Γιατί πρέπει να αποκαλυφθώ

Όταν το μοντέλο μόδας Τζίνα Ροσέρο πρωτοείδε μια επαγγελματική φωτογραφία της με μπικίνι, έμεινε άφωνη. «Σκέφτηκα... τα κατάφερες!» λέει με υπερηφάνεια. Αυτό μπορεί να μην είναι συνηθισμένη αντίδραση αλλά, όπως μας φανερώνει η Ροσέρο, αποδίδεται στο γεγονός ότι γεννήθηκε με τον χαρακτηρισμό γένους «άρρεν». Σε μια συγκινητική και προσωπική ομιλία, η Ροσέρο ανακαλύπτει ότι ο διεμφυλικός ακτιβισμός της δίνει μια εντελώς νέα αίσθηση υπερηφάνειας και στοχοθεσίας.

Ο κόσμος σε κάνει κάτι που δεν είσαι,

αλλά μέσα σου ξέρεις τι είσαι,

και αυτή η ερώτηση σε κατατρώει:

Πώς θα γίνεις αυτό που πραγματικά είσαι;

Μπορεί να είμαι μοναδική κατά μία έννοια,

αλλά δεν είμαι μόνη,

καθόλου μόνη.

Όταν έγινα μοντέλο,

ένιωσα ότι επιτέλους πραγματοποίησα
το όνειρο που είχα από μικρό παιδί.

Ο εξωτερικός μου εαυτός ταίριαζε
με την εσωτερική μου αλήθεια,

τον εσωτερικό μου εαυτό.

Για περίπλοκους λόγους,
που θα αναφέρω αργότερα,

όταν είδα αυτή τη φωτογραφία

τότε σκέφτηκα,
«Τζίνα, τα κατάφερες.

πέτυχες,

έφτασες εκεί που ήθελες».

Αλλά τον περασμένο Οκτώβρη

συνειδητοποίησα ότι ήμουν ακόμη στην αρχή.

Όλοι μας μπαίνουμε σε «κουτιά»
από την οικογένειά μας,

από τη θρησκεία μας,

από την κοινωνία,

από την εποχή που ζούμε,

ακόμη και από το σώμα μας.

Μερικοί έχουν το θάρρος
να σπάσουν τα δεσμά,

να μην δεχθούν τους περιορισμούς
που επιβάλλονται

από το χρώμα του δέρματος

ή τις πεποιθήσεις των γύρω τους.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα απειλή

για την καθεστηκυία τάξη,

για ότι θεωρείται αποδεκτό.

Στην περίπτωσή μου,
τα τελευταία εννέα χρόνια

μερικοί από τους γείτονες,

κάποιοι φίλοι, συνάδελφοι,
ακόμα και ο πράκτοράς μου,

δεν γνώριζαν την ιστορία μου.

Στις ιστορίες μυστηρίου,
αυτό νομίζω ονομάζεται αποκάλυψη.

Ορίστε η δική μου.

Χαρακτηρίστηκα αγόρι
κατά τη γέννησή μου

σύμφωνα με την εμφάνιση
των γεννητικών μου οργάνων.

Θυμάμαι όταν ήμουν 5 χρονών

στις Φιλιππίνες,
όταν τριγυρνούσα στο σπίτι,

πάντα φορούσα ένα μπλουζάκι
στο κεφάλι.

Και η μαμά με ρωτούσε,

«Πώς και πάντα φοράς
αυτό το μπλουζάκι στο κεφάλι;»

Έλεγα, «Μαμά, αυτά είναι τα μαλλιά μου.
Είμαι κορίτσι».

Ήξερα τότε πώς να αυτοπροσδιορίζομαι.

Το γένος πάντα θεωρείτο δεδομένο,

αμετάβλητο,

αλλά πλέον ξέρουμε ότι ουσιαστικά
είναι κάτι πιο ρευστό,

περίπλοκο και μυστηριώδες.

Εξαιτίας της επιτυχίας μου,
δεν είχα ποτέ το θάρρος

να μοιραστώ την ιστορία μου,

όχι επειδή πίστευα
ότι ήμουν λάθος

αλλά εξαιτίας του τρόπου
που ο κόσμος αντιμετωπίζει εμάς

που θέλουμε να ελευθερωθούμε.

Κάθε μέρα

είμαι ευγνώμων που είμαι γυναίκα,

που έχω μαμά, μπαμπά
και οικογένεια

που με αποδέχθηκαν
γι' αυτό που είμαι.

Πολλοί δεν είναι τόσο τυχεροί.

Υπάρχει μια παλιά παράδοση
στην ασιατική κουλτούρα

που τιμά το ρευστό μυστήριο του γένους.

