Ben Westboro Baptist Kilisesi'nde büyüdüm. İşte neden ayrıldığım...

Kendilerinden başka herkesi şeytanlaştırmakla iftihar eden bir grupta büyümek nasıl bir şeydir? Megan Phelps-Roper, Amerika'nın en tartışmalı kilisesinin içindeki hayatın detaylarını ve kiliseden ayrılmaya karar vermesinde Twitter'da yaşadığı diyalogların nasıl belirleyici olduğunu anlatıyor. Bu sıradışı konuşmada, aşırı kutuplaşmaya dair kişisel deneyimlerini ideolojik sınırları aşmak için başarıyla kullanabileceğimiz bazı etkili yollarla birlikte anlatıyor.

Aileme ilk katıldığım protestoda

mavi gözlü, tombul yanaklı,
beş yaşında bir çocuktum.

Annem bebeklerimi minivanda bıraktırmıştı.

Kansas'ın yoğun neminde,

bir yığın akrabayla çevrelenmiş vaziyette,

küçük yumruklarımla henüz okuyamadığım
bir pankartı tutuyordum:

"Eşcinseller ölüme layıktır."

Bu başlangıçtı.

Protestolarımız yakında
günlük olmaya başladı

ve uluslarlararası bir
fenomene dönüştü

ve Westboro Baptist Kilisesi'nin
bir üyesi olarak

ben de ülke çapındaki protestoların
bir demirbaşına dönüştüm.

Eşcinsel karşıtı protesto kariyerimin

ve bildiğim hayatımın sonu,

20 yıl sonra geldi;

kısmen, bana "öteki"yle
karşılaşmanın gücünü

gösteren Twitter'daki
yabancılarca tetiklenmişti

Yaşam, benim evimde,

iyi ve kötü arasında, destansı bir
ruhani savaş olarak tanımlanmıştı.

İyi, benim kilisem ve üyeleriydi

ve kötü ise diğer herkesti.

Kilisemin tuhaflıkları öyleydi ki

dünyayla sürekli
çatışma halindeydik

ve bu bizim ötekiliğimizi
günbegün güçlendiriyordu.

"Temiz ve kirliyi birbirinden ayırın"

diyordu ayet;

biz de öyle yaptık.

Beyzbol maçlarından
askeri cenazelere kadar

ellerimizde fosforlu pankartlarla
ülkeyi dolaştık,

insanlara tam olarak
ne kadar kirli olduklarını

ve tam da neden cehenneme
doğru gittiklerini söylemek için.

Tüm hayatımızın odağı buydu.

Şeytanın kucağında oturan bir dünyada
iyilik yapmanın tek yolu benim için buydu.

Ve diğer 10 kardeşim gibi

bana öğretilenlere
tüm kalbimle inandım

ve Westboro'nun gündemini
özel bir hevesle takip ettim.

2009'da, bu heves beni Twitter'a getirdi.

Başlangıçta, bu platformda
karşılaştığım insanlar

tam da beklediğim gibi
düşmanca davranıyordu.

Çocukluğumdan beri
protestolarda gördüğüm

bağıran kalabalıkların
dijital versiyonuydular.

Fakat bu dijital hırgürünün içinde

tuhaf bir şablon oluşmaya başladı.

Biri, her zamanki o öfke ve
küçümsemeyle profilime ulaşırdı;

ben de İncil ayetleri, pop kültür
referansları ve gülen suratlardan oluşan

bir karışımla cevap verirdim.

Anlaşılır biçimde kafaları karışırdı
ve hazırlıksız yakalanırlardı

ve peşinden bir sohbet doğardı.

Ve bu sohbet medeniydi,

iki taraf da samimi
bir merakla dolu olurdu.

Öteki kişi, dünyayla ilgili nasıl
böylesi aşırı sonuçlara varmıştı?

Hatta bazen sohbet
gerçek hayata kayardı.

Twitter'da tartıştığım insanlar

şehirlerinde protestoya geldiysem

beni görmek için gelirlerdi.

David de onlardan biriydi.

