De que xeito o racismo dana as embarazadas e como se pode atallar

O racismo está a enfermar as persoas, sobre todo as mulleres e os bebés negros, di Miriam Zoila Pérez. A xornalista que virou doula explora a relación entre a raza, a clase e as doenzas e presenta un programa de coidados prenatais ben empático para as embarazadas co que amortecer o estrés que as persoas racializadas enfrontan acotío.

Coido que a maioría ides comprender
o que estou a sentir.

O corazón latexa forte.

As mans están un chisco pegañentas.

Súo.

Non respiro moi profundo.

A causa destas sensacións familiares
é estar fronte a miles de vós

e dar unha charla que quizais
vexan na rede un millón máis.

Mais isto físico que sinto deriva
dun mecanismo mente-corpo

moito máis básico.

O sistema nervioso envíalle
unha morea de hormonas

á corrente sanguínea,
coma cortisol e adrenalina.

Unha resposta ben antiga e necesaria
para enviarlles aos órganos e músculos

o sangue e o osíxeno precisos
de ter que responder a unha ameaza.

Mais a resposta ten un problema:
podería activarse demais.

Se acotío teño que enfrontar
estes estresantes

e isto se estende no tempo,

poderíase sobrecargar o sistema.

É dicir, que pase de cando en vez

é moi necesario para
o benestar e a supervivencia.

Porén, de darse decote,
pode facerme mal.

Cada vez se investiga máis a relación
entre o estrés crónico e as doenzas,

demostrando a conexión deste
coas doenzas cardíacas e mesmo co cancro,

xa que, ao activarse demasiado,
co tempo pode interferir

cos procesos que nos manteñen sas.

Imos imaxinar por un intre
que estou embarazada.

Como podería impactar
o estrés durante o embarazo

na saúde do feto?

Acho que non vos vai sorprender que

este estrés non sexa bo
durante o embarazo.

Mesmo pode provocar
un parto prematuro,

pois, basicamente, comunica que

o útero xa non é un lugar seguro
para o feto.

O estrés no embarazo está ligado

á tensión alta e
ao déficit de peso do feto

e pode derivar nun alude
de problemas de saúde que volvan

o parto moito máis perigoso
para a nai e o bebé.

Co estilo de vida moderno,

o estrés é case
algo universal, non é?

Inda que non falarades en TED,

afrontastes unha exposición
importante no traballo,

a perda súbita de emprego,

un exame crucial

ou un conflito grave
cun parente ou cunha amizade.

Mais o estrés que experimentamos

e ser quen de ficar
relaxadas tempo dabondo

para que o corpo traballe ben,

depende moito de quen sexamos.

Tamén se está a investigar máis

como é máis probábel que as persoas
que experimentan máis discriminación

teñan máis problemas de saúde.

Ata a ameaza de seren discriminadas,

como a preocupación de que
te pare a policía mentres conduces,

che pode afectar
a saúde de xeito negativo.

David Williams, profesor en Harvard,

doutor e pioneiro nas ferramentas
que demostran estas conexións,

di que os grupos
máis marxinalizados na sociedade

experimentan máis discriminación
e impactos na saúde.

Levo máis de dez anos interesada
na saúde materna,

dende que me foi mal nos
estudos preparatorios de medicina

e decidín procurar alternativas
para axudar persoas encintas.

Torneime doula, persoa non profesional,
formada para dar apoio

no embarazo e no parto.

Ao ser latina e falar español,
no primeiro voluntariado

nun hospital público de Carolina do Norte

vin ben claro como a raza e a clase
afectaban as experiencias

das mulleres ás que lles daba apoio.

As taxas de doenzas
durante o embarazo e o parto

evidencian o patrón do Dr. Williams.

No tocante á saúde dos bebés ao nacer,
a experiencia das afroamericanas é

completamente diferente á das brancas.

Nalgúns lugares do país,
sobre todo no sueste,

a taxa de mortalidade materna e infantil
para as mulleres negras

achégase á taxa da África subsahariana.

Nas mesmas zonas, esa taxa
para as mulleres brancas é case nula.

A nivel nacional,
é catro veces máis probábel

que unha muller negra morra
no embarazo ou no parto

ca unha muller branca.

Catro veces.

É o dobre de probábel

que os bebés delas morran
antes do primeiro ano,

e entre dúas e tres veces máis probábel
que nazan prematuros ou moi fracos,

sinal de falta de desenvolvemento.

As indíxenas teñen tamén máis
probabilidade cás mulleres brancas

de seren afectadas por estes problemas,
así coma algúns grupos de latinas.

Nos últimos dez anos,
como doula e xornalista

tentei chamar a atención no
diferente das experiencias

das mulleres racializadas,
sobre todo, negras,

no embarazo e no parto nos EE.UU.

Malia estes datos abominábeis,

a xente adoita crer que
se debe á pobreza ou

á falla de acceso á saúde.

Mais iso non abonda
para comprender o problema.

As mulleres negras de clase media

teñen resultados moito peores
cás brancas de clase media.

De feito, a fenda é meirande.

Aínda que o acceso á saúde
segue a ser un problema,

as mulleres racializadas que
reciben o coidado prenatal recomendado

padecen tamén estas taxas.

Daquela, pasamos da discriminación
ao estrés, á saúde feble,

e desvélase unha realidade que
coñecen ben moitas persoas racializadas:

o racismo estanos a enfermar.

Credes que esaxero?

Reparade: as persoas que migran,
en especial, negras e latinas,

están máis sas ao chegar.

