Klikam dla transplantologii, a Ty? | Paweł Klikowicz | TEDxKatowice

Myśl pozytywnie, działaj kreatywnie - to dewiza Pawła. O tym, jak odnaleźć pasję w życiu i w pracy, i pomagać przy tym społeczeństwu.

Paweł Klikowicz to koordynator i social media ninja kampanii Dawca.pl - Bądź świadomym dawcą narządów, zaszczepiający ideę transplantacji w polskim społeczeństwie. Doktorant z Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego charakteryzujący się dużym pokładem altruizmu. Społecznik w 100%, dający z siebie wszystko. Wielki fan doktora House’a, miłośnik piękna w każdej postaci. Lubi dobrą muzykę, kino i podróże. Wyznaje zasadę: myśl pozytywnie – działaj kreatywnie!

This talk was given at a TEDx event using the TED conference format but independently organized by a local community. Learn more at http://ted.com/tedx

Witajcie.

Nazywam się Paweł, Klikowicz zresztą,
dlatego właśnie klikam.

Otóż, opowiem wam nie o tym,
jak robię tę transplantologię,

jak ją promuję,

ale o tym, co wydarzyło się
w moim życiu, że to robię.

Bo skoro rozmawiamy o zmianach,
o czymś ważnym w naszym życiu,

to pierwsza taka zmiana nastąpiła
bardzo dawno, po wojnie.

Nie jestem tak stary, spokojnie.

Natomiast dziadek od strony taty
miał na nazwisko Klukowicz,

ale był spis ludności i ktoś się rypnął,
po prostu, i wyszło Klikowicz.

Więc tak - dopasowałem się
do tych realiów, dzięki zmianom,

na które nie miałem wpływu
i wyglądam mniej więcej tak.

Czyli po prostu siedzę
i klikam, więc jestem.

To spowodowało, że człowiek zaczął
całkiem inaczej funkcjonować.

Stworzyłem sobie pewną historię,
bo wiadomo, klikam,

promuję transplantacje,
jestem w mediach społecznościowych,

jeżdżę, zwiedzam, poznaję, rozmawiam,
natomiast to wszystko skądś się wzięło.

A skąd?

Zacząłem studia w październiku 2004 roku.

Poszedłem na Akademię Medyczną w Gdańsku
i zacząłem studiować analitykę medyczną,

dodatkowo zacząłem bawić się
w samorząd studencki,

poznawać różne rzeczy,
organizować imprezy, spotkania,

jeździć na konferencje naukowe.

Zacząłem żyć jako młody człowiek,
który jeszcze nie wiedział,

szukał swojego ja,
swojego miejsca na ziemi.

Studia były tym momentem,
kiedy można faktycznie doznać-poznać.

Trzecia zmiana, chyba do tej pory
jedna z najważniejszych,

to był 21 grudnia 2006 roku,
kiedy zginął mój tata.

Tragiczna sytuacja,
zmieniła mnie na pewno,

natomiast nie zmieniła tego,
że chciałem dalej realizować się,

szukać swojej drogi, swojego ja.

I tylko dzięki mamie, która powiedziała:

„Paweł, rób to co chcesz,
co uważasz za słuszne”,

w październiku zacząłem nowe studia.

Jak widzicie, zacząłem coś od nowa,
zdrowie publiczne.

Ktoś powiedział mi:
„Paweł, straciłeś trzy lata życia.

No po co?

Trzeba było
skończyć tamte studia.”

Otóż stwierdziłem, że w pewnym momencie
przestało mi to sprawiać frajdę,

przestało mi dawać zadowolenie,
nie było to coś, co chciałem robić.

Sprawiało mi ból, wracałem do pewnych
wspomnień, miałem warunki, repety.

Stało się coś, co mnie złamało
i powiedziałem: „Okej, zacznę coś nowego.”

Otworzył się kierunek zdrowie publiczne,
co dało mi możliwość rozwoju.

Dzisiaj robię z tego doktorat,

pracuję troszeczkę naukowo,
jeżdżę, znowu robię coś w życiu,

ale ta najważniejsza zmiana w 2006 roku
spowodowała, że przestałem się bać zmian,

wiem, że życie jutro
może być całkiem inne

i że naprawdę nie warto się
do niego aż tak przywiązywać,

tylko dać się ponieść trochę temu życiu,

dać się wciągnąć w nie i robić coś,
na co ma się ochotę.

Było wcześniej mówione,
że praca 8 godzin jest czymś tragicznym.

Ja powiem, że jestem szczęściarzem,
robię coś, co kocham, co lubię.

Pracuję 24 godziny na dobę, ale naprawdę
mam to głęboko gdzieś, bo wiem,

że w sercu robię to, co kocham,
naprawdę sprawia mi to frajdę

i mogę to robić jeszcze dłużej,
ale znowu myśląc o pewnych zmianach,

o czymś, co można zmienić dalej.