"Jewlicious" diye bir blogu vardı.

Hararetli fakat arkadaşça
tartışmalarla geçen birkaç aydan sonra

New Orleans'taki bir protestoda
beni görmeye geldi.

Bana yaşadığı Kudüs'ten bir
Ortadoğu yemeği getirdi;

ben de ona koşer çikolata getirdim

ve "Tanrı Yahudilerden nefret ediyor"
pankartı tuttum.

(Gülüşmeler)

Pozisyonlarımıza dair
bir kafa karışıklığı yoktu

fakat arkadaş ve hasım
arasındaki çizgi muğlaklaşıyordu.

Birbirimizi insan olarak
görmeye başlamıştık

ve bu birbirimizle nasıl
konuştuğumuzu değiştirdi.

Zaman aldı fakat

bu konuşmalar sonunda içime
şüphe tohumları ekti.

Twitter arkadaşlarım Westboro'nun
öğretilerini anlamak için çaba gösterdiler

ve bunu yaparak

benim hayatım boyunca fark edemediğim
tutarsızlıkları bulabildiler.

İsa, "Aranızdan günahsız olan kimse
ilk taşı o atsın!" dediği halde

neden eşcinsellere idamı savunduk?

Tanrıya komşumuzu yok etmesi
için dua ederken

aynı zamanda onu sevdiğimizi
nasıl iddia edecektik?

Gerçek şu ki internetteki
bu yabancılar tarafından

bana gösterilen özenin
kendisi bir çelişkiydi;

diğer taraftaki insanların

inanmam istenen şeytanlar olmadıklarına
dair kanıtları arttırıyordu.

Bu farkındalıklar
yaşam değiştirici nitelikteydi.

Kutsal gerçekliğin
nihai hakemleri değil de

kusurlu insanlar olduğumuzu görünce

öyle değilmiş gibi davranamadım.

Eylemlerimizi meşrulaştıramadım;

özellikle de cenaze törenlerini
protesto edip

insan trajedisini kutladığımız
zalim pratiğimizi.

Bakışımdaki bu değişimler,

kiliseme olan güvenimde daha
büyük bir erozyona neden oldu

ve sonunda benim için
orada kalmayı imkansız kıldı.

Ezici bir yas ve aşırı bir korkuya rağmen
Westboro'dan 2012'de ayrıldım.

Ayrılmamdan hemen sonraki o günlerde

saklanma içgüdüsü neredeyse felç ediciydi.

Bir daha benimle asla
konuşmayacaklarından emin olduğum,

düşünceleri ve görüşleri
benim için her şey demek olan

ailemin yargısından saklanmak istedim.

Bu kadar uzun zamandır reddettiğim
dünyadan saklanmak istedim,

bir ömür boyu düşmanlıktan sonra
bana ikinci bir şans vermek için

hiçbir nedenleri olmayan insanlardan.

Ve gene de, inanılmaz bir şekilde

o şansı verdiler.

Herkes geçmişime ulaşabiliyordu
çünkü internette her yerdeydi;

binlerce twit ve yüzlerce röportaj,

yerel TV haberlerinden
"Howard Stern Show"a kadar,

ama çok sayıda insan beni
açık kollarla gene de kucakladı.

Neden olduğum zarar için
bir özür yazısı yazdım

ama bir özrün bunların hiçbirini asla
telafi edemeyeceğini de biliyordum.

Tüm yapabildiğim yeni bir hayat
kurmaya çalışmak ve

zararı kısmen onarmaya çalışmaktı.

Samimiyetimden şüphelenmek için
insanların her türlü sebebi vardı

fakat çoğu şüphelenmedi.

Ve

tarihim hesaba katılırsa

bu umabileceğimden fazlasıydı;

af ve hüsnüzan.

Beni hâlâ şaşırtıyor.

Evden ayrı ilk yılımı

benimle birlikte ayrılmayı seçen

küçük kız kardeşimle yönsüz geçirdim.

