Rimendojmë pabesinë ... një fjalim për këdo që ka dashuruar ndonjëherë

Pabesia është tradhëtia përfundimtare. Por a duhet të jetë kështu? Terapistja e marrdhënieve Esther Perel, ekzaminon pse tradhëtojnë njerzit, zbulon se aferat janë kaq traumatike: sepse ato na kërcënojnë sigurinë emocionale. Në pabesi, ajo sheh diçka të papritur- një shpalosje të dëshirave dhe humbjes. Një fjalim që duhet parë nga gjithësecili që ka tradhëtuar, është tradhëtuar apo thjesht do një perspektivë e re për të kuptuar marrdhëniet.

Pse tradhëtojmë?

Dhe pse njerëzit e lumtur tradhëtojnë?

Dhe kur themi “pabesi”,
çfarë nënkuptojmë saktësisht?

Nënkupton një bashkim, histori dashurie,
seks me pagesë, një dhomë chat-i,

një masazh me fund të lumtur?

Pse mendojmë se burrat mashtrojnë nga
mërzija dhe frika e intimitetit,

por gratë mashtrojnë nga vetmia
dhe etja për intimitet?

Dhe a përbën një aferë gjithmonë
fundin e një marrëdhënie?

Përgjatë 10 viteve të fundit,
kam udhëtuar nëpër botë

dhe kam punuar gjerësisht
me qindra çifte

të cilët kanë qënë
shpartalluar nga tradhëtia.

Është një akt i thjeshtë shkelje

i cili mund t’i vjedhë
një çifti marrëdhënien e tyre,

lumturinë dhe thelbin
e identitetit të tyre: një aferë.

E megjithatë, ky akt ekstremisht
i zakonshëm është kaq pak i kuptuar.

Pra, ky diskutim është për cilindo
që ka dashuruar ndonjeherë.

Tradhtia bashkëshortore ka ekzistuar
që kur u shpik martesa,

po kështu dhe tabu-ja, kundër saj.

Në fakt, tradhëtia ka një këmbëngulje që
martesa mund vetëm ta ketë zili,

aq e vërtetë është kjo saqë,
kjo është urdhëresa e vetme

që përsëritet dy herë në Bibël

një herë për kryerjen dhe herën tjetër
vetëm për të menduarit.

(Të qeshura)

Pra, si mund ta pajtojmë atë që
ndalohet universalisht,

dhe po universalisht praktikohet?

Përgjatë historisë, burrat praktikisht
kishin licensë për të tradhetuar

me pasoja minimale,

dhe të mbështetur nga një mori teorish
biologjike dhe evolucionare

që justifikonin nevojën e tyre
për të bredhur,

kështu që standardi i dyfishtë është aq
i vjetër sa dhe vetë adulteria.

Por kush e di se çfarë ndodh në të vërtetë
atje nën ҫarҫafë, apo jo?

Sepse kur vjen fjala te seksi,

presioni për burrat
është që të mburren dhe ta egzagjerojnë,

por presioni për gratë është ta fshehin,
minimizojnë dhe mohojnë,

ҫka nuk është e habitshme kur kujton se
ka ende nëntë shtete

ku gratë mund të vriten
për shmangje nga e duhura.

Tani, monogamia nënkuptonte
një person për gjithë jetën.

Sot, monogamia nënkupton
një person në një kohë.

(Të qeshura)

(Duartrokitje)

Them se, shumë prej jush mund keni thënë

"Unë jam monogam në të gjitha
marrëdhëniet e mia."

(Të qeshura)

Dikur, në fillim martoheshim,

dhe bënim seks për herë të parë.

Por tani ne martohemi,

dhe ndalojmë së kryeri seks me të tjerët.

Fakti është se monogamia nuk kishte
të bënte fare me dashurinë.

Burrat mbështeteshin në
besnikërinë e grave

në mënyrë që të dinin se kujt
i përkisnin fëmijët,

dhe kush do ta marrë lopën
kur të vdes unë.

Tani, të gjithë duan të dinë

sa përqind e njerëzve tradhëtojnë.

Ma kanë bërë këtë pyetje
që kur kam ardhur në këtë konferencë.

(Të qeshura)

Kjo vlen edhe për ju.

Por përcaktimi i tradhëtisë
vazhdon të zgjerohet

sekstimi, të parit porno, qëndrimi aktiv
fshehurazi në aplikacionet e takimeve.

Pra, duke qënë se nuk ka një përkufizim
të rënë dakord universalisht

mbi atë ҫka përbën tradhëti,

vlerësimet ndryshojnë shumë,
nga 26 deri në 75 përqind.

