Σε ποια στιγμή είστε νεκροί; - Ράνταλ Χέις

Δείτε ολόκληρο το μάθημα: http://ed.ted.com/lessons/at-what-moment-are-you-dead-randall-hayes

Για όσον καιρό είμαστε σε θέση να καταγράφουμε την ύπαρξή μας, οι άνθρωποι εξιτάρονται από τον θάνατο και την ανάσταση. Είναι, όμως, η ανάσταση πραγματικά δυνατή; Και ποια είναι η πραγματική διαφορά μεταξύ ενός έμβιου όντος και ενός νεκρού σώματος, τέλος πάντων; Ο Ράνταλ Χέις σκάβει μέσα στις επιστημονικές θεωρίες που ψάχνουν να απαντήσουν αυτές τις αιωνόβιες ερωτήσεις.

Μάθημα από Ράνταλ Χέις, κινούμενη απεικόνιση από Άντον Μπογκάτι.

Για όσον καιρό είμαστε σε θέση
να καταγράφουμε την ύπαρξή μας,

οι άνθρωποι εξιτάρονται
από τον θάνατο και την ανάσταση.

Σχεδόν κάθε θρησκεία στον κόσμο
έχει μια ερμηνεία για αυτά

και από τους πρώτους μας μύθους
ως τα τελευταία μπλοκμπάστερ του σινεμά,

οι νεκροί συνεχώς επιστρέφουν.

Είναι, όμως, η ανάσταση πραγματικά δυνατή;

Και ποια είναι η πραγματική διαφορά

μεταξύ ενός έμβιου όντος
και ενός νεκρού σώματος, τέλος πάντων;

Για να καταλάβουμε τι είναι ο θάνατος,
πρέπει να καταλάβουμε τι είναι η ζωή.

Μια αρχαία θεωρία ήταν μια ιδέα
ονόματι ζωτικότητα,

που ισχυρίστηκε ότι τα έμβια
πράγματα ήταν μοναδικά

επειδή ήταν γεμισμένα
με μια ιδιαίτερη ουσία ή ενέργεια,

που ήταν η ουσία της ζωής.

Είτε αποκαλούταν τσι,

ζωή από αίμα

ή πνεύματα,

η πίστη σε μια τέτοια ουσία
ήταν κοινή σε όλον τον κόσμο

και ακόμα επιμένει να υπάρχει
στις ιστορίες πλασμάτων

που μπορούν με κάποιον τρόπο
να διοχετεύουν ζωή από άλλους,

ή κάποια μορφή μαγικών πηγών
που μπορούν να την αναπληρώσουν.

Η ζωτικότητα άρχισε
να φθείρεται στον Δυτικό κόσμο

μετά την Επιστημονική
Επανάσταση τον 17ο αιώνα.

Ο Ρενέ Ντεκάρτ προώθησε την έννοια
ότι το ανθρώπινο σώμα

δε διέφερε ουσιαστικά
από κάθε άλλη μηχανή,

και ήρθε στη ζωή από μια θεϊκά
δημιουργημένη ψυχή

που είναι τοποθετημένη στην επίφυση.

Και το 1907, ο Δρ Ντάνκαν ΜακΝτούγκαλ
ισχυρίστηκε ότι η ψυχή είχε μάζα,

ζυγίζοντας ασθενείς κατευθείαν
πριν και μετά το θάνατό τους,

σε μια προσπάθεια να το αποδείξει.

Αν και τα πειράματά του
προκάλεσαν δυσπιστία,

όπως και ό,τι άλλο είχε σχέση
με τη ζωτικότητα,

ίχνη της θεωρίας του

ακόμα εμφανίζονται
στον δημοφιλή πολιτισμό.

Πού, όμως, μας αφήνουν όλες αυτές
οι θεωρίες που δύσκολα πιστεύονται;

Τώρα γνωρίζουμε ότι η ζωή

δεν περιλαμβάνεται
σε κάποια μαγική ουσία ή σπίθα,

αλλά εντός των ίδιων
των εν εξελίξει βιολογικών διαδικασιών.

Και για να κατανοήσουμε
αυτές τις διαδικασίες,

πρέπει να κάνουμε ζουμ σμίκρυνσης
στο επίπεδο των ατομικών κυττάρων.

Μέσα σε κάθε ένα από αυτά τα κύτταρα
συμβαίνουν συνεχώς χημικές ενώσεις,

που τροφοδοτούνται
από τη γλυκόζη και το οξυγόνο

που τα σώματά μας μετατρέπουν
στο μόριο που κουβαλά ενέργεια,

γνωστό ως ATP.

Τα κύτταρα χρησιμοποιούν την ενέργεια

για τα πάντα: επιδιόρθωση,
ανάπτυξη, αναπαραγωγή.

Όχι μόνο χρειάζεται πολλή ενέργεια
για να γίνουν τα απαραίτητα μόρια,

αλλά χρειάζεται ακόμα πιο πολύ
για να πάνε εκεί που πρέπει να είναι.

