Jak stworzyć las na własnym podwórku

Lasy nie muszą być odlegle i odizolowane od ludzi jak rezerwaty natury. Teraz można je wyhodować w dowolnym miejscu, nawet w miastach.
Członek TED, Shubhendu Sharma, który jest również eko-przedsiębiorcą, specjalizuje się w sadzeniu takich mini lasów. Są one uosobieniem bioróżnorodności, bardzo gęste i złożone z rodzimych gatunków danego terenu. Powstają dzięki połączeniu gleby, mikroorganizmów oraz biomasy. Posłuchaj, jak stworzyć stuletni las w dziesięć lat i dołączyć do tej leśnej zabawy.

Oto las stworzony przez człowieka.

Może mieć wiele hektarów,

może też być niewielki,

jak domowy ogródek.

Te lasy mają dopiero dwa lata.

Ja też mam las w ogrodzie,

sprzyjający bioróżnorodności.

(Śpiew ptaka)

Budzi mnie to co rano,

jak królewnę z Disneya.

(Śmiech)

Jestem przedsiębiorcą,

który uczy profesjonalnej uprawy lasów.

Dotychczas wspomagaliśmy fabryki,

farmy,

szkoły,

gospodarstwa domowe,

ośrodki wypoczynkowe,

osiedla mieszkaniowe,

parki publiczne,

a nawet zoo,

by cieszyły się własnymi lasami.

Las to nie jest odosobniony teren,
gdzie mieszkają zwierzęta.

Las może być nieodłączną częścią
naszej miejskiej egzystencji.

Według mnie las

powinien być tak gęsty, żeby
nie dało się do niego wejść.

Nieważne, czy las jest mały, czy duży.

Świat, w którym dziś żyjemy
był kiedyś porośnięty lasem,

zanim ludzie zaczęli w niego ingerować.

Później na miejscu lasów powstały miasta,

takie jak Sao Paulo,

i zapomnieliśmy, że też
należymy do natury,

jak pozostałe 8,4 miliona
innych żyjących gatunków.

Nasze środowisko przestało być naturalne.

Ale nie musi tak być,

bo ja i zespół profesjonalistów
pomagamy dziś w tworzeniu lasów,

gdzie się da.

Jestem inżynierem przemysłowym,

moja specjalizacja to konstrukcja aut.

Kiedy pracowałem dla Toyoty,

nauczyłem się przetwarzać
naturalne zasoby w wyroby.

Na przykład

zebraliśmy żywicę
z kauczukowców brazylijskich

i przetworzyliśmy ją na kauczuk,

a następnie na produkt, jakim jest opona.

Niestety ten proces jest ostateczny.

Z przyrody wyodrębniono element

i przekształcono w stan nieodwracalny.

Na tym polega produkcja przemysłowa.

Przyroda natomiast działa na odwrót.

Natura tworzy,

łącząc poszczególne elementy,

atom po atomie.

Stworzone produkty naturalne ponownie
stają się naturalnym zasobem.

Uświadomiłem to sobie,

kiedy posadziłem las
w przydomowym ogródku.

Po raz pierwszy pracowałem z naturą,

a nie przeciwko niej.

Od tamtej pory

stworzyliśmy 75 takich lasów,
w 25 miastach na świecie.

W każdym miejscu odkrywamy,

że wszystkie potrzebne elementy
do stworzenia lasu

są dostępne w naturze, która nas otacza.

Wystarczy tylko pomóc się im połączyć,

a natura zajmie się resztą.

Żeby stworzyć las, trzeba zacząć od gleby.

Trzeba dotknąć, poczuć,
a nawet posmakować,

by określić czego brakuje.

Gdy ziemia jest drobna staje się zbita,

tak bardzo, że nie przepuszcza wody.

Wtedy trzeba zmieszać ją
z dostępną lokalnie biomasą,

co zwiększa przepuszczalność gleby.

Woda wówczas przedostaje się swobodnie.

Gdy gleba nadal nie przepuszcza wody,

należy dodać więcej biomasy

i materiałów wchłaniających wilgoć,
jak torf lub wytłoki,

które sprawiają, że ziemia zatrzymuje wodę

i dłużej jest wilgotna.

Do uprawy roślin

potrzebna jest woda, światło i pokarm.

A jeśli ziemi brakuje

substancji odżywczych?

Dodanie ich bezpośrednio do gleby

nie byłoby naturalne, a przeciwne naturze.

Zamiast tego należy wspomóc
glebę mikroorganizmami,

które wytworzą składniki odżywcze
w sposób naturalny.