Por mbi të gjitha,
ne jemi kontradikta vetë.

Pra, 95 përqind prej nesh thonë se
është tmerrësisht e gabuar

që partneri jonë të gënjejë
në lidhje me pasjen e një afere,

por po i njëjti numër
prej nesh do të thonë

se kjo është ekzakt ajo që do bënim
po të kishim vetë një aferë.

(Të qeshura)

Tani, më pëlqen ky përkufizim për aferat –

sespe i bashkon të tre elementet kryesore

një marrëdhënie e fshehtë, e cila
është struktura kryesore e një afere;

një lidhje emocionale në një farë mase;

dhe një alkimi seksuale.

Dhe alkimi është fjala kyçe këtu,

sepse frisoni erotik është i tillë që
puthja që vetëm e imagjinon të japësh,

mund të jetë aq e fuqishme
dhe aq e këndshme

sa orë të tëra aktuale duke bërë dashuri.

Siç ka thënë dhe Marcel Proust,

është imagjinata jonë që është përgjegjëse
për dashurinë, dhe jo personi tjetër.

Pra, kurrë nuk ka qenë më e lehtë
të tradhëtohet,

dhe kurrë nuk ka qenë më e vështirë
për të ruajtur një sekret.

Dhe pabesia nuk ka kërkuar
një taksë të tillë psikologjike.

Kur martesa ishte
një ndërmarrje ekonomike,

pabesia kërcënonte
sigurinë tonë ekonomike.

Por tani që martesa është
një marrëveshje romantike,

pabesia kërcënon sigurinë tonë emocionale.

Ironikisht, ne i jemi drejtuar tradhëtisë-

si hapësirë për të kërkuar
dashurinë e pastër.

Por tani që ne kërkojmë dashuri
në martesë,

tradhëtia e shkatërron.

Tani, ka tre mënyra me të cilat unë mendoj
se pabesia lëndon ndryshe sot.

Ne kemi një ideal romantik në bazë
të të cilit i drejtohemi një personi

për të na përmbushur një listë
të pafund nevojash:

të jetë dashuria ime më e madhe,
miku im më i mirë,

prindi më i mirë, i besuari im,

miku im emocional,
i barabarti im intelektual.

Dhe unë jam me AI/AJO:
unë jam i zgjedhuri, unë jam i veçantë,

unë jam i domosdoshëm,
unë jam i pazëvendësueshëm,

unë jam i duhuri.

Dhe tradhëtia më tregon se nuk jam.

Kjo është tradhëtia e vërtetë.

Tradhëtia na trondit
ambicien e madhe të dashurisë.

Por nëse gjatë gjithë historisë,
tradhëtia ka qenë gjithmonë e dhimbshme,

sot ajo është shpesh traumatike,

sepse kërcënon imazhin e vetes tonë.

Pacienti im Fernando, është i rrënuar.

Ai vazhdon e thotë:
"Mendoja se e njihja jetën time.

Mendoja se e dija se kush ishe ti,
se kush ishim ne si çift, kush isha unë.

Tani, dyshoj për çdo gjë."

Tradhëtia - një shkelje besimi,
një krizë identiteti.

"A do të mund të
besoj sërisht tek ty?" pyet ai.

"A do të mund të besoj
dikë tjetër përsëri?"

Dhe kjo është ajo ҫka më thotë
dhe pacientja ime Heather,

kur është duke më folur
për historinë e saj me Nick.

E martuar, me dy fëmijë.

Nick sapo është larguar
në një udhëtim pune,

dhe Heather është duke luajtur
në iPad e tij me djemtë,

kur ajo e sheh një mesazh
që shfaqet në ekran:

"Mezi po pres të të shoh."

E çuditshme, mendon ajo, ne sapo u pamë.

Dhe pastaj një mesazh tjetër:

"Mezi po pres të të mbaj në krahët e mi."

Dhe Heather e kupton

këto mesazhe s'janë për të.

Ajo gjithashtu më tregon se
babai i saj kishte afera,

por nëna e saj kish gjetur
një faturë të vogël në xhep,

dhe pak buzëkuq në jakë.

Heather, fillon gërmimin,

dhe gjen me qindra mesazhe,

foto të shkëmbyera
dhe dëshira të shprehura.

Detajet e gjalla të një afere
dy-vjeçare të Nick

shpalosen përballë saj në kohë reale.

Dhe kjo më bëri të mendoj:

Aferat në epokën dixhitale janë
vdekje prej një mijë thikash.

Por ne kemi një tjetër paradoks
me të cilin përballemi këto kohë.

