Πώς να ζωντανέψετε μια γειτονιά: με φαντασία, ομορφιά και τέχνη

Ο Θιάστερ Γκέιτς, με εκπαίδευση αγγειοπλάστη και δράση κοινωνικού ακτιβιστή, ήθελε να κάνει κάτι για την θλιβερή κατάσταση της γειτονιάς του, στο νότιο Σικάγο. Και το έκανε, μεταμορφώνοντας τα εγκατελειμένα κτίρια σε εστίες για την κοινότητα που εμπνέουν και ενώνουν όσους ζουν ακόμη εκεί (και προσελκύουν τους υπόλοιπους). Σε αυτήν την γεμάτη πάθος ομιλία, ο Γκέιτς περιγράφει την προσπάθειά του να φτιάξει μια «μινιατούρα Βερσαλλιών» στο Σικάγο, και μοιράζεται την ένθερμη πεποίθησή του πως ο πολιτισμός μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για κοινωνική μεταρρύθμιση σε κάθε πόλη και σε κάθε τόπο.

Ασχολούμαι με την αγγειοπλαστική,

κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα ταπεινό.

Ξέρω πολλά για τα κεραμικά.

Πέρασα περίπου δεκαπέντε χρόνια
φτιάχνοντάς τα.

Κάτι που πραγματικά με ενθουσιάζει
στην τέχνη μου

και την εκπαίδευση μου στην κεραμική

είναι ότι γρήγορα μαθαίνεις πώς
να φτιάχνεις ωραία πράγματα απ' το τίποτα.

Το ότι πέρασα πολύ χρόνο στον τροχό μου
με βουνά από πηλό, δοκιμάζοντας πράγματα,

και το ότι οι περιορισμοί της ικανότητας,
της επιδεξιότητάς μου

είχαν σχέση με τα χέρια
και τη φαντασία μου.

Το ότι αν ήθελα
να φτιάξω ένα πολύ ωραίο μπολ

αλλά δεν ήξερα ακόμα να φτιάχνω τη βάση,

έπρεπε να μάθω πώς φτιάχνεται η βάση.

Ότι αυτή η διαδικασία μάθησης
μου έχει φανεί πάρα πολύ χρήσιμη στη ζωή.

Πιστεύω πως ως αγγειοπλάστης

αρχίζεις παράλληλα να μαθαίνεις
πώς να δίνεις σχήμα στον κόσμο.

Έχουν υπάρξει φορές
μέσα από την καλλιτεχνική μου δουλειά

που ήθελα να δώσω μηνύματα

για άλλα πολύ σημαντικά γεγονότα

της Ιστορίας των ΗΠΑ
και της Ιστορίας του κόσμου

όπου συνέβησαν σκληρά πράγματα,

όμως πώς μιλάς για σύγκρουση ιδεών

χωρίς να συμπεριλάβεις τους ανθρώπους;

Μπορούσα να χρησιμοποιήσω τέχνη όπως
αυτές τις παλιές μάνικες από την Αλαμπάμα

για να μιλήσω για την πολυπλοκότητα

μιας χρονικής στιγμής του κινήματος
για τα ατομικά δικαιώματα του '60;

Είναι δυνατόν να μιλήσω για τον πατέρα μου
και εμένα που κάναμε χειρωνακτική εργασία;

Ο μπαμπάς μου έφτιαχνε στέγες,
ήταν κατασκευαστής,

είχε μικρές επιχειρήσεις,

και στα 80 του
ήταν έτοιμος να βγει στη σύνταξη

και το καζάνι όπου έβραζε την πίσσα
ήταν η κληρονομιά μου.

Ένα καζάνι για πίσσα δεν ακούγεται
ως πολύ καλή κληρονομιά. Δεν ήταν.

Βρωμούσε και έπιανε
πολύ χώρο στο στούντιό μου,

αλλά ρώτησα τον πατέρα μου
αν ήθελε να φτιάξει τέχνη μαζί μου

αν μπορούσε να φανταστεί από την αρχή
αυτό το ευτελές υλικό

σαν κάτι πάρα πολύ ξεχωριστό.

