Jak wygląda proces mianowania sędziów Sądu Najwyższego USA? - Peter Paccone

Cała lekcja: http://ed.ted.com/lessons/how-do-us-supreme-court-justices-get-appointed-peter-paccone

Jest taka praca, która daje władzę, pieniądze, prestiż i prawie 100% gwarancję stałego zatrudnienia. I jest tylko jeden sposób, aby ją dostać: nominacja do Sądu Najwyższego USA. Jak dostąpić zaszczytu bycia sędzią Sądu Najwyższego? Peter Paccone przedstawia trudną drogę do miejsca na najwyższej ławie w państwie.

Lekcja: Peter Paccone, animacja: Globizco.

Jest taka praca, która daje
władzę, pieniądze, prestiż

oraz gwarantowany stały etat.

I jest tylko jeden sposób, żeby ją dostać,

nominacja do Sądu Najwyższego USA.

Jeśli chce się zostać
sędzią Sądu Najwyższego,

najwyższego sądu federalnego USA,

potrzebne są trzy rzeczy.

Nominacja prezydenta USA,

zatwierdzenie nominacji przez Senat

i w końcu akt podpisany przez prezydenta.

Ponieważ konstytucja nie określa warunków,

innymi słowy wiek, wykształcenie, zawód,

a nawet sposób uzyskania obywatelstwa
nie podlegają żadnym wymogom,

prezydent może nominować
na urząd dowolną osobę.

Dotychczas sześciu sędziów
było naturalizowanych,

conajmniej jeden
nie skończył szkoły średniej,

inny dołączył do składu,
mając zaledwie 32 lata.

Większość prezydentów nominuje
kandydatów z podobną wizją polityki,

więc prezydent o poglądach liberalnych

zwykle nominuje liberałów.

Oczywiście nie zawsze da się
przewidzieć poglądy sędziego.

Prezydent Eisenhower, republikanin,

mianując prezesem Sądu
Najwyższego Earla Warrena

oczekiwał orzeczeń konserwatywnych.

Jednak postanowienia Warrena
zapisały się jako najbardziej liberalne

w całej historii Sądu Najwyższego.

Po latach Eisenhower
skomentował tę nominację

jako "najdurniejszy błąd" swojego życia.

Uwzględnia się też wiele innych czynników,

w tym doświadczenie, prywatne powiązania,
przynależność etniczną czy płeć.

Kandydatów prześwietla się zarówno

pod kątem zeznań podatkowych,
jak i płacenia pomocy domowej.

Po rozmowie prezydenta z kandydatem

i oficjalnym ogłoszeniu nominacji

senat tradycyjnie poddaje
nominację przesłuchaniom

w senackiej komisji ds. sądownictwa.

Jeśli wybór jest kontrowersyjny,

może to potrwać wiele dni.

Od rządów Nixona przesłuchania
trwają przeciętnie 60 dni.

Kandydat odpowiada na pytania
o ewentualne zatargi z prawem

i o stosunek do kluczowych kwestii,
który pokaże, jak będzie głosować.

Od niedawna komisja próbuje

wygrzebać wszelkie ciemne
sprawki i grzeszki przeszłości.

Komisja senacka przedstawia
nominację pełnemu senatowi

z pozytywną lub negatywną opinią komisji,

zależnie od opcji politycznej,
albo sporządza raport bez rekomendacji.

Odrzucenie kandydatury
zdarza się, gdy większość senatu

wywodzi się z innej partii
politycznej niż prezydent.

Senat zatwierdza nominację
zwykłą większością głosów,

a przy równym rozkładzie głosów,
głos decydujący ma wiceprezydent.

Mając zgodę senatu,

prezydent podpisuje formalną nominację

umożliwiającą kandydatowi
podjęcie kroków prowadzących

do zaprzysiężenia
konstytucyjnego i sędziowskiego,

Tym samym uroczyście

przysięga wymierzać sprawiedliwość
bez względu na to, kogo dotyczy,

postępować sprawiedliwie
wobec biednych i bogatych,

oraz sumiennie i bezstronnie
wywiązywać się z obowiązków

sędziego Sądu Najwyższego USA.

Jest to posada na całe życie,

wyjąwszy rezygnację, emeryturę
lub usunięcie z urzędu przez impeachment.

Ze 112 sędziów na tym stanowisku

ani jeden nie został usunięty z urzędu
w wyniku procedury impeachmentu.

Do sędziów SN należy obrona
podstawowych praw Amerykanów

bez względu na partię rządzącą.

Jest to ogromna odpowiedzialność,

więc i oczekiwania wobec sędziego
Sądu Najwyższego są wysokie.

Według Irvinga R. Kaufmana ma być

"wzorem cnót wszelkich,

tytanem intelektualnym

i czarodziejem administracji".

Nie każdy członek Sądu Najwyższego
okaże się wzorem sprawiedliwego.

Jednak każdy pozostawia
po sobie orzeczenia i uzasadnienia,

które dyskusji i analizie
poddają sędziowie ostateczni:

czas i historia.