Pochówek, który odżywia planetę

Oto pytanie, na które każdy musi odpowiedzieć wcześniej czy później: co ma się stać z twoim ciałem po śmierci? Przedsiębiorca pogrzebowy Caitlin Doughty odkrywa nowe sposoby na przygotowanie do nieuniknionej śmierci. Dowiedz się więcej dzięki tej błyskotliwej prelekcji o pomysłach na pochówek (jak "rekompozycja" i "pochówek konserwujący"), które zwracają ciało ziemi w ekologiczny, skromny i świadomy sposób.

Kiedy umrę,

chcę, aby moje ciało
rzucono zwierzętom na pożarcie.

Taka praktyka nie jest dla wszystkich.

(Śmiech)

Być może rozmawialiście już
z rodziną o swojej śmierci

i zdecydowaliście się
na przykład na kremację.

W ramach całkowitej jawności

plany wobec mojego martwego ciała
nie są aktualnie całkiem legalne,

ale istnieją precedensy.

Przez całą historię ludzkości
rozkładano zmarłych.

To tak zwana ekspozycja zwłok.

Pewnie ma miejsce nawet w tym momencie.

W górskich regionach Tybetu

praktykuje się pogrzeb powietrzny,

rytuał, w którym ciało
zostawia się sępom na pożarcie.

W Bombaju, w Indiach,
wyznawcy zaratusztrianizmu

wykładają zmarłych w budowlach
zwanych "Wieżami Milczenia".

Te interesujące kulturalne ciekawostki,

które nigdy nie były
zbyt popularne na Zachodzie,

są czymś niespodziewanym.

W Ameryce pośmiertną tradycją
stało się chemiczne konserwowanie zwłok,

po nim pochówek na lokalnym cmentarzu,

lub, ostatnio, kremacja.

Jestem od niedawna wegetarianką.

To znaczy, że przez pierwsze 30 lat życia

gorączkowo pochłaniałam zwierzęta,

ile się dało.

Dlaczego po mojej śmierci
nie oddać im podobne przysługi?

(Śmiech)

Czyż nie jestem zwierzęciem?

Czyż my wszyscy w tej sali
nie jesteśmy biologicznie zwierzętami?

Pogodzenie się z faktem,
że jesteśmy zwierzętami

może mieć przerażające konsekwencje.

Oznacza to zaakceptowanie tego,
że jesteśmy skazani na śmierć i rozkład,

jak każde stworzenie na Ziemi.

Przez ostatnie 9 lat
pracowałam w branży pogrzebowej,

najpierw jako operator krematorium,

potem jako przedsiębiorca pogrzebowy,

a ostatnio jako właścicielka
domu pogrzebowego.

Mam dobre wieści:

jeśli nie chcesz słyszeć
o "wyroku śmierci i rozkładu",

otrzymasz wszelką pomoc
w unikaniu tego tematu

od branży pogrzebowej.

To przemysł wart miliardy dolarów,

a jego model ekonomiczny
opiera się na zasadach

ochrony, oczyszczania i upiększania zwłok.

Z rozmysłem lub nie,

branża pogrzebowa wspiera
ideę nadzwyczajności człowieka.

Nieważne, co się z tym wiąże,

ile to kosztuje,

jak degraduje środowisko,

robimy to, bo ludzie są tego warci!

Ignoruje się fakt,

że śmierć może być sprawą
emocjonalnie kłopotliwą i złożoną

i że w rozkładzie tkwi piękno

- piękno naturalnego powrotu
do ziemi, z której wyszliśmy.

Nie zrozumcie mnie źle,

całkowicie rozumiem znaczenie rytuału,

zwłaszcza jeśli chodzi o naszych bliskich.

Musimy jednak móc stworzyć
i praktykować ten rytuał

bez szkody dla środowiska,

dlatego też potrzebne są nowe opcje.

Wróćmy do idei ochrony,
oczyszczania i upiększania.

Zacznijmy od zwłok.

Branża pogrzebowa chroni ciało,

oferując rodzinie trumnę
zrobioną z drewna lub metalu

z gumowym szczeliwem.

Na cmentarzu, w dniu pogrzebu,
trumna zostanie opuszczona

do betonowego lub metalowego grobowca.

Marnuje się wszystkie te zasoby:
beton, metal, drewno,

chowając je w podziemnych fortecach.

Pochówek na cmentarzu

nie zbliża zwłok do ziemi,
która je otacza.

Nie jesteś pożywieniem dla robaków.

Kolejna rzecz: przemysł oczyści ciało
przez balsamowanie,

chemiczną konserwację zwłok.

To procedura odprowadzenia krwi

i zastąpienia jej toksycznym,
rakotwórczym formaldehydem.

Mówi się, że jest to robione

dla zdrowia publicznego,

bo martwe ciało może być niebezpieczne,

ale lekarze na sali potwierdzą,

że to twierdzenie dotyczy tylko osób,

które zmarły na chorobę
wysoce zakaźną, jak Ebola.

Rozkład ciała ludzkiego,
który, szczerze mówiąc,

jest nieco cuchnący i nieprzyjemny,

jest jednak zupełnie bezpieczny.

Bakterie chorobotwórcze
to nie te same bakterie,

które powodują gnicie.

Na koniec przemysł upiększy zwłoki.

Powiedzą ci, że naturalne
nieżywe ciało twojej matki lub ojca

nie jest wystarczająco dobre.

Umalują je.

Ubiorą w garnitur.

Wstrzykną barwniki, aby zmarły
wyglądał trochę żywiej,

jakby tylko odpoczywał.

Balsamowanie to oszustwo,

które tworzy iluzję, że śmierć i rozkład
nie są naturalnym końcem

całego organicznego życia na tej planecie.

