Poemat miłosny do samotnych liczb pierwszych

Poeta-amator i student matematyki Harry Baker snuje swoje miłosne poematy o jego najbardziej ulubionym rodzaju liczb - samotnych, szukających miłości liczbach pierwszych. Zobacz też dwa inne żywe i inspirujące wiersze tego uroczego wykonawcy.

Nazywam się Harry Baker.
Harry Baker nazywam się.

Jeśli ty byłbyś Harry Baker,
tak samo nazywalibyśmy się.

(Śmiech)

Krótkie wprowadzenie.

Jestem Harry.

Studiuję matematykę. Piszę poezję.

Pomyślałem zatem, że zacznę
poematem miłosnym o liczbach pierwszych.

(Śmiech)

Nosi on tytuł "59".

Chciałem go zatytułować
"Czas pierwszych miłości".

Sami widzicie dlaczego zmieniłem tytuł.

(Śmiech)

Zatem "59".

59 budzi się po złej stronie sofy

I spostrzega, że wszystkie włosy
ma po jednej stronie głowy.

Niemal minutę zajmuje mu odkrycie,
że to wina tego, jak się położył.

Znajduje jakieś ciuchy i je zakłada.

Patrzy w lustro i tak się składa
że jest pod wrażeniem

swych nierównych brzegów
i nieładu własnego

A gdy rzuca przez okno okiem
olśniony zostaje widokiem

60 pod przeciwległym blokiem

60 była piękna.

Idealnie przycięte skórki,
ubrana odpowiednio i wdzięczna.

Zawsze grzeczna, bez usterki.

Punktualna co do chwilki
trafniejsza niż bilardowe kulki.

Przy tym super cool.

59 chciał jej powiedzieć,
że znał jej ulubiony kwiat.

że myśli o niej każdą sekundę
minutę, godzinę - cały czas.

Wiedział jednak, że to na nic,
że nie zdobędzie jej za nic,

bo mimo, że mieszkała
tuż po drugiej stronie

to z różnych swiatów ci dwoje.

Bo gdy 59 podziwiał 60
idealnie okrągłą figurę,

60 myślała, że 59 ma nieparzystą naturę.
(Śmiech)

Jednym z jego ulubionych filmów
było "101 Dalmatyńczyków".

Ona wolała serię późniejszych odcinków.

Nieszczęśliwi kochankowie,
ale sobie przeznaczeni.

Myślał - zwalczą nierówności
jak oddani narzeczeni,

Ona tymczasem trwała
przy wbitej przez matkę idei

że nigdy nie będą równi.

I czuł się wtedy zupełnie
jak głupi idiota

że sterowaną przez matkę dziewczynę
zechciał pokochać.

Powinien był się pocieszyć
tym prostym równaniem,

że gdy od 60 odjąć 59
to się jedyną dostanie.

I tak po dwóch miesiącach
skończył się ambars

bo 61 po 61 dniach odnalazł.

Zgubił klucze,
a starych nie było w domu

i po szkole dnia tego
dotarł do domu pewnego

gdzie na drzwiach spostrzegł
nierówne cyfry

i się zastanowił
czemu się dotąd nie przedstawił

bo gdy go wpuściła,
szczęka mu się opuściła

61 była jak 60 tylko plus coś jeszcze.
(Śmiech)

Piękniejsze oczy miała,
dodatnio się uśmiechała

jak i on niezupełna
w pobliżu się lokowała

Jak on wszystko w zbiór
nieporządku zbierała

jej mama nic przeciw nie miała,
gdy kolegów w domu zastała.

Ponieważ jak on była
to się mu spodobała.

I liczył, że też by go polubiła
gdyby tylko wiedziała.

Tym razem było inaczej,
bo dziewczyna była wspaniała,

i odważył się poprosić,
żeby numer mu podała

Powiedziała: "Jestem 61".
On szczerząc się "Ja 59".

Miło dziś było z tobą posiedzieć,

więc może jutro
chciałabyś mnie odwiedzić?

Odpowiedziała "Jasne",

gdyż kochała rozmawiać
z kimś tak dziwacznym,

zgodziła się na tę jakby pierwszą randkę.

On pojawił się
tylko minutę przed czasem,

co nie miało znaczenia,
gdyż ona miała minutę spóźnienia.

Od tej chwili
bez przewrwy mówili

o tym jak "X Factor" kochają,
i że dwa czynniki mają

czym na plus się wyróżniają.

Zanim przyszła noc wiedzieli,
że są sobie przeznaczeni.

