Hoe racisme zwangere vrouwen ziek maakt -- en wat kan helpen

Miriam Zoila Pérez beweert dat racisme mensen ziek maakt, en vooral zwarte vrouwen en hun baby's. De doula die tegenwoordig journalist en blogger is, onderzoekt de relatie tussen ras, klasse en ziekte, en vertelt ons over een uiterst meelevend zorgprogramma voor moeder en kind dat een buffer vormt tussen zwangere vrouwen en de stress waar migranten elke dag mee geconfronteerd worden.

Jullie kunnen je wel
voorstellen hoe ik me voel.

Mijn hart gaat tekeer.

Mijn handen zijn klam.

Ik sta te zweten.

En ik haal oppervlakkig adem.

Deze herkenbare gewaarwordingen
worden natuurlijk veroorzaakt

door het feit dat ik hier
voor duizend mensen sta

en een presentatie geef
die direct te volgen is

door misschien nóg eens
een miljoen mensen.

Maar de fysieke sensaties
die ik op dit moment voel,

ontstaan eigenlijk door een eenvoudig
mechanisme tussen lichaam en geest.

Mijn zenuwstelsel
zorgt ervoor dat hormonen

zoals cortisol en adrenaline
in mijn bloed terecht komen.

Het is een van oudsher belangrijke
reactie die bloed en zuurstof stuurt

naar de organen
en spieren die ik nodig heb

om snel te reageren op dreigend gevaar.

Maar deze reactie heeft één probleem:

ze kan namelijk overgeactiveerd raken.

Als ik dagelijks te maken heb
met deze stresshormonen,

vooral gedurende langere tijd,

dan raakt mijn lichaam overbelast.

Dus als deze reactie
af en toe op gang komt,

dan is dat supergoed
voor mijn gezondheid en overleven.

Maar als dat té vaak gebeurt,

word ik er ziek van.

Er wordt steeds meer onderzoek
gedaan naar de relatie

tussen chronische stress en ziekte.

Aandoeningen zoals hartziekten en kanker

hebben een aantoonbare relatie tot stress.

Want chronische stress
kan na verloop van tijd

een negatieve invloed hebben
op de processen die mij gezond houden.

Stel je nu eens voor dat ik zwanger ben.

Wat zou zoveel stress,

met name gedurende mijn zwangerschap,

wat voor een invloed zou dat hebben

op de ontwikkeling
van mijn ongeboren kind?

Het zal jullie niet verbazen als ik beweer

dat deze mate van stress
tijdens de zwangerschap niet gezond is.

Het kan zelfs leiden tot vroeggeboorte,

want eigenlijk geeft stress aan

dat de baarmoeder
niet meer veilig is voor het kind.

Stress tijdens de zwangerschap
kan leiden tot een hoge bloeddruk

en een te laag geboortegewicht,

en kan gezondheidsproblemen
tot gevolg hebben

die de bevalling veel moeilijker maken

voor ouder en kind.

Nu is stress in onze huidige levensstijl

een algemeen voorkomend iets, toch?

Misschien heb je nog nooit
een TED Talk gegeven,

maar gaf je een belangrijke
presentatie op je werk

of verloor je je baan

of moest je een examen doen

of had je ruzie met
een familielid of een vriend.

Het blijkt dat het soort
stress dat we ervaren,

en of we in staat zijn
om lang genoeg rustig te blijven

om ons lichaam normaal
te laten functioneren,

afhankelijk is van wie we zijn.

Ook toont steeds meer onderzoek aan

dat mensen die gediscrimineerd worden

vaker gezondheidsproblemen hebben.

Zelfs de dreiging van discriminatie,

zoals bang zijn dat de politie
je aanhoudt tijdens het autorijden,

kan slecht zijn voor je gezondheid.

Prof.dr. David Wlliams
van de Universiteit van Harvard,

de grondlegger van de methode
die deze relatie aantoont,

stelt dat minderheidsgroepen
in onze maatschappij

meer discriminatie ervaren
en meer gezondheidsproblemen hebben.

Ik ben al ruim tien jaar
geïnteresseerd in deze materie.

Ik raakte geïnteresseerd
in de gezondheid van moeders

toen ik mijn pre-medische
opleiding moest afbreken

en ging zoeken naar andere manieren
om zwangere vrouwen te helpen.

Ik werd doula,

een getrainde leek die ondersteuning biedt

tijdens zwangerschap en bevalling.

Omdat ik Zuid-Amerikaanse ben
en Spaans spreek,

zag ik tijdens mijn eerste klus
in een ziekenhuis in North Carolina

heel duidelijk hoe afkomst
invloed had op de ervaring

van de vrouwen die ik ondersteunde.

Als we kijken naar de statistieken
met betrekking tot ziekte

tijdens zwangerschap en bevalling,

dan is het patroon dat prof. Williams
schetst duidelijk zichtbaar.

