Δεν υπάρχει δεν ψηφίζω

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η ψήφος είναι πολύ σημαντική και ότι είναι το καθήκον μας ως πολίτες και ότι είμαστε υποχρεωμένοι ως ενήλικες να ψηφίζουμε. Ο Έρικ Λιου συμφωνεί, αλλά πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να προσδώσουμε πάλι χαρά στην εκλογική διαδικασία. Ο πρώην συντάκτης πολιτικών ομιλιών μοιράζεται λεπτομέρειες σχετικά με τις προσπάθειές του και της ομάδας του, ώστε να ενισχυθεί η εκλογική κουλτούρα γύρω από τις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές του 2016 - και κλείνει με μια δυνατή ανάλυση ως προς το γιατί καθένας που έχει δικαίωμα ψήφου θα έπρεπε να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα την ημέρα των εκλογών.

Γιατί να μπεις στον κόπο;

Το ματς είναι στημένο.

Δεν μετράει η ψήφος μου.

Οι επιλογές είναι άθλιες.

Η ψήφος είναι για τα κορόιδα.

Μπορεί να έχετε σκεφτεί μερικά από αυτά.

Μπορεί και να τα έχετε πει.

Εαν ναι, δεν είστε οι μόνοι
και δεν είστε τελείως λάθος.

Το παιχνίδι της δημόσιας πολιτικής
είναι στημένο με πολλούς τρόπους.

Πώς αλλιώς γίνεται οι περισσότερες
από τις μισές φορολογικές ελαφρύνσεις

να ωφελούν το πλουσιότερο 5% της χώρας;

Οι επιλογές μας είναι συχνά όντως άθλιες.

Για πολλούς κατά μήκος
του πολιτικού φάσματος,

η πρώτη απόδειξη είναι
οι προεδρικές εκλογές του 2016.

Κάθε χρονιά, κοιτάτε
τα ψηφοδέλτια καλά καλά

και βρίσκετε πολλά που δεν σας εμπνέουν.

Παρ' όλα αυτά, συνεχίζω
να πιστεύω ότι οι εκλογές έχουν σημασία.

Όσο τρελό και αν ακούγεται,

πιστεύω ότι μπορούμε
να ξαναδώσουμε χαρά στις εκλογές.

Σήμερα θα μιλήσουμε για το πώς
μπορούμε να το επιτύχουμε και γιατί.

Κάποτε στην αμερικανική ιστορία
ήταν διασκεδαστικό να ψηφίζεις,

και το να πας στην κάλπη
δεν ήταν απλώς μια βαρετή υποχρέωση.

Αυτό το κάποτε είναι
«η περισσότερη αμερικανική ιστορία».

(Γέλια)

Από την επανάσταση, μέχρι
το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων,

οι ΗΠΑ είχαν ένα δυνατό αίσθημα
συλλογικότητας και εκλογικής κουλτούρας.

Με ανοιχτά θεατρικά,
ελεύθερα ντιμπέιτ, πάρτι στους δρόμους,

παρελάσεις και γιορτές.

Κατά τον 19ο αιώνα, οι μετανάστες
και οι αστικοί πολιτικοί μηχανισμοί

πυροδότησαν αυτή την κουλτούρα.

Αυτή μεγάλωνε με τα διαδοχικά
ρεύματα νέων ψηφοφόρων.

Κατά τη διάρκεια της Ανοικοδόμησης,
όταν οι νέοι Αφροαμερικανοί ψηφοφόροι,

οι νέοι Αφροαμερικάνοι πολίτες,

ξεκίνησαν να εξασκούν τη δύναμή τους,

γιόρταζαν με επετειακές παρελάσεις,

που συνέδεαν τη χειραφέτηση
με το νεοαποκτηθέν δικαίωμα ψήφου τους.

Μερικές δεκατίες μετά,

οι σουφραζέτες έφεραν
μια θεατρικότητα στον αγώνα τους,

παρελαύνοντας με άσπρα φορέματα
καθώς διεκδικούσαν το δικαίωμα ψήφου.

