A guerra moderna de Damien Mander en TEDx Sydney

Sinopse:

Damien Mander, un home de 33 anos, serviu en Australia como francotirador de operacións especiais e mergullador profesional. Estableceuse en Iraq e dirixiu o proxecto Iraq Special Police Training (Academia de formación especial da policía de Iraq) supervisando a formación de ao redor de 700 cadetes ao mesmo tempo. Despois de tres anos no fronte da guerra de Iraq, en 2008 regresou sen saber que facer da súa vida. Unha viaxe a África permitiulle encontrarse cara a cara cos horrores aos que se enfronta a fauna salvaxe. Vendeu o patrimonio que adquirira en 12 misións de servizo para fundar a Anti-Poaching Foundation (Fundación contra a caza furtiva). Esta organización céntrase na formación de gradas forestais, nas operacións e na integración da tecnoloxía moderna para preservar o planeta.

A miña historia comeza en Zimbawe

...con Orpheus,
un garda forestal moi valente...

...e un búfalo ferido.

Orpheus mirouno no chan,
e miroume...

...e cando os nosos ollos se cruzaron,
sentimos unha aflición que non se pode expresar.

Era fermosa, inocente e salvaxe...

...e Orpheus ergueu a boca do rifle
ata súa orella. (Disparo)

Nese intre, comezou a parir.

Mentres o cachorro prematuro perdía a vida,
examinabamos as súas feridas.

Cortou a pata traseira
nunha trampa de arame.

Loitou moitísimo e tanto tempo
pola súa liberdade...

...que se lle desgarrou
a pelves pola metade.

Pero conseguiu liberarse.

Señoras e señores, hoxe sento
unha gran responsabilidade

de falar en nome de
aqueles que non poden.

O seu sufrimento é
a miña aflición e motivación.

Luther King resume
o meu chamado ás armas:

«Chega un momento en que unha persoa
debe adoptar unha postura que non é nin segura...

...nin politicamente aceptable,
nin popular...

pero debe adoptala
porque é o correcto».

Porque a conciencia dinos
que é o correcto.

Ao final desta charla
preguntareilles algo.

Esta pregunta é a única razón
pola que estou aquí,

pola que viaxei dende a Sabana.

Esta pregunta liberou a miña alma.

Como respondades esta pregunta
será sempre cosa vosa.

Recordo ver o filme
«O mago de Oz» de neno.

Nunca tiven medo da bruxa
ou dos monos voadores.

O meu maior medo era medrar
coma o león, sen coraxe.

E crecín preguntándome
se tería coraxe.

Anos despois de que Dorothy
volvera a Kansas...

...e o león atopara a coraxe...

...entrei nun local de tatuaxes...

...e tatueime no peito
«Seek and Destroy (atopar e destruír)».

Pensei que isto faríame
máis forte e valente.

Con todo, levoume un decenio
aplicar estas palabras.

Aos 20 anos, fun mergullador
profesional da mariña.

Aos 25, francotirador de operacións especiais.

Sabía axustar con exactitude
a mira do meu rifle...

...para acertar un tiro á cabeza
dun obxectivo a 700 m.

Sabía con exactitude cantos gramos
de explosivos fan falla...

...para voar unha porta de aceiro,
dende uns metros máis lonxe,

sen que o meu equipo e mais eu
estouparamos no intento.

Sabía que Bagdad era un lugar de merda
e cando as cosas estoupan...

... a xente morre.

Naquel entón, non tiña nin idea
do que facían os ecoloxistas,

fóra de abrazar árbores e
tocar os collóns ás empresas. (Risas)

Sabía que eran can-frautas
e que fumaban porros. (Risas)

Non me importaba unha merda
o medio ambiente. Por que ía preocuparme?

Era un parvo a toda velocidade no meu coche
intentando ferir aos paxaros da rúa.

Estaba moi lonxe do ecoloxismo.

Estiven 9 anos facendo
cousas na vida real...

...que a maioría nin soñaría
con facelas na consola.

Tras 12 misións en Iraq como «mercenario»,
as miñas habilidades eran boas para unha cousa:

estaba programado para destruír.