Αναβαθμίζοντας το υλικό
και με τις ικανότητες του μπαμπά μου,

μπορούσαμε να σκεφτούμε διαφορετικά
την πίσσα, σαν πηλό,

να της δώσουμε διαφορετικό σχήμα,

και έτσι να φανταστούμε
τις δυνατότητές της;

Μετά τον πηλό στράφηκα
σε πολλά διαφορετικά είδη υλικών

και το στούντιό μου μεγάλωσε πολύ
γιατί σκέφτηκα, λοιπόν,

δεν έχει να κάνει τελικά με το υλικό
αλλά με τη δυνατότητα μας

να δίνουμε σχήμα στα πράγματα.

Άρχισα να ενδιαφέρομαι ολοένα
και περισσότερο για ιδέες

και για όσα συνέβαιναν
ακριβώς έξω από το στούντιό μου.

Για να σας δώσω μια γενική εικόνα,
κατοικώ στο Σικάγο.

Τώρα μένω στη Νότια Πλευρά.
Γεννήθηκα στη Δυτική.

Για όσους δεν είναι από το Σικάγο,
αυτό δεν σημαίνει τίποτα,

αλλά εάν δεν ανέφερα
πως είμαι από την Δυτική Πλευρά

πολλοί συμπολίτες μου θα συγχύζονταν.

Η περιοχή που μένω λέγεται Γκραν Κρόσινγκ.

Η γειτονιά έχει δει και καλύτερες μέρες.

Δεν είναι πλούσια γειτονιά, μακράν.

Υπάρχει πολλή εγκατάλειψη στη γειτονιά μου

και, όσο εγώ ήμουν απασχολημένος
με την κεραμική και την τέχνη

και είχα μια καλή
καλλιτεχνική σταδιοδρομία,

χίλια δυο συνέβαιναν
ακριβώς έξω από την πόρτα μου.

Όλοι ξέρουμε για την ύφεση
στην αγορά ακινήτων

και τις δυσκολίες της υποβάθμισης,

και θεωρώ πως τα συζητάμε αυτά για
ορισμένες πόλεις περισσότερο από άλλες,

αλλά νομίζω πως πολλές πόλεις
στις ΗΠΑ και αλλού

αντιμετωπίζουν την υποβάθμιση,

και έχουν εγκαταλελειμένα κτίρια
τα οποία κανείς δεν ξέρει τι να τα κάνει.

Και έτσι αναρωτήθηκα εάν υπάρχει τρόπος
να αρχίσω να αντιμετωπίζω

αυτά τα κτίρια σαν προέκταση ή επέκταση
της καλλιτεχνικής μου δημουργίας.

Και πως εάν είχα συνεργούς
σε αυτήν την αντιμετώπιση

άλλους δημιουργικούς ανθρώπους
-αρχιτέκτονες, μηχανικούς, χρηματοδότες-

μπορεί όλοι μαζί να μπορούσαμε

να σκεφτούμε πιο σύνθετα
την αναδιαμόρφωση των πόλεων.

Έτσι, αγόρασα ένα κτίριο.

Ήταν πολύ φτηνό.

Το καλλωπίσαμε.

Το κάναμε όσο πιο όμορφο μπορούσαμε
για να προσπαθήσουμε

να ξεκινήσουμε μια κάποια δραστηριότητα
στο τετράγωνό μου.

Αφού το αγόρασα,
για περίπου 18 χιλιάδες δολάρια,

δεν είχα άλλα χρήματα.

Έτσι, άρχισα να σκουπίζω το κτίριο
σαν κάποιου είδους παράσταση.

Αυτό είναι παράσταση τέχνης.

Ερχόταν κόσμος,
και εγώ άρχιζα το σκούπισμα.

Επειδή η σκούπα ήταν δωρεάν
και το σκούπισμα ήταν δωρεάν.

Λειτούργησε.

(Γέλια)

Αλλά μετά αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε
το κτίριο για εκθέσεις, μικρά δείπνα,

και ανακαλύψαμε πως το κτίριο
στο τετράγωνό μου, το Ντόρτσεστερ

-πλέον αναφερόμασταν στο τετράγωνο
σαν «Έργα Ντόρτσεστερ»-

είχε κατά κάποιον τρόπο μετατραπεί
σε χώρο συνάθροισης

για δραστηριότητες διαφόρων ειδών.

Μετατρέψαμε το κτίριο σε κάτι
που αποκαλέσαμε Σπίτι Αρχείων.

Το Σπίτι Αρχείων έκανε
πολλά υπέροχα πράγματα.

Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι
από την πόλη και αλλού

έρχονταν εκεί, στο γκέτο.

