Τι μας κάνει να αρρωσταίνουμε; Ψάξτε στην πηγή

Ο Ρίσι Μανσάντα έχει εργαστεί ως γιατρός στο Δυτικό Λος Άντζελες για μια δεκαετία, όπου κατέληξε να συνειδητοποιήσει το εξής: Η δουλειά του δεν είναι να θεραπεύσει τα συμπτώματα του ασθενούς αλλά να βρει τη βασική αιτία που προκάλεσε την αρρώστια τους - τους πρότερους παράγοντες όπως η κακή διατροφή, μια στρεσογόνα εργασία, την έλλειψη καθαρού αέρα. Είναι μια μεγάλη πρόκληση για τους γιατρούς να στρέψουν την προσοχή τους στη ζωή του ασθενούς έξω από το ιατρείο.

Για πάνω από δέκα χρόνια ως γιατρός

έχω φροντίσει άστεγους βετεράνους,

οικογένειες της εργατικής τάξης.

Έχω φροντίσει ανθρώπους
που ζουν σε συνθήκες

που μπορεί να είναι δύσκολες,
αν όχι επαχθείς,

και η δουλειά με οδήγησε να πιστέψω

ότι πρέπει να αλλάξουμε ριζικά

το πώς βλέπουμε
την υγειονομική περίθαλψη.

Θέλουμε ένα σύστημα υγείας

πέρα από την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων

που οδηγούν τον κόσμο στις κλινικές,

αλλά αντ' αυτού
να μπορεί να εξετάζει

και να βελτιώνει την υγεία στη βάση της.

Και η υγεία δεν αρχίζει

μέσα στους τέσσερις τοίχους του ιατρείου

αλλά εκεί που ζούμε

και εκεί που δουλεύουμε,

εκεί που τρώμε, κοιμόμαστε,
μαθαίνουμε και παίζουμε,

όπου περνάμε
το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας.

Πώς μοιάζει αυτή η νέα προσέγγιση
του συστήματος υγείας

που βελτιώνει την υγεία στην αρχή της;

Για να σας δώσω μια εικόνα,
θα σας πω για τη Βερόνικα.

Η Βερόνικα ήταν ο 17ος ασθενής

από τους συνολικά 26 μίας μέρας εργασίας

σε ιατρείο στην περιοχή Σάουθ Σέντραλ
του Λος Άντζελες.

Ήρθε στο ιατρείο με χρόνιους πονοκεφάλους.

Ο πονοκέφαλος επέμενε κάμποσα χρόνια

και το συγκεκριμένο περιστατικό

ήταν πάρα πολύ ανησυχητικό.

Πράγματι, τρεις εβδομάδες
πριν έρθει σ΄ εμάς για πρώτη φορά

είχε πάει στα επείγοντα νοσοκομείου
στο Λος Άντζελες.

Οι γιατροί στα επείγοντα είπαν,

«Κάναμε κάποιες εξετάσεις, Βερόνικα.

Τα αποτελέσματα είναι καλά
γι΄ αυτό πάρε μερικά παυσίπονα

και δες έναν παθολόγο,

αλλά αν ο πόνος επιμείνει ή χειροτερεύσει,

να έρθεις πάλι».

Η Βερόνικα ακολούθησε
αυτές τις πάγιες οδηγίες

και ξαναπήγε.

Ξαναπήγε, όχι μόνο μία,
αλλά δύο ακόμη φορές.

Στις τρεις εβδομάδες
πριν η Βερόνικα έλθει σε εμάς

πήγε στα επείγοντα τρεις φορές.

Πήγαινε κι ερχόταν

σε νοσοκομεία και κλινικές,

όπως ακριβώς έκανε για χρόνια πριν,

αναζητώντας ανακούφιση
αλλά χωρίς οριστική λύση.

Η Βερόνικα ήρθε στην κλινική μας,

και παρόλες τις επαφές
με επαγγελματίες στον τομέα υγείας,

η Βερόνικα ήταν ακόμη άρρωστη.

Όταν όμως ήρθε στην κλινική μας,
δοκιμάσαμε μια άλλη προσέγγιση.