Το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων,

που επιδίωξε να εξαργυρώσει
την υπόσχεση για ισότητα,

που είχε αγνοηθεί απο τον Τζιμ Κρόου,

έβαλε το δικαίωμα ψήφου στο επίκεντρο.

Από το καλοκαίρι της Ελευθερίας,
μέχρι την πορεία στο Σέλμα,

αυτή η γενιά ακτιβιστών
ήξερε ότι η ψήφος μετράει,

και ότι η θεαματική επίδειξη δύναμης
είναι το κλειδί στη διεκδίκηση δύναμης.

Έχει όμως περάσει
πάνω από μισός αιώνας

απο τη Σέλμα και το κίνημα
εκλογικών δικαιωμάτων

και κατά την περίοδο αυτή,

αυτή η πρόσωπο με πρόσωπο
κουλτούρα ψηφοφορίας

έχει σχεδόν εξαφανιστεί.

Τη σκότωσε η τηλεόραση

και μετά το διαδίκτυο.

O καναπές αντικατέστησε τα κοινά.

Οι οθόνες έκαναν τους πολίτες παρατηρητές.

Είναι ωραίο να μοιράζεσαι αστείες εικόνες
πολιτικών στα κοινωνικά δίκτυα,

αυτή είναι όμως μια κάπως ήσυχη
μορφή πολιτικοποίησης.

Η κοινωνιολόγος Σέρυ Τερκλ
το ονόμασε «Μόνοι μαζί».

Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα

είναι μια εκλογική κουλτούρα που έχει
να κάνει με μια πραγματική συλλογικότητα

σε προσωπικό επίπεδο,

δυνατά και με πάθος,

ώστε αντί για μια βαρετή υποχρέωση,

να γίνει κάτι το ενθουσιώδες,

που όλοι θα θέλουν να πάρουν μέρος.

Φανταστείτε να είχαμε σε όλη τη χώρα,

τοπικά αλλά και σε εθνικό επίπεδο,

μια συντονισμένη προσπάθεια αναγέννησης

τις διαδικασίας σε διαπροσωπικό επίπεδο:

Υπαίθριες παραστάσεις που να κοροϊδεύουν
και να εγκωμιάζουν πολιτικους

σε μια μορφή σάτιρας,

πολίτες σε αυτοσχέδια βήματα,

δημόσιες συζητήσεις σε παμπ,

δρόμοι με αφίσες και τοιχογραφίες,

μουσικές μάχες όπου οι καλλιτέχνες
θα υποστηρίζουν τον εκάστοτε πολιτικό.

Όλα αυτά μπορεί να σας ακούγονται
σαν κάτι από το μακρινό παρελθόν,

αλλα δεν χρειάζεται να είναι πιο παλιό,

ας πούμε,
απ' το «Χάμιλτον» του Μπρόντγουεϊ,

το οποίο είναι αρκετά επίκαιρο.

Το θέμα είναι ότι παντού σε όλο τον κόσμο,

σήμερα, κάπως έτσι ψηφίζουν
εκατομμύρια άνθρωποι.

Στην Ινδία, οι εκλογές είναι
ένα έντονο δημόσιο ζήτημα.

Στη Βραζιλία, η ημέρα των εκλογών
έχει έναν χαρακτήρα καρναβαλιού.

Στην Ταϊβάν και το Χονγκ Κονγκ

υπάρχει ένα φαντασμαγορικό θέαμα

στο υπαίθριο πεδίο των εκλογών.

Μπορεί να αναρωτιέστε
ποιος έχει χρόνο εδώ για κάτι τέτοιο.

Θα σας έλεγα,

ότι ο μέσος Αμερικάνος βλέπει
πέντε ώρες τηλεόραση τη μέρα.

Μπορεί να αναρωτηθείτε
ποιος έχει τη διάθεση.

Θα σας έλεγα,

όποιος δεν θέλει να αντιμετωπίζεται

ως κομπάρσος ή ως θέμα συζήτησης,

αλλά ως συμμέτοχος, ως δημιουργός.