Και τότε ένιωσα πως ίσως υπήρχε σχέση
ανάμεσα στο ιστορικό μου με τον πηλό

και αυτό το καινούργιο πράγμα
που είχε αρχίσει να δημιουργείται.

Πως είχαμε σιγά-σιγά αρχίσει
να αναμορφώνουμε

τον τρόπο θεώρησης της Νότιας Πλευράς.

Το ένα σπίτι έγινε περισσότερα σπίτια,

και προσπαθούσαμε πάντα
να μεταδίδουμε την ιδέα

πως δεν είναι μόνο σημαντικό
να δημιουργείς ένα όμορφο δοχείο

αλλά και τα περιεχόμενα του,
όσα συμβαίνουν εκεί μέσα,

είναι επίσης πολύ σημαντικά.

Δεν σκεφτόμασταν μόνο την ανάπτυξη,
αλλά και το πρόγραμμα,

τις πιθανές συνδέσεις
που μπορούσαν να συμβούν

μεταξύ σπιτιών, μεταξύ γειτόνων.

Αυτό το κτίριο έγινε το Σπίτι Ακρόασης,

στεγάζει μια συλλογή πεταμένων βιβλίων
του εκδοτικού οίκου Τζόνσον,

και άλλα βιβλία
από ένα παλιό βιβλιοπωλείο που έκλεισε.

Εγώ ήθελα απλώς να ενεργοποιήσω
αυτά τα κτίρια όσο μπορούσα,

με οποιοδήποτε μέσο
και οποιουσδήποτε συνεργάτες.

Στο Σικάγο υπάρχει μεγάλο απόθεμα κτιρίων.

Αυτό το κτίριο ήταν κάποτε
το στέκι ναρκομανών της γειτονιάς,

και όταν εγκαταλείφθηκε,
αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία

να φανταστούμε
τι άλλο μπορεί να συμβεί εδώ.

Έτσι, το μετατρέψαμε σε αυτό που λέμε
Σπίτι του Μαύρου Σινεμά.

Το Σπίτι του Μαύρου Σινεμά
ήταν μια ευκαιρία να προβληθούν ταινίες

σχετικές με τον κόσμο που ζει εκεί,

εάν θέλαμε να δείξουμε μια παλιά ταινία
του Μέλβιν βαν Πιμπλς, μπορούσαμε.

Εάν θέλαμε να δείξουμε το
«Πλυντήριο Αυτοκινήτων», μπορούσαμε.

Το βρίσκαμε υπέροχο.

Το κτίριο σύντομα δεν μας χωρούσε

και χρειάστηκε να μεταφερθούμε
σε μεγαλύτερο χώρο.

Το Σπίτι Μαύρου Σινεμά,
που φτιάχτηκε από ένα μικρό κομμάτι πηλό

έπρεπε να εξελιχθεί
σε ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι πηλό,

που είναι πλέον το στούντιό μου.

Αυτό που αντιλήφθηκα,
για όσους έχουν μανία με τις ζώνες,

είναι πως κάποια από όσα έκανα
σε αυτά τα κτίρια που είχαν ξεμείνει,

δεν ήταν οι χρήσεις
για τις οποίες είχαν χτιστεί

και πως υπάρχουν αστικοί κανόνες που λένε,

«Ένα κτίριο χτισμένο για οικιακή χρήση
πρέπει να παραμείνει ως έχει».

Τι κάνεις όμως στις γειτονιές
που δεν ενδιαφέρεται κανείς να κατοικήσει;

Που όσοι μπορούσαν να φύγουν
τις έχουν ήδη εγκαταλείψει;

Τι κάνεις με αυτά τα παρατημένα κτίρια;

Εγώ προσπαθούσα
να τα ξυπνήσω με τον πολιτισμό.

Ανακαλύψαμε πως ο κόσμος
το έβρισκε τόσο συναρπαστικό

και υπήρξε τέτοια ανταπόκριση, που σύντομα
χρειάστηκε να βρούμε μεγαλύτερα κτίρια.

Με το που βρήκαμε μεγαλύτερα κτίρια,

υπήρχαν, εν μέρει, τα μέσα
να σκεφτούμε αυτά τα πράγματα.

Αυτή η τράπεζα
που ονομάσαμε Τράπεζα Τέχνης

ήταν σε πολύ κακή κατάσταση.
Είχε περίπου 2 μέτρα νερό.