Lecz gdy ona dnia pewnego
mówiła o próźnej 60

zauważyła, że 59
był jakby w bolączce.

Zaczerwienił się
i jej powiedział,

że się szczęśliwie nie zdarzyło,
a ich ku sobie sprowadziło.

61 była mądra,
nie ulegała zazdrości.

Patrząc mu w oczy rzekła
pełna czułości:

"Ja 59, ty 61, a kiedy dodać nas razem
to się 60 staje naszym marnym ilorazem".

(Śmiech)

W tej chwili 59 miał łzy w oczach,

Tak był szczęśliwy ze zdobycia
dziewczyny swojego życia.

I podał jej najefektywniejszą
definicję bycia pierwszą:

że przez jedną i przez siebie
dzielę serce swoje

I to serce pragnę złożyć
właśnie w ręce twoje.

Ona powiedziała, że czuła to samo,
i że w filmach często kłamano.

gdyż owe niby-miłości
nie mogły być wymiernikiem

bo prawdziwej miłości
oni byli najlepszym wynikiem.

Wielkie dzięki!

(Brawa)

To pierwszy wiersz, który napisałem.

Powstał na wieczór poezji
o liczbach pierwszych - (Śmiech) -

która okazała się konkursem
poświęconym liczbom pierwszym.

Ja zaś stałem się zwycięzcą konkursu
na poezję o liczbach pierwszych,

albo jak lubię to nazywać,
pierwszym sekretarzem. (Śmiech)

W ten sposób odkryłem
slamy poetyckie.

Jeśli nie wiecie, co to znaczy,

jest to ruch powstały 30 lat temu w USA,

aby ściągnąć ludzi
na imprezy poetyckie.

Polega na trzaskaniu
mocnymi słowami.

(Śmiech)

Każdy twórca dostaje
trzy minuty na prezentację,

po czym losowo wybrani widzowie
podnoszą karty z ocenami,

które sumuje się w wynik.

Jest to znak

przełamania bariery
między artystą a widzem

i zbudowania więzi ze słuchaczem.

Znaczy to też, że można wygrać.

Jeśli wytrzaskasz sobie zwycięstwo,
możesz nazwać siebie mistrzem

i udawać, że jesteś zapaśnikiem.

Jeśli przegrasz, możesz sobie powiedzieć:
"Poezja to subiektywna forma sztuki,

jej wartości nie da się obliczyć".

(Śmiech)

Ja pokochałem slamy,
zaangażowałem się w nie

i zostałem mistrzem Wielkiej Brytanii.

Zaproszono mnie na
Światowe Zawody Poetyckie do Paryża.

To było niewiarygodne.

Ludzie z całego świata,
mówiący w swoich ojczystych językach

mieli być oceniani
przez pięciu obcych Francuzów.

(Śmiech)

Jakimś cudem wygrałem, dzięki czemu

mam możliwość zwiedzania świata.

Jednocześnie oznacza to, że ten kawałek

jest najlepszym wierszem na świecie.

(Śmiech)

Zatem...

(Brawa)

Przynajmniej według
pięciu francuskich nieznajomych.

"Ludzie z papieru".

Lubię postacie.

Chciałbym mieć kilka postaci z papieru.

Byłyby fioletowymi postaciami z papieru.
Być może poskładanymi.

Porządnymi poskładanymi
purpurowymi postaciami z papieru.

"Jak potrzymać na duchu
fioletowe postacie z papieru"?

Słyszę wasze płacze...

Być może podtrzymam porządne
poskładane purpurowe postacie z papieru

porządnym poskładanym
purpurowym spinaczem,

ale wcześniej przygotowałem
jako alternatywę odpowiednie kleje,

zuchwałe opakowanie Kropelki
na wypadek, gdyby pospadały.

Mogę zbudować poskładane metropolie,

ale nie będę walczył z tymi
papierowymi politykami,

papierowymi politykami z ich
cienkimi jak papier zasadami,

złamanymi obietnicami,
bez odpowiednich przeprosin.

Będzie i mały papierowy ja.
I mały papierowy ty.

Możemy oglądać papierową telewizję,
gdzie wszystko będzie płatne.

(Śmiech)

Zobaczymy papierowych raperów
rapujących o ich papierowym ciele

albo papierowych ludzi,
którzy utknęli w korku na A4.

(Śmiech) Papier.

Będzie papierowa księżniczka Katie,
wszyscy będą gapić się na papierową Pippę,

wszyscy będziemy żyli w strachu
przed zabójcą Kubą Papiero-rozpruwaczem.

