Έως τον Νότιο Πόλο και πίσω — οι δυσκολότερες 105 ημέρες της ζωής μου

Φέτος ο Μπεν Σόντερς έκανε το πιο φιλόδοξο οδοιπορικό του. Αποπειράθηκε να κάνει το ταξίδι που δεν ολοκλήρωσε το 1912 ο Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ - ένα οδοιπορικό τεσσάρων μηνών και 2.900 χιλιομέτρων από τις ακτές της Ανταρκτικής έως τον Νότιο Πόλο και πίσω. Στην πρώτη του ομιλία μετά την περιπέτειά του, μόλις πέντε εβδομάδες μετά την επιστροφή του, ο Σόντερς μας δίνει μια ξεκάθαρη και ακατέργαστη γεύση της αποστολής που έφτανε τα όρια της υπεροψίας και τον οδήγησε στη δυσκολότερη απόφαση της ζωής του.

Παρουσιάζομαι απόψε εδώ εμπρός σας

στην όαση της διανόησης του TED

ως άνθρωπος που ξέρει καλά
να περιφέρει βαριά πράγματα σε κρύα μερη.

Κάνω εξορμήσεις στους πόλους
σε όλη μου τη ζωή ως ενήλικας,

και τον περασμένο μήνα,
ο συνοδοιπόρος μου Τάρκα Λ'Ερπινιέ κι εγώ

ολοκληρώσαμε την πιο φιλόδοξη εξόρμηση
που έκανα ποτέ.

Έχω την αίσθηση
ότι μεταφέρθηκα απευθείας εδώ

μετά από ένα τετράμηνο
στη μέση του πουθενά,

όπου κυρίως βογγούσα και βλαστημούσα,
κατευθείαν στη σκηνή του TED.

Καταλαβαίνετε ότι δεν θα μπορούσε
να είναι τόσο ομαλή μετάβαση.

Μια ενδιαφέρουσα παρενέργεια

είναι η καταστροφή
της βραχυπρόθεσμης μνήμης μου.

Έτσι χρειάστηκε να γράψω σημειώσεις

για να αποφύγω βογγητά και βλαστήμιες
στα επόμενα 17 λεπτά.

Αυτή είναι η πρώτη ομιλία μου
σχετικά με την αποστολή

και παρότι δεν κάναμε καταγραφή DNA
ή δεν φτιάχναμε διαστημικό τηλεσκόπιο,

είναι μια ιστορία του να δίνεις τα πάντα
για να πετύχεις κάτι

που δεν είχε ξαναγίνει.

Έτσι ελπίζω να βρείτε κάτι
για να έχετε να σκεφτείτε.

Ήταν ένα ταξίδι,
μια αποστολή στην Ανταρκτική,

την πιο κρύα και ξηρή ήπειρο στον κόσμο,
με τρομερό αέρα και τεράστιο υψόμετρο.

Είναι μαγευτικό μέρος, τεράστιο μέρος.

Είναι δύο φορές το μέγεθος της Αυστραλίας,

μια ήπειρος με μέγεθος
όσο η Κίνα και Ινδία μαζί.

Επιπλέον, έζησα ένα ενδιαφέρον φαινόμενο

τις τελευταίες λίγες ημέρες,

κάτι που περιμένω να φέρει
ο Κρις Χάντφιλντ στο TED σε λίγα χρόνια,

συζητήσεις του τύπου:

«Ω, η Ανταρκτική. Υπέροχη!

Με τον άντρα μου πήγαμε στην Ανταρκτική
για την επέτειό μας με τη Λίντμπλαντ».

Ή, «Ω, τι ωραία;
Πήγατε εκεί για τον μαραθώνιο;»

(Γέλια)

Το ταξίδι μας ήταν στην πραγματικότητα
69 συνεχείς μαραθώνιοι σε 105 ημέρες,

μια διαδρομή 2.900 χιλιομέτρων
πήγαινε-έλα με τα πόδια,

από τις ακτές της Ανταρκτικής
έως τον Νότιο Πόλο και πάλι πίσω.