Bir boşluğa yürüdük

ama bunca zamandır hedef aldığımız
aynı topluluklarda bir ışık ve

ilerleyebileceğimiz bir yol
bulduğumuza çok şaşırmıştık.

David,

"Jewlicious" blogu olan
Twitter arkadaşım

bizi Los Angeles'ta bir Yahudi
topluluğuna davet etti.

Hasidik bir haham, eşi ve dört
çocuğunun

evindeki kanepelerde uyuduk.

3 sene önce, üzerinde
"Hahamınız bir orospu."

yazan bir pankartla
protesto ettiğim haham.

Koşer mutfaklarında bulaşık
yıkayıp akşam yemeği için

sebze doğrarken teoloji,

Yahudilik ve yaşam üzerine
uzun uzun konuştuk.

Bize ailelerindenmişiz gibi davrandılar.

Hiçbir şeyi aleyhimizde kullanmadılar;

çok şaşırmıştım.

O dönem çalkantılarla doluydu

fakat sık sık geri dönüp
düşündüğüm bir nokta,

o dönemde kazandığım
hayret verici şu kavrayıştı:

Gördüğüm neredeyse her insanla ilgili
içgüdüsel olarak aklımdan geçen

sert yargılamaları bırakmak
benim için bir rahatlama ve ayrıcalıktı.

Fark ettim ki şimdi,
öğrenmem gerekiyordu.

Dinlemem gerekiyordu.

Bu son zamanlarda üzerine
sık düşündüğüm bir konu

çünkü eski kilisemde hüküm süren
bu yıkıcı etkilerin çoğunun aynısını

toplumsal iletişimimizde
istemesem de görüyorum.

Tolerans ve çeşitliliğe
hiç bu kadar değer vermemiştik

ama gene de git gide bölünüyoruz.

İyi şeyler istiyoruz,

adalet, eşitlik, özgürlük,
haysiyet, refah...

fakat seçtiğimiz yol,

benim 4 yıl önce terk ettiğim
yola o kadar benziyor ki.

Dünyayı "biz" ve "onlar" diye böldük;

sığınaklarımızdan sadece karşı kampa

retorik el bombaları
atacağımız kadar çıkıyoruz.

Ülkenin yarısının üzerini
hayattan kopuk liberal elitler ya da

ırkçı, kadın düşmanı caniler
diyerek çiziyoruz.

Nüans yok, karmaşıklık yok, insanlık yok.

Biri, karşı taraf için empati ve
anlayış talep ettiğinde bile

konuşma neredeyse daima

kimin daha fazla empati hak
ettiğine dair bir tartışmaya dönüyor.

Ve aynen benim
yapmayı öğrendiğim gibi

kendi pozisyonumuzdaki
kusurları ya da

karşı tarafın pozisyonundaki değerleri
görmeyi rutin olarak reddediyoruz.

Uzlaşmak lanetlenmiş.

Ortak çizgiyi sorguladıklarında kendi
tarafımızdakileri bile hedef alıyoruz.

Bu yol bize zalim, pusucu,
derinleşen bir kutuplaşma

ve hatta şiddet feveranları getirdi.

Ben bu yolu hatırlıyorum.

Bizi gitmek istediğimiz yere götürmeyecek.

Bana umut veren şeyse bununla ilgili
yapabileceğimiz bir şeyler olması.

İyi haber, bunun yalın olması

ve kötü haber ise zor olması.

Anlaşmadığımız insanlarla konuşmalı
ve onları dinlemeliyiz.

Zor çünkü çoğu zaman

karşı tarafın o pozisyona
nasıl geldiğini anlayamıyoruz.

Zor çünkü haklı kızgınlık duygusu,

bizimkinin doğru taraf olduğundan
emin olmanın o hissi

o kadar baştan çıkarıcı ki.

Zor çünkü empati ve şefkati

bize düşmanlık ve aşağılama gösteren
insanlara genişletmemiz anlamına geliyor.

Aynen karşılık vermek
o kadar çekici ki

ama olmak istediğimiz insan bu değil.

Direnebiliriz.

