Boas noticias na loita contra o cancro de páncreas

Calquera que perdera un ser querido por cancro de páncreas, sabe ben a devastadora velocidade con que esta enfermidade pode afectar a unha persoa sa. Laura Indolfi, emprendedora en biomedicina e membro de TED, está desenvolvendo un método revolucionario para tratar esta complexa e letal enfermidade: un dispositivo dispensador de fármacos que actúa coma unha gaiola sobre o tumor, evitando a súa propagación e liberando o medicamento só onde é necesario. Como di ela: "Esperamos que algún día o cancro de páncreas sexa unha enfermidade curábel".

Levantade a man

os que recoñezades algunha
das caras da pantalla...

Uauh! Case todo o mundo!

Si, todas esas persoas son
famosas nos seus campos.

E sabedes qué teñen en común?

Todas elas morreron de cancro de páncreas.

Aínda que é unha noticia moi triste,

grazas ás súas historias individuais

somos máis conscientes do letal
que pode ser esta enfermidade.

É a terceira causa de morte por cáncer,

e tan só o 8% dos enfermos
sobrevivirá máis de cinco anos.

É unha porcentaxe moi pequena,

sobre todo se a comparas
coa do cancro de mama,

onde temos case un 90%
de taxa de supervivencia.

Non é, pois, unha sorpresa,

que ser diagnosticado de
cancro de páncreas

signifique enfrontarse, practicamente,
a unha sentenza de morte.

Porén, o que resulta sorprendente
é que nos últimos 40 anos

esa porcentaxe non minguara nada,

mentres que si se fixeron moitos progresos

con outros tipos de tumor.

Entón, como podemos facer máis efectivo
o tratamento de cancro pancreático?

Como emprendedora en biomedicina,

gústame traballar en desafíos
que parecen imposíbeis;

gústame entender as súas limitacións

e procurar atopar solucións innovadoras

que poidan cambiar o resultado lóxico.

A primeira má noticia sobre
o cancro de páncreas

é que este órgano atópase,
literalmente, no medio do ventre.

Está pintado de laranxa na pantalla,

pero apenas poderás velo

ata que retire tódolos outros
órganos de diante.

O páncreas tamén está rodeado
por moitos outros órganos vitais,

como o fígado, o estómago
ou o conduto biliar.

A capacidade que ten o tumor
de medrar neses órganos

é a razón pola que o cancro de páncreas

é un dos tumores máis dolorosos.

A dificultade para localizalo
tamén impide que o médico

o extirpe mediante cirurxía,

procedemento xa rutineiro co
cancro de mama, por exemplo.

Por todas estas razóns,
a quimioterapia é a única opción

para o paciente de cancro de páncreas.

Isto lévanos á segunda má noticia...

Os tumores no páncreas teñen moi
poucos vasos sanguíneos.

Pero, por que deberían importarnos
os vasos sanguíneos dun tumor?

Pensemos durante un segundo
en como funciona a quimioterapia:

O fármaco inxéctase na vea

e navega polo corpo
ata acadar o lugar do tumor.

É como conducir nunha autovía,
tentando chegar a un destino.

Que pasa se na estrada non existe
unha saída para o teu destino?

Que non chegarás nunca.

Estamos exactamente ante o mesmo problema

coa quimioterapia e o cancro de páncreas.

As medicinas percorren todo o corpo,

chegarán a órganos sans,

producindo efectos moi tóxicos
para a saúde xeral do paciente,

pero moi pouco fármaco chegará ao tumor.

Daquela, a eficacia é moi limitada.

Paréceme bastante contraditorio
medicar todo o corpo

para curar un órgano específico.

Con todo, nos últimos 40 anos

destináronse moitos cartos,
investigacións e esforzos

a encontrar novos e potentes fármacos
contra o cancro de páncreas,

pero nada se fixo para cambiar a maneira

en que llos subministramos ao paciente.

Ben, despois de dúas más noticias,

vouvos dar, espero, boas novas.

Xunto cun colaborador do MIT

e o Hospital Xeral
de Massachusetts en Boston,

vimos de revolucionar a forma
na que tratamos o cáncer,

facendo posible enviar o
medicamento ao lugar preciso.

Basicamente, o que facemos é lanzarte
en paracaídas enriba do teu destino,

aforrándoche conducir todo
ao redor da autovía.

O que fixemos foi inserir o fármaco
en dispositivos parecidos a este,

o bastante flexíbeis para seren dobrados

e encaixar no catéter;

así o médico pode implantalo
directamente sobre o tumor

cunha cirurxía minimamente invasiva.

Estes dispositivos son o bastante sólidos
para que, unha vez colocados

encima do tumor,

actúen coma unha gaiola,

evitando fisicamente que o tumor

se introduza noutros órganos,

controlando a metástase.

Os dispositivos tamén son biodegradábeis,

polo que unha vez dentro do corpo,

comezan a disolverse,

soltando a medicina no lugar exacto,
lentamente e con máis eficacia

do que se facía ata agora
tratando todo o corpo.

Nun estudo preclínico demostramos

que este achegamento localizado

é capaz de multiplicar por 12
a resposta ao tratamento.

Así que collemos un fármaco xa coñecido

e só por aplicalo
onde é realmente máis necesario,

obtemos unha resposta
12 veces máis potente,

que reduce o efecto tóxico para o corpo.

Estamos traballando arreo
en mellorar esta tecnoloxía.

Estamos a piques de rematar
os estudos preclínicos

e os tests en animais requiridos antes
de solicita-la aprobación do Goberno

para ensaios clínicos.

Hoxe en día, a maioría dos pacientes
con cancro de páncreas morre.

Confiamos en que un día

poidamos atenua-la súa dor,
prolonga-las súas vidas,

e quizais, facer do cancro de páncreas

unha enfermidade curábel.

Repensando a forma
na que se aplica o fármaco,

non só o facemos
máis potente e menos tóxico,

senón que abrimo-la porta
para atopar novas solucións

a case tódolos outros problemas imposíbeis

para os pacientes de cancro de páncreas
e moitos outros.

Moitas grazas.

(Aplausos)