Στην πορεία σπάσαμε το ρεκόρ
του μακρύτερου πολικού ταξιδιού

χωρίς μηχανική υποστήριξη,
κατά περισσότερο από 644 χιλιόμετρα.

(Χειροκρότημα)

Για όσους μένετε στην περιοχή
του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο,

είναι σαν να περπατήσετε από εδώ
έως το Σαν Φρανσίσκο,

μετά να στρίψετε
και να επιστρέψετε περπατώντας.

Όπως όλα τα οδοιπορικά με κατασκήνωση,
ήταν μακρύ ταξίδι,

και το είδα εδώ να συνοψίζεται λακωνικά

στις σελίδες του έγκριτου ιστοχώρου
Business Insider της Μαλαισίας.

[Δύο Εξερευνητές Διεξάγουν Πολική Αποστολή
που Εξολόθρευσε την Προηγούμενη Ομάδα]

Ο Κρις Χάντφιλντ μίλησε τόσο γλαφυρά

για τον φόβο και τα ποσοστά επιτυχίας,
και όντως για τις πιθανότητες επιβίωσης.

Από τους εννέα που προσπάθησαν να κάνουν
αυτό το ταξίδι πριν από εμάς,

κανείς δεν κατάφερε να πάει στον Πόλο
και να επιστρέψει,

και πέντε πέθαναν στη διαδρομή.

Αυτός είναι ο Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ.

Ηγήθηκε της τελευταίας ομάδας
που αποπειράθηκε την αποστολή.

Ο Σκοτ και ο αντίπαλός του
Σερ Έρνεστ Σάκλτον,

σε διάστημα δεκαετίας,

και οι δύο ανταγωνίστηκαν με αποστολές
ώστε να φτάσουν πρώτοι στον Νότιο Πόλο,

να καταγράψουν και να χαρτογραφήσουν
το εσωτερικό της Ανταρκτικής,

μέρος γνωρίζαμε λιγότερο εκείνη την εποχή

από την επιφάνεια του φεγγαριού,

γιατί το φεγγάρι το βλέπαμε με τηλεσκόπια.

Το μεγαλύτερο μέρος της Ανταρκτικής
ήταν αχαρτογράφητο πριν από έναν αιώνα.

Κάποιοι ίσως γνωρίζετε την ιστορία.

Η τελευταία εξόρμηση του Σκοτ,
η αποστολή Τέρα Νόβα το 1910,

ξεκίνησε με τη μορφή πολιορκίας
μεγάλης κλίμακας.

Είχε μια μεγάλη ομάδα

εξοπλισμένη με πόνυ, σκυλιά,
πετρελαιοκίνητους ελκυστήρες,

που προεγκαθιστούσαν
πολλούς σταθμούς ανεφοδιασμού

στη διαδρομή της πενταμελούς ομάδας
του Σκοτ προς τον Πόλο,

όπου θα γύριζαν
και θα επέστρεφαν με σκι προς την ακτή.

Ο Σκοτ και η τελική πενταμελής ομάδα του

έφτασαν στον Νότιο Πόλο
τον Ιανουάριο του 1912

όπου ανακάλυψαν ότι τους είχε προλάβει
η νορβηγική ομάδα του Ρόαλντ Αμούνδσεν,

χρησιμοποιώντας έλκηθρα με σκυλιά.

Η ομάδα του Σκοτ κατέληξε με τα πόδια.

Και για πάνω από ένα αιώνα
το ταξίδι παρέμεινε ατελές.

Η πενταμελής ομάδα του Σκοτ
πέθαναν κατά την επιστροφή.

Και για την τελευταία δεκαετία

αναρωτιόμουν γιατί.

