Jak usprawnić demokrację w erze Internetu

Pia Mancini i jej współpracownicy chcą usprawnić demokrację w Argentynie i pozostałych krajach. Dzięki otwartej platformie mobilnej chcą uwzględnić obywateli w procesie legislacyjnym i wprowadzać kandydatów, którzy będą ich słuchać.

Pewnie wszyscy możemy się zgodzić,

że wkraczamy w nowy model

państwowości i społeczeństwa.

Jednak nie mamy pojęcia, czym on jest,

ani jak powinien wyglądać.

Potrzebujemy chyba dyskusji
na temat demokracji

w obecnych czasach.

Pomyślmy o tym w ten sposób:

my, obywatele XXI wieku,

staramy się współpracować
z instytucjami powstałymi w XIX wieku,

opartymi o technologię informacji
z XV wieku.

Spójrzmy na kilka cech tego systemu.

Po pierwsze, opiera się
na technologiach informacyjnych,

które mają ponad pięćset lat.

Wówczas najlepszy system

polegał na decyzjach garstki osób

w imieniu większości,

gdzie większość ma prawo
głosować raz na kilka lat.

Po drugie, koszt
uczestniczenia w tym systemie

jest niezwykle wysoki.

Wymaga albo mnóstwa pieniędzy i wpływów,

albo poświęcenia całego życia polityce.

Trzeba zostać członkiem partii

i stopniowo wspinać się po szczeblach,

by pewnego dnia móc zasiąść przy stole,

gdzie podejmowane są decyzje.

Na koniec, język tego systemu

jest bardzo niejasny.

Jest stworzony
przez prawników i dla prawników,

nikt inny nie może go zrozumieć.

Jest to system, w którym możemy
wybierać reprezentantów,

ale jesteśmy odseparowani
od tego, jak ci reprezentanci

podejmują decyzje.

W czasach, kiedy nowe
technologie informacyjne

pozwalają uczestniczyć
globalnie w dowolnej konwersacji,

bariery informacyjne są znikome,

dlatego możemy, lepiej niż kiedyś,

wyrażać swoje potrzeby bądź obawy.

Nasz polityczny system
pozostaje niezmieniony

od dwustu lat

i oczekuje, że będziemy usatysfakcjonowani

rolą biernych odbiorców monologu.

Nie jest to zaskoczeniem,

że tego typu system może generować

wyłącznie dwa rezultaty:

ciszę lub szum.

Cisza to niezaangażowani obywatele,

którzy nie chcą uczestniczyć.

Istnieje pewne przeświadczenie,
z którym się nie zgadzam,

że obywatele są z natury apatyczni,

unikają zaangażowania.

Ale czy można nas winić,

że nie uśmiecha się nam
wyprawa do centrum miasta

w środku dnia roboczego,
by fizycznie uczestniczyć

w publicznej debacie,
która i tak nic nie znaczy?

Musi zajść konflikt między systemem,

który nie reprezentuje
ani nie daje możliwości dialogu,

a obywatelami, coraz bardziej nawykłymi
do reprezentowania samych siebie.

Dalej następuje hałas.

Chile, Argentyna,
Brazylia, Meksyk, Włochy,

Francja, Hiszpania, Stany Zjednoczone,

wszystkie są demokracjami.

Ich obywatele
mają dostęp do urn wyborczych.

Mimo to czują potrzebę

wyjścia na ulicę, by ich usłyszano.

Moim zdaniem XVIII-wieczny slogan,

który był podstawą formowania
współczesnych demokracji:

"Żadnego opodatkowania
bez reprezentacji",

można ulepszyć na:
"Żadnej reprezentacji bez dialogu".

Żądamy własnego miejsca przy stole.

I słusznie.

Ale żeby stać się częścią tego dialogu,

musimy wiedzieć, co chcemy zrobić dalej,

bo działania polityczne
to umiejętność przejścia

od agitacji do budowania.

Moje pokolenie jest niezwykle skuteczne

w używaniu sieci i technologii

do organizowania protestów,

protestów, które z powodzeniem

wdrażały programy,

wycofywały karygodne ustawy,

nawet obalały autorytarne rządy.

Powinniśmy być z tego niezmiernie dumni,

ale też trzeba przyznać,
że niezbyt skutecznie

używaliśmy tych sieci i technologii

do kreślenia alternatyw
do tego, co widzimy,

oraz do poszukiwań porozumienia
i tworzenia sojuszy,

potrzebnych do ich realizacji.

Stoimy przed ryzykiem

tworzenia próżni władzy,

którą szybko wypełnią istniejące siły,

na przykład militarne,
lub silnie umotywowane

i już funkcjonujące grupy ekstremistów.

W naszej demokracji
nie chodzi tylko

o głosowanie raz na kilka lat

ani o zwoływanie
milionowych demonstracji.

Pytanie, które chciałabym zadać,

chyba najważniejsze pytanie,

brzmi: "Skoro Internet
jest nową prasą drukarską,

jak ma wyglądać
demokracja w erze Internetu?".

Jaką strukturę chcemy stworzyć

dla XXI-wiecznego społeczeństwa.

Niestety nie mam na to odpowiedzi.

Obawiam się, że nikt nie ma.

Ale nie możemy już
ignorować tego pytania.

Chcę podzielić się naszym doświadczeniem

oraz tym, czego się nauczyliśmy,

by dodać swój wkład

do tego dialogu.

Dwa lata temu,
wraz z grupą przyjaciół z Argentyny,

zaczęliśmy zastanawiać się,
jak możemy sprawić,

by nasi demokratycznie
wybrani przedstawiciele

nas reprezentowali?

Marshall McLuhan powiedział kiedyś,

że polityka to rozwiązywanie
dzisiejszych problemów

wczorajszymi narzędziami.