Η προσέγγισή μας άρχισε
με τον ιατρικό μας βοηθό,

άτομο με εκπαίδευση επιπέδου λυκείου,

αλλά που γνώριζε την κοινότητα.

Ο ιατρικός βοηθός έκανε ερωτήσεις ρουτίνας

Ρώτησε, «Ποια είναι η κύρια ενόχληση;»

«Ο πονοκέφαλος».

«Ας δούμε τα ζωτικά σημεία σου»

να μετρήσουμε πίεση και καρδιακό παλμό

αλλά ας ρωτήσουμε
κάτι εξίσου σημαντικό για τη Βερόνικα

και πολλούς ασθενείς σαν αυτή

στο Δυτικό Λος Άντζελες.

«Βερόνικα, μπορείς να μου πεις πού μένεις;

Συγκεκριμένα, οι συνθήκες διαμονής;

Υπάρχει μούχλα;
Έχετε διαρροές νερού;

Έχετε κατσαρίδες στο σπίτι σου;

Τελικά η Βερόνικα είπε ναι
σε τρία από αυτά:

κατσαρίδες, διαρροές νερού, μούχλα.

Πήρα τις απαντήσεις, τις εξέτασα,

γύρισα το πόμολο στην πόρτα

και μπήκα στο δωμάτιο.

Θα πρέπει να ξέρετε ότι η Βερόνικα,

όπως πολλοί ασθενείς
που έχω την τιμή να φροντίζω,

είναι ένα αξιοπρεπές άτομο,
μια εξέχουσα παρουσία,

μια μεγαλειώδης προσωπικότητα,

αλλά βρισκόταν εδώ

διπλωμένη από τον πόνο
πάνω στο εξεταστικό κρεβάτι.

Κρατούσε το κεφάλι της,
που ξεκάθαρα παλλόταν από τον πόνο.

Σήκωσε το κεφάλι της

και είδα το πρόσωπό της,
είπε γειά,

και αμέσως πρόσεξα κάτι

στη ρινική γέφυρα,

μια ρυτίδα στο δέρμα της.

Στη ιατρική αποκαλούμε αυτή τη ρυτίδα
«αλλεργικό χαιρετισμό».

Συναντάται συχνά σε παιδιά
με χρόνιες αλλεργίες.

Προέρχεται από το διαρκές τρίψιμο
της μύτης πάνω κάτω,

για να ξεφορτωθούμε
τα αλλεργικά συμπτώματα,

και όμως, να η Βερόνικα, μια ενήλικη,

με τα ίδια αποκαλυπτικά σημάδια αλλεργίας.

Λίγα λεπτά αργότερα,
ρωτώντας τη Βερόνικα

και ακούγοντάς την κατά την εξέταση,

είπα «Βερόνικα, νομίζω ξέρω τι έχεις.

Νομίζω ότι έχεις χρόνιες αλλεργίες,

ότι έχεις ημικρανίες
και ρινική συμφόρηση,

και νομίζω ότι όλα σχετίζονται
με το μέρος που ζεις».

Φάνηκε λίγο ανακουφισμένη

επειδή για πρώτη φορά είχε διάγνωση,

αλλά είπα «Βερόνικα,
ας μιλήσουμε για τη θεραπεία σου.

Θα γράψουμε κάποια φαρμακευτική αγωγή
για τα συμπτώματά σου

αλλά θέλω να σε παραπέμψω
σε κάποιον ειδικό, αν δεν έχεις πρόβλημα».

Οι ειδικοί όμως είναι λίγο δυσεύρετοι

στο Δυτικό Λος Άντζελες,

έτσι μου έριξε ένα βλέμμα
σαν να έλεγε «Σοβαρολογείς;»

Της είπα «Βερόνικα, ο ειδικός που εννοώ

είναι κάποιος εργαζόμενος
στη δημόσια υγεία,

κάποιος που, αν συμφωνείς,

θα έρθει σπίτι σου

να δει τι γίνεται

με τις διαρροές και τη μούχλα,

να βοηθήσει με τις συνθήκες διαμονής
που νομίζω ότι προκαλούν τα συμπτώματα

και αν χρειάζεται,
θα σε στείλει σε άλλο ειδικό

που λέγεται δικηγόρος δημοσίου συμφέροντος

γιατί μάλλον ο σπιτονοικοκύρης σου

δεν κάνει τις επισκευές που υποχρεούται.

