Ένα επιστημονικής φαντασίας όραμα αγάπης από ένα ολόγραμμα 318 ετών

Η συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Μόνικα Μπερν φαντάζεται πλούσιους κόσμους που κατοικούνται από χαρακτήρες που αψηφούν τα φυλετικά, κοινωνικά και στερεότυπα φύλων. Σε αυτή της την εμφάνιση, η Μπερν εμφανίζεται ως ένα ολόγραμμα που ονομάζεται Πιλάρ, μεταφέροντας σε εμάς μια ιστορία αγάπης και απώλειας από ένα κοντινό μέλλον, όπου οι άνθρωποι έχουν αποικίσει το σύμπαν. «Έχει πάντα πλάκα όταν βλέπεις ότι αυτό που σκέφτεσαι για το μέλλον τελικά είναι εντελώς διαφοετικό», λέει.

Σας φαίνομαι αληθινή;

Το ελπίζω.

Δεν ξέρω αν το βλέπετε,

αλλά θα κοιτάζω μπροστά μου
και θα θεωρήσω ότι είστε εκεί.

Έχω διαγράψει ένα ημικύκλιο
στην άμμο μπροστά μου,

δεν το περνάω και φαίνομαι
σα να επιπλέω πάνω από το έδαφος.

Αυτή τη στιγμή στέκομαι

στην ύπαιθρο

σε μια παραλία κάτω από έναν φοίνικα,

ακριβώς στο σημείο όπου ήταν η σκηνή σας.

Θα περάσω 12 λεπτά μαζί σας.

Έθεσα όριο.

Η σύζυγός μου Ναβίντ μου είχε πει κάποτε

ότι η άπειρη πιθανότητα
είναι ο χειρότερος εχθρός του δημιουργού.

Για παράδειγμα, αυτό το φόρεμα:

θα της ζητούσα να σχεδιάσει κάτι

που θα φορούσε ένας ιερέας
στο Κάιρο του 23ο αιώνα.

Όμως είχαμε μόνο τρεις μέρες
για να το φτιάξουμε

και το μόνο ύφασμα που είχαμε

ήταν ένα μεταχειρισμένο πάπλωμα.

Αλλά τα κατάφερε και είναι τέλειο.

Το κοίταξε και είπε:

«Είναι η απόδειξη ότι η δημιουργία
χρειάζεται τον περιορισμό».

Οπότε, σε αυτά τα 12 λεπτά,

θα σας μιλήσω
για τη μεγαλύτερη ανακάλυψή μου.

Σε όλη μου τη ζωή,
είχα εμμονή με την αιώνια ζωή

όπως και πολλοί από εσάς.

Να είστε σίγουροι
ότι η έρευνά σας θα βγει.

Είμαι 318 χρονών.

Ο μέσος όρος ζωής του ανθρώπου
είναι 432 χρόνια.

και είναι δουλειά μου να επεκτείνω
το μέσο όρο ζωής στο άπειρο.

Ποτέ δεν αμφέβαλα ότι κάποια μέρα,

θα φτάναμε στο σημείο
να είμαστε χαρούμενοι.

Αλλά το αντίθετο γίνεται:

όσο περισσότερο ζούμε,
τόσο πιο πολύ θέλουμε να ζούμε

και τόσο λιγότερο να πεθαίνουμε.

Ποιος μπορεί να μας κατηγορήσει;

Το σύμπαν είναι πολύ μεγάλο.

Δε θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε παραπέρα.

Μόλις χθες διάβαζα ότι μπορείς να μπεις
σε ένα σκάφος στην Ευρώπη

και να πας σε όλα τα νησιά του πλανήτη,

και κάποια από τα νησιά έχουν χωριά
που μπορείς να επισκεφτείς

κι όπου μπορείς να κοιμηθείς
κάτω από τη σκιά του Δία.

Υπάρχει και ένα άλλο νησί
όπου ζει μόνο ένας συνθέτης

που κάθεται και παίζει
μαντολίνο για τον ωκεανό.

Και υπάρχουν κι άλλα
όπου δεν υπάρχει κανείς,

και δεν υπήρχε ποτέ κανείς.

Πας μόνο για την ευχαρίστηση

ότι πατάς σε έδαφος
όπου κανείς δεν έχει ξαναβρεθεί.

Τα 400 χρόνια φτάνουν
για να κάνεις μόνο αυτό.

Αυτή την ώρα, το φεγγάρι
ανατέλλει βορειοανατολικά.

Μπορώ να δω τις πόλεις του με γυμνό μάτι.

Είναι συνδεδεμένες σα συμπλέγματα νεύρων:

Η Μαριάπολη στο Νότιο Πόλο.
Η Ραματσάντραν στον Ισημερινό.

Κι η Νέα Τεχεράνη στη Θάλασσα της Ηρεμίας.

Εκεί γνωριστήκαμε με τη Ναβίντ.

Είμαστε και οι δύο καλλιτέχνες της πόλης.

Την ημέρα που γνωριστήκαμε,
βρεθήκαμε στην Πλατεία Αζάντι

και χτύπησαν οι ώμοι μας.

Εγώ γύρισα για να ζητήσω συγγνώμη

και εκείνη, χωρίς να πει γεια
ή να συστηθεί

είπε: «Γιατί νομίζεις
ότι δεν διαπεράσαμε η μία την άλλη;»

Στην αρχή αναρωτήθηκα:
«Ποια στο καλό είσαι;»

Αλλά μετά, η απορία μου με ενόχλησε,

επειδή η απάντηση ήταν πολύ απλή.

Είπα: «Δεν διαπεράσαμε η μία την άλλη

επειδή τα στοιχειώδη σωματίδια έχουν μάζα

και ο χώρος ανάμεσα
στα στοιχειώδη σωματίδια

είναι γεμάτος με ενέργεια δεσμών
που επίσης έχει ιδιότητες μάζας

και το γνωρίζουμε αυτό
εδώ και 800 χρόνια».

Πρέπει να είχε διάθεση

ως συνήθως να κάνει πλάκα με ξένους.

Ή ίσως απλά με φλέρταρε,

αφού με κοίταξε και μου είπε:
«Ήμουν σίγουρη ότι θα το έλεγες αυτό.

Σκέψου βαθύτερα».

Και μετά έβγαλε τη ζώνη της,

αυτή τη ζώνη που φοράω τώρα,

και είπε:

«Το σύμπαν μας είναι έτσι φτιαγμένο
ώστε τα σωματίδια να έχουν μάζα.

Χωρίς αυτόν τον βασικό περιορισμό,

θα είχαμε διαπεράσει
η μία την άλλη με ταχύτητα φωτός

και δε θα γνωριζόμασταν ποτέ».

Έτσι ξεκίνησε η ιστορία της αγάπης μας.

Η Ναβίντ και εγώ

πάντα είχαμε κάτι να συζητήσουμε.

Πάντα.

Ήταν απίστευτο.

Ήταν σα να ήμαστε και οι δύο ήρωες
που ανεβαίνουν σε μια οροσειρά μαζί

και φτάνουμε συνεχώς σε νέα μέρη

και αυτοί οι νέοι, τέλειοι
αστερισμοί λέξεων

θα μας έβγαιναν
για να τα περιγράψουμε

Και θα τους ξεχνούσαμε
μόλις τους φτιάχναμε,

θα τους αφήναμε πίσω μας
και θα συνεχίζαμε για τα επόμενα.

Μια φορά, η Ναβίντ είπε ότι η ομιλία μας
ήταν σα να φτιάχναμε πάντα ψωμί

και ότι πάντα προσθέταμε
λίγο πιο πολύ αλεύρι

και λίγο πιο πολύ νερό

και το ζυμώναμε και το γυρίζαμε

αλλά ποτέ δεν το ψήναμε.

Αν η δική μου εμμονή ήταν η αιώνια ζωή,
της Ναβίντ ήταν το άγγιγμα.

Ήταν πολύ καλή σε αυτό.

Όλο της το έργο ήταν πάνω σε αυτό.

Το σώμα μου ήταν για εκείνη
σαν καμβάς ζωγραφικής

και έσερνε το δάκτυλό της
στο πρόσωπό μου τόσο αργά

που δεν μπορούσα να νιώθω την κίνησή του.

Είχε εμμονή ακριβώς με τη στιγμή

που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω
ανάμεσα στο σώμα της και το δικό μου.

Ή απλώς ξάπλωνε δίπλα μου
κι έχωνε τον ώμο της στον δικό μου

και έλεγε: «Πιλάρ,
γιατί νιώθω τόσο όμορφα;»

Έλεγα: «Δεν ξέρω».

Πάντα είχε μια αστεία απάντηση
για την αστεία της ερώτηση,

αλλά η απάντηση που θυμάμαι σήμερα ήταν:

«Είναι όμορφο

επειδή το σύμπαν
διάλεξε τους περιορισμούς του

κι εμείς είμαστε η τέχνη του».

Έχει πάντα πλάκα να βλέπεις
ότι αλλιώς πίστευες ότι θα είναι το μέλλον

και τελικά είναι διαφορετικό.

Στην εποχή σας, οι επιστήμονες νόμιζαν
ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παγώσουν

και θα ξυπνούσαν στο μέλλον.

Και το έκαναν, αλλά μετά πέθαιναν.

Στην εποχή σας οι επιστήμονες πίστευαν
ότι με αντικατάσταση οργάνων

οι άνθρωποι θα επέκτειναν τη ζωή
για εκατοντάδες χρόνια.

Και το έκαναν,

αλλά τελικά, πέθαναν ούτως ή άλλως.

Στην εποχή σας, η Γη είναι
το μοναδικό μέρος όπου ζουν άνθρωποι.

Στην εποχή μου, η Γη είναι το μέρος
που οι άνθρωποι πάνε γα να πεθάνουν.

Όταν η Ναβίντ άρχισε να δείχνει τα σημάδια

οι φίλοι θεώρησαν
ότι θα έκανα ό, τι κάνουν όλοι,

ότι θα έλεγα αντίο
και θα την έστελνα στη Γη,

ώστε κανείς από εμάς
να μη χρειαζόταν να την κοιτάει

ή να είναι μαζί της
ή να σκέφτεται εκείνη και...

την αποτυχία της να συνεχίσει να ζει.

Πάνω από όλα,

δεν ήθελαν να είναι κοντά
στο αληθινό σώμα της.

Αναφέρονταν σε αυτό
ξανά και ξανά ως «μαραμένο»,

και παρόλο που εκείνη
ήταν μαγεμένη από αυτό,

με τις αλλαγές που γίνονταν σε αυτό,

ακολουθούσαν τους κανόνες της φύσης του
μέρα με τη μέρα, παρά τη θέλησή της.

Έστειλα τη Ναβίντ στη Γη.

Αλλά ήρθα μαζί της.

Θυμάμαι έναν φίλο μας, ο οποίος
λίγο πριν φύγουμε, είπε:

«Πιστεύω ότι είναι αλαζονικό,

σαν οι κανόνες να μην ισχύουν για σένα,
σα να θεωρείς την αγάπη σου μοναδική».

Αλλά το έκανα.

Οπότε, ακόμα και εδώ στη Γη,

συνέχισα να δουλεύω
στο πώς να επεκτείνω τη ζωή.

Δε μου πέρασε η σκέψη

να πάρω κάποια άλλη απάντηση.

Ανέτρεχα συνεχώς σε αυτό
που η Ναβίντ μου είπε

εκείνη την ημέρα στην Πλατεία Αζάντι,

ότι χωρίς αυτόν τον βασικό περιορισμό

-ένα σύμπαν που χάρισε τη μάζα στην ύλη-

δε θα υπήρχαμε.

Αυτό είναι ένας κανόνας.

Ένας άλλος κανόνας είναι ότι όλη η μάζα
υπόκειται στην εντροπία.

Δεν υπάρχει τρόπος να υπάρχω
σε αυτό το σύμπαν χωρίς μάζα.

Ξέρω. Δοκίμασα τα πάντα.

Δοκίμασα να φτιάξω ένα κουτί φωτονίων
όπου το πεδίο Χιγκς ήταν τροποποιημένο.

Προσπάθησα να καταγράψω όλες
τις υποατομικές κινήσεις στο σώμα μου

και να τις παίζω σε συνεχή επανάληψη.

Τίποτα δεν έπιασε.

Αλλά η τελευταία μου καινοτομία
ήταν να δημιουργήσω μια διάσταση πηνίου

με τα όρια ενός σώματος στο οποίο
ο χρόνος κινούνταν απείρως πιο αργά,

αλλά που η προβολή του θα έμοιαζε
να κινείται σε κανονικό χρόνο.

Αυτό το σώμα θα εμφανιζόταν μετά
στο δικό μας σύμπαν σαν ολόγραμμα -

εδώ, μα όχι εδώ.

Όταν κατάλαβα ότι έγινε,

έτρεξα στο δωμάτιό της,

τόσο χαρούμενη να της πω ότι τα κατάφερα,

κινούμενη στον χώρο
σχεδόν φυσιολογικά για όλους,

ακόμη και για εμένα,

και πήγα να ξαπλώσω δίπλα της,

και ξεχάστηκα, και έπεσα μέσα από αυτήν.

Είχα βρει τον δρόμο για την αιώνια ζωή,

αλλά με κόστος αυτό που η Ναβίντ
αγαπούσε περισσότερο,

το οποίο ήταν να αγγίζει και να αγγίζεται.

Και με πέταξε έξω.

Ακόμα παρακολουθούσα όμως.

Οι άνθρωποι ζουν 400 χόνια τώρα,

αλλά ακόμα πεθαίνουν.

Και όταν ο θάνατος έρχεται,

αυτός που πεθαίνει
πάει να ισιάσει το σεντόνι,

και τα χέρια του βγαίνουν από μέσα
σαν μπλε και μοβ λάμψεις,

η ανάσα τους γίνεται όλο και πιο αργή,

σα να πέφτουν για ύπνο.

Πάντα πίστευα ότι

το νόημα της ζωής είναι η περιπέτεια.

Και ο θάνατος είναι απλά ένα πρόβλημα

για το οποίο δεν έχουμε ακόμα
ανακαλύψει τη λύση.

Αλλά ίσως η ζωή έχει νόημα
ακριβώς επειδή τελειώνει.

Ίσως αυτό είναι το παράδοξο.

Οι περιορισμοί δεν περιορίζουν,
δίνουν τέλεια ελευθερία.

(Αναστενάζει)

Είχε καταιγίδα εδώ το πρωί.

Υπάρχει πρόβλεψη για ακόμα μία απόψε,

αλλά προς το παρόν
ο ουρανός είναι καθαρός.

Δε νιώθω τον άνεμο εδώ,

αλλά ρώτησα έναν
από τους επιμελητές πώς ήταν

και είπε ότι ήταν θερμός,
σα λιωμένο βούτυρο.

Απάντηση που θα έδινε και η συζυγός μου.

Πρέπει να βρω το δρόμο μου πίσω στη σάρκα.

Μέχρι τότε, δεν καταλαμβάνω άλλο χώρο,
παρά τον χώρο που μου παρέχετε.