Zmotywowało nas pytanie:

"Czy możemy rozwiązywać
dzisiejsze problemy

narzędziami,
których używamy każdego dnia?".

W pierwszej kolejności
zaprojektowaliśmy i wdrożyliśmy

program nazwany DemocracyOS.

DemocraryOS
to aplikacja internetowa open-source,

stworzona jako pomost

między obywatelami,
a ich reprezentantami,

by ułatwić udział
w trakcie codziennych zajęć.

Po pierwsze, można być informowanym,

każdy nowy projekt
wprowadzany w Kongresie

jest natychmiast
tłumaczony i objaśniany

zrozumiałym językiem na tej platformie.

Mimo to wiemy, że społeczne zmiany

nie zrodzą się
z szerszego dostępu do informacji,

lecz z ich wykorzystywania,

dlatego lepszy dostęp do informacji

powinien prowadzić do dialogu

o tym, co należy zrobić dalej,

co DemocracyOS również umożliwia.

Wierzymy, że demokracja

to nie tylko układanie

preferencji jedna na drugiej,

ale że zdrowa i skuteczna
publiczna debata

powinna znów stać się
jej fundamentalną wartością.

DemocracyOS polega na
przekonywaniu i byciu przekonywanym.

Polega na osiąganiu kompromisu

i odnajdywaniu właściwego sposobu

wyrażania odmiennego zdania.

Można również głosować za tym,

jak mają głosować
wybrani reprezentanci,

a jeżeli nie czujesz się pewnie
głosując nad pewną kwestią,

możesz przekazać swój głos komuś innemu,

pozwalając na dynamiczne,
wzrastające przywództwo społeczeństwa.

Nagle z łatwością mogliśmy

porównać te wyniki z tym,

jak reprezentanci głosowali w Kongresie.

Jednak stało się też oczywiste,

że sama technologia nie wystarczy.

Trzeba było znaleźć działaczy,

którzy będą umieli użyć
tej wiedzy przekazanej społeczeństwu,

by podejmować lepsze
i bardziej sprawiedliwe decyzje.

Dlatego skontaktowaliśmy się
z partiami politycznymi,

by zaoferować im DemocracyOS.

Powiedzieliśmy: "Mamy platformę,
która pomoże stworzyć

dialog z wyborcami".

Oczywiście przegraliśmy.

Okrutnie przegraliśmy.

Zostaliśmy odprawieni niczym małe dzieci.

Między innymi nazwano nas naiwniakami

i teraz przyznaję, że to pewnie prawda,

bo wyzwania, przed którymi stoimy

są nie technologiczne, ale kulturowe.

Partie polityczne nigdy nie zamierzały

zmieniać sposobu podejmowania decyzji.

Nagle stało się oczywiste,

że jeśli chcemy rozwijać naszą ideę,

musimy to zrobić sami.

Poszliśmy na całość
i w sierpniu zeszłego roku

założyliśmy własną partię polityczną,
El Partido de la Red,

bądź też Net Party
[Partia Sieci], w Buenos Aires.

Idąc jeszcze bardziej na całość,

wystąpiliśmy w wyborach
w październiku zeszłego roku

z założeniem, że jeśli chcemy
zasiąść w Kongresie,

nasi kandydaci, nasi reprezentanci

zawsze będą głosować
zgodnie z decyzjami obywateli

podjętymi przez DemocracyOS.

Przy każdym projekcie
pojawiającym się w Kongresie,

będziemy głosować
zgodnie z tym, co zdecydują obywatele

na platformie internetowej.

Był to nasz sposób
na zhakowanie politycznego systemu.

Zrozumieliśmy, że jeśli chcemy
stać się częścią dialogu,

mieć miejsce przy stole,

musimy stać się poważnymi graczami,

a jedynym sposobem, by to osiągnąć,
jest granie według zasad systemu.

Sposób, w jaki go zhakowaliśmy

spowodował poważne zmiany w sposobie,

w jaki partie polityczne
podejmują decyzje.

Po raz pierwszy podejmowaliśmy decyzje

wraz z tymi, których te decyzje
bezpośrednio dotyczyły.

Był to bardzo śmiały ruch

jak na dwumiesięczną
partię z Buenos Aires,

ale zwrócono na nas uwagę.

Otrzymaliśmy 22 000 głosów czyli 1,2%

i zajęliśmy drugie miejsce
w lokalnym referendum.

Nawet, jeżeli nie wystarczyło to,
by zdobyć miejsce w Kongresie,

wystarczyło, by stać się częścią dialogu

na tyle, że w następnym miesiącu
Kongres, jako instytucja,

wdroży, po raz pierwszy
w historii Argentyny,

DemocracyOS, by przedyskutować

z obywatelami trzy części ustawy:

dwie dotyczące transportu miejskiego

i jedną na temat użytkowania
przestrzeni publicznej.

Oczywiście wybrani przez nas reprezentanci

nie twierdzą, że będą głosować

zgodnie z decyzją obywateli,

ale są skłonni spróbować.

Są skłonni otworzyć się
na uczestnictwo obywateli

i miejmy nadzieję, że będą ich słuchać.

Nasz system polityczny może ulec zmianie,

nie przez jego obalenie, zniszczenie,

ale przez przekształcenie go narzędziami,

które daje nam Internet.

Prawdziwym wyzwaniem
jest znalezienie, opracowanie,

wykreowanie, wyzwolenie łączników,

które pozwolą
na ulepszenie i przekształcenie

szumu i ciszy w sygnał,

który wprowadzi
nasze demokracje w XXI wiek.

Nie twierdzę, że jest to łatwe,

ale sądzimy, że mamy szansę.

W głębi serca wiem, że warto próbować.

Dziękuję.

(Brawa)