Ήταν δύσκολο έργο στην χρηματοδότησή του,

επειδή ούτε τράπεζες, ούτε οι άνθρωποι,
ενδιαφέρονταν για την γειτονιά,

επειδή τίποτα σημαντικό
δεν είχε συμβεί εκεί.

Ήταν χώμα, ήταν τίποτα, ήταν το πουθενά.

Έτσι αρχίσαμε να φανταζόμαστε τι άλλο
θα μπορούσε να συμβεί σε αυτό το κτίριο;

(Χειροκρότημα)

Έτσι, τώρα που η φήμη
του τετραγώνου μου είχε εξαπλωθεί,

και άρχισαν να το επισκέπτονται πολλοί,

ανακαλύψαμε πως η τράπεζα

μπορεί να αποτελέσει κέντρο εκθέσεων,
αρχείων, μουσικών παραστάσεων,

και πως υπάρχουν άτομα

που πλέον ενδιαφέρονται
να βρίσκονται κοντά σε αυτά τα κτίρια,

επειδή ανάψαμε μια φλόγα
που θα μπορούσε να γίνει φωτιά.

Ένα από τα αρχεία που στεγάζουμε εκεί
είναι του εκδοτικού οίκου Τζόνσον.

Συλλέγουμε επίσης ενθύμια
της αμερικανικής Ιστορίας,

από άτομα που ζουν ή ζούσαν στην γειτονιά.

Μερικές από αυτές τις εικόνες
είναι υποτιμητικές για τους μαύρους,

κάτι σαν ιστορικά στοιχεία
με πολύ προκλητικό περιεχόμενο,

αλλά πού καλύτερο μέρος από μια γειτονιά

με νέους που συνεχώς
διερωτώνται για την ταυτότητά τους,

για να μιλήσει κανείς για τα πολυσύνθετα
θέματα της φυλής και της κοινωνικής τάξης;

Από κάποιες απόψεις,
η τράπεζα αποτελεί μια εστία

όπου προσπαθούμε να δημιουργήσουμε

έναν σκληρό κεντρικό πυρήνα
πολιτιστικής δραστηριότητας,

και πως εάν δημιουργούσαμε
πολλούς τέτοιους κόμβους

και τους συνδέαμε περιφερειακά
με χώρους πρασίνου,

και τα κτίρια που αγοράσαμε
και αποκαταστήσαμε

-τα οποία είναι πλέον περίπου 60 με 70-

αν μπορούσαμε να βάλουμε πάνω τους
μια μίνι εκδοχή των Βερσαλλιών,

και να τα συνδέσουμε
με μια όμορφη πράσινη ζώνη

(Χειροκρότημα)

τότε αυτό το μέρος
όπου ο κόσμος δεν ήθελε ποτέ να βρίσκεται

θα γινόταν ένας σημαντικός προορισμός

για ανθρώπους από όλη την χώρα
και όλον τον κόσμο.

Από μερικές απόψεις,
το βιώνω αρκετά ως αγγειοπλάστης,

πως χειριζόμαστε
ό,τι βρίσκεται στον τροχό μας,

προσπαθούμε με όλη μας την τεχνική

να φανταστούμε το επόμενο μπολ
που θέλουμε να φτιάξουμε.

Από το μπολ μου η σκέψη μεταφέρθηκε
σε ένα σπίτι, σε μια γειτονιά,

σε μια πολιτιστική περιοχή
σε μια ολόκληρη πόλη.

Και σε κάθε σημείο υπήρχαν πράγματα
που δεν ήξερα κι έπρεπε να μάθω.

Δεν ήξερα ποτέ στη ζωή μου
τόσα για χωροταξία και πολεοδομία.

Ποτέ δεν πίστευα πως θα τα χρειαστώ.

Όμως σαν αποτέλεσμα συνειδητοποιώ

πως δεν υπάρχει μόνο χώρος
για την δική μου καλλιτεχνική πρακτική,

αλλά και για πολλές άλλες.

Ο κόσμος άρχισε να μας ρωτάει,

«Λοιπόν, Θιάστερ,
πώς θα κλιμακώσεις τις προσπάθειες;»

και «τι πλάνο βιωσιμότητας έχεις;»

(Γέλια)
(Χειροκρότημα)

Και συνειδητοποίησα
πως δεν μπορώ να εξάγω τον εαυτό μου,

και πως το σημαντικό για πόλεις
όπως το Άκρον του Οχάιο

και το Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν,
και το Γκάρι της Ιντιάνα,

είναι να υπάρχουν ήδη άτομα
που ήδη πιστεύουν σε αυτά τα μέρη.