Papierowa propaganda
propaguje przesądy,

a gazety drukują zdjęcia
fotogenicznych terrorystów.

Mały papierowy ja.
I mały papierowy ty.

W poskładanej populacji
problemy będą poskładane.

Będzie patetyczny papierowy parlament,
oderwany od rzeczywistości,

ignorujący protesty ludzi
dotyczące cięcia papieru,

potem pokojowe papierowe protesty
zostaną rozerwane na strzępy

przez armatki konfetti
obsadzone przez poborową policję.

Pozostaną papierowe pieniądze,
więc będzie i papierowa chciwość,

a świńscy papierowi bankierzy
zarabiający więcej niż potrzeba,

będą kupować zioła, by odświeżać
swoje papierowe posiadłości,

gdy inni żyją w ubóstwie
i nie są prawidłowo osądzani.

Pusta papierowa ekonomia,
gdzie jest wielu biednych,

których potrzeby są ignorowane.

Pieniądze idą na wielkie wojny,
na armie origami z papierowymi planami,

a my zostaniemy uwięzieni w naszych
papierowych łańcuchach.

Bardziej przeszkadza mi to,
że zawsze będzie to samo,

zmienia się tylko to,
kto jest przy władzy, kto wybiera winnych

nazywając ich po nazwisku,
zapominając o ich imieniach,

a na końcu i tak wszystko
sprowadzi się do ludzi.

Lubię ludzi.

Nawet gdy sytuacja jest tragiczna,

to są tylko ludzie,
którzy mogą inspirować,

a na papierze trudno stwierdzić,
jak sobie poradzą.

W środku puszki Pandory
cały czas jest nadzieja,

cały czas mam nadzieję,
ponieważ wierzę w ludzi.

Ludzi jak moich dziadków,

którzy każdego dnia od moich narodzin

znajdują rano czas,
aby się za mnie pomodlić.

To już 7892 dzień sprawdzania,
czy jestem w porządku.

To niesamowite.

Ludzie tacy, jak moja ciotka
wystawiająca spektakle z więźniami.

Ludzie, którzy są w stanie
całkowicie przebaczyć.

Tacy, jak prześladowani Palestyńczycy.

Ludzie, którzy zmieniają swoje życie,
aby twoje uczynić lepszym

i nie oczekują niczego w zamian.

Ludzie mają potencjał do bycia potężnymi.

Tylko dlatego, że ludzie u władzy
raczą podawać się za ofiary

nie musimy porzucać całego systemu.

W papierowej populacji nie ma różnicy.

Jestem mały papierowy ja
i mały papierowy ty.

W podręcznej populacji
ludzie też mają problemy,

ale nawet jeśli świat by się rozpadł,
cały czas możemy je załatwić

ponieważ jesteśmy ludźmi.

Dziękuję.

(Brawa)

Dziękuję bardzo.
Mamy czas na jeszcze jeden.

Poezja stała się dla mnie drogą
dla dzielenia się ideami, bez barier.

Kiedy zaczynałem tworzyć,

ludzie, którzy mnie inspirowali,
mieli niesamowitą przeszłość

uznałem więc, że jako 18-latek
ze szczęśliwym życiem byłem zbyt normalny.

Mogłem tak jednak kreować światy,
gdzie mówiłem o moich doświadczeniach,

marzeniach i wierzeniach.

Niesamowite jest to,
że mogę być przed wami.

Dziękuję wam, że jesteście.

Jeśli was by tu nie było

byłoby podobnie
do wczorajszej próby dźwięku.

(Śmiech)

A tak jest bardziej zabawnie.

Ostatni nazywa się "Dziecko słońca".

Dziękuję wam bardzo za wysłuchanie.

Stary zachód słońca
był dumny ze swojego syna,

więc rozjaśniał całe dnie,
aby móc go obserwować

Nie dlatego, że coś zrobił,
nie dlatego, że problemy pokonał,

ale dlatego, że jego pozycja
pozostała słoneczna.

Nie zawsze tak było.

Były dni, kiedy chciał
schować swoją jasność.

Wiecie, każda gwiazda
ma swój okres trudności,

potrzebuje mocniejszego światła,
aby przejść przez ciemności.

Jeśli wrócimy do czasów,
kiedy narodziła się w mgławicy,

dowiemy się, że nie była
przemyślana jako regularna.

Miała smykałkę, twierdziła,
że Midas jest w błędzie.

Wszystko, co było w pobliżu
stało się jednak trochę nudnawe.

To słońce kochał trochę bardziej niż inne.

