Ben Cameron: prawdziwa siła sztuk scenicznych

Manager kultury i miłośnik teatru Ben Cameron przygląda się sytuacji sztuk scenicznych, pytając: "Jak magia teatru, muzyki i tańca wykonywanych na żywo może konkurować z wszechobecnym Internetem?" Na TEDxYYC odważnie spogląda w przyszłość.

Jestem wszystkożercą kultury.

Codzienne dojazdy umila mi mój iPod

Codzienne dojazdy umila mi mój iPod

który zawiera Wagnera i Mozarta,

diwę pop Christinę Aquilerę

śpiewaka country Josha Turnera

rapera Kirka Franklina

koncerty, symfonię i wiele innych.

Jestem nienasyconym molem książkowym.

Czytam wszystko od Iana McEwana do Stephanie Meyer.

Przeczytałem Sagę Zmierzchu.

Żyję dla mojego kina domowego,

w którym pożeram DVD, VoD,

oraz mnóstwo telewizji.

"Prawo i Porządek", Tina Frey i "Rockefeller Plaza 30"

"Prawo i Porządek", Tina Frey i "Rockefeller Plaza 30"

"Judge Judy" -- "Ludzie są prawdziwi, sprawy są prawdziwe,

a wyroki ostateczne".

Jestem przekonany, że wiele z was

podziela moje pasje

zwłaszcza zamiłowanie do "Judge Judy"

i walczylibyście z każdym

kto chciałby nam ją odebrać.

Nie wiem jednak, czy podzielacie największą pasję mojego życia:

pasję dla sztuk scenicznych i estradowych,

zarówno koncertów symfonicznych

jak i jazzu, tańca współczesnego, opery

teatru i wielu, wielu innych.

Prawdę mówiąc

jest to dziedzina sztuki według wielu z nas zagrożona.

Może zostać pozbawiona racji bytu przez technologię.

Może zostać pozbawiona racji bytu przez technologię.

Choć początkowo ogłosiliśmy Internet

fantastycznym narzędziem reklamy

które miało rozwiązać wszelkie nasze problemy,

rozumiemy teraz, że jest on, o ironio,

zbyt skuteczny w tej materii.

Jak podają źródła, organizacja lub artysta

starający się przyciągnąć uwagę

potencjalnego klienta

konkurują z trzema,

a nawet pięcioma tysiącami

różnych treści reklamowych,

które widzi codziennie przeciętny obywatel.

Rozumiemy teraz,

że technologia to nasz największy konkurent w tej walce.

Pięć lat temu

Generacja X spędzała 20,7 godzin w Internecie i przed TV

większość przed TV

Generacja Y jeszcze więcej:

23.8 godzin, większość w Internecie.

A dziś typowy student pierwszego roku

A dziś typowy student pierwszego roku

A dziś typowy student pierwszego roku

spędził już 20 000 godzin w sieci

spędził już 20 000 godzin w sieci

i 10 000 przy grach komputerowych.

i 10 000 przy grach komputerowych.

Boleśnie zdajemy sobie sprawę,

że funkcjonujemy w kulturze,

gdzie gry wideo to biznes większy

niż przemysły płytowy i filmowy razem wzięte.

Obawiamy się, że technologia

zmieniła nasze rozumienie konsumpcji kulturowej.

Internet daje nam poczucie,

że możemy mieć wszystko kiedykolwiek i gdziekolwiek zechcemy,

z dostawą do domu.

Możemy robić zakupy o trzeciej nad ranem lub ósmej wieczorem,

zamówić jeansy uszyte specjalnie dla naszej sylwetki.

Naszym oczekiwaniom personalizacji i adaptacji

Naszym oczekiwaniom personalizacji i adaptacji

sztuki sceniczne -

z określonymi datami, miejscami,

koniecznością dojazdu, parkowania i tym podobnych -

nie są wstanie sprostać.

Zdajemy już sobie sprawę,

co stanie się w przyszłości

gdy zażądamy stu dolarów

za bilet na koncert symfoniczny, na balet czy do opery,

od konsumentów przyzwyczajonych

do ściągania treści z Internetu 24 godziny na dobę

po 99 centów za piosenkę - lub za darmo.

Są to ważkie pytania

dla pracujących w tej branży.

Wbrew pozorom

jest to nie tylko nasz problem.

Wszyscy jesteśmy zaangażowani

w tą wielką, sejsmiczną

reorganizację kultury i komunikacji,

reorganizację, która dziesiątkuje

rynek gazet codziennych i czasopism,

rynek wydawniczy i nie tylko.

Sztuki sceniczne są związane przestarzałymi uzgodnieniami związkowymi

które ograniczają, a nawet zabraniają

reprodukcji mechanicznej.

