Öğretmenlere büyü nasıl yaratılır öğretmek

Rap şovlarının, berberlerin ve pazar günü ibadetlerinin ortak yönleri nelerdir? Christopher Emdin tüm bunlarda dikkatleri toplamanın ve örğetebilmenin gizli bir büyüsü olduğunu ve bunun sıklıkla öğretmenlere öğretmediğimiz bir beceri olduğunu söylüyor. Bu bilim savunucusu (ve GZA ile çalışan Bilim Dahileri B.A.T.T.L.E.S.'tan Wu-Tang Clan) sınıfları hayata döndürecek bir görüş sunuyor.

Şu an

bir yerlerde gelecek vadeden bir öğretmen var.

Hayatta olmayan bir eğitim profesörü tarafından geliştirilmiş

fi tarihinden kalma bir tür eğitim teorisi üzerine kurulu

60 sayfalık bir yazı üzerinde çalışan bir öğretmen.

Uğraştığı bu işin

eğitimci olmak gibi,

hayatları değiştirmek ve çevreye büyü saçmak gibi

hayatında yapmak istedikleri ile ne alakası olduğunu

düşünüp duruyor.

Şu an bir yerlerde gelecek vadeden bir öğretmen var

bir eğitim fakültesinde

bir profesörün "olaya dahil etmek" hakkında

hem de mümkün olan en itici şekilde

nutuk çekmesini izliyor.

Şu an

evinde oturan bir stajyer öğretmen var.

Ders planları arasında kaybolup gitmiş,

prosedürleri anlamaya çalışan,

öğrencilere nasıl düzgün bir şekilde not vereceğini anlamaya çalışan,

aynı zamanda da kendine

tekrar tekrar şunu söyleyip duruyor:

"Haziran'a kadar gülümseme".

Çünkü ona eğitim yıllarında

öğretilen buydu.

Şu an, anne ve babasını

gerçekten çok hasta olduğu için

yarın okula gidemeyeceğine

inandırmanın bir yolunu bulmaya çalışan

bir öğrenci var bir yerlerde.

Diğer yandan, şu an

bilgiyi paylaşan

muhteşem öğretmenler var.

O kadar güzel bir şekilde paylaşılan bilgiler ki

öğrenciler sıralarının ucunda oturup

bu kişinin yüzünden bir ter damlası aksın da

bütün bu bilgiyi bez gibi emebilsinler

diye bekliyorlar.

Ayrıca şu an bir kişi daha var.

bütün seyircilerin dikkatini kendine kitlemiş,

dinleyen insanların

daha önce hiç hayal etmediği

ya da görmediği

ama yaptığı anlatım çok ikna edici olduğu için

gözlerini yeterince sıkı kapatırlarsa

o dünyayı hayal edebilecekleri bir biçimde

dünya hakkında güçlü bir betimleme yapan bir kişi var.

Şu an, seyircilere ellerini havaya kaldırmalarını söyleyebilecek

ve "ellerinizi aşağı indirin"

diyene kadar o insanları öyle tutabilecek

bir kişi var.

Şu an...

Peki şimdi insanlar diyecek ki,

"Pekala Chris, sen şimdi

hem berbat bir eğitimden geçmiş kişileri tanımlıyorsun

hem de bir takım güçlü eğitimcileri tanımlıyorsun.

Eğer eğitim dünyası

ya da bilhassa mahalli eğitim hakkında düşünüyorsan,

bu kişiler birbirlerini sıfırlayacaklar

ve bizim için de bir sıkıntı kalmayacak".

Gerçek şu ki, tanımını yaptığım bu insanlar,

usta öğretmenler,

usta betimlemeciler,

usta hikayeciler gibi kişiler

sınıflardan çok uzaklarda.

Öğretme becerilerine sahip olan

ve seyirciyi olaya dahil edebilen kişiler

öğretmenlik lisansının ne olduğunu bile bilmiyorlar.

Eğitim denilebilecek bir şey gördüklerini

gösterebilecek bir diplomaya bile

sahip olmayabilirler.

Ve bu benim için üzücü.

Bu üzücü, çünkü en başta tanımını yaptığım

öğrenme sürecinde çok ilgisiz olan bu kişiler

etkili öğretmenler olmak istiyorlar

ama hiç bir örneğe sahip değiller.

Mark Twain'den bir alıntı yapacağım.

Mark Twain der ki, düzgün bir hazırlık ya da öğretim

o kadar güçlüdür ki

kötü ahlakı iyiye çevirebilir,

berbat davranışları güçlü davranışlara çevirebilir,

insanları değiştirebilir

ve onları meleklere dönüştürebilir.