To był przypadek Josepha,
jego płaszczu snów i braci.

Stanie ponad tłumem
ma swoje plusy i minusy,

a stworzeni jako zazdrośni wrogowie
chcieli go przyćmić.

Tacy jak Ludzie Cienia.

Ludzie Cienia nie lubili Dziecka Słońca.

Pokazywał te ciemne sprawki, które robili.

Kiedy świecił, pokazywał miejsca,
w których Ludzie Cienia się chowali.

Ludzie Cienia stworzyli więc
plan pozbycia się jego.

Po pierwsze - wyśmiali jego plamy.

Zestrzelili jego marzenia z nieba,
ich słowa były jak pistolety

stworzone do przypominania mu,
że nie jest zbyt fajny.

Nie był taki, jak inne
popularne dzieci w szkole.

Jego głowa była wysoko w chmurach,
a oni mówili, że sprowadzą go na ziemię.

Powstał z niczego i tyle był wart.

Nigdy nie poszedł na uniwersytet.

Jedyne stopnie, jakie widział,
to pierwsze stopnie oparzenia

u tych, którzy podeszli za blisko,

którzy mówili mu,
że jest za jasny.

Nikt nigdy nie spojrzał mu w oczy,

jego wyrok zmętniał,

tak jak niebo pełne odparowanych łez

z płaczącego słońca.

Dziecko Słońca było jasne,
miało ciepłą osobowość,

ale w środku było delikatne.

Ból przekleństw i słów
z mrocznych mów

robił dziury w jego duszy
i pozostawiał ubytki.

Jego serce się hartowało,
jego iskry zaciemniało.

Za każdym razem, kiedy padało jego imię,
chłodził swoje promienie.

Myślał, że go polubią,
jeśli przyciemni światło.

Byli jednak zajęci mówieniem,
że błyskawica ma straszny cel.

Nie potrafił uporać się z tym,
co oni mówili.

Pozwolił przyćmić swoje światło
ich rozmowami.

Pojechał do Teksasu,
do Stanu Samotnej Gwiazdy.

Poczuł się, jakby został uderzony
w swój splot słoneczny.

Ale wtedy pojawiła się Mała Miss Słońca.

Śpiewała swoją ulubioną piosenkę
o tym, że jesteśmy stworzeni by być mocni.

Nie musisz należeć do kogoś złego,
musisz być prawdziwym dla siebie,

ponieważ to my mamy
wszystkie gwiazdy w sercu.

Mała Miss Słońca była gorącą partią,

kiedy się na nią patrzyłeś,
zapominałeś jak się nazywasz.

On też nie mógł zapomnieć chwili,

w której ją zobaczył,
w której jego oko ją zarejestrowało.

Była z innego świata,
ale go zaakceptowała.

Kiedy był przy tej dziewczynie czuł,

że rzeczy nie były tak czarne
jak wyglądały, zaczął marzyć.

Cienie nie mogły się ukryć,
kiedy ona tam była on promieniował.

Jego oczy świeciły się
w niepowtarzalny sposób.

Kiedy się uśmiechała ścierała
nienawiść ostrą jak brzytwa.

Nadali sobie nawzajem przezwiska,
"fajna gwiazda" i "śmieszne słońce".

Stopniowo uszkodzenia jego duszy zanikały.

Była jedną w septylionie,
ale była świetną.

Mogła pokazać najbardziej zimnokwiste
gady wszechświata.

Była kochana przez wszystkich,
od Chilijczyków do Brazylijczyków.

Nauczyła Dziecka Słońca
znaczenia odporności.

Powiedziała: "Wszelka ciemność na świecie
nie może zgasić światła jednej świecy.

Jak więc do cholery zgasiła twoje?

Tylko ty możesz się zgasić,
masz nieograniczone możliwości,

więc ucisz krytyków przez wypalenie".

Jeśli oczy są oknami na dusze,
to ona odsunęła zasłony.

Pozwoliła słońcu świecić
mimo jego bólu.

We wszechświecie przeciwności
te gwiazdy trzymały się razem,

dni stawały się nocą,
a wspomnienia były wieczne

niezależnie od tego,
co powiedzą w pogodzie,

ponieważ nawet za chmurami
Dziecko Słońca może świecić.

Tak, Dziecko Słońca było jasne,
miało ciepłą osobowość,

ale wewnątrz paliło brutalnie,

zasilane przez ogień
przesyłany poprzez galaktyki

przez dziewczynę,
która pomogła mu uwierzyć w siebie.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)