Η Βερόνικα γύρισε μετά από μερικούς μήνες.

Συμφώνησε με όλα τα σχέδια θεραπείας.

Μας είπε ότι τα συμπτώματα
είχαν υποχωρήσει κατά 90%.

Περνούσε περισσότερο χρόνο στη δουλειά

και με την οικογένειά της

και πηγαινοερχόταν λιγότερο στα επείγοντα
των νοσοκομείων του Λος Άντζελες.

Η Βερόνικα παρουσίασε
αξιοσημείωτη βελτίωση.

Ένας από τους γιούς της που είχε άσθμα,

δεν νοσούσαν πλέον όπως παλιά.

Η ίδια καλυτέρευσε, και δεν ήταν τυχαίο,

το σπίτι της Βερόνικα ήταν καλύτερο τώρα.

Γιατί αυτή η διαφορετική προσέγγιση

οδήγησε σε καλύτερη φροντίδα,

λιγότερες επισκέψεις στα Επείγοντα
και καλύτερη υγεία;

Πολύ απλά, άρχισε με την ερώτηση:

«Βερόνικα, πού μένεις;»

Αλλά πάνω απ΄ όλα,
είναι ότι εφαρμόσαμε ένα σύστημα

με καθημερινές συνηθισμένες ερωτήσεις

στη Βερόνικα και εκατοντάδες σαν αυτήν,

σχετικά με τις συνθήκες στην κοινότητα

που καθορίζουν από πού ξεκινάει η υγεία,

και δυστυχώς μερικές φορές οι αρρώστιες,

σε μέρη όπως το Δυτικό Λος Άντζελες.

Σε αυτή την κοινότητα,
οι ανθυγιεινές κατοικίες

και η ανεπαρκής εποπτεία τροφίμων

είναι το βασικό μέλημα των κλινικών

ενώ σε άλλες κοινότητες ίσως είναι

περιορισμοί στην συγκοινωνία,παχυσαρκία,

πρόσβαση σε πάρκα, ένοπλη βία.

Το σημαντικό ήταν

ότι εφαρμόσαμε ένα αποδοτικό σύστημα,

και είναι αυτό που αποκαλώ
προσέγγιση των πηγών.

Είναι ένας όρος οικείος σε πολλούς.

Προέρχεται από μια αλληγορική διήγηση,

γνωστή στον κόσμο της δημόσιας υγείας.

Είναι η ιστορία τριών φίλων.

Φανταστείτε ότι είστε ένας από τους τρεις

που φτάνουν σε ένα ποτάμι.

Είναι μια όμορφη σκηνή
που διαταράσσεται από παιδικές φωνές,

κάμποσων παιδιών μέσα στο νερό
να φωνάζουν για βοήθεια.

Πιθανότατα κάνετε ότι θα έκαναν όλοι.

Βουτάτε μέσα μαζί με τους φίλους σας.

Ο πρώτος λέει, θα σώσω πρώτα

αυτά που θα πνιγούν άμεσα,

που κινδυνεύουν να πέσουν στον καταρράκτη.

Ο δεύτερος λέει,
θα φτιάξω μια σχεδία,

να εξασφαλίσω ότι λιγότερα άτομα

θα καταλήξουν στον καταρράκτη.

Ας σώσουμε περισσότερους

φτιάχνοντας μια σχεδία

πλέκοντας αυτά τα κλαδιά.

Περνώντας η ώρα,
τα πάνε καλά,

αλλά όχι όσο θα ήθελαν.

Χάνουν περισσσότερους
και τελικά κοιτάζουν πάνω

και βλέπουν ότι η τρίτη φίλη

δεν φαίνεται πουθενά.

Τελικά την εντοπίζουν.