2007 rok, październik-listopad.

Zaproponowano mi
współtworzenie kampanii Dawca.pl.

To był moment, kiedy akurat ludzie,
których poznałem wcześniej

w pracy w samorządzie
studenckim, powiedzieli:

„Słuchaj, rozpoczynamy taki projekt,
czy nie chciałbyś go prowadzić?”

To był świetny czas, to był moment,
kiedy dostałem swój projekt, stwierdziłem:

To jest fajna myśl, zacznę to robić,
ale robić to w sposób niestandardowy.

Nie chciałem robić kolejnej,
zwykłej kampanii mówiącej:

"Oddaj narządy, zostań dawcą".

Chciałem stworzyć coś,
co poruszy kilkaset tysięcy ludzi,

co w przestrzeni zacznie żyć,
funkcjonować, to będzie żywa idea,

żywi ludzie, którzy będą mówić:
"Tak, ja jestem dawcą,

ja chcę oddać te narządy, zrób to też Ty!"

I przyszła taka myśl,
którą zawsze staram się kierować:

"Myśl pozytywnie, działaj kreatywnie".

To jest coś, co mnie naprawdę nakręca,
bo każda zmiana - są wątpliwości.

Każda zmiana mówi:
"Zastanów się, czy aby na pewno”,

ale zawsze powtarzam sobie,
że trzeba myśleć pozytywnie,

konstruktywnie, działać kreatywnie,
szukać różnych dróg.

Dlatego też, Dawcy udało się
zrobić to, co się udało.

Doszliśmy do momentu,
w którym jesteśmy teraz,

bo staramy się zawsze
myśleć kreatywnie.

Nie mieliśmy kasy na żadną działalność,

na żadne wielkie kampanie w telewizji,

ale staraliśmy się w taki sposób
ubrać temat transplantologii,

by on był ciekawy,

żebyśmy mogli stworzyć to,
co wam później pokażę.

Kolejna zmiana to luty 2010 roku,
bo przez trzy lata "kręciliśmy" kampanię

w dosyć nietypowy sposób.

Robiliśmy akcje, jeździliśmy do Warszawy,

jeździliśmy tramwajem, w galeriach
handlowych, wszystko po to,

by w niestandardowy sposób
przyciągnąć uwagę mediów tradycyjnych,

bo wtedy one były najważniejsze.

Wystąpić w telewizji,
być w Wiadomościach,

w Teleexpressie czy w radio,
to był najważniejszy moment.

A w 2010 roku pojawił się Facebook
i wtedy założyliśmy fanpage.

Pierwszy fanpage, pamiętam jak dziś,
kiedy miałem pierwsze 100 fanów,

to moi znajomi,
później się pojawił tysiąc,

odświeżałem cały dzień i kolejny,
F5-tką, patrzyłem, co się dzieje.

Tak doszliśmy do tysiąca,
do dziesięciu tysięcy

i szło to cały czas do przodu.

Pojawiały się nowe media społecznościowe:
Twitter, który zaczęliśmy używać,

Instagram, na który wrzucamy zdjęcia,
Youtube, gdzie zaczynamy wrzucać

nasze spoty kampanii,
mamy też Snapchata,

którego obsługujemy,
Peryskopa, Google Plusa i tak dalej.

Co ciekawe, to wszystko robię ja.

Nie wiem jak, nie jestem
w stanie wam powiedzieć,

ale udaje mi się to robić,
udaje mi się to "kręcić".

Być może dlatego, że cały czas
mam telefon przy sobie

i internet w telefonie.

To najważniejsza rzecz: bez limitów.

Nie powiem, jakiej sieci,
bo będzie reklama,

ale faktycznie tak jest,
że cały czas pracuję,

ale znowu wracam do tego,

[że] sprawia mi to wielką
frajdę i satysfakcję,

że mogę komuś odpowiedzieć na pytanie,
polubić zdjęcie, mogę powiedzieć:

"Super, że jesteś z nami,
że razem z nami budujesz świadomość

polskiego społeczeństwa,
właśnie w zakresie transplantologii".

To są liczby mniej więcej tego,
co zrobiłem, tak ostatnio

sobie podsumowałem.

Ponad 117 tysięcy członków klubu.

Tyle osób zarejestrowało się
w kampanii Dawca.pl,

zamówiło oświadczenie woli,
nosi razem z nami opaski Dawca.pl.

117 tysięcy członków klubu,
genialna liczba.

Mamy Facebooka, największy fanpage
na świecie promujący transplantację,

z tego, co pamiętam 443 tysiące,
ale ta liczba, idzie cały czas w górę.

To są ludzie, którzy codziennie
lajkują nasze treści,

wrzucają zdjęcia, komentują,
udostępniają je dalej.

Zobaczcie, jak udało się przez ten czas,
dzięki miłości, zaangażowaniu,

i fajnej idei zachęcić innych
do promowania transplantacji.