Το καθολικό φαινόμενο της εντροπίας

σημαίνει ότι τα μόρια
τείνουν προς τη διάλυση τυχαία,

κινούμενα από περιοχές υψηλής
συγκέντρωσης σε χαμηλής,

ακόμη - ακόμη αποσυντίθενται
σε μικρότερα μόρια και άτομα.

Οπότε τα κύτταρα πρέπει
συνεχώς να κρατούν την εντροπία υπό έλεγχο

χρησιμοποιώντας ενέργεια
για να διατηρούν τα μόριά τους

στους πολύ περίπλοκους σχηματισμούς

απαραίτητους για την ύπαρξη
των βιολογικών λειτουργιών.

Η διάσπαση αυτών των ρυθμίσεων,

όταν ολόκληρο το κύτταρο
υποκύπτει στην εντροπία,

είναι αυτό που τελικά οδηγεί σε θάνατο.

Αυτός είναι ο λόγος που οι οργανισμοί
δεν μπορούν να επιστρέψουν στη ζωή

μόλις έχουν ήδη πεθάνει.

Μπορούμε να βάλουμε αέρα
στους πνεύμονες κάποιου,

αλλά θα είναι μάταιο

αν οι πολλές άλλες διαδικασίες
που εμπλέκονται στον αναπνευστικό κύκλο

δεν λειτουργούν πλέον.

Ομοίως, το ηλεκτρικό σοκ
από έναν απινιδωτή

δεν ξεκινάει μια άψυχη καρδιά,

αλλά επανασυγχρονίζει τα μυικά κύτταρα
σε μια καρδιά που δεν πάλλεται φυσιολογικά

ώστε να ανακτήσουν
τον φυσιολογικό τους ρυθμό.

Αυτό μπορεί να αποτρέψει
τον θάνατο ενός ανθρώπου,

αλλά δεν θα σηκώσει ένα νεκρό σώμα
ή ένα τέρας που ράφτηκε από νεκρά σώματα.

Οπότε όλα τα διάφορα ιατρικά μας θαύματα

μπορούν να αναβάλλουν
ή να αποτρέψουν τον θάνατο,

μα όχι να τον αναστρέψουν.

Αυτό, όμως, δεν είναι
τόσο απλό όσο ακούγεται

επειδή συνεχείς πρόοδοι
στην τεχνολογία και την ιατρική

είχαν αποτέλεσμα
σε διαγνώσεις όπως το κώμα,

περιγράφοντας δυνητικά
αναστρέψιμες καταστάσεις,

υπό τις οποίες άνθρωποι θα είχαν
προηγουμένως θεωρηθεί νεκροί.

Στο μέλλον, το σημείο χωρίς επιστροφή
μπορεί να πάει ακόμα παραπέρα.

Κάποια ζώα είναι γνωστό
ότι επεκτείνουν τη διάρκεια ζωής τους

ή επιβιώνουν σε ακραίες καταστάσεις

επιβραδύνοντας τις βιολογικές
διαδικασίες τους

σε σημείο που έχουν τερματιστεί εικονικά.

Και η έρευνα στην κρυονική
ελπίζει να καταφέρει το ίδιο

παγώνοντας ανθρώπους που πεθαίνουν
και επαναφέροντάς τους στη ζωή αργότερα

όταν νεότερη τεχνολογία
θα μπορεί να τους βοηθήσει.

Βλέπετε, αν τα κύτταρα είναι παγωμένα
υπάρχει πολύ μικρή μοριακή κίνηση,

και πρακτικά σταματά η διάλυση.

Ακόμη και αν όλες οι κυτταρικές
διαδικασίας ενός ατόμου

είχαν ήδη καταρρεύσει,

αυτό θα μπορούσε ακόμα
ενδεχομένως να αντιστραφεί

από ένα σμήνος από νανομπότ,

μετακινώντας όλα τα μόρια
πίσω στις σωστές τους θέσεις

και εγχύοντας όλα τα κύτταρα
με ATP την ίδια στιγμή,

πιθανώς προκαλώντας το σώμα
να επανέλθει εκεί που ήταν πριν.

Οπότε αν σκεφτούμε τη ζωή,
όχι σαν μια μαγική σπίθα,

αλλά μια κατάσταση
από απίστευτα πολύπλοκη,

αυτό-διαιωνιζόμενη οργάνωση,

ο θάνατος είναι απλώς
η διαδικασία αυξανόμενης εντροπίας

που καταστρέφει
αυτή την εύθραυστη ισορροπία.

Και το σημείο, στο οποίο κάποιος
είναι εντελώς νεκρός,

φαίνεται να μην είναι
μια καθορισμένη σταθερά,

αλλά απλώς θέμα του πόσο πολύ
από αυτή την εντροπία

είμαστε αυτή τη στιγμή
ικανοί να αναστρέψουμε.