Por que algúns non temos unha vocación?

Que queres ser de maior? Ben, se non sabes de certo de querer ser unha soa cousa para o resto da túa vida, non es o único. Nesta iluminadora charla, a escritora e artista Emilie Wapnick describe a clase de persoas que ela chama "multipotenciais", aqueles que teñen variados intereses e traballos ao longo da súa vida. Es unha delas?

Levantade a man se algunha vez
vos preguntaron:

que queres ser de maior?

Agora, tratade de calcular

a vosa idade a primeira vez
que oístes esta pregunta.

Podedes levantar os dedos.

Tres. Cinco. Tres. Cinco. Cinco... OK

Agora, levantade a man se a pregunta

"Que queres ser de maior?"

vos causou ansiedade dalgún xeito.

(Risos)

Nada de ansiedade.

Nunca fun quen de contestar esa pregunta:

"Que queres ser de maior?"

O problema non era a falta de intereses,

o problema era que tiña demasiados.

Gustábame o inglés, as mates,
a arte e facer páxinas web.

Tocaba a guitarra nunha banda punk
chamada "Frustrated Telephone Operator".

Quizáis oíron falar de nós.

(Risos)

Tralo instituto seguín así

e nalgún momento, comecei
a decatarme dese patrón.

Ficaba interesada nun tema,

submerxíame nel, autoconsumíame.

E cando xa era boa dabondo, no que fose,

chegaba a ese punto
en que comezaba a enfastiarme.

Normalmente, tentaba persistir

xa que adicara tantas horas e esforzo

e mesmo cartos nese eido.

Pero o fastío impúñase,

ese sentimento de: "xa está,
conseguino, xa non é un desafío".

Comezaba a ser moi duro.

E tiña que deixalo ir.

Entón, volcávame noutra cousa,

algo completamente diferente
no que tamén me submerxía.

Autoconsumíame e pensaba:
"si, isto é o meu".

E volta outra vez ao mesmo punto
en que comezaba a aborrecer.

E ao final, tiña que deixalo pasar.

Aparecía entón algo novo e diferente

e metíame de cabeza.

Este patrón causábame moita ansiedade

por dúas razóns:

a primeira, que non estaba segura

de como convertir todo iso nunha carreira.

Cría que ao cabo tería que escoller
unha soa cousa,

renegar do resto das miñas paixóns,

e resignarme a aburrirme.

A outra razón de que me angustiase

era de índole máis persoal.

Preocupábame que houbese algo malo niso,

algo malo no feito de ser incapaz
de aferrarme a unha soa cousa.

Preocupábame ter medo ao compromiso;

estar dispersa ou
ser unha autosabotadora,

con medo ao meu propio éxito.

Se a miña historia, eses sentimentos
vos soan familiares

quero que vos fagades a pregunta

que me gustaría ter proposto daquela.

Preguntádevos onde aprendestes
a asignar o concepto de errado ou anormal

a facer moitas cousas.

Direivos de onde o aprendestes:

foi da cultura.

Pregúntannos por vez primeira:
"que queres ser de maior?"

cando temos uns cinco anos.

O certo é que a ninguén lle importa
o que contestades a esa idade.

(Risos)

Considérase unha pregunta inocua

para lles sacar aos meniños
respostas graciosas

coma "quero ser astronauta" ou
"quero ser bailarina"

ou "quero ser pirata".

Engadíde un disfraz de Samaín a iso.

(Risos)

Seguen a preguntarcho
de diversas formas mentres medras.

Por exemplo, aos estudiantes de instituto

pregúntanlles que especialidade
escollerán na universidade.

Nalgún momento,

"Que queres ser de maior?"

pasa de ser un exercicio gracioso

a manterte en vela toda a noite.

Por que?

A pregunta inspira aos nenos
a soñar co que poderían ser,

mais non os inspira a soñar
con todo o que poderían ser.

De feito, fai xusto todo o contrario.

Porque se alguén pregunta que queres ser

non podes dar vinte respostas distintas.

Os adultos ben pensantes
esbozarían un sorriso:

"Que curriño, pero non podes ser á vez
fabricante de violíns e psicólogo.

Tes que escoller."

Este é o Dr. Bob Childs.

(Risos)

E é luthier e psicoterapeuta.

Esta é Amy Ng, unha editora de revista
convertida en ilustradora, empresaria,

profesora e directora creativa.

Pero a maioría dos rapaces
non oen falar de xente así.

Todo o que oen

é que van ter que escoller.

Pero é máis ca iso.

A noción dunha vida claramente definida

está moi idealizada na nosa cultura.

Esa idea do destino ou da vocación.

A idea de que todos estamos destinados

a algo grande durante
o noso paso por esta terra,

e tes que descubrir que cousa é

e adicarlle a túa vida.

E se ti non estás feito desa pasta?

Cal é o problema se tes curiosidade
por multitude de materias,

se queres facer diferentes cousas?

Non hai lugar para alguén así nese patrón.

Podes chegar a sentirte só.

Podes pensar que non tes un propósito.

Podes sentir que tes algún problema.

Pero non tes ningún problema.

Ti es unha multipotencialidade.

(Risos)

(Aplausos)

Unha multipotencialidade ten
moitos intereses e ocupacións creativas.

É moito dicir.

Pode axudar se o divides en tres partes:

multi-, potencial, e -idade.

