Ev kiralerken yaşadığım küçük problemler

James A.White Sr. elli-üç yıl önce Amerikan Hava Kuvvetleri'ne katıldı. Ancak, bir Afro-Amerikalı olarak, yakınlarda ailesiyle ikamet edeceği bir yer bulmada şok edici mesafeleri katetmek zorunda kaldı. Bu güçlü hikayeyi, yaşadığı "her günkü ırkçılık"ı - bugün torunlarına polislere nasıl davranacaklarını öğretmedeki yansımalarını anlatıyor.

18 yaşındaki bir Afro-Amerikalı erkek
Birleşik Devletler Hava Kuvvetlerine

katıldı, Mountain Home Hava
üssüne tayin edildi ve

hava polis bölüğünün bir parçası oldu.

Oraya vardığımda ilk amacım

bir daire bulmaktı,

böylece eşimi ve yeni doğmuş bebeğim,
Mealnie'yi, Idaho'ya benimle birlikte

olmaları için getirebilecektim.

Hemen personel dairesine gittim

ve personeldeki çocuklarla konuştum.

"Hey, İdaho, Mountain Home'da
daire bulmak problem değil.

Buradaki insanlar bizi seviyor
çünkü bir havacı gelip

onların dairelerinden birini
kiraladığında her zaman

paralarını alacaklarını biliyorlar."
dediler.

Bu gerçekten çok önemliydi.

"İşte arayabileceğin insanların listesi

istediğin daireyi seçmene izin
verecekler." dedi.

Listeyi aldım ve aradım.

Telefonun diğer ucundaki bayan açtı ve
ona ne istediğimi söyledim.

"Oh, aramanız çok iyi oldu.

Şu anda boşta dört dairemiz var.

Bir yatak odalı mı iki yatak
odalı mı istersiniz." dedi.

Sonrasında "Bunları şimdi konuşmayalım.

Sadece gelin ve istediğiniz daireyi seçin.

Bir sözleşme imzalayacağız

ve ailenizi hemen buraya getirmek için
anahtarlar elinizde olacak." dedi.

Çok heyecanlanmıştım.

Arabama atladım şehir merkezine
gittim ve kapıyı çaldım.

Kapıyı çaldığımda
kadın kapıya geldi

bana baktı be "yardımcı
olabilir miyim?" dedi.

"Evet, daireler için arayan kişiyim,

daireyi seçmek için geldim." dedim.

"Biliyor musun, gerçekten üzgünüm,

eşim bütün daireleri kiraya verdi ve
bundan bana bahsetmedi." dedi.

"Beşinin hepsini de bir saat içinde mi
kiraya verdi?" diye sordum.

Bana cevap vermedi ve şunu söyledi:

"Niçin numaranı bırakmıyorsun,

eğer biri boşalırsa sizi ararım?" dedi.

Söylemeye gerek yok, ondan
bir telefon almadım.

Daire bulmak için bana
verdikleri listede olan

diğer insanlardan da arayan olmadı.

Bunlardan dolayı reddedilmiş hisettim,

üsse geri dönüp bölük komutanı
ile konuştum.

Adı McDow,'du, Binbaşı McDow.

"Binbaşı McDow, yardımınıza
ihtiyacım var." dedim.

Olanları ona anlattım ve
işte bana söylediği:

"James, sana yardım etmeyi isterim.

Fakat problemi biliyorsun:

İnsanları kiraya istemedikleri kişilere
kiraya vermeye zorlayamayız.

Bunun yanında toplumdaki bu
insanlarla çok iyi ilişkilerimiz var ve

bunun zarar görmesini istemeyiz." dedi.

"Belki de yapman gereken şey şu.

Neden aileni evde bırakmıyorsun,

çünkü biliyorsun 30 gün yıllık izinin var.

Böylece yılda bir kez,

eve, ailene gidebilir, bu 30 günü onlarla
geçirir ve sonra geri dönersin." dedi.

