Como vivir apaixoadamente -sen importar a idade-

Isabel Allende ten 71 anos. E sí, ten un par de enrugas, pero tamén unha incrible perspectiva. Nesta doce charla, dirixida a público de todas as idades, fala sobre os seus medos a medida que vai envellecendo, e sobre como planea seguir vivindo paxaidoamente.

Ola, rapaces.

(Risas)

Teño 71 anos.

(Aplausos)

O meu home ten 76.

Os meus pais están no final dos 90

e Olivia, a cadela, ten 16.

Falemos entón de envellecer.

Direivos como me sinto

cando vexo as miñas engurras no espello

e doume de conta que algunhas
partes de min caeron

e non as podo atopar, alá abaixo.

(Risas)

Mary Oliver di nun dos seus poemas,

"Dime, que é o que pensas facer

coa túa única salvaxe e preciada vida?"

Eu, pretendo vivir apaixonadamente.

¿Cando comezamos a envellecer?

As sociedades deciden cando somos vellos,

normalmente ao redor dos 65,
cando nos dan Medicare

pero en realidade comezamos a envellecer
cando nacemos.

Estamos envellecendo agora mesmo,

e todos o experimentamos
dunha maneira distinta.

Todos nos sentimos máis novos
da nosa idade real,

porque o espírito nunca envellece.

Eu todavía teño 17 anos.

Sophia Loren. Mírena.

Di que todo o que vedes

llo debe aos espaguetis.

Eu intenteino e engordei 4 kilos

nos lugares equivocados.

Pero actitude, envellecer e tamén
actitude e saúde.

Pero a miña mentora
nesta viaxe de envellecer

é Olga Murray.

Esta moza californiana aos 60

comezou a traballar en Nepal
para salvar a rapazas novas

da escravitude doméstica.

Aos 88, ten salvado a 12.000 rapazas,

e cambiado a cultura no país.

(Aplausos)

Agora é ilegal que os pais

vendan as súas fillas para a servidume.

Tamén fundou orfanatos

a clínicas nutricionais.

Sempre está feliz

e eternamente nova.

¿Que perdín nas últimas décadas?

Xente, por suposto,

lugares, e a enerxía inesgotable
da miña xuventude,

e estou empezando a perder independencia,

e iso dame medo.

Ram Dass di que a dependencia manca,

pero si a aceptas, hai menos sufrimento.

Despois dun mal derrame,

a súa alma sen idade ve os cambios

do corpo con tenrura,

e está agradecido á xente que o axudou.

¿Que gañei?

Liberdade: xa non teño que demostrar nada.

Non estou anclada na idea de quen fun,

quen quero ser,

ou que espera a xente que sexa.

Xa non teño que compracer aos homes,

só aos animais.

Non paro de dicirlle ao meu super ego
que retroceda

e me deixe desfutar o que aínda teño.

Pode que o meu corpo
se estea a desbaratar,

pero a miña cabeza non, aínda.

Encántame o meu cerebro.

Síntome máis lixeira.

Non cargo con rencor, ambición, vanidade,

ningún dos pecados capitais

que nin sequera pagan a pena.

É xenial deixar ir.

Debería ter empezado antes.

Tamén me sinto máis blanda

porque non me asusta ser vulnerable.

Xa non o vexo como unha debilidade.

E gañei espiritualidade.

Son consciente de que antes,

a morte estaba no barrio.

Agora, está ao lado, ou na miña casa.

Procuro vivir conscientemente

e estar presente no momento.

Por certo, o Dalai Lama

é alguén que envelleceu marabillosamente,

pero quen quere ser vexetariano e célibe?

(Risas)

A meditación axuda.

(Video) Neno: Ommmm. Ommm. Ommmm.

Isabel Allende: Ommm. Ommm. Ahí o tedes.

E é bo empezar pronto.

Sabedes, para unha muller
vaidosa coma min,

é moi dificil envellecer nesta cultura.

Por dentro, síntome ben,
síntome encantadora, seductora, sexy.

Ninguén máis ve iso. (Risas)

Son invisible.

Quero ser o centro de atención.

Odio ser invisible.

(Risas) (Aplausos)

Esta é Grace Dammann.

Leva seis anos nunha cadeira de rodas

despois dun terrible accidente de coche.

Di que non hai nada máis sensual

que unha ducha quente,

que cada gota de auga

é unha bendición para os sentidos.

Non se ve como unha discapacitada.

Na súa mente,
ela aínda esta surfeando no océano.

Ethel Seiderman,
unha loitadora e querida activista

no lugar onde vivo en California.

Leva zapatos vermellos,

e o seu mantra é que unha bufanda está ben

pero dúas están mellor.

Leva nove anos viúva,

pero non está a buscar outro compañeiro.

Di que hai só un número limitado

de maneiras de meter a pata

-- ben, ela dío doutra maneira --

e xa as probou todas.

(Risas)

Eu, por outra parte,

aínda teño fantasías eróticas con
Antonio Banderas

(Risas)

E o meu pobre marido
ten que apandar con iso.

Entón ¿como podo manterme apaixonada?

Non chega querer ser apaixonada aos 71.

Estiven adestrando un dende hai tempo,

e cando me sinto desanimada
e aburrida, finxo.

Actitude, actitude.

¿Como entreno? Entreno dicindo que si

a todo o que veña:

drama, comedia, traxedia,

amor, morte, pérdidas.

Si á vida.

E entreno tratando de
permanecer namorada.

Non sempre funciona,

pero non poden culparme por intentalo.

E, como nota final,

a retirada laboral
en español é jubilación.

Xúbilo. Celebración.

Pagamos as nosas débedas.

Contribuímos á sociedade.

Agora é o noso tempo,
e é un tempo fantástico.

A non ser que esteas enfermo,
ou sexas moi pobre

tes opcións.

Eu elexín manterme apaixonada,

comprometida cun corazón aberto.

Estou a traballar niso cada día.

¿Queredes unirvos?

Gracias.

(Aplausos)

June Cohen: Entón Isabel --
IA: Gracias.

JC: Primeiro de todo,

Nunca me gusta supoñer que falo
pola comunidade TED,

Pero quixera dicirche
que teño o sentimento

de que estamos todos de acordo
que aínda eres encantadora,

seductora e sexy. ¿Si?

IA: Ohh, gracias
(Aplausos)

JC: Sen dúbida.
IA: Non, é maquillaxe.

JC: Agora, ¿sería raro

se che preguntara sobre
as túas fantasías eróticas?

IA: Oh, Por suposto. ¿Sobre que?

(Risas)

JC: Sobre as túas fantasías eróticas.
IA: Con Antonio Banderas.

JC: Simplemente me estaba pregunando
se tiñas algo máis que compartir.

IA: Ben, unha delas é que -- (Risas)

Unha delas é que poño un
Antonio Banderas espido

nunha tortilla mexicana,

úntoo con guacamole e salsa,

enróloo, e o como. (Risas)

Gracias.

(Aplausos)