Πώς μπορούμε να το επιτύχουμε;

Απλά με το να το κάνουμε πραγματικότητα.

Για αυτό, εγώ και μερικοί συνάδελφοι

δημιουργήσαμε ένα νέο πρότζεκτ,
τη «Χαρά της Ψήφου».

Σε τέσσερις πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών,

-Φιλαδέλφεια, Μαϊάμι,

Άκρον στο Οχάιο
και Γουιτσιτά στο Κάνσας-

συγκεντρώσαμε καλλιτέχνες, ακτιβιστές,

εκπαιδευτικούς, πολιτικούς,
γείτονες, καθημερινούς ανθρώπους,

ώστε να δημιουργήσουμε ένα πλάνο

που θα δυναμώσει τοπικά
αυτήν την εκλογική κουλτούρα.

Στο Μαϊάμι αυτό σημαίνει
ολονύκτια πάρτυ με ντι-τζέι

που η είσοδος επιτρέπεται μόνο
σε όσους είναι εγγεγραμμένοι για ψήφο.

Στο Άκρον σημαίνει πολιτικά σκετσάκια

στην καρότσα ενός φορτηγού

που πηγαίνει απο γειτονιά σε γειτονιά.

Στη Φιλαδέλφεια,

ένα κυνήγι θησαυρού, με άρωμα πολιτικής,
σε όλη την παλιά πόλη.

Και στην Ουίτσιτα σημαίνει
κασέτες και γκραφίτι

στο Νορθ Εντ για την ψήφο.

Αυτά είναι 20 απο τα σχέδια,

ιδιαίτερα όμορφα και ποικίλα

και αλλάζουν τους ανθρώπους.

Να σας πω για μερικά από αυτά.

Στο Μαϊάμι προσλάβαμε
έναν νεαρό καλλιτέχνη,

που ονομάζεται Ατόμικο,

για να δημιουργήσει μερικά ζωηρά
αυτοκόλλητα «Ψήφισα».

Ο Ατόμικο όμως δεν είχε ξαναψηφίσει.

Δεν ήταν καν εγγεγραμένος
στους εκλογικούς καταλόγους.

Καθώς άρχισε να σχεδιάζει τα αυτοκόλλητα,

ξεπέρασε σταδιακά
το αίσθημα φόβου για την πολιτική.

Πήγε να γραφτεί,

ενημερώθηκε για τις επερχόμενες εκλογές

και τη μέρα των εκλογών,
όχι μόνο μοίραζε αυτοκόλλητα

αλλα ενθάρρυνε τον κόσμο να ψηφίσει

μιλώντας με περαστικούς για τις εκλογές.

Στο Άκρον, μια θεατρική ομάδα,
οι Περιφερόμενοι Καλαίσθητοι

ανέβασε τα σκετσάκια στα φορτηγά.

Για να το επιτύχουν, κάλεσαν ανοιχτά όλους

να συνδράμουν με ομιλίες,
μονολόγους, διαλόγους,

ποιήματα, ή ό,τι άλλο μπορεί να διαβαστεί

και να γίνει μια παράσταση.

Μαζέψανε δεκάδες προτάσεις.

Μία απο αυτές ήταν ένα ποίημα

που γράφτηκε από εννιά μαθητές
που μάθαιναν Αγγλικά,

όλοι τους ισπανόφωνοι μετανάστες

απο το κοντινό Χάρτβιλ του Οχάιο.

Θέλω να σας διαβάσω κάτι από το ποίημα.

Ονομάζεται «Η Χαρά της Ψήφου».

«Θα ήθελα να ψηφίσω για πρώτη φορά

γιατί τα πράγματα αλλάζουν
για τους Ισπανόφωνους.

Παλιά φοβόμουν τα φαντάσματα.

Τώρα φοβάμαι τους ανθρώπους.

Υπάρχει περισσότερη βία και ρατσισμός.

Η ψήφος μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Το τείχος στα σύνορα δεν είναι τίποτα.

Είναι μόνο ένας τοίχος.

Το τείχος της ντροπής είναι κάτι.