Są zamknięte w wielkich halach,

które miały ukształtować

idealny związek

między artystą a publicznością -

- idealny dla XIX wieku.

Są zamknięte w model biznesowy oparty o zawyżone ceny biletów.

Są zamknięte w model biznesowy oparty o zawyżone ceny biletów..

Drżymy na wspomnienie upadku Tower Records

i pytamy: "Jesteśmy następni?"

Wszyscy w mojej branży

powtarzamy słowa Adrienne Rich,

która pisała w "Dreams of a Common Language":

"Żyjemy w kraju który nie ma

języka ani praw.

Musimy wciąż odkrywać nowe.

Mapy, które odziedziczyliśmy

są nieaktualne od lat."

Ci z was, którzy kochacie sztuki,

czy nie cieszycie się, że przyszedłem poprawić wam dzień?

(Śmiech)

(Aplauz)

Nie będę mówił, że stoimy na skraju zagłady.

Wierzę, że jesteśmy częścią fundamentalnej reformacji

reformacji takiej, jak religijna Reformacja z XVI w.

reformacji takiej, jak religijna Reformacja z XVI w.

Reformacja sztuk, tak jak religijna Reformacja,

jest napędzana przez technologię.

To prasa drukarska była siłą napędową

szesnastowiecznej Reformacji.

Obie wyrastały z wewnętrznych konfliktów, zwątpienia

Obie wyrastały z wewnętrznych konfliktów, zwątpienia

i przewartościowania starych modeli biznesowych.

I zasadniczo obie, jak sądzę

obie zadawały te pytania:

kto jest uprawniony

i na jakich zasadach?

I czy naprawdę potrzebujemy kogoś

kto pośredniczyłby

w naszym duchowym doświadczeniu.

Chris Anderson, którego wszyscy znacie

redaktor Wired, który sformułował koncepcję Długiego Ogona

według mnie pierwszy trafił w sedno.

Napisał dawno temu,

że dzięki Internetowi,

technologiom webowym,

mini kamerom i podobnym

środki artystycznego wyrazu

zostały zupełnie zdemokratyzowane

po raz pierwszy w historii.

W latach trzydziestych, aby zrobić film

trzeba było pracować w Warner Bros. lub RKO.

Bo kto mógł sobie pozwolić na studio

oświetlenie, sprzęt do montażu

wynajęcie muzyków?

A kto z nas nie zna nastolatków, którzy

ciężko pracują nad swoim trzecim filmem?

(Śmiech)

Podobnie środki artystycznego przekazu

zostały po raz pierwszy w historii zdemokratyzowane.

Kiedyś zajmowały się tym Warner Bros. i RKO.

Dzisiaj, zajrzyjcie na YouTube czy Facebook.

To światowa dystrybucja

bez wychodzenia z sypialni.

Ten podwójny wstrząs skutkuje

masowym przedefiniowaniem rynku kulturowego

w czasie, kiedy każdy może tworzyć.

Co przeżywamy teraz, w tym kontekście,

to trudny czas,

kiedy cały świat zmienia się,

w momencie, gdy widownie pustoszeją.

Ale liczba artystów,

którzy piszą poezję, zajmują się muzyką,

śpiewają w chórach kościelnych,

zaczyna przerastać nasze wyobrażenia.

Ta grupa, zwana czasem "pro am",

to amatorzy działający profesjonalnie.

Zobaczycie ich na YouTube, w konkursach tanecznych,

na festiwalach filmowych itd.

Radykalnie poszerzają

nasze pojęcie potencjału estetycznego wyrazu

a jednocześnie podważają kulturową niezależność

naszych skostniałych instytucji

Żyjemy w świecie

definiowanym nie przez konsumpcję

a uczestnictwo.

Niech będzie jednak jasne:

uczestnicy religijnej Reformacji nie ogłosili

końca Kościoła czy duchowieństwa.

Podobnie obecne instytucje

nadal będą miały znaczenie.

Są obecnie dla artystów najlepszą szansą

na dostateczne zarobki.

Nie obfite - dostateczne.

Są też miejscem, gdzie ci,

którzy mogą i chcą pracować z materiałem pewnej skali,

odnajdą dom.

Jednak zrównać te instytucje

z całością społeczności artystów

to krótkowzroczność.

Chociaż zwykliśmy rozróżniać

amatorów od profesjonalistów.

Najbardziej ekscytującym momentem

ostatnich 10 lat

było pojawienie się

hybrydowych artystów.