In het bijzonder Afro-Amerikaanse vrouwen

hebben een heel andere
ervaring dan blanke vrouwen

als het erover gaat of hun baby's
gezond geboren geworden.

In bepaalde regio's van de VS,
vooral in het diepe zuiden,

is de sterfte onder moeder en kind
bij zwarte vrouwen

bijna even groot
als in Afrika bezuiden de Sahara.

In de zuidelijke regio's van de VS

is het sterftecijfer
onder blanke vrouwen bijna nul.

Zelfs landelijk hebben zwarte vrouwen
een vier keer zo grote kans

om tijdens zwangerschap
of bevalling te sterven

als blanke vrouwen.

Een vier keer zo grote kans.

Hun baby's hebben tweemaal
zoveel kans om te sterven

in hun eerste levensjaar

als blanke baby's,

en er is twee- tot driemaal zoveel kans

op vroeggeboorte
of een laag geboortegewicht --

een teken van onvoldoende ontwikkeling.

Inheemse vrouwen hebben ook
meer kans op deze problemen

als blanke vrouwen,

evenals sommige groepen uit Zuid-Amerika.

De laatste 10 jaar ben ik
vooral journalist en blogger,

en probeer ik de alarmbel te luiden

over hoe anders migrantenvrouwen,

maar vooral zwarte vrouwen,

zwangerschap en bevalling
ervaren in de VS.

Maar als ik mensen vertel
over deze afschuwelijke cijfers,

gaat men er meestal vanuit
dat armoede een rol speelt

of gebrekkige toegang tot zorg.

Maar het blijkt dat er meer kanten
aan dit verhaal zitten.

Zelfs middenklasse zwarte vrouwen
komen er slechter af

dan hun middenklasse blanke tegenhangers.

De kloof tussen deze twee groepen
wordt zelfs groter.

En inderdaad is toegang
tot medische zorg een probleem,

maar zelfs migrantenvrouwen die wel
de benodigde prenatale zorg krijgen,

hebben meer kans op deze problemen.

En zo zijn we weer terug

bij de relatie tussen discriminatie,
stress en een gezondheidsachterstand.

Het schetst een beeld
dat veel migranten zullen herkennen:

racisme is maakt ons echt ziek.

Klinkt dat nog vergezocht?

Wat dacht je hiervan: vooral zwarte
en Latijns-Amerikaanse immigranten

hebben een betere gezondheid
als zij in de VS aankomen.

Maar hoe langer ze hier zijn,
hoe slechter hun gezondheid wordt.

Mensen zoals ik, geboren in de VS
uit Cubaanse immigranten,

hebben een grotere kans op een slechte
gezondheid als mijn grootouders.

Onderzoekers noemen dit
de immigrant-paradox

en het toont aan

dat iets in de Amerikaanse samenleving

ons ziek maakt.

Het gaat erom

dat racisme migranten ziek maakt,

vooral zwarte vrouwen en baby's.

Dat probleem is enorm.

Ik kan mijn hele presentatie ermee vullen.

Maar dat doe ik niet, want ik
vertel liever over een oplossing.

En het goede nieuws is,
deze oplossing is niet duur

en vereist geen dure medicijnen

of nieuwe technologieën.

De oplossing heet 'De JJ-Manier'.

Mag ik je voorstellen aan Jennie Joseph.

Een verloskundige uit Orlando, Florida,

die al meer dan 10 jaar
zwangere vrouwen begeleidt.

In haar laagdrempelige centra

verlenen Jennie en haar team zorg
aan meer dan 600 vrouwen per jaar.

Haar cliënten zijn meestal zwart,
Haïtiaans of Zuid-Amerikaans

en bevallen in de lokale kliniek.

Maar door toegankelijke en respectvolle
zorg te verlenen aan zwangere vrouwen

heeft Jennie iets bijzonders bereikt:

bijna al haar cliënten bevallen
van gezonde, voldragen baby's.

Haar methode lijkt heel simpel.

Volgens Jennie beginnen
al haar afspraken aan de balie.

Elk teamlid en elk moment dat er
een vrouw in haar centrum komt,

is zo ondersteunend mogelijk.

Niemand wordt er weggestuurd
wegens geldgebrek.

De JJ-Manier zorgt dat de financiën
geregeld worden, hoe dan ook.

Niemand die te laat op een afspraak
verschijnt, wordt berispt.

Niemand wordt er gekleineerd.

De wachtruimte van Jennie lijkt meer op de
woonkamer van je tante dan een praktijk.

Jennie noemt haar wachtkamer
'een vermomd klaslokaal'.

De gemakkelijke stoelen
zijn in een kring gezet

en terwijl de vrouwen wachten,
zijn er gesprekjes met een teamlid

of nemen ze deel aan een groepsgesprek.