Είναι στο νερό.
Κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα,

προς τις πηγές,
σώζοντας παιδιά στη διαδρομή,

και της φωνάζουν,

«Πού πας;
Έχουμε παιδιά να σώσουμε εδώ».

Και αυτή απαντάει,

«Πάω να βρω

ποιος ή τι ρίχνει τα παιδιά στο νερό».

Στην υγειονομική περίθαλψη
έχουμε αυτό τον πρώτο φίλο,

έχουμε τον ειδικό,

τον χειρουργό τραυμάτων,
τον νοσηλευτή,

τους γιατρούς στα Επείγοντα.

Έχουμε αυτούς που είναι βασικοί διασώστες,

ανθρώπους που θέλεις να είναι εκεί
όταν είσαι σε απελπιστική θέση.

Επίσης ξέρουμε ότι έχουμε
τον δεύτερο φίλο,

τον κατασκευαστή της σχεδίας.

Είναι ο κλινικός παθολόγος,

ο άνθρωπος στην ομάδα που φροντίζει

για τις χρόνιες καταστάσεις σας,

τον διαβήτη, την υπέρταση,

τις ετήσιες προληπτικές εξετάσεις,

που σιγουρεύουν
τον σωστό εμβολιασμό,

αλλά επίσης εξασφαλίζουν

ότι υπάρχει μια σχεδία
που θα σας πάει στην ασφάλεια.

Παρόλο όμως που είναι άκρως απαραίτητη,

λείπει η τρίτη φίλη.

Δεν έχουμε αρκετούς να κολυμπάνε κόντρα.

Αυτοί είναι επαγγελματίες του τομέα υγείας

που γνωρίζουν ότι η υγεία αρχίζει

εκεί που ζούμε, δουλεύουμε και παίζουμε,

αλλά πέρα από αυτό,
μπορεί να κινητοποιήσει τους πόρους

για να δημιουργηθεί το σύστημα

στις κλινικές και τα νοσοκομεία τους

που πραγματικά αρχίζει να το προσεγγίζει,

να συνδέσει τους ανθρώπους
με τους απαραίτητους πόρους

έξω από τους τέσσερις τοίχους
της κλινικής.

Ίσως κάνετε την προφανή ερώτηση

που πολλοί συνάδελφοι γιατροί ρωτάνε:

«Γιατροί και νοσοκόμες
να σκέφτονται τη μεταφορά και τη στέγαση;

Δεν θα 'πρεπε να χορηγούμε
χάπια και αγωγές

και να εστιάζουμε στο άμεσο πρόβλημα;»

Σίγουρα το να σώζεις ανθρώπους
στην καίρια στιγμή

είναι αρκετά σημαντική δουλειά.

Σε ποιον περισσεύει χρόνος;

Θα διαφωνούσα όμως ότι
αν είχαμε την επιστήμη ως οδηγό,

θα βρίσκαμε ότι η προσέγγιση
προς την πηγή είναι απαραίτητη.

Οι επιστήμονες πλέον γνωρίζουν

ότι οι συνθήκες ζωής και εργασίας

στις οποίες ζούμε όλοι

έχουν πάνω από τη διπλάσια απήχηση
στην υγεία μας

από όσο έχει ο γενετικός μας κώδικας,

και οι συνθήκες ζωής και εργασίας,

οι δομές του περιβάλλοντός μας,

ο τρόπος που υφαίνεται
ο κοινωνικός μας ιστός,

και η επίδραση αυτών στη συμπεριφορά μας,

όλα μαζί έχουν πάνω από πέντε φορές

μεγαλύτερη επίπτωση στην υγεία

από τα χάπια και τις φαρμακευτικές αγωγές

που παρέχουν γιατροί και νοσοκομεία μαζί.

Συνολικά οι συνθήκες ζωής και εργασίας

αποτελούν αιτία του 60% των θανατών
που θα μπορούσαμε να προλάβουμε.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα.

Ας πούμε ότι μια νέα
εταιρεία τεχνολογίας σας έλεγε,

«Έχουμε ένα τρομερό προϊόν.

Θα μειώσει τον κίνδυνο θανάτου
από καρδιακή νόσο».