Πώς και παρέμεινε εκεί το ρεκόρ;

Η ομάδα του Σκοτ κάλυψε
2.575 χιλιόμετρα με τα πόδια.

Κανείς δεν το πλησίασε έκτοτε.

Άρα αυτό είναι το ανώτερο όριο
της ανθρώπινης αντοχής,

της ανθρώπινης προσπάθειας,
του ανθρώπινου αθλητικού επιτεύγματος

σε ομολογουμένως τις τραχύτερες
κλιματικές συνθήκες της Γης.

Ήταν σαν το ρεκόρ του μαραθωνίου

να μην είχε σπαστεί από το 1912.

Και φυσικά κάποιος παράξενος
και προβλέψιμος συνδυασμός περιέργειας,

ξεροκεφαλιάς και πιθανότατα υπεροψίας

με έκαναν να πιστέψω ότι εγώ ήμουν
ο κατάλληλος να τελειώσει τη δουλειά.

Διαφορετικά από την αποστολή του Σκοτ,
ήμασταν μόνο δύο,

και ξεκινήσαμε πέρυσι τον Οκτώβρη
από την ακτή της Ανταρκτικής,

σέρνοντας τα πάντα μόνοι μας,

κάτι που ο Σκοτ το έλεγε
«μεταφορά από ανθρώπους».

Λέγοντας ότι ήταν σαν πεζοπορία
έως το Σαν Φρανσίσκο και πίσω,

ουσιαστικά εννοώ,
σαν να σέρνεις κάτι ελαφρώς βαρύτερο

από τον βαρύτερο παίκτη
στην ιστορία του NFL .

Τα έλκηθρά μας ζύγιζαν 200 κιλά το καθένα

στο ξεκίνημα,

το ίδιο βάρος που τραβούσαν
τα πιο αδύναμα πόνυ του Σκοτ.

Στην αρχή κάναμε 800 μέτρα την ώρα.

Ίσως ο λόγος που κανείς δεν έκανε
αυτό το ταξίδι έως τώρα,

σε πάνω από ένα αιώνα,

ήταν ότι κανείς δεν ήταν αρκετά ανόητος
για να το προσπαθήσει.

Παρόλο που δεν θα ισχυριστώ
ότι εξερευνούσαμε

με την αυθεντική έννοια της λέξης
στις αρχές του 1900,

-δεν ονομάζαμε όρη,
δεν χαρτογραφούσαμε άγνωστες περιοχές-

νομίζω ότι βαδίζαμε σε άγνωστα εδάφη
με την ανθρώπινη έννοια.

Αν στο μέλλον μάθουμε ότι υπάρχει
περιοχή του ανθρώπινου εγκεφάλου

που φωτίζεται όταν
καταριόμαστε τον εαυτό μας,

φυσικά δεν θα ξαφνιαστώ.

Έχετε ακούσει ότι ο μέσος Αμερικάνος
περνάει το 90% του χρόνου του μέσα.

Εμείς δεν βρεθήκαμε σε κλειστό χώρο
για σχεδόν τέσσερις μήνες.

Ούτε ηλιοβασίλεμα είδαμε.

Ήταν 24 ώρες ημέρα.

Οι συνθήκες ζωής μας ήταν πολύ λιτές.

Άλλαξα εσώρουχα τρεις φορές σε 105 ημέρες

και με τον Τάρκα μοιραζόμασταν
τρία τετραγωνικά μέτρα καραβόπανο.

Αν και είχαμε τεχνολογία
που ο Σκοτ δεν θα φανταζόταν.

Και δημοσιεύαμε στο μπλογκ κάθε βράδυ
από τη σκηνή με ένα λάπτοπ

και έναν αυτοσχέδιο δορυφορικό πομπό,

και όλα φορτίζονταν από τον ήλιο

με ένα εύκαμπτο φωτοβολταϊκό πάνελ
πάνω από τη σκηνή.

Η συγγραφή ήταν σημαντική για μένα.