Jeśli ten system upiększania,
oczyszczania, ochrony

nie przemawia do was,

nie jesteście sami.

Jest cała masa ludzi:

przedsiębiorcy pogrzebowi,
projektanci, ekolodzy,

którzy próbują wymyślić
bardziej ekologiczny sposób na śmierć.

Dla nich śmierć nie oznacza

nieskazitelności, makijażu,
i niebieskiego smokingu.

Nie ma wątpliwości,

że bieżących metod pochówku
nie da się utrzymać

przy takim trwonieniu zasobów
i poleganiu na chemii.

Nawet kremacja,

zwykle uznawana
za opcję przyjazną środowisku,

zużywa przy jednej kremacji

tyle gazu ziemnego,
co samochód przez 800 km.

Więc dokąd teraz?

Zeszłego lata byłam w górach
w Karolinie Północnej,

nosiłam wiadra wiórów drzewnych
w letnim słońcu.

Byłam na "Trupiej Farmie"
uniwersytetu Zachodniej Karoliny,

dokładniej zwaną "rozkładalnią ludzi".

Trafiają tam ciała oddane nauce,

a badania ich rozkładu służą
rozwojowi medycyny sądowej.

Tego dnia

wystawiono 12 ciał
w różnych stadiach rozkładu.

Niektóre były zeszkieletowane,

jedno miało na sobie fioletową piżamę,

u jednego ciągle było widać blond zarost.

Aspekt kryminalistyczny jest fascynujący,

ale nie po to tam byłam.

Byłam tam, bo moja koleżanka,
Katrina Spade,

chce utworzyć nowy system
zamiast kremowania zwłok:

kompostowanie zwłok.

Nazywa ten proces "rekompozycją"

a używa się go od lat przy bydle
i innych zwierzętach hodowlanych.

Katrina myśli o zakładzie,

gdzie rodzina mogłaby umieścić zmarłego

w wysoko odżywczej mieszance,
która w 4-6 tygodni

rozłoży całe ciało na glebę.

Przez tych 4-6 tygodni

twoje cząsteczki stają się
innymi cząsteczkami:

przekształcasz się.

Jak to się ma do rosnącego pragnienia

wielu ludzi,

aby być pochowanym pod drzewem

lub by stać się drzewem po śmierci?

Przy tradycyjnej kremacji,
pozostałe prochy

- nieorganiczne cząstki kości -

tworzą grubą, kredową warstwę,

która niewłaściwie rozprowadzona w glebie

może zaszkodzić drzewu.

Ale dzięki rekompozycji stajesz się glebą,

możesz odżywiać to drzewo

i być pośmiertnym dawcą,
tak jak dziś tego chcesz

i na co zasługujesz.

To jedna opcja na przyszłość kremacji.

A co z przyszłością cmentarzy?

Wiele osób uważa, że cmentarze
nie powinny w ogóle istnieć,

gdyż zaczyna nam brakować gruntów.

A gdyby je przekształcić,

aby zwłoki nie były wrogiem ziemi,

ale jej potencjalnym wybawcą?

Mowa o pochówku konserwującym,

gdzie duże połacie ziemi
są brane w dzierżawę.

Piękne jest to, że kiedy parę zwłok
zostanie pochowanych na tym terenie,

nie można go ruszać,
nie można na nim budować,

stąd nazwa "pochówek konserwujący".

Równa się to pośmiertnemu
przywiązywaniu się do drzewa:

"Nigdzie nie idę!

Naprawdę nie mogę. Rozkładam się tu".

(Śmiech)

Pieniądze, które rodzina daje na cmentarz,

są przeznaczone na ochronę
i zarządzanie terenem.

Nie ma typowych płyt nagrobnych
i nagrobków.

Groby są rozrzucone na terenie

pod eleganckimi mogiłami

oznaczonymi jedynie kamieniem
lub małą metalową płytką,

a czasem lokalizowane tylko za pomocą GPS.

Nie ma tu balsamowania,

nie ma ciężkich, metalowych trumien.

Mój dom pogrzebowy sprzedaje kilka trumien

uplecionych z wierzby czy bambusa,

ale większość rodzin
wybiera tylko prosty całun.

Nie ma wielkich grobowców,
których wymaga większość cmentarzy,

bo ułatwia im to utrzymanie zieleni.

Rodziny mogą tu przychodzić,
rozkoszować się naturą,

mogą nawet zasadzić drzewo lub krzew,

chociaż dozwolone są tylko rośliny
rodzime dla danego terenu.

Zmarły stapia się z pejzażem.

Jest nadzieja
w cmentarzach konserwujących.

Oferują one zieloną przestrzeń
na terenach miejskich i wiejskich.

Dają szansę na przywrócenie
rodzimych roślin i zwierząt w regionie.

Oferują szlaki,

miejsca praktyk duchowych,

miejsca spotkań i wydarzeń,

miejsca, gdzie natura
spotyka się z żałobą.

Co najważniejsze, dają nam nową szansę,

by po prostu rozłożyć się
w wykopanej dziurze.

Ziemia,

powiem wam,

tęskniła za nami.

Myślę, że wielu ludzi

zaczyna rozumieć,

że obecna branża pogrzebowa
do nich nie pasuje.

Dla wielu z nas

sterylność i upiększanie
nie odzwierciedla, kim jesteśmy.

Nie oddaje tego,
w co wierzyliśmy za życia.

Czy zmiana sposobu chowania zmarłych
rozwiąże problem zmian klimatu?

Nie.

Ale będzie odważnym krokiem

w postrzeganiu nas
jako mieszkańców tej planety.

Jeśli możemy umrzeć w sposób
bardziej pokorny i świadomy,

wierzę, że jest dla nas nadzieja.

Dziękuję.

(Brawa)