάζεται Υπόθεση του Ακριβού Ιστού.

Ότι δηλαδή για συγκεκριμένη σωματική μάζα ενός πρωτεύοντος

ο ρυθμός μεταβολισμού ήταν σταθερός.

Αυτό που άλλαζε ήταν η ισορροπία των διαθέσιμων ιστών.

Και δύο από του πιο ακριβούς ιστούς στο ανθρώπινο σώμα

είναι ο νευρικός ιστός και ο πεπτικός ιστός.

Με βάση αυτό, οι άνθρωποι είχαν φτάσει στην υπόθεση

που προφανώς συνοδευόταν από κάποια καταπληκτικά αποτελέσματα από το 1995 περίπου.

Πρόκειται για μια κυρία με το όνομα Λέσλι Αϊέλο.

Στις εργασίες της εποχής υποστήριζαν πως το ένα επηρεάζει το άλλο.

Αν θέλετε μεγάλο εγκέφαλο για συγκεκριμένη σωματική μάζα

θα έπρεπε να ζείτε με μικρότερο έντερο.

Αυτό με οδήγησε

να πω, εντάξει, αυτά τα δύο συνδέονται.

Είδα λοιπόν την καλλιέργεια πληροφορίας σαν να ήταν τροφή

και κατέληξα πως είμαστε κυνηγοί πληροφορίας.

Στη συνέχεια γίναμε καλλιεργητές και εκτροφείς πληροφοριών.

Εξηγεί όμως αυτό πραγματικά αυτό που βλέπουμε

στις σημερινές μάχες για την πνευματική ιδιοκτησία;

Γιατί οι άνθρωποι που ήταν κυνηγοί τροφής αρχικά

ήθελαν να είναι ελεύθεροι να τριγυρνούν και να επιλέγουν τις πληροφορίες όπως ήθελαν,

και όσοι καλλιεργούσαν επαγγελματικά πληροφορίες

ήθελαν να τις περιφρουρήσουν,

να δημιουργήσουν ιδιοκτησίες και πλούτο και δομές και κανονισμούς.

Και θα υπήρχε πάντα μία ένταση εκεί.

Και όλα όσα είδα στην καλλιέργεια

ήταν μεγάλοι καυγάδες μεταξύ των καλοφαγάδων,

μεταξύ καλλιεργητών και κυνηγών τροφής.

Αυτό συμβαίνει κι εδώ.

Όταν προχώρησα στην προετοιμασία, συνέχισε να ισχύει το ίδιο,

μόνο που υπήρχαν δύο σχολές.

Μερικοί έλεγαν πως μπορείς να αποστάξεις την πληροφορία,

εξάγοντας νέα αξία, διαχωρίζοντας και σερβίροντας την.

Μία άλλη ομάδα αντίθετα

έλεγε όχι, δεν μπορεί να ζυμωθεί.

Τα συγκεντρώνετε και τα πολτοποιείτε όλα

και έτσι προκύπτει η αξία.

Το ίδιο ισχύει και για τις πληροφορίες.

Άρχισε όμως να γίνεται πολύ διασκεδαστικό στην κατανάλωση.

Αυτό που άρχισα να βλέπω τότε είναι

πως υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι που μπορεί να καταναλωθεί.

Το αγοράζεις από το κατάστημα σαν ωμό συστατικό.

Το μαγειρεύεις; Σου το σερβίρουν;

Πηγαίνεις σε εστιατόριο;

Τα ίδια ίσχυαν και κάθε φορά που σκεφτόμουν πληροφορίες.

Οι αναλογίες άρχισαν να γίνονται τρελές --

πως οι πληροφορίες είχαν ημερομηνία λήξης,

πως οι άνθρωποι δεν χειρίστηκαν σωστά ληγμένες πληροφορίες

κάτι που θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στο χρηματιστήριο,

σε εταιρικές αξίες, κλπ.

Και έτσι κόλλησα.

Και βρίσκομαι σε αυτή τη διαδικασία για 23 χρόνια.

Και άρχισα να σκέφτομαι τον εαυτό μου

όπως όταν αναμιγνύουμε τα γεγονότα και την φαντασία,

δραματοποιημένα ντοκιμαντέρ ή όπως θέλετε να το πείτε.

Θα φτάσουμε ποτέ στο σημείο όπου

η πληροφορία θα εμπεριέχει ένα ποσοστό γεγονότων;

Που θα ονοματίζουμε τις πληροφορίες ανάλογα με το ποσοστό γεγονότων;

Θα αρχίσουμε να ασχολούμαστε με το τί συμβαίνει

όταν διακόπτεται η πηγή πληροφόρησης, σαν πείνα;

Κάτι που μας οδηγεί στο τελευταίο στοιχείο.

Ο Κλέι Σίρκι είπε κάποτε πως δεν υπάρχει υπερδοσολογία πληροφορίας

παρά μόνο χαλασμένα φίλτρα.

Σας λέω πως η πληροφορία,

αν την δούμε σας τροφή,

δεν είναι ποτέ θέμα παραγωγής· δεν υφίσταται υπερφόρτωση τροφής.

Ουσιαστικά πρόκειται για θέμα κατανάλωσης.

Και πρέπει να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε

πώς θα δημιουργήσουμε δίαιτες μέσα μας, ασκήσεις μέσα μας,

ώστε να αποκτήσουμε τις ικανότητες να αντιμετωπίσουμε τις πληροφορίες,

να έχουμε την κατηγοριοποίηση για να το κάνουμε υπεύθυνα.

Όταν είδα το "Supersize Me", άρχισα να σκέφτομαι,

τι θα γινόταν

αν κάποιος έβλεπε για 31 μέρες ασταμάτητα ειδήσεις;

(Γέλια)

Θα είχε τον χρόνο να τις επεξεργαστεί;

Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε λοιπόν

ότι μπορεί να έχουμε αρρώστιες, τοξίνες, ανάγκη για ισορροπημένη δίαιτα,

και όταν αρχίσεις να ψάχνεις, από εκείνο το σημείο,

ό,τι έχω κάνει από πλευράς κατανάλωσης πληροφοριών,

η παραγωγή πληροφορίας, η προετοιμασία πληροφορίας,

τα κοιτάω από την πλευρά της τροφής.

Δεν βοήθησε πολύ την περιφέρεια της μέσης μου

γιατί εξασκούμαι και στις δύο κατηγορίες.

Αλλά θα ήθελα να σας αφήσω με ένα ερώτημα:

Αν ξεκινούσατε να σκεφτείτε όλες τις πληροφορίες που καταναλώνετε

με τον τρόπο που σκέφτεστε για το φαγητό,

τι θα κάνατε διαφορετικά;

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.

(Χειροκρότημα)