Bu şekilde davranmak için Twitter'da
karşılaştığım, görünürde düşmanım

ama sonra sevgili arkadaşlarım
olan bu insanlardan hep esinleneceğim

ve özellikle anlayışlı ve gönlü zengin
bir kişiden bahsedecek olursam,

kocamdan.

Ona karşılık verme
biçimimde bir farklılık yoktu.

Özel olan, onların yaklaşımıydı.

Son birkaç yılda bunun
üzerine çok düşündüm

ve farklı yaptıkları,

gerçek diyaloğu mümkün
kılan dört şey buldum.

Bu dört adım küçük fakat güçlüydü

ve bunları bugün
zor konuşmalarda kullanmak için

yapabileceğim her şeyi yapıyorum.

Birincisi, "Kötü niyet olduğunu varsayma!"

Twitter'daki arkadaşlarım
şunu fark etti ki

sözcüklerim agresif ve kırıcı da olsa

doğru şeyi yaptığıma
samimi olarak inanıyordum.

Kötü niyet olduğunu varsaymak, birinin
neden öyle davrandığını ve inandığını

gerçekten anlamaktan bizi
neredeyse anında alıkoyuyor.

Onların, bir ömür dolusu deneyimle
akılları biçimlenmiş insan evlatları

olduğunu unutuyoruz

ve ilk kızgınlık dalgasında
takılıp kalıyoruz

ve konuşma bunun ötesine
geçmekte çok zorlanıyor

ama iyi ya da nötr niyet varsaydığımızda

aklımıza diyalog için çok daha güçlü
bir çerçeve vermiş oluyoruz.

İkincisi, "Sorular sor."

İdeolojik ayrımların öte tarafındaki
kişilerle iletişime girdiğimizde

soru sormak, farklılaşan
bakış açılarımız arasındaki

kopukluğu belirlememize
yardımcı oluyor.

Bu önemli çünkü karşı tarafın aslında
nereden geldiğini anlamazsak

etkili argümanlar sunamayız

ve önemli çünkü onlara da

bizim pozisyonumuzdaki
sorunlara işaret etme fırsatı veriyor.

Fakat sorular sormak başka
bir amaca hizmet ediyor.

Bir kişiye duyulduğu mesajını veriyor.

Twitter'daki arkadaşlarım
suçlamayı bırakıp

sorular sormaya başladıklarında

neredeyse otomatik bir şekilde
onların yaptığını yaptım.

Soruları, konuşmak için bana alan verdi

ama aynı zamanda bana,
onlara soru sorma ve

cevaplarını samimiyetle
dinleme iznini de verdi.

Konuşmalarımızın dinamiğini
kökünden değiştirdi.

Üçüncüsü, "Sakin kal."

Bu, uygulama ve sabır gerektiriyor

fakat çok etkili.

Westboro'da konuşma biçimimin başkalarını
nasıl etkilediğini takmamayı öğrendim.

Doğruluğumun, kabalığımı
meşrulaştırdığını düşündüm.

Sert tonlar, yükselmiş sesler,
hakaretler, söz kesmeler...

Ama bu strateji nihayetinde
amaçlananın tersine hizmet eder.

Stresli durumlarda,

sesi ve alaycı, aşağılayıcı sert
tonu yükseltmek doğaldır

fakat bu, konuşmayı tatminkâr olmayan,
patlayıcı bir sona götürmeye neden oluyor.

Kocam, henüz sadece
bir Twitter tanıdığıyken

tartışmalarımız sıklıkla
sertleşir ve keskinleşirdi

fakat biz daima
tırmandırmayı reddederdik;

bunun yerine
konuyu değiştirirdik.

O bir fıkra anlatırdı ya da
bir kitap tavsiye ederdi

ya da tartışmadan ayrılmak için
nazikçe izin isterdi.

Tartışmanın bitmediğini,

bizi sakinliğe döndürmek için sadece
kısa süreliğine durduğunu bilirdik.

Dijital iletişim medeniliğimizi azaltıyor
diye insanlar sık sık hayıflanıyor

fakat bu, online konuşmaların
yüz yüze olanlara kıyasla bir avantajı.