και ήδη πεθαίνουν
από επιθυμία να τα ομορφύνουν,

και πως συχνά,
όσοι παθιάζονται με τον τόπο τους,

δεν έχουν επαφή με τα απαραίτητα μέσα
που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τον τόπο,

ή πως δεν έχουν επαφή με συλλογικότητες

που θα έθεταν τα σχέδιά τους σε κίνηση.

Έτσι, ξεκινάμε πλέον

να προσφέρουμε συμβουλές
σε άτομα σε όλην την χώρα

για το πώς ξεκινάς με όσα έχεις,
με όσα βρίσκονται μπροστά σου,

πώς δημιουργείς κάτι από το τίποτα,

πώς αναδιαμορφώνεις τον κόσμο σου
σε έναν τροχό,

ή σε ένα οικοδομικό τετράγωνο,
ή στο επίπεδο μιας πόλης.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)

Τζουν Κοέν: Ευχαριστούμε.
Πιστεύω πως πολλοί θεατές

θα αναρωτιούνται όσα ρώτησες στο τέλος:

Πώς μπορούν να κάνουν
αντίστοιχα πράγματα στην πόλη τους;

Δεν μπορείς να εξαχθείς.

Δώσε μας μερικές ιδέες
από την εμπειρία σου

για το τι μπορεί να κάνει κάποιος
που εμπνέεται από την πόλη του

για να φέρει αντίστοιχα αποτελέσματα.

ΘΓ: Κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό είναι
να μην σκέφτεσαι μεμονωμένα κάθε έργο,

όπως ένα παλιό σπίτι,

αλλά την σχέση μεταξύ
αυτού του παλιού σπιτιού,

ενός σχολείου της περιοχής,
μιας μικρής κάβας με κρασιά,

και το εάν υπάρχει
κάποια συνέργεια μεταξύ τους.

Μπορεί να δημιουργηθεί διάλογος;

Ακόμα και γειτονιές που έχουν αποτύχει,
έχουν συχνά έναν κάποιο παλμό.

Πώς εντοπίζεις το πνεύμα της γειτονιάς,
τα παθιασμένα άτομα,

και πώς μπορείς να καταφέρεις άτομα

που επί είκοσι χρόνια πάλευαν,
μοχθούσαν σε μονότονες δουλειές,

να ξαναδραστηριοποιηθούν
για τον τόπο τους;

Κάποιος βέβαια πρέπει
να κάνει αυτήν την δουλειά.

Εάν ήμουν παραδοσιακός εργολάβος,
θα μιλούσα μόνο για κτίρια,

και μετά θα έβαζα στην πόρτα
μια ταμπέλα «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ».

Νομίζω πως πρέπει κανείς
να επιμελείται περισσότερους τομείς,

πως πρέπει να έχει στο νου του
τι επιχειρήσεις θέλει να αναπτύξει.

Και επίσης, εάν υπάρχουν κάτοικοι

που θέλουν να με βοηθήσουν
να αναπτύξω αυτές τις επιχειρήσεις;

Γιατί θεωρώ πως δεν αφορά
μόνο πολιτιστικούς χώρους και κατοικίες,

πρέπει να ξαναγίνει
ένας οικονομικός πυρήνας.

Άρα, το να τα σκεφτόμαστε όλα αυτά μαζί,
βγάζει νόημα.

ΤΚ: Είναι δύσκολο να κάνεις τον κόσμο

να ξαναβρεί την σπίθα του
όταν μοχθεί επί 20 χρόνια.

Έχετε βρει κάποιες
μεθόδους κινητοποίησής τους;

ΘΓ: Ναι, νομίζω πως πλέον υπάρχουν
πολλά παραδείγματα ανθρώπων

που κάνουν αξιόλογη δουλειά, όμως...

για παράδειγμα, όταν τα ΜΜΕ λένε συνέχεια

πως σε μια γειτονιά
συμβαίνουν μόνο βίαια εγκλήματα,

τότε, βάσει των ικανοτήτων σου
και του συγκεκριμένου πλαισίου,

τι μπορείς να κάνεις στη γειτονιά σου
για να τα αντικρούσεις;

Για παράδειγμα,
εάν είσαι άνθρωπος του θεάτρου,

μπορείς να διοργανώσεις
θεατρικά φεστιβάλ δρόμου.