Për shkak të këtij ideali romantik,

ne mbështetemi në besnikërinë e partnerit
me një entuziazëm të veçantë.

Por gjithashtu ne kurrë nuk kemi qenë
më të prirur se tani për të devijuar,

dhe jo sepse kemi dëshira të reja sot,

por sepse jetojmë në një epokë

ku ndjejmë se është e drejta
jonë të ndjekim dëshirat tona,

sepse kjo është kultura
ku unë e meritoj të jem i/e lumtur.

Dhe nëse dikur kemi jemi divorcuar,
sepse ishim të palumtur,

sot divorcohemi,
sepse mund të jemi edhe më të lumtur.

Dhe nëse divorci përmbante gjithë turpin,

sot, të zgjedhësh të qëndrosh,
kur mund të ikësh

është turpi i ri.

Pra Heather, nuk mund
të flasë me miqtë e saj,

sepse ka frikë se do ta gjykojnë
se pse e dashuron ende Nick,

dhe ngado që kthehet,
merr të njëjtën këshillë:

Lëre atë. Hidhe në rrugë qenin.

Dhe nëse situata do ishte e anasjelltë,
Nick do të ish në të njëjtën situatë.

Të qëndruarit është turpi i ri.

Pra, nëse ne mund të divorcohemi,

pse kemi ende afera?

Tani, supozimi tipik është se
në qoftë se dikush mashtron,

ka diçka që nuk shkon
ose me marrëdhënien tuaj ose me ty.

Por miliona njerëz
nuk mund të jenë të gjithë patologjikë.

Logjika është kjo:
Nëse ke gjithçka që të duhet në shtëpi,

atëherë nuk ke nevojë
të kërkosh diku tjetër,

supozimi se ekziston diҫka e tillë
si martesa perfekte

na injekton kundër dëshirës
së shfrenuar për bredhje.

Por, po sikur pasioni të ketë
një jetëzgjatje të limituar?

Po sikur të ketë gjëra që
as edhe një marrëdhënie e mirë

nuk mund t’i sigurojë kurrë?

Nëse edhe njerëzit e lumtur tradhëtojnë,

si është puna?

Shumica dërrmuese e njerëzve
me të cilët punoj

nuk janë aspak bredhës kronike.

Ata janë shpesh njerëz thellësisht
monogame në besimet e tyre,

ose të paktën për partnerët e tyre.

Por e gjejnë veten në konflikt

ndërmjet vlerave dhe sjelljes së tyre.

Shpesh janë njerëz të cilët
kanë qëndruar besnik për dekada të tëra,

por një ditë kapërcejnë një kufi

që kurrë nuk mendonin se do ta kapërcenin,

dhe me rriskun e humbjes së gjithçkaje.

Por, në shpërblim të çfarë?

Aferat janë një akt tradhëtie,

dhe gjithashtu janë një shprehje
e mallit dhe humbjes.

Në zemër të një afere, shpesh gjen

një dëshirë dhe një shtysë të zjarrtë
për një lidhje emocionale,

për risi, për liri, për autonomi,
për intensitet seksual,

një dëshirë për të rimarrë
pjesë të humbura të vetvetes

ose një përpjekje për të risjellë
vitalitet përballë humbjes e tragjedisë.

Po mendoj për një paciente tjetër timen,
Priya,

e cila është lumturisht e martuar,

e do burrin e saj,

dhe nuk do të donte kurrë që ta lëndonte.

Por ajo gjithashtu më tregon

se ka bërë gjithmonë
atë që pritej prej saj:

vajzë e mirë, grua e mirë, nënë e mirë,

kujdesej për prindërit e saj emigrantë.

Priya, u dashurua me pemëtarin
që hoqi pemën nga oborri i saj,

pas uraganit Sandy.

Me kamionin dhe tatuazhet e tij,
ai është krejt e kundërta e saj.

Por në moshën 47 vjeҫ afera e Priya lidhet
me adoleshencën që ajo s'e pati kurrë.

Dhe historia e saj më përforcon idenë se
kur kërkojmë vështrimin e një tjetri,

nuk kërkojmë gjithmonë
largimin nga partneri jonë,

por largimin nga personi që jemi bërë.

Dhe nuk ka shumë të bëjë me atë që
jemi duke kërkuar për një person tjetër,

sesa me atë që jemi duke
kërkuar për një vete tjetër.

Tani, në të gjithë botën,

ekziston një fjalë të cilën njerëzit
që kanë afera ma thonë gjithmonë.

Ata ndjehen gjallë.