Söylemeye gerek yok,
bu bende karşılık bulmadı.

Ondan ayrıldıktan sonra
tekrar personele gittim

ve memur ile görüştüm.

"Jim, sanırım senin için
bir çözüm buldum.

Karavanı olan bir havacı ayrılıyor.

Eğer farkettiysen, Mountain Home'da

her yerde karavan ve karavan parkı var.

Bu karavanı alabilirsin ve büyük bir
ihtimalle iyi fiyat olur

çünkü en kısa sürede şehirden
ayrılmak istiyor.

Bu senin derdinin çaresi olur

ve sana bir çözüm sağlar." dedi.

Hemen arabama atladım, şehir merkezine
gittim ve karavanı gördüm --

küçük bir karavandı

fakat mevcut şartlar altında

yapabileceğim en iyi şeyin
bu olduğunu anladım.

Böylece karavanı aldım.

Sonra "karavanı burada bırakabilir miyim

bütün problemlerimden kurtulurum

yeni bir karavan parkı bulmak
zorunda kalmam?" diye sordum.

"Evet demeden önce yönetimden
teyit etmem gerekir." dedi.

Üsse geri döndüm,

beni aradı ve yönetimin "hayır,

karavanı buraya bırakamazsın

çünkü bu yeri bir başka kişiye
söz verdik." dediğini söyledi.

Bana tuhaf geldi

çünkü boş olan bir çok park alanı vardı

fakat olana bakın tam bu yeri
bir başkasına söz vermişti.

Peki, ne yaptım--

"Endişelenme Jim çünkü pek çok
karavan parkı var. " dedi.

Böylece, karavan parklarına gitmek için
bir başka yorucu liste yaptım.

Birinden diğerine gittim.

Oralarda da, daire ararken karşılaştığım

reddedilmenin aynısını yaşadım.

Sonuçta, bana yaptıkları açıklamalara
ek olarak

boş yerlerini kalmadığını söylediler,

bir kişi bana "Jim, karavan parkında
zaten siyahi bir aile var

bu yüzden sana kiraya veremiyoruz.

Bu benim kararım değil çünkü
insanları seviyorum." dedi.

(Kahkahalar)

Ben de böyle yaptım, ben de güldüm.

"Problem şu:

Eğer seni buraya alırsam
diğer kiracılar ayrılacak

ve ben böyle bir darbenin
altından kalkamam.

Sana kiraya veremem." dedi.

Cesaret kırıcı olmasına karşılık
bu beni durdurmadı.

Aramaya devam ettim,

Mountain Home'un uzak köşelerine baktım

ve orada küçük bir karavan parkı buldum.

Gerçekten çok küçük bir parktı.

Yolları asfalt değildi,

sağlam levhalar ve

diğer karavanların alanlarıyla

sizinkini ayıran korkuluklar yoktu.

Çamaşırhanesi yoktu.

O anda vardığım sonuç şuydu,

elimde başka bir seçenek yok.

Eşimi arayıp "Burayı kiralayacağız." dedim

ve buraya taşındık,

Mountain Home, Idaho'da
bir ev sahibi olduk.

Kuşkusuz sonunda her şey rayına oturdu.

Dört yıl sonra Mountain Home, Idaho'dan
Goose Bay, Labrador'a

tayin edildiğime dair bir yazı aldım.

Bunun hakkında konuşmayacağız.
Bir başka harika yer. (Kahkaha)

O zamanki zorlu işim ailemi
Mountain Home, Idaho'dan

Sharon, Pennsylvania'ya götürmekti.

Bu sorun değildi çünkü henüz yepyeni
bir otomobil almıştık.

Annem arayıp hemen fırlayacağını söyledi.

Yolda bizimle birlikte olacak ve
çocukların bakımına yardım edecekti.

Çıktı geldi, Alice ile birlikte yolculuk
için çokça yiyecek hazırladılar.