Düşüncelerini yıldırıcı
bulduğumuz insanlarla

bizim aramızda zamansal ve
mekansal bir tampon var.

Bu tamponu kullanabiliriz.

Saldırmak yerine
ara verebilir, nefes alabilir,

konuyu değiştirebilir ya da uzaklaşabilir

ve sonra hazır olduğumuzda
geri gelebiliriz.

Ve son olarak...

"Argümanınızı ortaya koyun."

Bu bariz görünebilir

ama güçlü inançlara sahip olmanın
bir yan etkisi şudur ki

bazen pozisyonumuzun
değerinin bariz ve

kendini anlatır nitelikte olduğunu
ya da olması gerektiğini varsayarız,

apaçık ki doğru ve iyi oldukları için

onları savunmamalıyızdır,

birisi anlamıyorsa bu onun problemidir,

onları eğitmek benim işim değildir.

Ama bu kadar basit olsaydı

hepimiz her şeyi aynı şekilde görürdük.

Twitter'daki arkadaşlarım
ne kadar nazik olsa da

argümanlarını ortaya koymasalardı

dünyayı farklı bir şekilde görmek
benim için çok daha zor olurdu.

Hepimiz yetiştirilişimizin bir ürünüyüz

ve inançlarımız
tecrübelerimizi yansıtıyor.

Başkalarından fikirlerini kendiliğinden
değiştirmelerini bekleyemeyiz.

Değişim istiyorsak

gerekçelendirmesini yapmalıyız.

Twitter'daki arkadaşlarım inançlarından
ya da prensiplerinden vazgeçmediler,

sadece tepeden bakmaktan vazgeçtiler.

Her şekilde meşrulaştırılabilecek
gücenişlerini kanalize ettiler ve

bana iyilik ve mizahla sertliği alınmış,
hedefe yönelik sorularla geldiler.

Bana bir insan olarak yaklaştılar

ve bu, 20 yıl sürmüş şiddetli tepkilerden,

hor görülmeden ve şiddetten
daha dönüştürücüydü.

Bazılarının bu yoğunlukta
bir iletişim için zamanı

ya da enerjisi ya da sabrı
olmayabileceğini biliyorum

fakat ne kadar zor olabilse de

anlaşamadığımız birisine ulaşmak

hepimizin yararlanabileceği bir imkan.

Ve samimi olarak inanıyorum ki
biz zor şeyleri yapabiliriz,

sadece onlar için değil,
kendimiz için ve geleceğimiz için.

Tiksintiyi ve yola gelmez
çatışmaları tırmandırmak

kendimiz için
istediğimiz bir şey değil,

ya da ülkemiz için,

ya da gelecek neslimiz için.

Westboro'dan ayrılışımdan
birkaç hafta önce,

annem bana bir şey söyledi;
ailemle kalabilmemin bir yolu olmasını

çaresizce umut ederken...

okuyamadığı pankartları
protestolarda tutan

5 yaşındaki tombul yanaklı kız
olmadan önce bile

kalbimin her atışıyla
sevdiğim insanlarla...

Dedi ki: "Sadece bir insansın,

benim sevgili, tatlı çocuğum"

Benden mütevazi olmamı,

Tanrı'yı ve büyüklerimi sorgulamamamı,
onlara güvenmemi istiyordu

ama bana göre daha büyük
resmi kaçırıyordu:

Hepimiz sadece insanız

bu en temel gerçekle
yönümüz belirlenmeli

ve birbirimize iyi kalple ve
şefkatle yaklaşmalıyız.

Her birimiz oluşturduğumuz topluluklara

ve kültürlere ve toplumlara
katkı yapıyoruz.

Bu öfke ve suçlama sarmalının sonu,
bu yıkıcı ve baştan çıkarıcı itkilere

teslim olmayı reddeden
bir kişiyle başlıyor.

Bizimle başlayacağına
karar vermeliyiz sadece.

Teşekkür ederim.

(Alkış)