Είναι σημαντικό να ψηφίζεις

για να ρίξουμε αυτό το τείχος της ντροπής.

Έχω πάθος στη καρδιά μου.

Η ψήφος μού δίνει φωνή και δύναμη.

Μπορώ αντισταθώ και να κάνω κάτι».

Το πρότζεκτ «Η Χαρά της Ψήφου»
δεν έχει να κάνει μόνο με την ικανοποίηση.

Έχει να κάνει με αυτό το πάθος.

Έχει να κάνει με συναισθήματα και πίστη,

και δεν είναι μόνο
η δουλειά του οργανισμού μας.

Σε όλη τη χώρα αυτή τη στιγμή,

μετανάστες, νέοι, απόμαχοι,
άνθρωποι απο κάθε υπόβαθρο

συγκεντρώνονται για να δημιουργήσουν
αυτή την παθιασμένη, όμορφη δραστηριότητα

γύρω από τις εκλογές,

σε κόκκινες και μπλε πολιτείες,
στις πόλεις και την επαρχία,

άνθρωποι από κάθε πολιτικό υπόβαθρο.

Αυτό που έχουν κοινό είναι:

Το έργο τους αφορά την τοπική κοινωνία.

Η συμμετοχικότητα είναι θέμα τοπικό.

Εάν η πολιτική αφορά μόνο
τις προεδρικές εκλογές,

θα φωνάξουμε για λίγο στις τηλεοράσεις μας
και μετά πέφτουμε κάτω εξουθενωμένοι.

Όμως όταν η πολιτική αφορά εμάς

και του γείτονές μας
και τους ανθρώπους στις κοινότητές μας,

με το να δημιουργήσουμε εμπειρίες
με συλλογική φωνή και με φαντασία,

αρχίζουμε να θυμόμαστε
ότι αυτά τα πράγματα έχουν σημασία.

Αρχίζουμε να θυμόμαστε
ότι αυτή είναι η αυτό-διαχείριση.

Το οποίο με φέρνει πάλι στην αρχή.

Γιατί να μπούμε στον κόπο;

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μάθουμε.

Η ψήφος έχει σημασία, διότι είναι
μια αυτοεκπληρούμενη πράξη πίστης.

Βοηθάει το πνεύμα αμοιβαίου ενδιαφέροντος,
κάτι που αναπτύσσει κάθε κοινωνία.

Ακόμα και αν ψηφίζουμε λόγω θυμού,

γινόμαστε μέρος
ενός συλλογικού άλματος πίστης.

Η ψήφος μας βοηθά να δημιουργήσουμε
την δύναμη που ευχόμαστε να είχαμε.

Δεν είναι τυχαίο
ότι η δημοκρατία και το θέατρο

γεννήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα
στην αρχαία Αθήνα.

Και τα δύο εξωθούν το άτομο
απο την ιδιωτικότητά του.

Και τα δύο δημιουργούν υπέροχες δημόσιες
εμπειρίες ενός κοινού τελετουργικού.

Και τα δύο δίνουν ζωή στη φαντασία

με έναν τρόπο που μας θυμίζει
ότι όλα όσα μας ενώνουν

μπορούνε να επαναπροσδιορισθούν.

Αυτήν ακριβώς τη στιγμή,

όταν αναλογιστούμε
τη σημασία της φαντασίας,

είναι πάρα πολύ βασική,

και η δυνατότητά μας
να πάρουμε αυτό το πνεύμα

και αυτήν την αίσθηση

ότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο εκεί έξω,

δεν είναι μόνο θέμα τεχνογνωσίας.

Δεν είναι μόνο θέμα χρόνου ή τρόπου.

Είναι θέμα φρονήματος.

Αφήστε με να απαντήσω στην ερώτηση:
«Γιατί να μπω στον κόπο;»

με ένα τρόπο λιγότερο πνευματώδη
και περισσότερο δηκτικό.

Γιατί να μπώ στον κόπο να ψηφίσω;

Γιατι δεν υπάρχει «δεν ψηφίζω».

Δεν ψηφίζω σημαίνει ψηφίζω,

οτιδήποτε μπορεί να απεχθάνομαι
και να αντιτίθεμαι.