Profesjonalistów, którzy pracują nie

na scenie czy w hali koncertowej,

a przede wszystkim wokół

praw kobiet czy praw czlowieka,

globalnego ocieplenia czy walki z AIDS,

nie z powodów finansowych

a z głębokiego, wewnętrznego przekonania,

że praca, do której są powołani

nie może zostać wykonana

w hermetycznym środowisku.

Świat tańca nie jest dziś definiowany przez

Royal Winnipeg Ballet czy Kanadyjski Balet Narodowy,

ale przez Dance Exchange Liz Lerman,

wielopokoleniową, profesjonalną szkołę tańca,

której tancerze mają od 18 do 82 lat

i pracują z genetykami

by ucieleśnić łańcuch DNA

czy z fizykami z CERNu.

Dziś profesjonalny teatr

definiowany jest nie przez festiwale Shaw czy Stradford,

ale przez Cornerstone Thearter w Los Angeles,

kolektyw, który, po wydarzeniach 9/11

zjednoczył 10 różnych społeczności religijnych:

Bahia, Katolików,

Muzułmanów, Żydów

nawet Indian, oraz gejowskie

i lesbijskie społeczności,

pomagając im tworzyć własne sztuki

i jedną wspólną sztukę,

w których odkrywali różnice swoich wyznań

i odnajdywali wspólnotę

jako pierwszy ważny krok

ku wspólnemu gojeniu ran.

Dzisiejsi artyści, jak Rhodessa Jones,

pracują w więzieniach dla kobiet,

pomagając więźniarkom wyrazić ból uwięzienia,

a dramaturdzy pracują z gangami młodocianych

próbując złagodzić ich agresję.

Przykładów jest wiele.

Myślę, że zamiast zniknąć

sztuki sceniczne staną się już wkrótce

ważniejsze niż kiedykolwiek

ważniejsze niż kiedykolwiek.

Przez długi czas utrzymywaliśmy,

że jesteśmy istotni dla ekonomicznego zdrowia społeczności w waszym mieście.

I tak jest.

Myślę, że wiecie, że każdy dolar wydany na bilet

to pięć do siedmiu dolarów dla lokalnych biznesów

restauracji i parkingów

sklepów z tkaninami na kostiumy,

stroiciela, który zajmuje się instrumentami.

Sztuki będą też istotne dla gospodarki

w przyszłości,

dla gospodarki, której jeszcze nie wymyśliliśmy,

tak jak były ważne dla iPoda

i gier komputerowych,

które niewiele z nas

mogło przewidzieć 10 czy 15 lat temu.

Zarządzanie będzie coraz częściej opierać się

na inteligencji emocjonalnej,

zdolności wsłuchania się,

empatii,

wdrażania zmian i motywowania innych,

kluczowe umiejętności,

które kształtuje sztuka.

Zwłaszcza dziś,

kiedy borykamy się

z fałszywością orientacji rynkowej

pozbawionej wrażliwości społecznej

musimy uchwycić i celebrować moc sztuki

do kształtowania naszej tożsamości,

zwłaszcza tożsamości młodych ludzi,

którzy są często bombardowani chaotycznymi doznaniami.

którzy są często bombardowani chaotycznymi doznaniami.

Zwłaszcza dzisiaj,

w świecie wstecznego i uciążliwego prawa imigracyjnego,

w świecie wstecznego i uciążliwego prawa imigracyjnego,

reality show, które karmią się upokorzeniem

i w kontekście tego,

co najczęściej słyszymy,

codziennie, w Stanach Zjednoczonych,

na każdym dworcu, na każdym lotnisku:

"Panie i panowie,

należy zgłaszać wszelkie podejrzane zachowanie

i podejrzane osoby

najbliższym władzom."

kiedy jesteśmy zmuszani

by patrzeć na każdego z wrogością,

strachem, pogardą i niepewnością.

Sztuki, czymkolwiek są, kiedy tylko gromadzą nas

zachęcają by patrzeć na drugiego człowieka

z życzliwością i ciekawością.

Bóg wie - jeśli kiedykolwiek

w historii potrzebowaliśmy tego,

to teraz.

Jesteśmy złączeni

nie przez technologię, rozrywkę czy desgin,

ale przez wspólny cel.

Pracujemy by promować zdrowe społeczności,

by złagodzić ludzkie cierpienie,

by promować przemyślane,

rzeczowy i empatyczny porządek.

Wiem, że jest to także i wasz cel

i proszę: nie zapominajcie w swojej pracy o sztuce,

jakikolwiek jest wasz cel.

Zapewniam, że dłoń fundacji Doris Duke

jest wyciągnięta w przyjaźni dziś na przyszłość.

Dziękuję za waszą uprzejmość i cierpliwość.

Dziękuję i wszystkiego dobrego.