İkinci etapta tanımını yaptığım bu kişiler

her hangi bir üniversite veya kolejde değil

insanları olaya dahil edebilen kişilerle aynı ortamı paylaşma fırsatını yakalayarak

düzgün bir öğretim eğitimi almış.

Tahmin edin bu yerler neresi.

Berber dükkanları,

rap konserleri ve en önemlisi de

siyahi kiliselerinde.

Ve bir süredir Pentekostal pedagoji olarak adlandırılan bu fikri şekillendirmeye çalışıyorum.

Hanginiz daha önceden bir siyahi kilisesinde bulundu?

Bir çift el görüyorum.

Bir siyahi kilisesine gidersiniz,

vaiz başlangıcı yapar

ve farkeder ki seyirciyi olaya dahil etmesi gerekiyor,

öyleyse en başlarda çoğu zaman

kelime oyunlarına başlar

ve sonra bir duruverir

ve der ki "Aman tanrım, kimsenin ilgi göstermiyor"

o zaman da der ki "Amin diyin ey müminler!"

Seyirciler: Amin.

Chris Emdin: Amin diyin ey müminler!
Seyirciler: Amin.

CE: Ve birden bire herkes titreyip kendine gelmiştir.

Vaiz dikkat çekmek için mimbere vurur.

İnsanların kendisine odaklanmalarını istediği zaman

sesinin şiddedini çok çok aşağı bir seviyeye düşürür

ve en iyi şekilde öğrencileri olaya dahil edebilen öğretmenlerde

ihtiyacımız olan beceriler bunlardır.

Öyleyse öğretmen eğitimi

sadece size teori üstüne teori verip

sonra da size standartlardan bahsediyor da

bir seyirciyi olaya dahil etmek için ihtiyacınız olan,

bir öğrenciyi olaya dahil etmek için ihtiyacınız olan o büyü gibi

temel becerilerle alakalı neden bir şey vermiyor?

Bu yüzden ben de diyorum ki öğretmen eğitimini yeniden şekillendirelim.

İçerik üzerine yoğunlaşabiliriz, sorun değil.

Teoriler üzerine yoğunlaşabiliriz, sorun değil.

Ancak içerik ve teoriler,

o öğretme ve öğrenme büyüsü olmadan

o büyü olmadan

hiçbir şeydir.

Pekala, insanlar sık sık der ki "Büyü büyüdür işte."

Bütün zorluklara rağmen bu becerilere sahip olup da okullara girebilmiş ve

öğrencileri olaya dahil edebilen öğretmenler var ve

müdürü de geçerken şöyle diyor

"Vay! O, o kadar iyi ki... Keşke bütün öğretmenlerim o kadar iyi olabilseler."

Ve ondaki bu "iyi"nin ne olduğunu tarif etmeye çalıştıklarında

diyecekler ki "Onda o büyü var".

Ancak ben size şunu söylemek için buradayım

bu büyü öğretilebilir.

Bu büyü öğretilebilir.

Bu büyü öğreti-le-bi-lir.

Peki nasıl öğretirsiniz?

İnsanları o büyünün gerçekleştiği yerlere

gitmelerine izin vererek

bunu öğretirsiniz.

Eğer mahalli eğitimde gelecek vadeden bir öğretmen olmak istiyorsanız,

o üniversitenin sınırlamalarından sıyrılıp

şehrin ara sokaklarına karışmak zorundasınız.

Oraya gidip berber dükkanlarında takılmak zorundasınız.

Siyahi kilisesine gitmeli ve

o dahil etme gücüne sahip olan

insanları izlemek zorunda ve

yaptıkları şeyler hakkında notlar tutmak zorundasınız.

Kendi üniversitemin öğretmen eğitimi fakültelerinde

her bir öğrencinin oraya gelip

bir rap konseri izlediği bir proje başlattım.

Rapçilerin nasıl hareket ettiklerini ve

elleriyle nasıl konuştuklarını izliyorlar.

Rapçinin sahnede nasıl gururla yürüdüğünü inceliyorlar.

Onun mecazlarını ve benzetimlerini dinliyorlar.

Ve eğer yeterince çalışırlarsa

o büyüye anahtar olacak

bu küçük şeyleri öğrenmeye başlıyorlar.

Öğreniyorlar ki, eğer bir öğrenciye

kaşlarını yarım santim havaya kaldırıp sadece bakarsan

hiç bir şey söylemeye gerek kalmıyor

çünkü bunun daha fazlasını istediğin anlamına geldiğini öğrenci biliyor.

Ve eğer öğretmen eğitimini

öğretmenlere o büyüyü nasıl yaratacaklarını

öğretecek şekle dönüştürebilirsek

puf! ölü sınıfları hayata döndürebilir,

hayal güçlerini ateşleyebilir

ve eğitimi değiştirebiliriz.

Teşekkürler.

(Alkış)