Żywią się biomasą dodaną do ziemi.

Jedynym ich zadaniem
jest jedzenie i rozmnażanie.

Im jest ich więcej,

tym lepiej ziemia oddycha

i wraca do życia.

Bada się też rodzime
gatunki danego terenu.

W jaki sposób?

Przyroda nie dotknięta ingerencją
człowieka jest rodzima.

To prosta zasada.

Bada się park narodowy

w poszukiwaniu szczątków pierwotnego lasu.

Bada się też gaje pod ochroną

i lasy wokół starych świątyń.

Jeżeli nic się nie znajdzie,

trzeba odwiedzić muzea,

by zapoznać się z nasionami lub drewnem
drzew istniejących w przeszłości.

Należy przeanalizować stare obrazy,
poezję i miejscowe piśmiennictwo,

by zapoznać się z gatunkami
drzew typowymi dla danej okolicy.

Gdy są już rozpoznane,

dzieli się je na cztery części,

krzewy, młode drzewa, drzewa i korony.

Następnie ustala się
wielkość każdej warstwy

oraz ilość gatunków
przypadających na każdą z nich.

Gdy chcemy stworzyć sad,

zwiększa się ilość drzew owocowych.

Może to też być kwitnący las,

taki który przyciąga ptaki i pszczoły,

lub może być to po prostu
pierwotny, wiecznie zielony las.

Należy zebrać nasiona, z których
kiełkują sadzonki drzew.

Ważne jest, by drzewa należące
do tej samej warstwy,

nie były sadzone blisko siebie,

żeby nie musiały walczyć
o przestrzeń do życia.

Rośliny różnych warstw
sadzone są blisko siebie.

Glebę pokrywa się grubą warstwą ściółki,

która zatrzymuje wilgotność
nawet przy wysokich temperaturach

Gdy jest zimno,

mróz osiada tylko na ściółce,

dzięki czemu ziemia może
oddychać swobodnie.

Ziemia jest bardzo miękka,

tak miękka, że korzenie mogą
przenikać w głąb

łatwo i szybko.

Początkowo wydaje się,
że las się nie rozwija,

gdyż rozrasta się pod ziemią.

W pierwszych trzech miesiącach

korzenie rozrastają się na metr w głąb.

Tworzą podziemną sieć

mocno trzymającą ziemię.

W tej sieci korzeni rozwijają się
mikroorganizmy i grzyby.

Kiedy drzewo nie znajduje
pożywienia w sąsiedztwie,

dostarczą mu go mikroorganizmy.

Gdy pada,

ni stąd ni zowąd

pojawiają się grzyby.

To oznacza, że gleba ma
zdrowy grzybiczy ekosystem.

Gdy korzenie się rozwiną,

las wyrasta ponad powierzchnię.

Ten proces wymaga ciągłego nawadniania,

więc przez następne dwa,
trzy lata trzeba las podlewać.

Żeby zatrzymać wodę
i pokarm wyłącznie dla drzew,

usuwa się chwasty rosnące w podłożu.

Wzrastający las blokuje światło słoneczne.

W pewnym momencie jest tak gęsty,

że promienie słoneczne
nie docierają do ziemi.

Brak światła blokuje wzrost chwastów.

W takiej fazie

żadna kropla wody, która spadnie na drzewa

nie wyparuje z powrotem do atmosfery.

Takie zagęszczenie lasu powoduje
skraplanie wilgotnego powietrza

i zatrzymanie wilgoci.

Na tym etapie należy podlewać las coraz
rzadziej, aż w końcu zaprzestać.

Nawet bez podlewania

podłoże pozostaje wilgotne,
a czasami nawet czarne.

Liście spadające na ziemię

natychmiast zaczynają gnić.

Gnijąca biomasa tworzy próchnicę,

czyli pokarm dla gleby.

Im las jest starszy,

tym więcej liści spada na ziemię.

Im więcej wytworzy się próchnicy,

tym więcej będzie pokarmu dla gleby.

Powyższe warunki zapewniają
żywiołowy wzrost lasu.

Gdy takie lasy dojrzeją,

będą się mogły same odnawiać

już na zawsze.

Lasy rozwijają się najlepiej

pozostawione samym sobie.

Taka mała, leśna samowolka.

(Śmiech)

Las rośnie zbiorowym wysiłkiem.

Gdyby te same drzewa,

te same gatunki,

zostały zasadzone niezależnie,

las nie urósłby tak szybko.

Tak właśnie tworzy się stuletni las

w dziesięć lat.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)