O sabah saat 5'te yola çıktık.

Güzel bir yolculuk, harika zaman
geçiriyoruz ve güzel sohbet ediyoruz.

6:30, 7 gibi biraz yorgun hissettik

ve "Neden bir motele gidip biraz dinlenip

sabah erkenden yola çıkmıyoruz?" dedik.

Motel numaralarına bakarak
ilerlemeye devam ettik

ve oldukça büyük, yanıp sönen
parlak ışıklarıyla

"Boş yer, boş yer, boş yer"
yazan bir tane gördük.

Motele uğradık.

Ailem park alanındaydı, ben içeri girdim.

İçeri yürüdüğüm esnada

görevli bayan bazı kişilerle
sözleşme yapıyordu

ve bazı insanlar arkamdan geliyordu.

Bankoya yürüdüm ve bayan görevli

"size nasıl yardımcı olabilirim?"
diye sordu.

"Ailem için bir akşamlığına
oda istiyorum." dedim

"Gerçekten üzgünüm, sonuncusunu
az önce kiraladım.

Sabaha kadar boş odamız yok.

Fakat bir saat, 45 dakika daha
devam ederseniz

orada bir başka karavan
parkı göreceksiniz." dedi.

"Evet ama boş yer ışığı hala açık ve
yanıp sönüyor." dedim.

"Oh, unutmuşum" dedi

ve uzanıp ışığı kapattı.

Ona bana ben de ona baktım.

Orada başka kişiler de vardı.

Onlara bir tür bakış attı.
Hiç kimse bir şey söylemedi.

İşareti aldım ve ayrıldım,
dışarıya park alanına gittim.

Anneme, eşime ve Melani'ye

"Bu gece uyuyabilmek için yol
boyunca biraz daha

devam etmemiz gerekiyor." dedim.

Devam ettik, yol boyunca sürdük

ancak park alanından daha çıkmadan

tahmin edin ne oldu?

Işık tekrar açıldı

ve "Boş yer, boş yer, boş yer."
diye yazmaya başladı.

Güzel bir yer bulabildik.

Bizim tercihimiz değildi fakat
güvenli ve temiz bir yerdi.

O gece iyi bir uyku uyuduk.

Bununla ilgili önemli bir nokta

Idohao'dan Pensssylvania'ya kadar

tüm yol boyunca otel, motel ve
restoranlarca kabul edilmeme

gibi benzer olaylarla karşılaşmamızdır.

Ancak Pennslyvania'ya varmayı başardık.

Aileyi yerleştirdik. Çocukları görmekten
herkes mutluydu.

Bir uçağa bindim ve Goose Bay,
Labrodar'a gittim,

bu başka bir hikaye, değil mi?

(Kahkahalar)

İşte burada, 53 yıl sonra,

şimdi dokuz torunum ve
iki torun çocuğum var.

Torunlarımdan beşi erkek.

Bazısı yüksek lisans, doktora ve lisans
öğrencisi ve biri de tıp öğrencisi.

Modaya uyan bir çift var.

Yakınlar ama çok değil.
(Kahkahalar)

Sekiz yıldır üniversitede okuyan
bir tane var.

(Kahkahalar)

Henüz mezun olmadı fakat
bir komedyen olmak istiyor.

Onu okula devam ettirmek
için uğraşıyoruz.

Çünkü, siz asla bilemezsiniz,

evde komik olmanız sizi komedyen
yapmaz değil mi?

(Kahkahalar)

Fakat hepsi iyi çocuk--

uyuşturucu, lisede çocuk sahibi olmak,
suç gibi şeyler yok.

Tüm bunlar varken

odamda oturup TV seyrederken

Ferguson ve olup bitenler hakkında
yaygara yapılıyordu.

Binden bire bir haber yorumcusu
yayına katılıp

"Son üç ay içinde

sekiz silahsız Afro-Amerikalı erkek

polis, beyaz ev sahibi ya da beyaz
kişilerce öldürüldü." dedi.