Mirando atrás, a pesar de todo o que fixen
e os lugares nos que estiven...

...no meu corazón, só protagonicei
un acto de coraxe.

E foi unha simple elección:
decidir si ou non.

Pero este acto defíneme totalmente...

...e garante que nunca será diferente
o que fago e o que son.

Cando deixei Iraq estaba perdido.

Sentín que non tiña nin idea
do que me deparaba a vida...

...ou a onde tiña que ir
e cheguei a África en 2009.

Tiña 29 anos.

Sempre souben que encontraría
unha meta entre toda a desorde...

...e foi o que pasou.

Porén, non tiña nin idea que a atoparía
nun lugar remoto do bosque de Zimbabue.

Patrullabamos sos,
os voitres trazaban círculos no ar.

Achegándonos, o fedor da morte afogábanos,
no ar coma un veo sufocante e escuro...

...que aspiraba o osíxeno
dos nosos pulmóns.

Achegándonos, vislumbramos
un elefante xigante....

...descansando, coa cara arrincada.

E o mundo ao meu redor detívose.

Unha tristeza profunda
e conmovedora inundoume.

Ver unha criatura inocente asasinada así,
afectoume coma nunca antes.

Practiquei a caza furtiva de rapaz
e moitos recordos levareinos á tumba.

O tempo fíxome cambiar de parecer;
algo dentro de min xa non era o mesmo.

E nunca o será.

Pregunteime, "¿este elefante
necesita a súa face...

...máis ca algún neno en Asia
un canino no seu escritorio?"

Por suposto que si, pero
isto é irrelevante.

O importante alí e entón foi:

¿serei tan valente como para renunciar
a todo na vida...

...e intentar deter
o sufrimentos dos animais?

Este foi un momento decisivo
na miña vida:

¿si ou non?

Contactei coa miña familia
e vendín todas as miñas casas.

Estes son os bens que adquire un mercenario
ben aconsellado cos seus ingresos da guerra.

Os meus aforros destináronse
á fundación e crecemento...

...da International Anti-Poachung Foundation
(Fundación Internacional contra a Caza Furtiva).

A IAPF é unha organización de
acción directa e aplicación da lei.

Dende drones de combate,
ata certificacións internacionais para gardas forestais,

combatemos todos os días
co fin de obter solucións militares

para preservar a fina liña verde.

Quizais a miña historia singular,

mais non a empregarei para falarlles
sobre a organización que dirixo...

...na que podería ser un bo
recadador de fondos.

(Risas e aplausos)

Recordade, o importante é a pregunta
que vos formularei ao final.

Non son capaz de estar aquí hoxe
falándolles sobre a protección da fauna salvaxe...

...cando sei que o benestar dos animais,
vai máis aló da nosa sociedade.

Uns anos despois de ver aquel elefante
erguinme moi cedo unha mañá.

Xa sabía a resposta da pregunta
que me fixera a min mesmo,

pero era a primeira vez
que a dicía en voz alta.

¿Unha vaca valora a súa vida
máis do que eu desfruto un churrasco?

Fun culpable todo este tempo
do que se denomina «especismo».

Isto é semellante ao racismo ou sexismo.

Supón a asignación dun
conxunto diferente de valores,

dereitos ou consideracións
con respecto aos individuos...

...baseada unicamente
en quen ou que son.

Ao entender que me escudara
nunha moral flexible...

...para encaixar as comodidades cotiás,
revolvéuseme o estómago

Prefería culpar rexións de Asia pola demanda
insaciable de marfil e cornos de rinoceronte..

...e o modo no que o seu boom
de crecemento económico...

...aumentou radicalmente
o comercio ilegal de fauna salvaxe.

Cando espertei aquela mañá,
decateime de que...

...aínda que dedicara a miña vida
a salvar aos animais,

eu non era mellor
ca un cazador furtivo...

...ou o neno en Asia cun
corno no seu escritorio.

Debido ao consumo desenfreado de carne animal,
referíame a estes animais como "bestas"...

...cando en realidade eu fora a besta:
destrutivamente obediente,

un escravo dos costumes,
dinlle as costas a miña conciencia.