Porén, canto máis fican nos EE.UU.
máis lles empeora a saúde.

Nós, nacidas nos EE.UU. de pais cubanos,

somos máis propensas a ter
peor saúde cós nosos avós.

Na academia chámeselle
"paradoxo de quen migra",

e esclarece aínda máis que nos EE.UU.
hai algo que nos fai dano.

Mais que o racismo estea a enfermar
persoas racializadas,

sobre todo, mulleres e bebés negros,
é un problema inmenso.

Pasaría toda a charla con iso,
mais non o farei,

porque vos quero falar dunha solución.

O bo é que non é moi cara e
non require fármacos sofisticados,

nin tecnoloxía nova.

A solución chámase "Fórmula JJ".

Preséntovos a Jennie Joseph,
unha matrona de Orlando, Florida,

que leva máis dunha década
acompañando embarazadas.

Co seu equipo, nas chamadas
clínicas de acceso doado,

ofrécelles coidado prenatal
a máis de 600 mulleres ao ano.

As clientas, na maioría
negras, haitianas e latinas,

paren nos hospitais locais.

Mais ao ofrecer un coidado prenatal
accesíbel e respectuoso,

Jennie logrou algo excepcional:

case todos os bebés nacen
a termo e están sans.

O método parece ben sinxelo.

Os compromisos
comezan na recepción.

Cada integrante do equipo
apoia o máximo posible

a cada muller que vaia á clínica.

Non se rexeita por falla de recursos.

Malia as trabas, as contas dan.

Non se penaliza por chegar tarde.

Non se menospreza nin denigra.

A sala de espera semella
o salón dunha tía de teu.

Chámalle "clase de disfraces".

Agardan en cadeiras nun círculo,

falando de unha a unha cunha educadora,

ou nunha clase prenatal grupal.

Cando te chaman,

Alexis ou Trina, asistentes médicas,
danche a benvida.

As dúas son novas, afroamericanas e nais.

Achéganse de xeito atento e relaxado.

Nunha visita que observei,

Trina falaba cunha rapaza,
a piques de ser nai,

mentres lle miraba a tensión.

Custáballe reter o alimento polas náuseas.

Trina, desinflando o aparello, dixo:

"Imos mudar a receita, si?
Temos que lograr que comas".

Falar en plural, dun "nós", é
crucial no modelo de Jennie.

Ve o persoal como parte dun equipo que,
xunto coa clienta e a familia,

ten unha meta:

que chegue ao parto cun bebé san.

Cre que Trina e Alexis son
o piar do seu modelo de coidados

e que o seu rol como axente
só consiste en apoialas.

Trina está case sempre ao teléfono,

falando coas clientas de múltiples cousas.

Unha muller preguntoulle
se o que lle receitaran no hospital

era axeitado no embarazo.

Non o era.

Outra envioulle fotos dun bebé nacido
baixo os coidados de Jennie.

Cando te chaman para
ver á especialista,

xa te pesaches ti mesma e
xa preparaches a proba de urina.

Isto afástase do modelo tradicional,

pois volve pór
a información e a responsabilidade

nas mans das mulleres.

A diferenza das clínicas
nas que quizais te reprenden

por non seguir as recomendacións,

en xeral máis accesíbeis
para mulleres con ingresos baixos,

no modelo de Jennie dáse
o máximo apoio posíbel.

Ese apoio amortece de xeito crucial

o estrés que resulta do racismo e
da discriminación que enfrontan acotío.

Mais velaquí vai o mellor:

hai moito que é un éxito total.

Lembrades as estatísticas?

É máis probábel que as mulleres negras
teñan partos prematuros,

que os bebés nazan moi fracos,

que morran por complicacións
no embarazo ou parto.

Ben, a Fórmula JJ case erradicou
eses problemas,

comezando polo que ela chama
"bebés fracos".

Conseguiu que case todas as súas clientas
teñan bebés sas e gordiñas coma esta.

(Público) Ah!

(Miriam) É a filla dunha clienta
de Jennie que naceu en xuño.

As mulleres coma ela,

que parían nos mesmos hospitais
cás clientas de Jennie,

eran tres veces máis propensas
a ter o bebé

con menos peso do recomendábel.

Jennie está a avanzar
no que durante décadas

se considerou case irresolúbel.

Se cadra pensades que
esta atención persoal

é demasiado custosa para expandirse.

Estariades errados.

A visita coa especialista
non é o piar do modelo,

e con razón.

As visitas son caras,
e para que o modelo continúe,

ten que ver moitas clientas
para cubrir custos.

Mais non ten que pasar
moito tempo con cada unha,

se todo o persoal lles pode dar
o apoio, a información

e o coidado que precisan.

O fermoso é que cre que
case se pode implementar

en calquera contorno médico.

Unha revolución nos coidados que
está no forno, agardando a saír.

Estes problemas son inmensos.

Veñen de historias interminábeis
de racismo e clasismo;

dunha sociedade estratificada
segundo a raza e a clase.

Comprenden mecanismos fisiolóxicos
que deberan protexernos,

mais ao sobreestimularse,
fannos mal.

Mais se algo aprendín de ser doula

é que un pouquiño
de apoio incondicional pode facer moito.

A historia ensinounos
o moito que resisten as persoas.

Aínda que non podemos
erradicar o racismo de socato,

nin o estrés que causa,

podemos crear contornos para amortecer

o que as persoas racializadas
experimentan decote.

No embarazo, iso é
unha ferramenta ben efectiva

para mudar o impacto do racismo
nas xeracións futuras.

Grazas.