Als je uiteindelijk
aan de beurt bent voor je controle,

word je begroet door Alexis of Trina,

de twee medische assistenten.

Beiden zijn jong,
Afro-Amerikaans en moeder.

Het eerste contact
is informeel en vriendelijk.

Tijdens mijn bezoek zag ik

Trina kletsen met een jonge
aanstaande moeder,

terwijl haar bloeddruk gemeten werd.

Deze Latijns-Amerikaanse
moest veel overgeven.

Terwijl Trina de band liet leeglopen,

zei ze: "Zullen we eens
ander medicijn proberen?

We moeten wel zorgen dat je eet."

Het gebruik van 'we'
is cruciaal in Jennie's aanpak.

Haar personeel is onderdeel van een team
dat samen met de vrouw en haar familie

één doel voor ogen heeft:

de moeder een voldragen kind laten baren.

Volgens Jennie zijn Trina en Alexis
de kern van haar zorgmodel

en is zij als zorgverlener
slechts ondersteunend.

De meeste tijd is Trina op haar mobieltje

aan het appen met cliënten
over allerlei dingen.

Een vrouw vroeg of een door het ziekenhuis
voorgeschreven medicijn

veilig was tijdens de zwangerschap.

Het antwoord was nee.

Iemand stuurde foto's van een baby
geboren onder controle van Jennie.

Als je tenslotte gezien wordt
door de zorgverlener,

dan heb je je al gewogen in de wachtruimte

en heb je een urinemonster
genomen op de wc.

Dit is heel anders dan in het
traditionele medische systeem,

omdat de verantwoordelijkheid
en informatie teruggelegd wordt

bij de vrouw zelf.

Dus in plaats van een medische omgeving
waar je berispt wordt

als je je niet aan de regels houdt

-- meestal de omgeving
waar deze vrouwen op aangewezen zijn --

probeert Jennie's methode
zo ondersteunend mogelijk te zijn.

En die steun zorgt
voor een cruciale buffer

tegen de dagelijkse stress van racisme
en discriminatie bij deze vrouwen.

Maar het belangrijkste
van Jennie's methode

is het enorme succes ervan.

Herinner je je nog die cijfers

dat zwarte vrouwen meer kans
hebben op vroeggeboorte,

op baby's met een laag geboortegewicht,

op overlijden door complicaties tijdens
zwangerschap en bevalling?

Door De JJ-Manier zijn deze problemen
zo goed als verdwenen,

te beginnen met wat Jennie
de 'magere baby's' noemt.

Dankzij haar bevallen
bijna al haar cliënten

van gezonde, mollige baby's zoals deze.

(Publiek) Aaah!

Miriam Zoila Pérez: Dit is het meisje

van één van Jennie's cliënten,
geboren in juni.

Vrouwen uit dezelfde bevolkingslaag,
in hetzelfde gebied,

die in hetzelfde ziekenhuis
bevielen als Jennie's cliënten,

hadden drie keer zoveel kans te bevallen

van een baby met een laag geboortegewicht.

Jennie boekt vooruitgang
in wat al tientallen jaren wordt gezien

als een zeer hardnekkig probleem.

Jullie denken misschien

dat al deze één-op-één aandacht
die deze aanpak vereist

onbetaalbaar is.

Dat is niet waar.

De controle door de zorgverlener
is niet het belangrijkste in deze aanpak

en dat is niet voor niets.

Deze controles zijn duur
en om dit systeem te handhaven

moet zij veel cliënten zien
om kostendekkend te zijn.

Maar Jennie heeft maar weinig
tijd nodig voor iedere vrouw,

als haar teamleden kunnen voorzien

in de hulp, informatie en zorg
die haar cliënten nodig hebben.

Het mooie van Jennie's systeem
is dat zij gelooft

dat het in ongeveer elk zorgcentrum
kan worden ingevoerd.

Het is een revolutie in de zorg
die staat te gebeuren.

Deze problemen
waarover ik vertel, zijn groot.

Ontstaan uit een lange geschiedenis
van racisme en klassengeest,

en een samenleving
gebaseerd op sociale stratificatie,

en fysiologische reacties

die horen te beschermen,

maar wanneer overgestimuleerd
ons juist ziek maken.

Tijdens mijn werk als doula
heb ik één ding geleerd:

met een beetje onvoorwaardelijke
steun kom je heel ver.

De geschiedenis leert ons
dat mensen enorm veerkrachtig zijn.

We kunnen racisme niet uitroeien,

of de bijbehorende stress.

We kunnen wel een omgeving creëren
die zorgt voor een buffer

tegen dat waar migranten
elke dag mee geconfronteerd worden.

En tijdens de zwangerschap
kan die buffer een instrument zijn

dat de invloed van racisme verandert

voor komende generaties.

Dankjewel.

(Aplaus)