O anda bazı şeylerden dolayı
vurulmuşa döndüm.

"Bu nedir? Delilik bu.

İnsanlara bu tür şeyleri yaptıran
nefret nedir?" dedim.

O anda torunlarımdan biri aradı.

"Büyükbaba TV'larda ne söylediklerini
duydun mu?" diye sordu.

"Evet." dedim.

"Kafam çok karıştı.

Yapılacak her şeyi yaptık fakat
siyahların araba kullanması,

yürümesi, konuşması çok tehlikeli.

Ne yapabiliriz? Bize söylediğin
her şeyi yaptık.

Polis tarafından durdurulduğumuzda

ellerimizi direksiyonun üzerine saat
12 pozisyonunda tuttuk.

Kimlik sorduklarında

onlara "Yavaşça torpido gözünden kimlik
kartımı alacağımı söyledim.

'Üzerimizin aranması için
arabadan çıkarılıp

yere yatırıldığımda

aranmak için şortlarımız çıkarıldığında

geri itmedik, karşı koymadık çünkü
biliyorduk',

Polise karşı gelmeyin.

Bittikten sonra bizi arayın, karşı gelecek
olan biziz". diye bize söylemiştin.

Şöyle dedi, "Asıl canımı sıkan kısmı şu:

Birlikte takıldığımız beyaz
arkadaşlarımız, dostlarımız

bize bu tür şeyler yapıldığını
duyduklarında

'Neden buna tahammül ediyorsunuz?

Geri itmeniz, karşı koymanız,

polislere kimliklerini
sormanız gerek.' diyorlar."

İşte çocuklara söylemeleri öğretilenler:

"Bunları yapabileceğinizi biliyoruz
fakat araçtayken

lütfen yapmayın

çünkü size doğuracağı sonuçlar
bize doğuracağı sonuçlardan

önemli derecede farklıdır.

Bir büyükbaba olarak torunlarıma
ne söylemeliyim?

Onları nasıl güvende tutarım?
Onları nasıl hayatta tutarım?

Bunun sonucu olarak insanlar
bana geldi ve sordu,

"Jim kızgın mısın?"

Buna cevabım şöyle oldu:

"Kızgın olma lüksüne sahip değilim

ve öfkelenmenin sonuçlarını da biliyorum."

Bundan dolayı, yapabileceğim tek şey

tüm anlayışım, enerjim, düşüncelerim
ve deneyimlerimle birlikte

ırkçı gözüken her şeye

her zaman karşı durmaya adamaktır.

Yapmam gereken ilk şey eğitim,

ikincisi, ırkçılığı ortaya dökmek

ve sonuncusu, gücümün
yettiği her şeyi yaparak

gerekli tüm araçlarla ırkçılığın
kökünü kazımak.

Yapacağım ikinci şey şu:

Amerikalılara başvuracağım.

Onların insanlığına, onurlarına,

vatandaşlık grurlarına ve aidiyetlerine

bu çirkin suçlara karşı olumsuz tutumla
tepki göstermemeleri için başvuracağım.

Fakat bunun yerine, toplumsal bilgimizi,

toplumsal farkındalığımızı ve toplumsal
bilincimizi yükselterek

hepimizin bir araya gelmesi,
hepimizin birlik olması ve

her türlü çılgınlığa karşı,
etnik kökenine,

ırkına, yaradılış özelliklerine bakmadan

silahsız insanları öldüren

çılgınlığa karşı

sesimizi hep birlikte yükseltmemiz gerek.

Buna meydan okumak zorundayız.
Bir anlamı olmaz.

Bunu ancak birliktelik halinde
yapabileceğimizi düşünüyorum.

"Bu tür davranışları artık kabul
etmeyeceğiz" demelerine ihtiyacımız var.

Sihay, beyaz, Asyalı ve Hispaniklerin

bir adım atıp