Ήταν ήταν πολύ πιθανόν να επενδύσετε

αν το προϊόν ήταν κάποιο φάρμακο ή συσκευή

αλλά εάν το προϊόν ήταν ένα πάρκο;

Μια μελέτη στο Ηνωμένο Βασίλειο,

μια μελέτη ορόσημο
που εξέτασε τους φακέλους

πάνω από 40 εκατομμυρίων
κατοίκων του Ηνωμένου Βασιλείου,

ανασκόπησε πολλές μεταβλητές,

έλεγξε πλήθος παραγόντων,
και ανακάλυψε ότι

στην προσπάθεια να ρυθμίσουμε
τον κίνδυνο καρδιακής νόσου,

η έκθεση του ασθενή σε χώρο πρασίνου
έχει πανίσχυρη επίδραση.

Όσο πιο κοντά βρισκόσουν σε χώρο πρασίνου,

σε πάρκα και δένδρα,

τόσο μειωνόταν
η πιθανότητα καρδιακής νόσου,

και αυτό ίσχυε για πλούσιους και φτωχούς.

Η μελέτη αποδεικνύει
αυτό που οι φίλοι στον τομέα υγείας

συχνά λένε:

ότι μετράει περισσότερο
ο ταχυδρομικός σου κώδικας

παρά ο γενετικός κώδικας.

Επίσης ότι ο ταχυδρομικός κώδικας

ουσιαστικά διαμορφώνει
τον γενετικό μας κώδικα.

Η επιστήμη της επιγενετικής
εξετάζει τους μοριακούς μηχανισμούς,

τους περίπλοκους τρόπους
που το DNA κυριολεκτικά μορφοποιείται,

χρωματοσώματα ενεργοποιούνται ή όχι

ανάλογα με την έκθεση στο περιβάλλον,

το πού ζούμε και πού εργαζόμαστε.

Είναι σαφές ότι αυτοί οι παράγοντες,

αυτά τα θέματα στις πηγές
όντως μετράνε.

Μετράνε στην υγεία μας,

έτσι οι επαγγελματίες υγείας
πρέπει να κάνουν κάτι.

Παρόλα αυτά, η Βερόνικα μου έκανε

ίσως την πιο επιτακτική ερώτηση
εδώ και πολύ καιρό.

Στη δεύτερη επίσκεψη είπε,

«Γιατί κανείς από τους γιατρούς μου

δεν ρώτησε για το σπίτι μου νωρίτερα;

Στις επισκέψεις μου στα Επείγοντα

έκανα δύο αξονικές τομογραφίες,

μου έβαλαν μια βελόνα χαμηλά στην μέση

για εγκεφαλονωτιαίο υγρό,

έκανα σχεδόν δέκα εξετάσεις αίματος.

Πήγαινα και ερχόμουνα,
είδα τους πάντες στην υγεία,

και κανείς δεν ρώτησε για το σπίτι μου».

Η αλήθεια είναι ότι στη φροντίδα υγείας

συχνά περιθάλπουμε τα συμπτώματα

χωρίς αναζήτηση των αιτίων
που τα προκάλεσαν εξαρχής.

Και υπάρχουν πολλοί λόγοι γι' αυτό

αλλά προέχουν οι τρεις βασικοί,
δεν το πληρώνουμε.

Στον τομέα υγείας συχνά πληρώνουμε
για ποσότητα και όχι για αξία.

Πληρώνουμε συνήθως
ιατρούς και νοσοκομεία

για το πλήθος υπηρεσιών που προσφέρουν

αλλά όχι απαραίτητα
για το πόσο υγιή σε καθιστούν.

Αυτό οδηγεί σε ένα δεύτερο φαινόμενο

που το λέω «μην ρωτάς, μη λες»

σχετικά τις πηγές των προβλημάτων.

Δεν ρωτάμε πού ζεις και εργάζεσαι,

επειδή αν διαπιστώσουμε πρόβλημα εκεί

δεν ξέρουμε τι να σου πούμε.