Shpesh më tregojnë histori
të humbjeve të fundit -

të një prindi që ka vdekur,

të një miku që iku shumë shpejt,

dhe një lajm i keq nga mjeku.

Vdekja dhe vdekshmëria shpesh
jetojnë nën hijen e një afere,

sepse ngrenë këto pyetje.

A është kjo e gjitha? A ka më tepër?

Do të vazhdoj kështu edhe
për 25 vjet të tjera?

A do ta ndjej ndonjëherë atë gjë përsëri?

Dhe kjo ka bërë të mendoj se
ndoshta këto janë pyetjet

që i shtyjnë njerëzit të kalojnë kufirin,

dhe disa afera janë një përpjekje
për të mposhtur asgjësinë,

në një antidot për vdekjen.

Dhe në kundërshtim me
atë që mund të mendoni,

aferat kanë të bëjnë më pak me seksin,
dhe shumë më tepër me dëshirën:

dëshirë për vëmendje,
dëshirë për t'u ndjerë i veçantë,

dëshirën për t'u ndjerë i rëndësishëm.

Dhe vetë struktura e një afere,

fakti se nuk mund ta kesh dashnorin tend,

ju bën të doni.

Kjo në vetvete është një makineri dëshirë,

sepse paplotshmëria, ambiguiteti,

ju shtyn të doni atë që nuk mund ta keni.

Disa prej jush ndoshta mendojnë

se aferat nuk ndodhin
në marrëdhëniet e hapura,

por ja që ndodhin.

Pikë së pari, biseda rreth monogamisë
nuk është e njëjtë

me bisedën rreth tradhtisë.

Por fakti është se edhe kur kemi

lirinë për të patur
partnerë të tjerë seksualë,

përsëri duket se joshemi
nga fuqia e së ndaluarës,

se nëse bëjmë atë që nuk duhet ta bëjmë,

atëherë ndjehemi sikur jemi
duke bërë atë që duam.

dhe, shumë prej pacientëve të mi,
ju kam thënë

se nëse ata sjellin në marrëdhëniet e tyre

një të dhjetën e guximit,
imagjinatën dhe entuziazmin

që vendosin në aferat e tyre,

ndoshta kurrë nuk do t'ju duhej
të më takonin.

(Të qeshura)

Pra si mund të shërohemi nga një aferë?

Dëshira shkon thellë.

Tradhëtia shkon thellë.

Por ajo mund të shërohet.

Dhe disa afera janë këmbana vdekje

për marrëdhënie të cilat
kanë qenë duke vdekur.

Por disa të tjera do të na
hedhin në mundësi të reja.

Fakti është se, shumica e çifteve

që kanë përjetuar një
aferë qëndrojnë bashkë.

Por disa prej tyre
thjesht do të mbijetojnë,

ndërsa të tjerët do të jenë në gjendje
ta kthejnë krizën në oportunitet.

Ata do të jenë në gjendje ta kthejnë
këtë në një përvojë rigjeneruese.

Dhe për me tepër mendoj këtë
për partnerin e mashtruar,

i cili shpesh thotë,

"Mendon se dhe unë nuk doja më tepër?

Por s'isha unë që e bëra atë gjë."

Por tani që afera u zbulua,

ata gjithashtu fillojnë
të kërkojnë më tepër,

dhe nuk u duhet më të
mbështesin status quo-në

që mund të mos ketë funksionuar
dhe aq mirë as për ta.

Kam vënë re se shumë çifte,

në vorbullën e menjëhershme
pas një afere,

për shkak të këtij çrregullimi të ri,
që në fakt mund të sjellë një rend të ri,

do të kenë thellësi bisedash
të hapura dhe të ndershme

siҫ nuk kanë patur në dekada.

Dhe, partnerët që kanë qenë
indiferent seksualisht

e gjejnë veten papritmas
kaq të pangopur në epsht,

sa nuk e kuptojnë nga po u vjen.

Ka diçka në frikën e humbjes
që e rindez dëshirën,

dhe hap rrugën për një lloj
krejt të ri të vërtete.

Pra, kur ekspozohet një aferë,

cilat janë disa gjëra specifike
që mund të bëjnë çiftet?

Ne e dimë nga trauma që shërimi fillon

kur fajtori e pranon gabimin.

Kështu, për partnerin që ka patur aferën,

për Nick,

një gjë është t'i japë fund aferës,

por tjetër është akti, thelbësor
dhe i rëndësishëm i shprehjes

së fajit dhe keqardhjes
për lëndimin gruas së tij.