Υπάρχει μια βουδιστική θεά του ελέους.

Υπάρχει μια ινδουιστική θεά,
η θεά των ίχρας.

Έτσι, όταν ήμουν 8 ετών,

ήμουν στις Φιλιππίνες σε ένα εορτασμό

αυτών των μυστηρίων.

Ήμουν μπροστά στη σκηνή,

και θυμάμαι να βγαίνει μια όμορφη γυναίκα

ακριβώς μπροστά μου,

θυμάμαι ότι εκείνη η στιγμή
συνειδητοποίησα:

Τέτοιο είδος γυναίκας ήθελα να γίνω.

Έτσι όταν ήμουν 15 χρονών,

και ακόμα ντυνόμουν σαν αγόρι,

συνάντησα αυτή τη γυναίκα
που την έλεγαν Τ.Λ.

Είναι καλλιτεχνικός πράκτορας
για καλλιστεία τρανσέξουαλ.

Εκείνη τη νύχτα με ρώτησε,

«Πώς και δεν παίρνεις μέρος
στα καλλιστεία;»

Με έπεισε ότι αν έβαζα υποψηφιότητα

θα κάλυπτε το κόστος συμμετοχής

και τα ρούχα,

και εκείνη τη νύχτα

βγήκα πρώτη
στην εμφάνιση με μαγιώ

πρώτη με βραδινή τουαλέτα

και βγήκα δεύτερη αναπληρωματική

ανάμεσα σε πάνω
από 40 συμμετοχές.

Εκείνη η στιγμή άλλαξε τη ζωή μου.

Εντελώς ξαφνικά

μπήκα στον κόσμο των καλλιστείων.

Λίγοι μπορούν να πουν
ότι η πρώτη δουλειά τους

είναι βασίλισσα καλλιστείων
τρανσέξουαλ γυναικών,

αλλά εμένα μου κάνει!

Έτσι από τα 15 ως τα 17 μου χρόνια

πήρα μέρος στα πιο σημαντικά καλλιστεία

έως και διαγωνισμούς που γίνονται
πάνω σε πλατφόρμες, κυριολεκτικά,

ή μερικές φορές σε ένα πεζοδρόμιο
δίπλα σε έναν ορυζώνα,

και όταν έβρεχε,

και βρέχει πολύ στις Φιλιππίνες,

οι οργανωτές τον μετέφεραν

μέσα στο σπίτι κάποιου.

Ένιωσα επίσης την καλοσύνη αγνώστων,

ειδικά όταν ταξιδεύαμε

σε απόμακρα μέρη στις Φιλιππίνες.

Αλλά πιο σημαντικό ήταν
ότι γνώρισα

τις καλύτερες φίλες μου
σε εκείνο τον κύκλο.

Το 2001, η μητέρα μου,

που είχε μετακομίσει στο Σαν Φρανσίσκο,

μου είπε ότι είχε εγκριθεί
η αίτηση για πράσινη κάρτα,

ότι μπορούσα να μετακομίσω στις ΗΠΑ.

Αντιστάθηκα.

Είπα στη μαμά μου,
«Περνάω καλά.

Είμαι με φίλους.

Μου αρέσουν τα ταξίδια,
να είμαι βασίλισσα καλλιστείων».

Αλλά δύο εβδομάδες μετά
τηλεφώνησε και μου είπε,

«Ξέρεις ότι αν μετακομίσεις
στις ΗΠΑ

μπορείς να αλλάξεις όνομα
και ένδειξη γένους;»

Αυτό μόνο ήθελα να ακούσω.

Η μητέρα μου επίσης μου είπε

να βάλω δύο Ε στο όνομά μου (Geena).

Ήρθε μαζί μου όταν έκανα εγχείρηση

στην Ταϊλάνδη στην ηλικία των 19.

Είναι ενδιαφέρον ότι σε κάποιες
αγροτικές πόλεις της Ταϊλάνδης

κάνουν κάποιες από τις πιο σημαντικές,

ασφαλείς και επιτυχημένες εγχειρήσεις.

Εκείνο τον καιρό στις ΗΠΑ

έπρεπε να έχεις κάνει εγχείρηση

πριν αλλάξεις όνομα
και ένδειξη γένους.

Έτσι το 2001
μετακόμισα στο Σαν Φρανσίσκο

και κοιτούσα την άδεια οδήγησης
που έβγαλα στην Καλιφόρνια

με το όνομα Τζίνα

και ένδειξη γένους "Θήλυ".

Ήταν μια έντονη στιγμή.

Για κάποιους ανθρώπους

η ταυτότητα τους είναι
μια άδεια να οδηγήσουν

ή να αγοράσουν αλκοόλ,

αλλά για μένα ήταν η άδεια να ζήσω,

να νιώσω αξιοπρεπής.