Σαν παιδί εμπνεόμουν από μυθιστορήματα
με περιπέτειες και εξερευνήσεις,

και νομίζω ότι όλοι διαπιστώσαμε εδώ
αυτή την εβδομάδα

τη σημασία και τη δύναμη της διήγησης.

Είχαμε λοιπόν εξοπλισμό του 21ου αιώνα

αλλά η αλήθεια είναι ότι
τις ίδιες προκλήσεις με τον Σκοτ

τις αντιμετωπίσαμε κι εμείς:

τις καιρικές συνθήκες
και αυτό που ο Σκοτ έλεγε «γλίστρημα»,

την ποσότητα της τριβής
μεταξύ των ελκήθρων και του χιονιού.

Το χαμηλότερο ψύχος από άνεμο που ζήσαμε
ήταν στους -57° Κελσίου,

με μηδενική ορατότητα,
που λέγεται ξάσπρισμα,

για το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού.

Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε
έναν από τους μεγαλύτερους

και πιο επικίνδυνους παγετώνες του κόσμου,
τον παγετώνα Μπίερντμορ.

Έχει μήκος 117 χλμ.
και καλύπτεται κυρίως από γαλάζιο πάγο.

Βλέπετε την πανέμορφη, λαμπερή,
σκληρή σαν ατσάλι, γαλάζια επιφάνειά του

καλυμμένη από πολλές χιλιάδες χαράδρες,

αυτές τις βαθιές ρωγμές στον πάγο
με βάθος έως 60 μέτρα.

Αεροπλάνα δεν μπορούν να προσγειωθούν εκεί

έτσι τεχνικά διατρέχαμε τεράστιο κίνδυνο

μιας και είχαμε
πολύ μικρή πιθανότητα διάσωσης.

Φτάσαμε στον Νότιο Πόλο
μετά από 61 ημέρες περπάτημα,

πλην μίας ημέρας
που δεν προχωρήσαμε λόγω κακοκαιρίας,

και μετά λύπης μου παραδέχομαι
ότι ήταν μια απογοήτευση.

Υπάρχει μια μόνιμη αμερικανική βάση,

ο Πολικός Σταθμός Αμούνδσεν-Σκοτ,
στον Νότιο Πόλο.

Έχουν έναν αεροδιάδρομο, ένα κυλικείο,

έχουν μπάνια με ζεστό νερό,

ταχυδρομείο, κατάστημα αναμνηστικών,

ένα γήπεδο μπάσκετ
που γίνεται και κινηματογράφος.

Υπάρχει διαφορά λοιπόν στις ημέρες μας,

και υπάρχουν εκτάσεις με σκουπίδια.

Το θεωρώ θαυμάσιο

να μπορούν οι άνθρωποι
να ζουν 365 ημέρες το χρόνο

με χάμπουργκερ και ζεστά μπάνια
και κινηματογράφο,

αλλά αυτό φέρνει σαν αποτέλεσμα
πολλά άδεια χαρτοκούτια.

Θα δείτε στο αριστερό μέρος
της φωτογραφίας,

μεγάλη έκταση με απορρίματα

που περιμένουν να τα πάρει
το αεροπλάνο από τον Νότιο Πόλο.

Υπάρχει όμως κι ένας πόλος στον Νότιο Πόλο

κι εκεί πήγαμε με τα πόδια, χωρίς βοήθεια,

χωρίς υποστήριξη, από το δύσκολο δρόμο,

1.450 χιλιόμετρα σε χρόνο ρεκόρ,

τραβώντας περισσότερο βάρος
από κάθε άλλον πριν.

Αν σταματούσαμε εκεί
και επιστρέφαμε με αεροπλάνο,

που θα ήταν το πιο λογικό πράγμα,

η ομιλία μου θα τελείωνε εδώ

και θα έκλεινε κάπως έτσι.