Δεν είναι ότι οι γιατροί δεν ξέρουν
πόσο σημαντικά είναι αυτά.

Σε πρόσφατη έρευνα στις ΗΠΑ

σε πάνω από 1.000 γιατρούς,

το 80% παραδέχθηκαν ότι γνωρίζουν

πως η πηγή του προβλήματος

είναι εξίσου σημαντική με το πρόβλημα,

με το ιατρικό του πρόβλημα,

και παρόλη την καλή γνώση τους

για τη σημασία των θεμάτων στις πηγές,

μόνο ένας στους πέντε γιατρούς

είπε ότι νιώθει κάπως σίγουρος
να διερευνήσει τα θέματα

και να βελτιώσει την υγεία
στην αρχή της.

Υπάρχει αυτό το χάσμα ανάμεσα

στο να γνωρίζεις τη σημασία
των συνθηκών ζωής και εργασίας

και το να μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό

στα πλαίσια του τρέχοντος συστήματος.

Αποτελεί τεράστιο πρόβλημα

καθώς τους οδηγεί στην επόμενη ερώτηση.

Τίνος ευθύνη είναι;

Και αυτό με φέρνει στο τρίτο σημείο,

την τρίτη απάντηση
στο επιτακτικό ερώτημα της Βερόνικα.

Μέρος της αιτίας αυτού του αινίγματος

είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετοί γιατροί
με αυτή την προσέγγιση

στο σύστημα υγείας.

Δεν υπάρχουν αρκετοί
όπως η τρίτη φίλη της ιστορίας,

που θα ψάξουν να βρουν

ποιος ή τι ρίχνει τα παιδιά στο νερό.

Υπάρχουν βέβαια κάποιοι,

και είχα την τιμή να συναντήσω
πολλούς από αυτούς

στο Λος Άντζελες
και σε άλλα μέρη της χώρας

και σε όλο τον κόσμο,

και είναι σημαντικό να τονίσουμε

ότι μερικές φορές είναι γιατροί,
αλλά όχι απαραίτητα.

Μπορεί να είναι νοσοκόμοι,
άλλοι νοσηλευτές,

επιμελητές ή κοινωνικοί λειτουργοί.

Δεν έχει σημασία αυτοί οι άνθρωποι

να έχουν κάποιο συγκεκριμένο
πτυχίο ή τίτλο.

Το σημαντικό είναι ότι όλοι

φαίνονται ότι έχουν την ικανότητα
να να εφαρμόσουν μια διαδικασία

που μεταμορφώνει την προσφορά τους,

μεταμορφώνει τον τρόπο
που ασκούν την ιατρική.

Είναι μια απλή διαδικασία.

Έχει τρία στάδια.

Αρχικά κάθονται και λένε,

ας εντοπίσουμε το κλινικό πρόβλημα

σε συγκεκριμένη ομάδα ασθενών.

Ας πούμε, για παράδειγμα,

ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά

που έρχονται τακτικά στο νοσοκομείο

με κρίση άσθματος.

Αφού εντοπίσουν το πρόβλημα,
περνούν στο δεύτερο στάδιο,

και λένε, ας εντοπίσουμε τα πηγαία αίτια.

Βέβαια, μια ανάλυση των πηγαίων αιτίων
στον τομέα υγείας σημαίνει,

ας ρίξουμε μια ματιά
στα χρωματοσώματά σου

και τη συμπεριφορά σου.

Ίσως να μην τρέφεσαι αρκετά υγιεινά.

Βελτίωσε τη διατροφή σου.

Είναι μια απλοϊκή προσέγγιση

της ανάλυσης των πηγαίων αιτίων.

Αποδεικνύεται ότι δεν αποδίδει

όταν περιοριζόμαστε
σε αυτό το οπτικό πεδίο.

Η ανάλυση των πηγαίων αιτίων
που απαιτεί η προσέγγιση αυτή

είναι να εξετάσουμε

τις συνθήκες ζωής και εργασίας
στην καθημερινότητά σου.