Σε κάποιες περιπτώσεις από γειτονιές

που δεν έχουμε τους πόρους
για να κάνουμε εντυπωσιακά πράγματα,

αλλά εάν μπορούμε να εξασφαλίσουμε

πως οι ντόπιοι μαζί με όσους υποστηρίζουν
την τοπική δραστηριότητα,

όταν αυτοί έρθουν σε επαφή,

νομίζω πως μπορούν να συμβούν
υπέροχα πράγματα.

ΤΚ: Πολύ ενδιαφέρον.

Πώς μπορείς να σιγουρευτείς
πως όσα δημιουργείς

λειτουργούν προς όφελος
όσων βρίσκονται σε μειονεκτική θέση

και όχι μόνο όσων «ψαγμένων» μετακομίσουν
εκεί μετά για να τα εκμεταλλευτούν;

ΘΓ: Μέσα είσαι. Νομίζω πως κάπου εδώ
μπαίνουμε σε βαθιά νερά.

ΤΚ: Ας το κάνουμε.

ΘΓ: Το Γκραν Κρόσινγκ είναι 99% μαύρο,
ή τουλάχιστον οι κάτοικοί του είναι,

και ξέρουμε πως ίσως οι ιδιοκτήτες

δεν είναι απαραίτητα
αυτοί που περπατούν εκεί καθημερινά.

Το βρίσκω βάσιμο να λέμε
πως το Γκραν Κρόσινγκ βρίσκεται ήδη

σε διαδικασία αλλαγής σε κάτι διαφορετικό
από ό,τι είναι σήμερα.

Όμως υπάρχουν νέοι τρόποι προσέγγισης
των επιδοτήσεων κατασκευής κατοικίας,

και εκμετάλλευσης αστικών οικοπέδων
και ανάπτυξης

που συγχρόνως προστατεύουν
τον περιβάλλοντα χώρο,

γιατί όταν έχεις 7.500 άδεια οικόπεδα
σε μια πόλη, θέλεις να γίνουν κάτι,

αλλά χρειάζονται φορείς που δεν νοιάζονται
μόνο για την φάση της ανάπτυξης,

αλλά και για την φάση της σταθεροποίησης,

και πιστεύω πως συχνά
υπάρχει κινητοποίηση εκ μέρους του φορέα

αλλά δεν υπάρχει πια
μια συλλογική συνείδηση στην γειτονιά,

το μέρος έχει πεθάνει.

Πώς λοιπόν δημιουργείς σωστή επίβλεψη

που να διασφαλίζει πως οι πόροι
που διατίθενται στους νέους κατοίκους

να διανέμονται επίσης
και στους επί μακρόν κατοίκους;

ΤΚ: Πολύ λογικό. Μια τελευταία ερώτηση:

Έχεις πολλά επιχειρήματα υπέρ της σημασίας
της ομορφιάς και των τεχνών.

Άλλοι θα υποστήριζαν πως τα ίδια χρήματα

θα ήταν καλύτερο να ξοδευτούν
σε βασικές ανάγκες των μειονεκτούντων.

Πώς απαντάς σε αυτήν την άποψη;

ΘΓ: Πιστεύω πως η ομορφιά
είναι βασική ανάγκη.

(Χειροκρότημα)

Έχω αντιληφθεί πως όταν υπάρχουν πόροι

που στερούνται ορισμένες πόλεις,
γειτονιές ή κοινότητες,

είναι ο πολιτισμός που μερικές φορές
δίνει την αρχική ώθηση,

και πως δεν μπορώ να κάνω τα πάντα,

αλλά νομίζω πως
όταν ξεκινάς με τον πολιτισμό,

και ωθείς τον κόσμο
να επενδύσει συναισθηματικά στον τόπο του,

άλλες, στενά συνδεόμενες παροχές,
αρχίζουν να αναπτύσσονται,

και τότε ο κόσμος μπορεί να έχει
μια ποιητική απαίτηση,

οι απαραίτητες πολιτικές απαιτήσεις
για να ξυπνήσουν τις πόλεις μας

γίνονται επίσης πολύ ποιητικές.

ΤΚ: Έχεις απόλυτο δίκιο κατά τη γνώμη μου.

Σε ευχαριστούμε πολύ
που ήσουν μαζί μας σήμερα.

Ευχαριστούμε. Ο Θιάστερ Γκέιτς.

(Χειροκρότημα)