Το να μην ψηφίζω μπορεί να μεταμφιεστεί

σε μια ηθική πράξη παθητικής αντίστασης,

αλλα τελικά το να μην ψηφίζω

σημαίνει ότι παραδίδω τη δύναμη

σε κάποιους με αντιδιαμετρικά συμφέροντα,

που μετά χαράς εκμεταλλεύονται
την απουσία μου.

Μόνο τα κορόιδα απέχουν από τις εκλογές.

Φανταστείτε πού θα ήταν αυτή η χώρα

εάν όλοι όσοι δημιούργησαν
το Κίνημα του Τσαγιού το 2010

έκριναν ότι η πολιτική είναι πολύ δύσκολη

και οι εκλογές πολύπλοκες.

Δεν θα σήμαινε κάτι η ψήφος μας.

Δεν απείχαν ως μέσο διαμαρτυρίας.

Έδωσαν το παρόν

και έτσι άλλαξαν την πολιτική στις Η.Π.Α.

Φανταστείτε όλοι οι υποστηρικτές του
Ντόναλντ Τραμπ και του Μπέρνι Σάντερς

να αποφάσιζαν να μην ανατρέψουν
το πολιτικό κατεστημένο

και να διαλύσουν το πλαίσιο
αυτού που θεωρείτο δεδομένο

στην αμερικάνικη πολιτική.

Το έκαναν αυτό με την ψήφο τους.

Ζούμε σε μια εποχή διχασμού,

συχνά πολύ σκοτεινή,

που μεταξύ αριστερών και δεξιών
γίνεται πολλή κουβέντα για επανάσταση

και την ανάγκη για επανάσταση
που θα διαταράξει την απλή δημοκρατία.

Το θέμα είναι:

η απλή δημοκρατία ήδη μας παρέχει
έναν τρόπο επανάστασης.

Στις προεδρικές εκλογές του 2012,

νεόι ψηφοφόροι, Ισπανόφωνοι,

Αμερικανοασιάτες,
ψηφοφόροι χαμηλού εισοδήματος

προσήλθαν σε ποσοστό λιγότερο του 50%.

Στις ενδιάμεσες εκλογές του 2014
ψήφισε λιγότερο απο το 36%,

το χαμηλότερο τα τελευταία 70 χρόνια.

Στις απλές τοπικές εκλογές,

η προσέλευση κυμαίνεται γύρω στο 20%.

Σας καλώ να φανταστείτε το 100%.

Φανταστείτε το 100%.

Κινητοποίηστε το 100%

και μέσα σε μία νύχτα θα γίνει επανάσταση.

Μέσα σε μία νύχτα θα αλλάξουν ριζικά
οι προτεραιότητες της πολιτικής,

και κάθε φάσμα της πολιτικής θα αρχίσει
να ανταποκρίνεται ριζικά πιο γρήγορα

σε όλους τους ανθρώπους.

Τι χρειάζεται
για να κινητοποιηθεί το 100%;

Θα πρέπει άμεσα να αντιπαρατεθούμε
σε κάθε προσπάθεια,

σε όλη την επικράτεια,

που δυσκολεύει τη διαδικασία.

Την ίδια στιγμή,

πρέπει να δημιουργήσουμε
μια θετική εκλογική κουλτούρα

ώστε να θέλουν όλοι να συμμετάσχουν

και να νιώσουν την εμπειρία.

Πρέπει να δημιουργήσουμε έναν σκοπό.

Πρέπει να φέρουμε την ευχαρίστηση.

Ας κάνουμε λοιπόν αυτήν την επανάσταση,

μια επανάσταση πνεύματος, ιδεών,

πολιτικής και συμμετοχικότητας,

μια επανάσταση ενάντια στον κυνισμό,

μια επανάσταση ενάντια
στην αυτοεκπληρούμενη αίσθηση αδυναμίας.

Ας φέρουμε την επανάσταση με την ψήφο μας,

και επί τη ευκαιρία,

ας το απολαύσουμε.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)