Για τα παιδιά με άσθμα,

ίσως είναι οι στεγαστικές συνθήκες,

ή να μένουν κοντά σε λεωφόρο
με αυξημένη ατμοσφαιρική ρύπανση,

που τους προκαλεί το άσθμα.

Και ίσως εκεί πρέπει
να κατευθύνουμε τους πόρους μας

καθώς αυτό το τρίτο στάδιο της διαδικασίας

είναι το επόμενο κρίσιμο μέρος
του έργου τους.

Κινητοποιούν τους πόρους
για τη δημιουργία λύσης,

και εντός του κλινικού συστήματος,

και εμπλέκοντας ανθρώπους
από τη δημόσια υγεία,

από άλλους τομείς, δικηγόρους,

οποιονδήποτε θέλει να αγωνιστεί,

ας τον στρατολογήσουμε
για να βρούμε λογική λύση,

για να πάρουμε ασθενείς
με υπαρκτά προβλήματα υγείας

και να αντιμετωπίσουμε μαζί
τα κοινά πηγαία αίτια

συνδέοντάς τα με τους
απαιτούμενους πόρους.

Είναι καταφανές
ότι υπάρχουν τόσες ιστορίες

αυτών των ανθρώπων
που κάνουν τρομερά πράγματα.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν επαρκούν.

Κατά μια εκτίμηση,
χρειάζεται ένα τέτοιος ειδικός

για κάθε 20 με 30 γιατρούς
του συστήματος υγείας.

Δηλαδή στις ΗΠΑ

θα χρειαστούμε 25.000
ειδικούς στα πηγαία αίτια,

έως το έτος 2020.

Όμως έχουμε μόνο
μερικές χιλιάδες απ' αυτούς

και γι' αυτό, πριν μερικά χρόνια
οι συνάδελφοί μου κι εγώ

διαπιστώσαμε ότι είναι απαραίτητο

να εκπαιδεύσουμε περισσότερους.

Αποφασίσαμε λοιπόν
να ιδρύσουμε μια οργάνωση

που λέγεται «Η Υγεία Ξεκινάει»,

και κάνει απλά το εξής:

Εκπαιδεύουμε τέτοιους ειδικούς.

Παίρνουμε πολλά μέτρα
ώστε να επιτύχουμε,

αλλά το κύριο μέλημά μας

είναι να εξασφαλίσουμε
ότι θα αλλάξει

το αίσθημα σιγουριάς των γιατρών,

από το κοινό
«μην ρωτάς, μη λες».

Προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε
ότι οι γιατροί,

και συνεπώς οι θεσμοί όπου εργάζονται,

έχουν την ικανότητα και την αυτοπεποίθηση

να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα

στις συνθήκες ζωής και εργασίας
της καθημερινής ζωής.

Διαπιστώνουμε σχεδόν ένα τριπλασιασμό

της εμπιστοσύνης στη δουλειά μας.

Είναι αξιοσημείωτο,

αλλά θα σας πω
ποιο είναι το πιο σημαντικό

στο να δουλεύεις και να συνευρίσκεσαι

με ειδικούς στην αναζήτηση
των πηγαίων αιτίων.

Το πιο σημαντικό είναι ότι καθημερινά,

κάθε εβδομάδα,
ακούω ιστορίες όπως της Βερόνικα.

Υπάρχουν ιστορίες σαν τη δική της

και πολλών σαν κι αυτήν,

ατόμων που προσέρχονται
στο σύστημα υγείας

και παίρνουν μια γεύση του πώς νιώθεις

να συμμετέχεις
σε κάτι που όντως λειτουργεί,

ένα σύστημα υγείας
που δίνει οριστικές λύσεις

και πραγματικά βελτιώνει την υγεία σου,

προσέχει το ποιος είσαι,

εξετάζει τις συνθήκες της ζωής σου,

άσχετα αν είσαι φτωχός ή πλούσιος
ή ανήκεις στη μεσαία τάξη.

Οι ιστορίες είναι σημαντικές επειδή

δεν μας λένε μόνο ότι είμαστε πολύ κοντά

στο σύστημα υγείας που επιθυμούμε,

αλλά ότι όλοι μπορούμε
να κάνουμε κάτι γι' αυτό.