Mamy Instagrama, na którym mamy
20 parę tysięcy followersów.

Jeden z największych profili
na Instagramie.

Wyprzedza nas teraz tylko DKMS i WOŚP.

Jesteśmy w czołowej
polskiej trójce NGO-sów,

organizacji pozarządowych,
a to dzięki znowu:

pasji, zaangażowaniu, chęci zmieniania
otaczającego nas świata.

Twitter, to samo: pojawiło się
coś nowego, trzeba było się dostosować.

Była zmiana, mówimy okej, wchodzimy,
robimy, szukamy pewnej drogi,

pewnej idei, rozwiązania,
w jaki sposób efektywnie to robić.

Osobiście koordynowałem
kilkadziesiąt projektów różnych,

od zera budując, do finalnego efektu

i powiem wam szczerze:
to była największa przygoda życia.

Do tej pory jest, bo mam świadomość,
że w każdym tym projekcie

jest jakaś cząstka mnie, że zostawiłem
kawałek serca w tym projekcie

i dlatego on odniósł sukces,
bo był autentyczny.

Bo to nie był produkt marketingowy,
wszystko szło stąd, z serducha

i z głowy, która mówiła: "Okej, zróbmy
to w taki, a nie inny sposób".

Prowadziłem warsztaty,
udzielałem wywiadów.

Nie było jeszcze mnie w Radio Maryja,
Telewizji Trwam, Telewizji Republika

Dzień Dobry TVN mnie nie zaprosił,
ale to nic, jest jeszcze czas.

Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś
mi się to uda i zrealizuję [to].

Bo takie mam właśnie małe marzenie,
by być wszędzie, by rozmawiać.

I tak się stało, że dzięki temu,
że nazywam się Klikowicz,

klikam sobie dla transplantologii,
ale pytanie: czy wy klikacie?

Kto używa mediów społecznościowych,

ręka w górę!

A kto klika dla dobra czyjegoś, ogółu?

Już mniej osób, no właśnie.

Bo macie możliwości.

To wy, dzięki mediom społecznościowym
możecie klikać, możecie ratować,

możecie pomagać.

Pajacyka kto kojarzy?

Kto klika?

No właśnie, idźmy dalej.

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy?

Kto zna, kto wspiera, kto wrzuca?

A kto udostępnia treści
w mediach społecznościowych?

To wy naprawdę macie realną władzę
zmieniania otaczającego was świata,

nie tylko w temacie transplantologii,
ale na przykład chociażby

Polskiej Akcji Humanitarnej
- możecie wspierać.

Macie też Amnesty International,
gdzie możecie popierać ważne idee prawne,

możecie Greenpeace, Kochać Puszczę,
możecie adoptować pszczołę,

przecież to jest też niezwykle ważne,

wystarczy kliknąć i przelać kilka złotych,

by zaadoptować swoją rodzinkę pszczół.

I być, i wspierać, i realizować
pewne ważne zadania.

Możecie też wspierać inicjatywy
takie jak Się Pomaga,

czyli wspomagać zbiórki
na leczenie kobiet, mężczyzn, dzieci.

I to jest piękne, że to naprawdę wy
dzierżycie tę władzę w swoich rękach.

A jak już na prawdę myślicie,
że nie macie już na nic wpływu

i że jesteście beznadziejni,
to przecież zawsze możecie

po śmierci oddać narządy, prawda?

To już was kompletnie nic nie kosztuje.

Zmiana - tak jak już zostało powiedziane,
zmiana powoduje kolejną zmianę.

I tak, jak starałem się wam skrótowo
opowiedzieć o moim życiu,

każda kolejna zmiana budowała coś innego.

Pokazywała pewne możliwości, drogi.

Korzystać można z nich bądź nie,
ale ta zmiana niesie coś nowego.

Nie zawsze to jest idealne, piękne.

Są wyzwania, problemy,
z którymi trzeba się zmierzyć,

ale na prawdę ta zmiana
powoduje, że realizujemy się,

stajemy się dojrzalsi,
uczymy się na własnych błędach.

Ja też popełniłem masę błędów w życiu.

Wiem, że gdybym się cofnął w czasie,
zrobił coś inaczej, lepiej, dokładniej,

ale zawsze to doświadczenie,
które powoduje, że w przyszłości

czegoś takiego już nie zrobię,
bądź będę robił to inaczej.

Dlatego zachęcam was do tego,

żebyście myśleli pozytywnie,
działali kreatywnie,

zmieniali otaczającą was
rzeczywistość, szli do boju

i na koniec życzę smacznego,

bo wiem, że już czekacie
na lunch i jesteście głodni.

A jak coś, jestem do waszej dyspozycji,
później, po imprezie.

Tylko błagam, nie przychodźcie do mnie
po wątroby, bo ja ich nie mam.

Także z umiarem pijcie, cześć!