Αν έχεις τη σωστή ομάδα,
τα σωστά εργαλεία, τη σωστή τεχνολογία,

κι αν έχεις αρκετή αυτοπεποίθηση
και αποφασιστικότητα,

τότε όλα είναι δυνατά.

Όμως εμείς κάναμε μεταβολή

και τότε άρχισε ν' αποκτάει ενδιαφέρον.

Ψηλά πάνω στο οροπέδιο της Ανταρκτικής,

πάνω από τα 3.000 μέτρα, να φυσάει
δυνατό παγωμένο ξεροβόρι, ήμασταν ψόφιοι.

Είχαμε κάνει 35 μαραθώνιους,

ήμασταν στη μέση της διαδρομής,

και είχαμε φυσικά κάποια ασφάλεια,

εφόσον υπήρχαν αεροπλάνα με σκι
και δορυφορικά τηλέφωνα

και 24ωροι ραδιοφάροι εντοπισμού,
που δεν είχε ο Σκοτ,

αλλά όταν το ξανασκεφτείς,

αντί να μας διευκολύνει τη ζωή,

η ασφάλεια τελικά μας επέτρεψε

να φτάσουμε πράγματι πολύ κοντά στα όρια,

να φλερτάρουμε με τα απόλυτα όρια
του ανθρωπίνως δυνατού.

Είναι μια εξαιρετική μορφή βασανιστηρίου

να εξαντλείς τον εαυτό σου
έως το σημείο της πείνας κάθε μέρα

παρόλο που σέρνεις ένα έλκηθρο
φορτωμένο με φαγητό.

Για χρόνια έβαζα φανταχτερές εκφράσεις
σε προτάσεις για χορηγίες

σχετικά με το να ωθείς τα όρια
της ανθρώπινης αντοχής,

αλλά στην πραγματικότητα,
εκεί ήταν όντως ένα πολύ τρομακτικό μέρος.

Πριν φτάσουμε στον Πόλο,

είχαμε για δύο εβδομάδες σταθερά
αντίθετο άνεμο που μας καθυστερούσε.

Συνεπώς για αρκετές ημέρες
τρώγαμε μισές μερίδες.

Στα έλκηθρα είχαμε ορισμένη ποσότητα
τροφής για το ταξίδι

και προσπαθούσαμε να το ρεγουλάρουμε

μειώνοντας στο μισό την πρόσληψη θερμίδων
που κανονικά θα έπρεπε να πάρουμε.

Ως εκ τούτου, και οι δύο
είχαμε υπογλυκαιμία όλο και πιο συχνά

-είχαμε χαμηλά επίπεδα σακχάρου κάθε μέρα-

και γινόμαστε όλο και πιο πολύ ευαίσθητοι
στο πολικό ψύχος.

Ο Τάρκα με φωτογράφισε ένα βράδυ εδώ

αφού σχεδόν λιποθύμησα από υποθερμία.

Και οι δύο είχαμε επανειλημμένες κρίσεις
υποθερμίας που δεν μου είχαν ξανατύχει

και με έκαναν να ντραπώ.

Όσο και να απολαμβάνεις
την ιδέα, όπως εγώ,

ότι είσαι ο τύπος που δεν το βάζει κάτω,

ότι δεν καταθέτεις τα όπλα,

η υποθερμία δεν σου αφήνει περιθώρια.

Σε κάνει εντελώς αδύναμο.

Σαν να είσαι μεθυσμένος μπόμπιρας.

Γίνεσαι αξιολύπητος.

Θυμάμαι να θέλω μόνο να ξαπλώσω
και να μην κάνω τίποτα.

Ήταν ένα ιδιόμορφο συναίσθημα

και πραγματική έκπληξη για μένα
να είμαι αδύναμος σε τέτοιο βαθμό.

Και μετά μείναμε τελείως από φαγητό

74 χιλιόμετρα πριν από τον πρώτο σταθμό

που είχαμε στήσει πηγαίνοντας.