Εντελώς ξαφνικά
οι φόβοι μου ελαχιστοποιήθηκαν

Ένιωσα ότι μπορούσα
να κατακτήσω το όνειρό μου

και να πάω στη Νέα Υόρκη
να γίνω μοντέλο.

Πολλοί δεν είναι τόσο τυχεροί.

Θυμάμαι αυτή την κοπέλα
που λεγόταν Άιλα Νέτλς.

Είναι από τη Νέα Υόρκη,
μια νέα κοπέλα

που ζούσε με θάρρος την αλήθεια της,

αλλά το μίσος έδωσε τέλος στη ζωή της.

Για τις περισσότερες στην κοινότητά μου

αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε.

Οι αυτοκτονίες σε εμάς
είναι 9 φορές συχνότερες

απ' ότι στον γενικό πληθυσμό.

Κάθε 20η Νοεμβρίου

έχουμε παγκόσμια ολονυκτία

ως Ημέρα Μνήμης των Τρανσέξουαλ.

Είμαι εδώ σ' αυτή τη σκηνή

επειδή είναι μακρά η ιστορία
αυτών που πολέμησαν

και αντιστάθηκαν στην αδικία.

Αυτές είναι η Μάρσια Π. Τζόνσον
και η Σίλβια Ριβέρα.

Σήμερα,
αυτή τη στιγμή,

αποκαλύπτομαι πραγματικά.

Δεν μπορώ άλλο να ζω την αλήθεια μου

μόνη μου και μόνο για τον εαυτό μου.

Θα κάνω ότι μπορώ
για να βοηθήσω και άλλους

να ζήσουν την αλήθεια τους
χωρίς ντροπή και τρόμο.

Είμαι εδώ, εκτεθειμένη,

έτσι ώστε κάποια μέρα
να μην χρειάζεται

η αγρυπνία της 20ης Νοεμβρίου.

Η βαθύτερη αλήθεια μου
με έκανε να αποδεχθώ το ποια είμαι.

Εσείς;

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)

Κάθριν Σούλτζ: Τζίνα, μια γρήγορη ερώτηση.

Αναρωτιέμαι τι θα έλεγες,

ειδικά στους γονείς,

αλλά και γενικά, σε φίλους,

στην οικογένεια,
σε οποιονδήποτε αντιμετωπίζει

ένα παιδί ή άτομο

που αγωνίζεται
ή νιώθει άβολα

με το γένος που του έχει αποδοθεί,

τι θα μπορούσες να πεις

στα μέλη της οικογένειας
αυτού του ατόμου

για να βοηθήσεις να του σταθούν

σαν καλή, ευγενική
και συμπονετική οικογένεια;

Τζίνα Ροσέρο: Κατ' αρχάς
νιώθω τόσο ευλογημένη.

Ειδικά η υποστήριξη της μαμάς μου

και της οικογένειάς μου, από μόνη της

είναι τόσο ισχυρή.

Κάθε φορά που αναλάμβανα

νέες τρανσέξουαλ κοπέλες,
γινόμουν σύμβουλός τους,

και μερικές φορές τηλεφωνούσαν,

έλεγαν ότι οι γονείς τους
δεν το δέχονταν,

τηλεφωνούσα στη μαμά μου,

«Μαμά, μπορείς να μιλήσεις
σε εκείνη την κυρία;»

Μερικές φορές αποδίδει.
Άλλες όχι. Έτσι...

Αλλά όμως,
η ταυτότητα γένους

είναι η ουσία της ύπαρξής μας,
σωστά;

Εννοώ ότι σε όλους μας
αποδίδεται γένος στην γέννηση,

άρα αυτό που προσπαθώ να κάνω

είναι να έχουμε αυτή τη συζήτηση

ότι μερικές φορές
η απόδοση γένους δεν ευσταθεί

και πρέπει να υπάρχει περιθώριο

να μπορούν οι άνθρωποι
να αυτοπροσδιοριστούν,

και αυτό πρέπει να συζητήσουμε

με γονείς, με συναδέλφους.

Το κίνημα των τρανσέξουαλ

είναι στο ξεκίνημά του,

σε σύγκριση με το κίνημα των ομοφυλόφυλων.

Πρέπει να γίνει πολλή δουλειά ακόμα.

Πρέπει να υπάρχει κατανόηση.

Να υπάρχει χώρος για περιέργεια

και να κάνουμε ερωτήσεις.

Και ελπίζω όλοι σας
να είστε σύμμαχοί μου.

ΚΣ: Ευχαριστώ. Ήταν τόσο ωραίο.
ΤΡ: Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)