Οι γιατροί πρέπει να ρωτάνε περισσότερο

για τις συνθήκες ζωής των ασθενών,

όχι απλά ως πρέπουσα συμπεριφορά
προς τον ασθενή,

αλλά ως υψηλότερο επίπεδο φροντίδας.

Τα συστήματα υγείας και οι ασφαλισμένοι

μπορούν να μαζέψουν

όλους τους φορείς της δημόσιας υγείας

και να πουν, ας δούμε τα δεδομένα μαζί.

Ας ψάξουμε για μοτίβα στα δεδομένα
της ζωή των ασθενών μας

και αν μπορούμε να εντοπίσουμε
μια πηγαία αιτία,

και μετά, μπορούμε
να συντονίσουμε τους πόρους

ώστε να αντιμετωπίσουμε τα αίτια αυτά;

Ιατρικές και νοσηλευτικές σχολές,

φορείς εκπαίδευσης
για επαγγελματίες υγείας,

μπορούν να βοηθήσουν εκπαιδεύοντας
την επόμενη γενιά αυτών των ειδικών.

Επίσης θα βεβαιωθούμε
ότι αυτές οι σχολές

θα παράγουν τον πυλώνα
της προσέγγισης αυτής,

και αυτός είναι ο κοινωνικός λειτουργός.

Χρειαζόμαστε πολύ περισσότερους

και αν όντως θέλουμε να είναι αποδοτικό,

να πάμε από φροντίδα ασθένειας

σε φροντίδα υγείας.

Αλλά τελικά και πάνω από όλα,
τι κάνουμε;

Τι κάνουμε ως ασθενείς;

Μπορούμε να αρχίσουμε απλά

πηγαίνοντας στους γιατρούς
και τις νοσοκόμες,

και να ρωτήσουμε,

«Υπάρχει κάτι στο σπίτι ή στη δουλειά μου
που πρέπει να προσέξω;»

Υπάρχουν εμπόδια στην υγεία
που δεν γνωρίζω,

και κυρίως,
αν συναντήσω τέτοιο εμπόδιο

και έρθω σε εσάς

και σας πω ότι αντιμετωπίζω πρόβλημα

με το διαμέρισμα ή τον χώρο εργασίας μου,

ή δεν έχω πρόσβαση στη συγκοινωνία,

ή ότι το πάρκο είναι πολύ μακριά,

άρα λυπάμαι, γιατρέ,
δεν θα σε ακούσω

να πάω για τζόγκινγκ,

αν τα προβλήματα αυτά υπάρξουν,

τότε, γιατρέ,
θα είσαι πρόθυμος να με ακούσεις;

Και τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί

για να βελτιώσουμε την υγεία μου
στην αρχή της;

Αν όλοι μαζί μπορούμε
να το κάνουμε να λειτουργήσει,

γιατροί και σύστημα υγείας,

ασφαλισμένοι και όλοι μαζί,

θα καταλάβουμε κάτι για την υγεία.

Η υγεία δεν είναι απλώς
μια προσωπική ευθύνη ή φαινόμενο.

Η υγεία είναι κοινό αγαθό.

Προέρχεται από την προσωπική μας επένδυση

στη γνώση ότι οι ζωή μας έχει σημασία,

οι συνθήκες διαβίωσης
εκεί ζούμε και δουλεύουμε,

τρώμε και κοιμόμαστε,
έχουν σημασία,

και ότι αυτό που κάνουμε για εμάς

πρέπει να το κάνουμε και για εκείνους

των οποίων οι συνθήκες ζωής και εργασίας

μπορεί να είναι δύσκολες,
αν όχι αφόρητες.

Μπορούμε όλοι να επενδύσουμε
στη βελτίωση των πόρων

για την αναζήτηση των πηγαίων αιτίων,

αλλά ταυτόχρονα να συνεργαστούμε

και να δείξουμε ότι μπορούμε
να ωθήσουμε την υγειονομική περίθαλψη

προς τις πηγές.

Μπορούμε να βελτιώσουμε
την υγεία στην πηγή της.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)