Είχαμε αποθέματα σε 10 μέρη

κυριολεκτικά θάβοντας τροφή και καύσιμα
για την επιστροφή

-τα καύσιμα ήταν για να λιώνουμε χιόνι
ώστε να έχουμε νερό-

και αναγκάστηκα να καλέσω
μια πτήση ανεφοδιασμού,

ένα αεροπλάνο με πέδιλα σκι έφερε τροφή
οκτώ ημερών για να καλύψουμε το κενό.

Έκαναν 12 ώρες για να έρθουν
από την άλλη άκρη της Ανταρκτικής.

Η απόφαση να καλέσω το αεροπλάνο
ήταν η δυσκολότερη της ζωής μου.

Και φαίνεται σαν να σας κοροϊδεύω
να με βλέπετε εδώ με στομαχάκι.

Πήρα 14 κιλά
τις τελευταίες τρεις εβδομάδες.

Εκείνη η πείνα μου άφησε απωθημένα

και καταβρόχθιζα ότι έβρισκα
στον μπουφέ των ξενοδοχείων.

(Γέλια)

Αλλά πραγματικά πεινάσαμε πολύ
και σε άσχημο βαθμό.

Δεν μετανιώνω ούτε λεπτό
που κάλεσα το αεροπλάνο

γιατί ακόμα βρίσκομαι εδώ ζωντανός,

δεν μου λείπει δάχτυλο,
να σας λέω την ιστορία.

Αλλά τέτοια εξωτερική βοήθεια
δεν ήταν ποτέ μέρος του σχεδίου,

και ο εγωισμός μου δεν το χωνεύει ακόμα.

Ήταν το μεγαλύτερό μου όνειρο

και ήταν σχεδόν τέλειο.

Στην επιστροφή προς την ακτή,

τα καρφιά στις μπότες μας,

που βοηθούσαν την πορεία
πάνω στον γαλάζιο πάγο του παγετώνα,

έσπασαν στην κορυφή του Μπίερντμορ.

Είχαμε ακόμα 161 χιλιόμετρα καθόδου

σε πολύ ολισθηρό και σκληρό γαλάζιο πάγο.

Χρειαζόταν να τα φτιάχνουμε
σχεδόν ανά μία ώρα.

Για να καταλάβετε την κλίση,

εδώ κοιτάμε κάτω
προς το στόμιο του παγετώνα Μπίερντμορ.

Ολόκληρο το Μανχάταν θα χωρούσε
στο κενό του ορίζοντα.

Είναι απόσταση 32 χιλιομέτρων
ανάμεσα στα όρη Χόουπ και Κίφιν.

Ποτέ δεν ένιωσα τόσο μικρός
όσο στην Ανταρκτική.

Όταν κατεβήκαμε στο στόμιο του παγετώνα

ανακαλύψαμε ότι το φρέσκο χιόνι
είχε κρύψει τις πολλές βαθιές ρωγμές.

Ένας από τους άνδρες του Σάκλτον είπε
ότι το να περνάς τέτοιο έδαφος

είναι σαν να περπατάς πάνω στη γυάλινη
οροφή ενός σιδηροδρομικού σταθμού.

Το έδαφος υποχώρησε αμέτρητες φορές,

συνήθως και μόνο που πατούσες το χιόνι
με το σκι ή το άρβυλο.

Μερικές φορές
βυθιστήκαμε μέχρι τις μασχάλες

αλλά ευτυχώς ποτέ βαθύτερα.

Και πριν πέντε εβδομάδες,
μετά από 105 ημέρες,

διασχίσαμε αυτή την παράξενα δυσοίωνη
γραμμή τερματισμού

την ακτή του Νησιού Ρος,
στην πλευρά προς τη Νέα Ζηλανδία.

Βλέπετε τον πάγο στο προσκήνιο

και τους βράχους σαν ερείπια πιο πίσω.