Por e vërteta është

se unë kam vënë re se
shumë njerëz që kanë afera

mund të ndjehen tmerrësisht fajtorë
që kanë lënduar partnerin,

por ata nuk ndjehen fajtorë
për përjetimin e aferës në vetvete.

Dhe ky dallim është i rëndësishëm.

Dhe Nick, ai ka nevojë ta mbajë
të mbrojtur marrëdhënien.

Ai ka nevojë që për një periudhë
të bëhet, mbrojtës i kufijve.

Është përgjegjësia e tij
të kujdeset për të,

sepse nëse mendon për të,

ai mund ta lehtësojë Heather
nga obsesioni,

dhe nga detyrimi për t’i siguruar
që afera ende nuk është harruar,

dhe kjo në vetvete
fillon të rivendosë besimin.

Por, për Heather,

ose partnrët e mashtruar,

është thelbësore të bëjë gjëra që sjellin
përsëri një ndjenjë vetë-vlerësimi,

ta rrethojnë veten me dashuri,
me miq dhe aktivitete

që ju japin gëzim, kuptim dhe identitet.

Por akoma më e rëndësishme,

është të frenojnë kureshtjen
për të gërmuar në detajet e pista -

Ku ishe? Ku e ke bërë?

Sa shpesh e keni bërë?
A është më mirë se unë në shtrat?-

pyetje që vetëm të shkaktojnë
më shumë dhimbje,

dhe të mbajnë zgjuar natën.

Dhe në vend të kësaj, të kalojnë në
ato që unë i quaj pyetje hetimore,

të cilat gërmojnë për
kuptimin dhe motivet -

Çfarë do të thotë kjo afere për ty?

Çfarë ishe në gjendje të shprehje
ose përjetoje atje

që nuk mund ta bëje dot me mua?

Si ishte për ty kur ktheheshe në shtëpi?

Cila është ajo gjë që vlerëson
në lidhjen tonë?

A je i kënaqur që kjo mori fund?

Çdo aferë e ripërcakton një marrëdhënie,

dhe çdo çift do të përcaktojë

se cila do të jetë vazhdimësia e aferës.

Por aferat kanë ardhur të qëndrojnë,
dhe nuk kanë për të ikur.

Dhe dilemat e dashurisë dhe dëshirës,

nuk japin përgjigje të thjeshta
bardh ose zi, të mira ose të këqija,

viktime ose dhunuesi.

Tradhëtia në një marrëdhënie
vjen në disa forma.

Ka shumë mënyra si
ne e tradhtojmë partnerin:

me përbuzje, me mospërfillje,

me indiferencë, me dhunë.

Tradhtia seksuale është vetëm një mënyrë
e të lënduarit të një partneri.

Me fjalë të tjera, viktima e një afere

nuk është gjithmonë viktima e martesës.

Tani që më dëgjuat mua,

e di se çfarë jeni duke menduar:

Ajo ka një theks francez,
ajo duhet të jetë pro-aferave.

(Të qeshura)

Por, gaboheni.

Unë nuk jam Franceze.

(Të qeshura)

(Duartrokitje)

Dhe unë nuk jam pro-aferave.

Por nga që mendoj se mund
të vijnë të mira nga një aferë,

shpesh më kanë bërë këtë pyetje
shumë të çuditshme:

A do ta rekomandoja ndonjëherë atë?

Tani, do ta rekomandoja një aferë

po aq sa do të rekomandoja
që të kishit një kancer,

megjithatë ne e dimë se njerëzit
që kanë qenë sëmurë

shpesh flasin për mënyrën se si sëmundja
u ka dhënë një perspektivë të re.

Pyetja kryesore që më kanë bërë
që kur kam ardhur në këtë konferencë,

kur thashë se do të flas për tradhëtinë,
ishte: pro apo kundër?

Unë thashë, "Po."

(Të qeshura)

Unë i shoh aferat nga një
perspektivë e dyfishtë:

lëndimi dhe tradhtia nga njëra anë,

dhe rritja dhe vetë-zbulimi
nga ana tjetër –

ҫfarë të shkaktoi ty,
dhe çfarë kuptimi kish për mua.

Dhe kështu, kur një çift vjen tek unë,
në periudhën pasi një aferë

është zbuluar,

unë shpesh ju tregoj këtë atyre:

Sot në Perëndim,

shumica prej nesh do të kenë
dy ose tre marrëdhënie

ose martesa,

dhe disa prej nesh do ta bëjnë këtë
me të njëjtin person.

Martesa juaj e parë ka marrë fund.

Do të ju pëlqente të krijonit
një të dytë së bashku?

Faleminderit.

(Duartrokitje)