Amerika'da siyahi bir çocuk nasıl yetiştirilir

Çocuklar olarak, hepimiz ebeveynlerimizden ve öğretmenlerimizden garip ve kafa karıştıran öğütler alırız. Genç Clint Smith ise bu öğüdü su tabancası ile karanlık bir park alanında beyaz arkadaşları ile oynarken alır. Bu gönülden konuşmada, şair, babasının öfkeli ve korku dolu tepkisini sahneliyor.

Büyürken neden ailemin koydukları

kurallara uymam gerektiğini hiç anlamadım.

Anne neden çimleri ben biçmek zorundayım?

Neden ödev bu kadar önemliydi?

Neden yulaf ezmesine jöleli şeker ekleyemem?

Çocukluğum böyle sorularla geçti.

Çocuklukla ilgili normal şeyler,

nedenini tam olarak anlamasam da
en iyisi ailemi dinlemekti.

Böyle davranmaları eleştirel
düşünmemi istemediklerinden değil.

Onların ebeveynlikleri daima
kardeşlerimin dünyaya gelmesi

ve benim dünyanın gerçekliklerini anlamam
arasındaki tansiyonu dengelerken

mevcut durumun kaçınılmaz olduğunu
asla kabul etmemeyi sağlamakla geçti.

Daha sonra anladım ki, özünde,

bu bilinçli bir eğitim şekliydi.

Benim en sevdiğim eğitimcilerden
Brezilyalı yazar ve eğitimci Paulo Freire,

eleştirel düşünebilmek ve insanlığın
ortak paydasına dahil olabilmek için

eğitime ihtiyaç olduğunu açıkça belirtir.

En ünlü kitabi olan "Ezilenlerin
Pedagojisi" adlı kitabında:

"Hiç kimse başkasının insan olmasını
engellerken

gerçekten insan olamaz."

Son zamanlarda bunu çok
düşünüyorum, bu insanlık fikrini.

Ve kimin tamamen insan olarak algılanma

ayrıcalığına gücü yettiğini düşünüyorum.

Geçtiğimiz birkaç ay boyunca,

sivil siyahi adam ve kadının
yasa dışı infazcı ve polis tarafından

öldürülmesini tüm dünya izledi.

Bu olaylar ve onlardan
sonra meydana gelenler

beni çocukluğuma geri götürdü.

Ve ailemin Amerika'da siyahi
bir çocuk yetiştirirken aldığı kararları

ve yetiştirme tarzlarını küçükken
anlayamasam da şimdi anlıyorum.

Gece eve gelebileyim diye,
çocukluğumun bir kısmını

çıkarıp atmak zorunda hissetmelerinin
ne kadar zor olduğunu,

ne kadar adaletsizce
hissettirdiğini düşünüyorum.

Örneğin, bir gece,

12 yaşlarındayken başka
bir şehre geziye giderken

arkadaşlarımla Super Soaker alıp

otelin park alanını su dolu
savaş alanımız haline getirmiştik.

Arabaların arkasında saklandık,

sokak lambaları arasında oluşan
karanlıkta koştuk,

kaldırım boyunca her yerde
kahkahalar attık.

Ama 10 dakika içinde

babam dışarı geldi, kolumu yakaladı

ve beni alışılmadık bir şekilde tutarak
odamıza götürdü.

Arkadaşlarımın önünde beni

nasıl rezil ettiği hakkında
bir kelime edemeden

benim ne kadar da saf
olduğumu söyleyip alay etti.

Gözlerime baktı,
suratı korkuyla doluydu

ve bana: "Oğlum üzgünüm

ama beyaz arkadaşların
gibi davranamazsın.

Silahla ateş ediyormuş gibi yapamazsın.

Karanlıkta koşamazsın.

Dişlerin hariç hiçbir şeyi
gizleyemezsin." dedi.

Şimdi ne kadar korkmuş olduğunu anlıyorum,

gecenin boşluğuna
ne kadar kolay düşebileceğimi

ve bazı insanların bu suyu bizi.

sürükleyip atmak için
bir neden sayabileceğini.

Tüm hayatım boyunca beni
boğan sözler şöyleydi:

Ellerini hep görebilecekleri yerlerde tut,
çok hızlı hareket etme,

güneş battığında kapüşonunu çıkar.

Ailem beni ve kardeşlerimi
öğütlerinin zırhlarıyla,

bir okyanus dolusu alarmla korudurlar
ki birisi gelip soluğumuzu çalmasın,

bu deriyi bir hatıra yapmasınlar diye.

Böylece bir tabut ya da beton değil,
çocuk olabilirdik.

Ve bunun bizi herkesten
daha iyi yapacağını düşünmediler

sadece bizi hayatta tutmak istiyorlardı.

Tüm siyahi arkadaşlarım da
aynı öğütle yetişti.

Bize anlatılan,
yeterince büyüdüğümüzde

yere çakılacak bir çivi
yerine konacağımız,

insanların deri rengimizi
korkulacak bir şey olarak göstereceğiydi.

Peki, bir çocuğun

bir çocuk olamayacağını bilerek
büyümesi onu nasıl etkiler?

Ergenlik hevesleri, nefesin için
çok tehlikelidir,

meraklı olamazsın,

yanlış yapma lüksüne sahip değilsindir.

Birilerinin kesin önyargısı,

senin bir sabah uyanmama nedenin olabilir.

Ama bu bizi tanımlayan şey olamaz.

Çünkü, bizim ebeveynlerimiz
bizi büyütürken bize

vücudumuzun kurşun için değil,
uçurtma uçurmak, ip atlamak

ve karnımız çatlarcasına gülmek için
olduğunu öğrettiler.

Elimizi sınıfta nasıl kaldıracağımızı

-teslim olmak için değil-

ve dünyada değersiz olduğumuz
fikrini

bırakmamız gerektiğini öğreten
öğretmenlerimiz vardı.

Ne zaman siyahların hayatı önemli
dediğimizde, diğerlerininki önemsiz olduğundan değil,

sadece korkmadan yaşamaya hakkımız
olduğunu doğrulamak istiyoruz.

Çünkü birçok şey, bize tersini söylüyor.

Öyle bir yerde yaşamak istiyorum ki,

ne oğlumun orada suçlu olduğuna inanılsın,

ne de elindeki oyuncak oyuncaktan
başka bir şey olsun.

Ayrıca, dünyayı yeniden kuramayacağımız
inancını reddediyorum.

Öyle bir yer ki, bir çocuğun adının

ne tişörte ne de mezar taşına yazılmak
zorunda olduğu ve

bir insanın değerinin

akciğerleri olmak dışında
başka bir şeyle belirlenmediği

her birimizin nefes alabileceği bir yer,

Teşekkür ederim

(Alkış)