Πίσω μας είναι μια συνεχής αυλακιά από σκι
μήκους 2.900 χιλιομέτρων.

Ήταν το μακρύτερο στην ιστορία
πολικό ταξίδι με τα πόδια,

κάτι που ονειρευόμουν για μια δεκαετία.

Και όταν το ξανασκέφτομαι,

θα επιμείνω σε όλα όσα έλεγα

για χρόνια

σχετικά με τη σημασία των στόχων,

της αποφασιστικότητας
και της αυτοπεποίθησης,

αλλά επίσης παραδέχομαι
ότι δεν είχα σκεφτεί αρκετά

τι συμβαίνει όταν φτάσεις τον στόχο
για τον οποίο τα έδωσες όλα,

στον οποίο αφιέρωσες το μεγαλύτερο μέρος
της ζωής σου ως ενήλικας,

και η αλήθεια είναι
ότι ακόμα δεν έχω καταλήξει.

Όπως είπα, υπάρχουν πολύ λίγα
επιφανειακά σημάδια ότι έλειψα.

Πήρα 14 κιλά.

Έχω λίγες αδιόρατες ουλές από κρυοπαγήματα
που τις καλύπτει το μακιγιάζ.

Έχω μία στη μύτη, μία σε κάθε μάγουλο,
από τα προστατευτικά γυαλιά

αλλά εσωτερικά
είμαι ένα πολύ διαφορετικό άτομο.

Για να είμαι ειλικρινής,

η Ανταρκτική με ταλαιπώρησε
και με ταπείνωσε τόσο πολύ

που δεν είμαι σίγουρος ότι κάποτε
θα καταφέρω να το εκφράσω με λέξεις.

Ακόμα αγωνίζομαι
να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου.

Το ότι βρίσκομαι εδώ
και σας λέω αυτή την ιστορία

αποδεικνύει ότι όλοι μπορούμε
να πετύχουμε μεγάλα πράγματα,

με φιλοδοξία, με πάθος,

με απλό πείσμα,

αρνούμενος να τα παρατήσεις,

ότι άν ονειρευτείς κάτι πάρα πολύ,
όπως είπε ο Στινγκ,

αυτό τελικά πραγματοποιείται.

Αλλά επίσης είμαι εδώ και σας λέω,
μήπως θυμάστε εκείνο το κλισέ

ότι το ταξίδι είναι πιο σημαντικό
από τον προορισμό;

Περιέχει κάποιο νόημα.

Όσο πλησίαζα στο τέρμα,

εκείνη τη βραχώδη ακτή του νησιού Ρος,

τόσο συνειδητοποιούσα
ότι το μεγαλύτερο δίδαγμα

από αυτή την πολύ μακριά
και πολύ δύσκολη πορεία

ίσως είναι ότι η ευτυχία
δεν είναι μια γραμμή τερματισμού,

ότι για εμάς τους ανθρώπους,

η τελειότητα που πολλοί από εμάς
φαίνεται να ονειρευόμαστε

μπορεί να μην είναι τελείως ανέφικτη,

και αν δεν νιώθουμε ικανοποίηση
εδώ, σήμερα, τώρα,

στο ταξίδι μας μέσα στο χάος
και τον αγώνα της καθημερινότητας,

τους ανοιχτούς λογαρισμούς,
τις ημιτελείς λίστες εκκρεμοτήτων,

τις αποτυχημένες απόπειρες,

τότε μπορεί να μην τη νιώσουμε ποτέ.

Πολλοί με ρωτούν,
τι ετοιμάζω για το μέλλον;

Προς το παρόν, απολαμβάνω την προσαρμογή
και τον μπουφέ του ξενοδοχείου.

Αλλά όπως το έθεσε ο Μπομπ Χόουπ,

νιώθω μεγάλη ταπεινότητα

αλλά νομίζω ότι έχω δύναμη χαρακτήρος
για να το καταπολεμήσω.

(Γέλια)

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)