Todos temos contacto con mascotas
ou outros animais o longo da nosas vidas.

Non podemos negar que entendemos
os seus sentimentos.

A capacidade de sufrir dor ou soidade...

...e de ter medo.

Así coma nós, os animais teñen
a capacidade de expresar alegría,

de construír unha familia e de satisfacer
os seus desexos e instintos básicos.

En cambio, moitos de nós...

...non permitimos que
a nosa imaxinación divague máis aló...

...para que a verdade
non incomode os nosos hábitos.

A desvinculación que existe
entre o consumo dun produto...

...e a realidade que supón traelo
ao mercado é un fenómeno en si mesmo.

Os animais trátanse como materias primas
e referímonos a eles como a nosa propiedade.

Chamamos «asasinato» a matar seres humanos
mais creamos industrias legais e ilegais...

...nas que, se os humanos estiveran involucrados,
se considerarían de tortura.

E pagamos traballadores para facerlles cousas
aos animais que ningún sería capaz de facer.

Tan só porque non o vexamos preto,
non significa que non sexamos responsables.

Peter Singer, o home que popularizou
o termo «especismo» escribiu:

«Aínda que existen diferenzas entre
os animais e os seres humanos...

...todos compartimos a capacidade de sufrir».

E debemos darlle a mesma
consideración ao seu sufrimento.

Calquera postura na que casos similares
se traten cunha tendencia diferente...

...non se considera
unha teoría moral aceptable.

Este ano matáronse 65 mil millóns de animais
en granxas industriais en todo o mundo.

¿Cantas vidas animais merece
un so ser humano?

Un carnívoro consume unha media de
8 000 animais ao longo da súa vida.

A contaminación do mar,
o quecemento global e a deforestación...

...condúcenos á próxima extinción masiva...

...e a industria cárnica é o factor negativo
máis influente deste fenómeno.

O tráfico ilegal da fauna salvaxe está considerado unha das industrias criminais máis grandes do mundo...

...xunto co tráfico de drogas, armas e seres humanos.

A capacidade de frear este estrago...

...radica na disposición
dunha comunidade internacional...

...de dar un paso e preservar
o último hálito do tesouro mundial.

O emprego de animais para a experimentación.

Se son tan parecidos a nós que podemos
experimentar con eles en lugar de con humanos...

...entón, eles terán os mesmos atributos...

...polo que merecen ser protexidos do sufrimento.

Tanto se falamos da gandería intensiva ou exportación de animais como da caza furtiva ou o comercio de pel,

loxicamente, todo está no mesmo saco.

O sufrimento é sufrimento,

o asasinato é asasinato...

...e canto máis indefensa sexa a vítima,

máis espantoso será o crime.

A próxima vez que penses que
un amante dos animais e demasiado sensible,

demasiado vehemente
ou mesmo tolo, recorda:

vemos as cousas dende unha perspectiva diferente.

En poucos días,
nacerá o meu fillo.

Pregúntome:
¿a que clase de mundo o vou traer?

¿Seremos a xeración que determine
o noso fracaso como especie?

Penso que a nosa xeración será xulgada...

...pola coraxe para protexer o correcto...

...e que cada acción que pague a pena,
require un grao de sacrificio.

Ofrézome sen reservas aos animais.

Cando me quito as vestiduras,

decátome de que tamén son un animal.

Somos familia. Xuntos no mesmo planeta.

Porén, de entre os cinco millóns
de especies deste planeta...

...só unha ten o poder para decidir
que nivel de sufrimento é aceptable...

...para que sobrevivan o resto dos seres vivos.

Sexa comendo menos carne,

ou contribuindo na loita contra o furtivismo ou falando polos que non teñen voz

todos tomamos decisións.

E pequenos cambios na nosa vida significan grandes cambios para outros

Volvendo ó principio

O motivo polo que estou aquí é facervos esta pregunta

a próxima vez que teñades a oportunidade
de marcar unha diferenza polos animais...

...¿seredes quen de facelo?

¿Si ou non?

Moitas grazas.

(Aplausos)
Tradución: Uxía Rocha Fernández
Revisión: