Jak pisać powieści, które nabierają życia - Nalo Hopkinson

Zobacz całą lekcję: http://ed.ted.com/lessons/how-to-write-fiction-that-comes-alive-nalo-hopkinson

Zadaniem fikcji literackiej jest zauroczyć czytelnika, tak byśmy mieli wrażenie, że żyjemy w świecie opowieści. Jak pisarz ma wciągnąć odbiorców w świat swojej historii? Nalo Hopkinson udziela kilku wskazówek o tym, jak wykorzystać język do ożywienia prozy.

Lekcja: Nalo Hopkinson, animacja: Enjoyanimation.

Czytamy powieści z wielu powodów.

Dla rozrywki,

aby się dowiedzieć, kto zabił,

aby polecieć na obce planety,

by się przestraszyć,

śmiać,

płakać,

pomyśleć,

poczuć.

Wciągnąć się tak, żeby na chwilę
zapomnieć, gdzie jesteśmy.

A co z tworzeniem powieści?

Jak wciągnąć czytelników w historie?

Ekscytującą fabułą? Może.

Fascynującymi postaciami? Prawdopodobnie.

Pięknym językiem? Możliwe.

"Billie ma nogi jak makaron,
jej włosy są jak zatrute igły,

język to szorstka gąbka,
a oczy są pełne wybielacza".

Czy ten opis sprawił,
że poczułeś się tak słabo jak Billie?

Wiemy, że tak naprawdę
nie ma nóg miękkich jak makaron.

Tylko Billie czuje, że są
jak rozgotowane kluski.

To ukryte porównanie, metafora.

Dlaczego nie napisać po prostu:

"Było jej niedobrze i czuła się słabo"?

Po prostu, drugi opis
nie jest tak chwytliwy, jak ten pierwszy.

Fikcja literacka ma nas zauroczyć,

dać wrażenie,
że żyjemy w świecie powieści.

Literatura angażuje wszystkie zmysły,

pomaga wykreować
prawdziwe psychiczne doznania,

których doświadczyli bohaterowie.

Teatr i kino angażują niektóre
z naszych zmysłów bezpośrednio.

Widzimy i słyszymy interakcje
między bohaterami i ich otoczeniem.

Ale przy czytaniu powieści

widzimy tylko nieruchome symbole
na kontrastującym tle.

Jeśli historia jest opisana
mało porywającym językiem,

będziemy słabo zauroczeni.

Czytelniczka nie posuną się
poza rozszyfrowanie zawijasów.

Dowie się, jak się czuła Billie,

ale nie poczuje tego samego.

Będzie czytać bez zanurzenia
w świecie tej opowieści,

nie będzie odkrywać prawdy o życiu Billie,
równocześnie z bohaterką.

Fikcja literacka działa na nasze zmysły:

smak,

zapach,

dotyk,

słuch,

wzrok,

oraz poczucie ruchu.

Wpływa także na myślenie abstrakcyjne
i tworzenie złożonych powiązań.

Spójrzcie na to zdanie:

"Świat spowijała upiorna cisza,

nie licząc łopotu żagli
i plusku fal uderzających o kadłub".

Słowa "cisza", "łopot" i "plusk"

angażują zmysł słuchu.

Buckell nie używa ogólnych opisów dźwięku.

Każde wybrane słowo dotyczy
konkretnych właściwości dźwięku.

Jak artysta z paletą farb,

chcący nadać wyraz swojemu obrazowi,

dodaje kolejną warstwę,
ruch: "łopot żagli",

oraz dotyk: "plusk fal
uderzających o kadłub".

Wreszcie, używa abstrakcyjnego połączenia,

wiążąc słowo cisza ze słowem upiór.

Nie "cichy jak upiór",

dystansujące porównanie

pomiędzy czytelnikiem a doświadczeniem.

Zamiast tego tworzy
zwrot: "upiorna cisza",

jako pośrednie a nie jawne porównanie.

Pisarzom każe się unikać szablonów,

bo czytelnik słabo się angażuje
przy wytartych frazesach,

takich jak: "czerwony jak róża".

Zamiast tego:

"Miłość... zaczęła się na plaży.

Tego dnia, gdy Jacob zobaczył Anette
w sukience w kolorze duszonych wiśni",

umysł czytelnika podejmuje
absorbujące wyzwanie,

wyobrażając sobie, jak wygląda sukienka
w kolorze duszonych wiśni.

Nagle sami są na plaży,
żeby zaraz się zakochać.

Przeżywają historię zarówno wewnętrznie,
jak i na poziomie konceptualnym,

Spotykając autora
w połowie drogi tej gry wyobraźni,

tworząc dynamiczny świat zmysłów.

Pisząc, waż swoje słowa,

angażuj dźwięk, wzrok, smak,
dotyk, zapach oraz ruch.

Twórz niespodziewane powiązania
między elementami historii,

i pomóż rozpalić wyobraźnię czytelników.