Podes usar tamén calquera outro termo
que implique a mesma idea,

como polimatemático,
a xente do Renacemento.

En realidade, durante o Renacemento,

considerábase un ideal
estar versado en varias disciplinas.

Barbara Sher fala de nós coma "escáneres".

Usa o termo que che pareza ou inventa un.

Teño que dicir que para min
ten un senso de comunidade,

non se axusta a unha soa identidade.

(Risos)

É fácil ver a túa multipotencialidade

coma unha limitación ou
unha aflición que tes que superar.

Pero o que aprendín falando coa xente

e escribindo sobre isto na miña páxina web

é que ten uns puntos fortes incribles.

Velaquí tres superpoderes

da multipotencialidade.

Primeiro: síntese de ideas.

É dicir, combinar dous ou máis campos

e crear algo novo da súa intersección.

Sha Hwang e Rachel Binx tiraron
dos seus intereses compartidos

en cartografía, visualización de datos,
viaxes, matemáticas e deseño

cando fundaron Meshu.

Meshu é unha compañía que se inspira
na xeografía para crear xoias á carta.

Sha e Rachel atoparon esta idea orixinal

non a pesar mais grazas ao eclectismo
das súas habelencias e experiencias.

A innovación aparece nas interseccións.

De aí veñen as novas ideas.

E as multipotencialidades, coa súa bagaxe,

acceden a moitos puntos de intersección.

O segundo superpoder multipotencial

é a rapidez de aprendizaxe.

Cando os "multipotenciais"
se interesan por algo,

vamos a por todas.

Observamos todo o que cae nas nosas mans.

Tamén estamos afeitos a ser novatos,

porque o fomos moitas veces no pasado.

É dicir, non tememos probar cousas novas

e saír da nosa zona de confort.

Aínda máis, moitas habilidades
son transversais entre disciplinas

e aportamos todo o aprendido
a cada nova área que exploramos,

polo que rara vez comezamos de cero.

Nora Dunn é unha viaxeira empedernida
e escritora free-lance.

Como concertista de piano dende nena,
perfeccionou unha incrible habilidade

de desenvolver a memoria muscular.

É a mecanógrafa máis rápida que coñece.

(Risos)

Antes de convertirse en escritora,
Nora foi planificadora financeira.

Aprendeu os finos mecanismos das vendas

cando comezou a súa práctica

e esa pericia axúdaa a escribir
convincentes discursos aos editores.

Practicar algo que te atrae
nunca é unha perda de tempo

aínda que acabes abandonando.

Podes aplicar ese coñecemento
nun campo completamente diferente

dun xeito que nunca puideches anticipar.

O terceiro superpoder multipotencial

é a adaptabilidade:

a maña para metamorfosearse
no que precises

segundo a situación.

Abe Cajudo ás veces é director de vídeos,
outras deseñador de páxinas web.

Ás veces é consultor de novas empresas,
outras veces é un profesor

e outras, aparentemente, James Bond.

(Risos)

A súa valía vén do seu bo facer.

É incluso máis valioso porque
pode ter varias funcións

dependendo das necesidades do seu cliente.

A revista Fast Company
identificou a adaptabilidade

coma a habilidade máis importante
que debemos desenvolver

para prosperar no século vinteún.

O mundo económico está cambiando
tan rápido e tan impredecible

que os individuos e organizacións
que poden pivotar

axustándose ás necesidades do mercado
son as que realmente van medrar.

Capacidade de síntese, aprendizaxe rápida
e adaptabilidade.

Tres habilidades ás que somos adeptas
as multipotenciais.

Tres habilidades que podemos perder
se somos forzados a estreitar a atención.

Como sociedade, temos un interese persoal
en alentar os multipotenciais

a ser eles mesmos.

No mundo hai moitos problemas complexos
e multidimensionais actualmente

e precisamos pensadores creativos,
fóra do común, para solucionalos.

Agora, digamos que vós sodes,
no fondo, un especialista.

Saístes do ventre sabendo que queriades
ser neurocirurxáns pediátricos.

Tranquilos, non tedes ningún
problema grave.

(Risos)

De feito, os mellores equipos
están compostos dun especialista

facendo parella con alguén multipotencial.

O especialista pode afondar
e implementar ideas

mentres que o multipotencial aporta
un abano de coñecementos ao proxecto.

É unha colaboración preciosa.

Todos deberiamos deseñar
as nosas vidas e carreiras

aliñadas co modo en que estamos feitos.

Tristemente, os multipotenciais
son animados con frecuencia

a parecerse sen máis aos
seus homólogos especialistas.

Dito isto,

se sacades algunha cousa desta charla

espero que sexa esta:

abraza a túa conexión interior,
sexa cal for.

Se no teu corazón es un especialista,

entón, por todos os medios, especialízate.

Aí alcanzarás os teus mellores logros.

Pero ás persoas "multipotenciais"
desta sala,

incluídas aqueles que acaban de decatarse

nos últimos doce minutos,

(Risos)

diríavos:

abraza todas as túas paixóns.

Segue a túa curiosidade até o fin.

Explora as túas interseccións.

Abrazar a nosa conexión interior
lévanos a unha vida máis feliz e plena.

E quizáis o máis importante:
"multipotenciais",

o mundo necesítanos.

Moitas grazas.

(Aplausos)