Ne zaman ölürsün? - Randall Hayes

Ful Versiyonu için: http://ed.ted.com/lessons/at-what-moment-are-you-dead-randall-hayes
Varlığımızın devamlılığı sürdüğünden beri,insanlar ölüm ve geri gönüşü merak etmişlerdir.Peki geri dönüş mümkün müdür? Ölen ile yaşan biri arasındaki fark tam olarak nedir?
Hayes yıllanmış sorulara cevap veren bilimsel teorilerin derinine iniyor.

Varlığımızın devam ettiği ilk andan beri,

insanlar ölümü ve dirilmeyi
merak etmişlerdir.

Dünyadaki neredeyse her inancın bunlarla
ilgili bir takım yorumları vardır,

ilk mitolojilerimizden,

ölülerin geri gelmesiyle ilgili en popüler
sinema filmlerine kadar.

Peki diriliş gerçekten mümkün müdür?

Ölü biriyle yaşayan biri
arasındaki asıl fark nedir?

Ölümü anlamamız için öncelikle
yaşamı bilmemiz lazım.

Eski bir teorinin vitalizm
adında bir görüşü vardı

ve hayatın özünü şu şekilde açıklarlardı:

yaşayanlar eşsizdir

çünkü onlar özel bir madde ve
enerji ile doldurulmuşlardır.

Adı QI,

yaşam kaynağı ya da şaka,

ne olursa olsun

öz üzerine kurulan bu görüş
dünya genelinde yaygındı

ve hala bir şekilde diğer
insanlardan can alan

ya da yeniden doldurulabilen sihirli
güçler oluşturan kahramanların

bulunduğu hikayelerde
varlığını sürdürüyor.

Vitalizm, Batı dünyasında, 17. yüzyılda

Bilimsel Devrim ile yokluğunu
hissettirmeye başladı.

René Descartes bu görüşü
şu şekilde geliştirdi:

insanoğlunun diğer
makinelerden farkı yoktur,

kutsal bir şekilde ruh oluşturuldu ve
beynin saygı bezlerine yerleştirildi.

Ve 1907'de, Dr. Duncan McDougall'e göre
ruhun belirli bir kütlesi vardır,böylece

hastalar,ölümden hemen önce ve sonra,
tartılarak ölümleri kanıtlanabilir.

Deneyleri vitalizminkiler gibi geçersiz
sayılmasına rağmen,

bu teori popüler kültüre kadar
devamlılığını sürdürmüştür.

Peki bütün bu geçersiz sayılan
teoriler bizi nerede bıraktı?

Şuan bildiğimiz şey,hayat
bazı sihirli maddelerde

ya da kıvılcımın içinde değil,

devam eden biyolojik bir
sürecin içerisinde tutuluyor.

Ve bu süreci anlamak için,

hücrelerin seviyesine kadar
yakınlaşmamız gerekiyor.

Her bir kürenin içerisinde,

vücudumuzun ATP olarak bilinen
enerji taşıyan moleküllere dönüştürdüğü

glukoz ve oksijenden güç alan

sürekli kimyasal reaksiyonlar oluşur.

Hücreler bu enerjiyi onarmaktan

gelişime ve yeniden üretime kadar

her şeyde kullanırlar.

Sadece gerkli moleküllerin oluşumu
için değil, aynı zamanda

bu moleküllerin gerekli yere götürülmesi
için de bir çok enerji harcanır.

Entropinin evrensel olgusu ,

moleküller yüksek yoğunluktan
az yoğunluğa

ya da aralıklı yerlerden daha küçük
molekül ya atomlara doğru,

rastgele bir şekilde nüfuz ettiğini
ifade eder.

Bu yüzden hücrelerin, biyolojik
fonksiyonların oluşumu için gerekli olan

çok karmaşık formasyonlarda,

moleküllerin devamlılığı için

enerji kullanarak entropiyi kontrol
altında tutmaları gerekiyor.

Bütün hücrenin entropiye dayanamadığı
anda bu düzenin yıkılması,

ölümle sonuçlanan şeyin ta kendisi oluyor.

Bu da organizmanların öldükleri anda
basit bir şekilde yaşama geri

dönememelerinin sebebi oluyor.

Ciğerlere hava pompalayabiliriz,

ancak eğer

solunum dönüşümünü içeren
diğer bir çok süreç artık çalışmıyorsa

bu pek de iyi olmayacaktır.

Benzer şekilde,defibrilatörden
elektro şok

cansız bir kalbi çalıştırmıyor,

kas hücrelerini anormal bir şekilde
kalp ritmine yeniden senkronize ediyor.

böylece kendi normal
ritmlerini kazanıyorlar.

Bu bir insanı ölümden kurtarabilir ancak
ancak ölü bir bedeni ya da

ölü bedenin başında dikilmiş iri
bir adamı ayağa kaldırmaz.

Öyleyse bizim çeşitli sağlık mucizelerimiz
ölümü geri tepmemiş,

sadece ertelemiş ya da
engellemiştir diyebiliriz.

Fakat bu denildiği kadar
kolay bir şey değil

çünkü teknoloji ve sağlıktaki
son gelişmeler

daha önceleri insanların
öldüğü düşünülen

potansiyel olarak geri çevrilebilir
durumları tanımlayan

koma gibi belirtiler saptamıştır.

Gelecek zamanlarda,bu geri dönüş
konusu daha da geliştirilebilir.

Bazı hayvanlar neredeyse duracak
noktaya kadar

biyolojik süreçlerini yavaşlatarak

yaşam sürelerini uzattıkları

ya da zor şartlarda hayatta
kaldıkları ile bilinir

Ve kronik üzerine araştırmalar da ölmek
üzere olan insanları dondurup

onlara yardım edilebilecek daha iyi
teknolojinin olduğu dönemde

yeniden canladırarak aynı şeyi
başarmayı umut ediyor.

Hücreler dondurulduğu zaman çok küçük
moleküler hareketler oluşuyor ve

yayılma pratik olarak duruyor.

Bütün hücrelerin süreçleri
bozulmuş olsa bile,

bu muhtemelen bütün molekülleri
doğru yerine geri getiren

ve aynı anda bütün hücrelere
ATP aşılayan

inanılmaz küçük robotlar tarafından

vücudu çalışmayı durdurduğu yere
geri getirerek düzeltilebilirdi.

Öyleye yaşamı sihirli bir ateşleme
değil de inanılmaz karmaşık bir durum,

ya da kendi kendini sürdürebilen
bir organizasyon olarak düşünürsek,

ölüm ise bu hassas dengeyi bozan

entropinin artma sürecidir.

Ve biri tam anlamıyla öldüğü anda

sabit ve değişmez bir hale değil,

geri tepebildiği kadar entropinin

basit bir maddesine dönüşür.